Missed abortion met 10 weken

Discussie in 'Vlindertjes tot 16 weken' gestart door misty75, 11 nov 2017.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. misty75

    misty75 Bekend lid

    16 jan 2013
    798
    1
    18
    Vrouw
    verpleegkundige
    West-Brabant
    Het is nu 11 november. Als alles goed was gegaan had ik nu 24 weken zwanger geweest van ons 2e kindje.

    Helaas op vrijdag 11 augustus, toen we de 10 weken echo zouden krijgen, kwam we er tijdens de echo achter dat er geen hartje meet klopte en dat het kindje gestopt was met groeien met 8 weken.
    Intens verdrietig waren we. Zaten we daar met zn 3 en de verloskundige. We hadden onze dochter van bijna 4 meegenomen. Dit omdat we met bijna 6 weken een goede echo hadden gehad waarop zelfs een duidelijk en krachtig knipperend hartje te zien was.
    Ik had geen klachten dat het mis was. Ik voelde me op en top zwanger met misselijkheid en al.
    Wat een pijnlijk moment. De verloskundige zocht met het echo apparaat. Heeft het kindje een aantal keren opgemeten. Maar kwam telkens maar tot 1 conclusie. Zelfs heeft ze met color flow gekeken of er bloedstroom te zien was. Maar helaas. Het duurde even tot alles goed tot ons door drong. Toen moesten we het uitleggen aan onze dochter. Ook haar verdriet kreeg de ruimte.

    Afspraak werd gemaakt bij de gynaecoloog voor de maandag. Bloed laten prikken voor uitgangswaardes waarbij de mevrouw van het bloedprikken dacht dat ik nog zwanger was. Ach ja ze kon het ook niet weten. en ik heb niets gezegd.

    Onzekere dagen, verdriet, raar gevoel in mijn lijf. Zwanger voelen, maar er zat ook een kindje in mijn buik dat niet meer leefde. Dat vond ik nog het vreemdste van al.

    Appjes gestuurd, familie gebeld en werk gebeld. Vrij genomen en samen met manlief en dochter naar het strand gereden. Konden wij praten en dochter kon haar ding doen en wat spelen in het zand. Het deed ons goed.

    Op maandag naar de gynaecologe die vol begrip was. Weer een echo voor de zekerheid. Toch stiekem de hoop dat de uitslag van vrijdag niet klopte. Maar ook hier weer de bevestiging dat de zwangerschap niet verder zou gaan. Het enige wat ik kon denken was dat het er uit moest, uit mijn lichaam. In het ziekenhuis konden we gelijk door naar alle pre operatieve screening, want ik was er zeker van dat ik de curettage wilde en niet wilde afwachten. Dinsdag ben ik gaan werken, wat heel vreemd voelde. Werken met een kindje in mijn buik dat niet meer leefde. Het voelde zo onwerkelijk.

    Op woensdag ochtend vroeg naar het ziekenhuis, Begripvolle verpleegkundigen die ons goed begeleidde en ons een kamer apart gaven op de dagbehandeling. Mijn man die de hele tijd bij mij mocht blijven tot ik naar de OK ging. En ook nadien mocht hij de hele tijd bij mij zijn. De ingreep ging onder algehele narcose. Dat vond ik prettig. Klein uurtje nadat ik naar beneden was gegaan was ik weer boven. Met een lege buik...Hoe onwerkelijk was dat. We hebben er samen veel over gepraat. Praten met mensen in de omgeving was al gauw over. De eerste dagen na de foute echo op vrijdag diverse lieve appjes gehad en kaartjes. Nadien kwam de stilte.

    Het werk gaat door, leven gaat door, sinds aantal weken is mijn beste vriendin zwanger. Alles gaat door. En ik merk dat dat pijn doet. Behoefte mijn verhaal te doen, maar het kan niet, ik durf niet, ik wil ook niemand tot last zijn. Ik kan het ook niet om iemand op te bellen en te zeggen dat het niet zo lekker gaat en ik mijn verhaal van begin tot eind over mijn miskraam kwijt wil.

    Mijn lijf moest ontzwangeren, maar ook daar lijkt niemand echt bij stil te staan. In september zijn we 10 dagen op vakantie geweest naar de zon. Dat was heerlijk. We praatte wel en ook regelmatig over de miskraam, maar we kunnen ook genieten van onze dochter, elkaar, de zon, de luxe, de vakantie.

    Het lijkt wel hoe langer geleden hoe meer ik het gemis voel en besef dat mijn buik echt niet gaat groeien. Ik tel verder, mensen in mijn omgeving niet. We zouden eind februari/begin maart 2018 uitgerekend zijn. Het voelt zo gek dat die dag wel gaat komen, maar er niets zal gebeuren.

    2 weken na de curettage is het bloeden gestopt. Was gelukkig niet heel heftig, maar vooral ongemakkelijk, net een lichte menstruatie die 2 weken aan hield. 2 weken na de curettage belde de verloskundige om te kijken hoe het ging. En weer 2 weken later, toen we op vakantie waren, was er nog een belafspraak met de gynaecologe die mij had geholpen. (grappig detail: dezelfde gynaecologe heeft de bevalling, spoedkeizersnede van onze dochter gedaan in 2013, en zij deed nu de curettage) Ze vertelde mij dat het weefsel was opgestuurd en er verder geen bijzonderheden waren. Als het bloeden gestopt was en het voelde goed stond niets ons een nieuwe zwangerschap in de weg. Althans we konden het weer gaan proberen. We hebben die maand afgewacht tot de eerste menstruatie die netjes op tijd kwam. In oktober hebben we pas weer voor het eerst geprobeerd. En nu gaan we de 2e ronde in om proberen weer zwanger te worden.

    Ik heb het er de laatste weken regelmatig over dat ik het mis mijn verhaal kwijt te kunnen. En ineens was er een koffiedate met een collega. Die heeft zelf ook 2x een miskraam gehad en bij haar ging het wel om erover te praten. Dat was fijn. En ik merk dat de behoefte er nog steeds is om ook met andere mensen het erover te hebben. Om uit te leggen wat het met ons deed en doet. Gek eigenlijk he.
    Ik heb het nooit gedeeld op facebook of instagram. Dat voelde voor mij niet ok.

    Vandaar dat ik het nu hier typ. Om het toch kwijt te zijn en het eens van begin tot einde van mij af te typen.
    Het voelt zo oneerlijk. En er gaan dagen voorbij dat ik er geen last van heb. En ineens is er weer een dag dan kan ik aan niets anders denken dan aan zwanger worden of aan de miskraam en hoe oneerlijk ik het vind. We hebben lang getwijfeld of we nog wilden proberen weer zwanger te worden voor een 2e kindje. Toen was daar begin dit jaar het gevoel dat we het echte wilde. Toen werden we zwanger en mocht het na 10 weken toch niet zo zijn. Hoe lang blijft dit gevoel hangen? Wordt het minder pijnlijk? Sommige dagen kan ik geen babyspullen zien, andere dagen heb ik daar totaal geen last van. De tijd zal het leren.

    Bedankt als er iemand is die het verhaal überhaupt heeft af gelezen.
    Liefs
    xxx

    (ik wil geen aandacht trekken, ik wil alleen even mijn verhaal kwijt. en denk ergens een stukje erkenning voor wat ik voel. dat dat mag).
     
  2. Jingle

    Jingle Fanatiek lid

    14 nov 2008
    1.198
    234
    63
    11-05-12 mirena laten verwijderen
    Wat heb je het mooi geschreven. Ik vind het heel herkenbaar. Ik heb de afgelopen twee weken ook een missed abortion meegemaakt, 1e week tabletten en 2e week curretage. Merk dat de appjes met de vraag hoe het gaat al minder worden. Ik heb daarom bijna zin om weer te gaan werken, na 2 weken ziekgemeld te zijn, omdat ik het er dan weer over kan hebben. Heb ‘gelukkig’ een vriendin die in dezelfde week herzelfde heeft meegemaakt dus we begrijpen elkaar erg goed.
     
  3. misty75

    misty75 Bekend lid

    16 jan 2013
    798
    1
    18
    Vrouw
    verpleegkundige
    West-Brabant
    Oh wat naar voor je/jullie....hoe voel je je?
    Hebben jullie mogen kiezen voor tabletten/curettage?
    Ook wel gek lijkt me als je vriendin in dezelfde periode hetzelfde mee maakt...naast dat het fijn is om elkaar zo goed te begrijpen.
    Kan je er met je partner goed over praten?
    Sterkte in ieder geval!
     
  4. Jingle

    Jingle Fanatiek lid

    14 nov 2008
    1.198
    234
    63
    11-05-12 mirena laten verwijderen
    Ik mocht kiezen maar had van tevoren al bedacht dat ik de tabletten wilde. Vond het alleen heftiger dan ik had verwacht. Had niet verwacht dat het echt een bevalling zou zijn. Dus toen bleek dat er nog restweefsel zat wilde ik niet nogmaals tabletten maar nu direct curretage. Dit vond ik opzich prima. Ik merk dat ik het wel fijn vind dat ik het mini beebje heb gezien in het echt. We hebben het ook begraven in de tuin. Vooral voor onze oudste van 4 jaar. We hebben het wel heel luchtig gehouden.
    Vandaag voor de eerste dag weer gewerkt sinds die dag waarop ik eerder naar huis ging vanwege bloedverlies en kramp. Dus voelde wel gek. Laatste keer dat ik daar was volop in verwachting en nu dit achter de rug. Iedereen was wel lief voor me maar het was super druk. Merkte dat ik echt wat warrig was steeds.
    Ik praat er niet echt over met mijn partner. Wel dat ik graag snel weer zwanger wil zijn.

    Gaat het bij jou goed op het werk?
     
  5. misty75

    misty75 Bekend lid

    16 jan 2013
    798
    1
    18
    Vrouw
    verpleegkundige
    West-Brabant
    Hey beetje late reactie sorry,

    Ik heb direct curettage gekozen. Vond dat erg meevallen. Herstel ging hier ook vlot. Wel 2 weken licht bloedverlies gehad. Wij hebben het mini beebje niet gezien.
    Lijkt me wel bijzonder....en wat mooi dat jullie het kindje hebben begraven...
    Snap dat je het voor je andere kind luchtig hebt gehouden. Wij hebben met onze dochter. An bijna 4 toen een kaarsje gebrand in kapelletje bij de kerk...

    Bij mij gaat goed op het werk...was wel druk vanuit manager rondom Ziekmelden...maar uiteindelijk ben ik 6 dagen na de curettage thuis gebleven en daarna weer gaan werken...dat ging goed...fijne collega's. Wel gek idee idd....eerst zwanger en nu ineens niet meer....mijn directe collega's gaven daar wel ruimte in...
    Heb zelfs nog een dag gewerkt tussen bezoek vk en curettage in. Dat was echt heel gek en zou ik echt nooit meer doen mocht ik helaas weer eens in zo'n situatie komen.

    Hoe gaat het nu met jou/jullie?

    Hier vol spanning of ik eind deze week ongesteld ga worden of niet....
     

Deel Deze Pagina