Wij hebben vrienden zie zelf geen kinderen hebben. De vrouw waar het om gaat is iemand die van zichzelf regelmatig verkeerde opmerkingen maakt. Ze komt hierdoor ook nogal eens in problemen met mensen. Mijn gevoel zegt dat ze het allemaal niet zo bedoelt maar dat het gewoon een flapuit is die niet nadenkt wat ze zegt. Dit valt dan regelmatig verkeerd bij mensen. Sowieso ben ik erg onzeker over het moeder zijn. Ik heb geen ouders enz om op terug te vallen of dingen aan te vragen. Ik voed ons kindje op op een manier wat ik denk wat het beste is. Maar ben dus altijd onzeker of ik alles wel goed doe omdat ik de ervaring mis en geen klankbord heb. Nu maakt die vrouw waar het om gaat af en toe opmerkingen waar ik echt onzeker van wordt. Bv of iets wel schoon is, of dat de kleding waar ons kindje in slaapt wel goed is, of ze wel goed gegeten heeft enz. Ik ben mij dus van geen kwaad bewust, heb het idee dat ik gewoon goed voor ons kindje zorg maar word hier dus telkens onzeker over. Daarnaast hebben deze vrienden niets met kinderen. Ook begrijpt deze vrouw niet echt dat als kinderen bv moe zijn dat ze dan vervelend worden. Zo werd ze eens geirriteerd aan het einde van dagje pretpark. Ons kindje was ook inderdaad vervelend omdat ze moe was. Maar die vrouw zegt dan zo: en nu meekomen. en dan pakt ze ons kindje mee aan de arm. Ik ben dan te verbouwereerd om iets te zeggen maar vind dit eigenlijk te ver gaan. Ik zou dit zelf nooit doen bij een kind van een ander. MIjn man wil nooit woorden met mensen dus die accepteert sowieso alles. Ook heb ik nu meegemaakt dat die vrouw zelf erg moe was omdat ze die nacht te weinig geslapen had. Toen was ze dus weer boos/geirriteerd omdat ons kindje van 2 naast haar op de bank klom. Ze was boos dat ons kindje niet vroeg of ze daar kon zitten en zomaar op de bank klom. Maar volgens mij kunnen de meeste kinderen van 2 jaar dat überhaupt nog niet vragen. Nu snap ik wel dat die vrouw zo reageert omdat ze moe is. Maar toch zitten dit soort dingen mij wel dwars. Ons kindje was verder niet vervelend of zo. Klom alleen op de bank. Mijn man wil dus geen woorden met mensen en accepteert te veel. Ik krijg nogal eens het verwijt dat ik niet overal over moet vallen. Ik weet niet wat nu het beste is in zo'n situatie. Zelf voel ik me wel schuldig omdat ik denk dat ik mijn kind dan te kort heb gedaan door niet voor haar op te komen. Wat zouden jullie doen? Zou je die vrouw er nog op aan spreken? Of zou de dat bij een volgende gelegenheid als ze zoiets doet meteen duidelijk zeggen dat je dit niet meer wil hebben.
Heel vervelend, ik heb ook wel met dat soort types te maken maar die zijn een beetje vergeten hoe het zat met kleine kinderen. Erg irritant. Je kunt er denk ik weinig tegen doen, je moet in elk geval proberen om het je niet persoonlijk aan te trekken. Makkelijker gezegd dan gedaan, weet ik wel hoor. Wat je wel kunt doen is reageren via het kind, dus in het geval van dat op de bank klimmen zeg je tegen je dochter: kom maar even bij mij want X is een beetje moe vandaag. Niet dat die vrouw daar iets van opsteekt maar dan laat je in elk geval wat horen. Dat bij de arm pakken vind ik ook wat ver gaan, maar aan de andere kant is het ook weer niet zo erg dat je echt direct had moeten ingrijpen. Het is ook echt zo'n 'let op, ik zal dit wel eens even regelen ' reactie van iemand die geen kinderen heeft. En soms is het kind zo verrast dat het nog werkt ook.
Zulke mensen zijn mijn vrienden niet. Je accepteert mij met kinderen en al, zo niet dan heb je hier niets te zoeken De enige vriendin die mijn kinderen aanspreekt en wat ik niet erg vind is mijn beste vriendin. En verder... je hoeft niet zo onzeker te zijn, als moeder kan je meestal prima aanvoelen wat je kindje nodig heeft
Ik zou dergelijke opmerkingen naast me neer leggen; zeker als ze niets met kinderen heeft/er niets van weet. Wat is dan de waarde van opmerkingen mbt de kleding van je kindje ed? Verder zou ik inderdaad reageren zoals Zohra zegt. Al zou ik me ook afvragen of dit nog iemand is die als vriend met zo'n grote rol in jullie leven past? En zo ja, dan zou ik toch ook proberen aan te geven wat je van bepaalde dingen vindt. Als het echte vrienden zijn moet dat kunnen, lijkt me. En als het niet kan, dan zou ik me nogmaals afvragen of de persoon in jullie leven past.
Dank voor de reacties. De tip om via ons kindje te spelen is een goede. Het lastige is dat wij niet zo'n heel groot netwerk hebben. Deze mensen zien we eigenlijk best vaak ook. Het is niet zo dat ze dit elke keer doet, dit is nu de 3e keer in 8 maanden dat ik dit zie. Vervelend is het wel.
Vrienden houden om vrienden te hebben is een slechte motivatie. Maar goed ik persoonlijk vind het 3x teveel.. Ff serieus... gaan zeuren omdat je kind op de bank gaat zitten... Het klinkt mij niet als een leuke vriendin die je kind zo leuk vind...
nee dat klopt. Ik denk wel dat het echt was omdat ze zelf moe was. Tegen iemand anders zat ze ook te zeuren die dag. Maar dan nog inderdaad. Daarom vind ik het ook niet fijn. Ik vind het best lastig allemaal. Vooral omdat ik vaak te horen krijg dat ik ten onrechte over veel dingen val. Daardoor heb ik al gauw het idee dat het raar is dat ik ergens mee zit of iets niet fijn vind.
Nee hoor, ik vind dat je in deze gelijk heb. Ik vind noet dat het haar plek is om jouw kind terecht te wijzen en helemaal niet op de manier die zij doet.
Ze lijkt zelf wel een klein, mokkend kind. Behalve dat haar gedrag niet goed te praten valt vraag ik me af waarom je zo'n negatief geval in je buurt zou willen. Kosten alleen maar onnodig energie zulke mensen.
Nee hoor, je reageert niet overdreven. Ik dacht lang als jij, dat ik iedereen te vriend moest houden. Maar ik heb een goede intuïtie of onderbuikgevoel dat vrij snel 'alarmeert'. Ik heb hiernaar leren luisteren. Resultaat: onze vriendenkring is beduidend kleiner, ik zit beter in mijn vel en ben veel zekerder geworden over alles, waaronder het moederschap. Als je iets niet fijn vindt, moet je dat laten merken. Is het een echte vriend, zullen ze daarnaar luisteren en dit accepteren.
Eens met de meeste voorgangers. Je niet onzeker laten maken: de beste stuurlui staan aan wal Reageert ze alleen op jullie kindje zo geirriteerd of ook op jullie? Ik vraag mij dan af of ze bewust of onbewust kinderloos is? Niet dat dat een excuus is hoor. Dan zou ik nog duidelijk maken dat je hier niet van gediend bent.
Het is in sommige dingen gewoon een aparte. Daar lopen wel meer mensen tegenaan. Ze heeft zo af en toe haar nukken, maar dat doet ze bij iedereen. Het is niet zo dat ze dit elke keer zo doet. Het is een stelletje wat niets met kinderen heeft. Zijn een beetje anti-kind. Ik had dan ook verwacht dat het contact minder zou worden. Maar dat is dan weer niet zo. Ze vragen heel vaak iets af te spreken. Dus ook met ons kindje erbij. 2 dingen zijn vervelend hierin. 1 is dat we al een heel klein netwerk hebben. Familie om op terug te vallen hebben we niet. Daarnaast een paar vrienden. De meesten wonen ver weg en zien we maar een paar keer per jaar. Deze vrienden zien we het meest van iedereen, best regelmatig. Als het contact minder zou worden, blijft er maar weinig over. 2 is dat mijn man geen woorden wil met mensen. Hij accepteert dus veel te veel. Daarin krijg ik vaak te horen dat ik te gevoelig ben en onterecht over dingen val. In zijn ogen moeten wij altijd rekening houden met hoe dingen voor anderen zijn/hoe zij zich voelen. Hij vindt dat belangrijker dan hoe dingen voor ons zijn. Dus dat botst nogal eens. Als ik die mensen ergens op aanspreek krijg ik vaak hetzelfde te horen, dat ik overgevoelig ben, dat het overdreven is dat ik er over val enz. Als je dat bijna altijd hoort ga ik wel aan mezelf twijfelen. Ik heb eigenlijk bijna alleen maar mensen om me heen die zo zijn. Ik heb wel 1 vriendin die heel anders is, erg betrokken enz. Daarin zie je hoe het ook anders kan. Zo zouden ze eigenlijk allemaal moeten zijn.
Is ze elke keer zo negatief als ze bij jullie zijn? Ik zou dat echt niet accepteren. Je partner mag ook wel eens op zijn strepen gaan staan! Bij elke vriendschap zijn wel eens woorden/ruzie/discussie etc. Als je iets niet fijn vind dat moet je dat aangeven. Dat heeft ze maar te accepteren Qua netwerk, gaat jullie kindje naar een kdv of psz. Misschien dat je daar leuke moeders leert kennen? Of buren waar je een klik mee hebt? Zodat je je netwerk kan vergroten.
Ik zou ze direct aanspreken. Kinderen mogen ook op de bank. Laat ze gewoon haar probleem aangeven bij jou (en een doekje over de bank leggen b.v.) maar ze heeft jouw kind nergens op aan te spreken, die snapt daar niks van.
Euh, het doel van vrienden is toch juist dat je er energie van krijgt en je er prettig bij voelt...? Anders ben je beter af zonder. Dit is in mijn ogen zelfs ronduit onbeschoft. Hoe grote flapuit iemand wellicht ook is, ik heb mijn grenzen en je kunt een andere volwassene daar best op wijzen. Ik ken dergelijk mensen wel binnen de familie, maar ik beperk ook echt de tijd en energie die ik daar in steek, hou het heel oppervlakkig en kort... (baal soms dat ik ze vanuit een familieverplichting moet zien of uitnodigen, als ik het voor het kiezen had ...) Iemand die geen kinderen heeft of veel met (kleine) kinderen in aanraking komt kan heel onrealistische ideeën en/of verwachtingen hebben. Ik heb zelf een goede kinderloze vriendin die zelf ook wel zegt dat ze niet 'zoveel' met kinderen heeft, maar ze zal de laatste zijn die commentaar levert of vervelend reageert naar de kinderen zelf. Ze zal hoogstens een keer zeggen dat ze het soms leuk zou vinden als ik zonder kinderen (en man ) kwam zodat we ook echt kunnen praten. En dat begrijp ik helemaal, ben zelf vaak al blij genoeg om eens een avondje 'los' te zijn van mijn moederrol.
Ik krijg hier dus moederleeuw gevoelens van he. Dan mag ze moe en onervaren met kinderen zijn, maar je kunt wel normaal doen. En zeker tegen mijn kind. De eerste keer leg ik het je normaal uit, de tweede keer dringender en daarna word ik geirriteerd. Enne.. zoals hier al gezegd is; de beste stuurlui staan aan wal. Lekker laten lullen.
Juist ja, bij mij komt ook de moederleeuw naar boven. Wat rot dat die bij jou onderdrukt is. Je vriend zou ik op die momenten laten voor wat het is. Je kindje kan nog niet voor zichzelf opkomen. Dat moet jij doen. Volgende keer zou ik haar dwingend doch beleefd zeggen dat zij niet zo hoeft te doen tegen je kind en je haalt je kind op dat moment naar je toe. Vind je het verder wel gezellig met die vrienden of loop je op je tenen?
Wij hebben ook bewust-kinderloze vrienden, maar daar spreken we alleen savonds mee af als de kinderen toch naar bed gaan. Of we regelen oppas. We gaan zeker niet met ze naar een pretpark of andere kinderuitjes. Is zoiets een optie voor jullie? Aan de andere kant zou ik investeren in mn netwerk. Ga op een kinderclubje, naar een mamacafe, koffieochtend van de psz/opvang. Alles om andere moeders uit de buurt te ontmoeten. Wij hadden ook een heel klein netwerk in de buurt, maar door hard werken (lees koffiedrinken) is het de laatste jaren toch flink gegroeid.
Ja daar had ik ook al over nagedacht om alleen s avonds af te spreken voortaan. Helaas ben ik vroeger gepest waardoor ik heel slecht ben in groepen mensen. Ik klap dan dicht omdat ik me niet prettig voel in groepen mensen. Een netwerk opbouwen gaat heel erg moeizaam
Dat is herkenbaar hoor, ik ben ook gepest en echt geen held in een groep. Maar trek een keer de stoute schoenen aan, maak die moederleeuw in je los, want het is echt belangrijk voor jou en je kindje om een netwerk te hebben. Gaat je kindje naar een psz/kdv probeer dan een keer de moeder aan te spreken van het favoriete vriendje van je kindje, en na 2 oppervlakkige gesprekjes vraag je gewoon of ze koffie komt drinken. Nee heb je, ja kun je krijgen