nou, dan kunnen ze elkaar de hand schudden! duidelijke afspraken en goede communicatie is het belangrijkste. kunnen zelfs wij die in een relatie zitten nog wat aan hebben. zo lang jij maar geniet van je zwangerschap. dat doe ik nu sinds een week ook en het leven word ondanks tegenslagen steeds mooier met je kindje. dat gevoel heb ik. ook al zou ik niemand om me heen hebben, ik heb mijn kleine
Ik denk ook dat je je er niet al te druk om moet maken. Mannen hebben gewoon minder snel een band met het kindje wat nog verwacht word. Vrouwen voelen het en dragen het bij zich. Bij mannen word het pas ‘echt’ als het kindje er eenmaal is. En hij zal dan net zoveel van jullie kindje houden als van zijn zoontje. Echt niet druk om maken!!!
Ze hebben geen idee hoe het voelt als er zo'n klein mensje in je groeit. Ik ben nog niet op een punt dat ik superblij ben met dit alles, maar het is voor mij wel welkom . Dit was de enige juiste keuze en ik weet zeker dat ik over een paar weken wel enorm gelukkig ermee ben. Het went. Tijdens de echo en t horen van het hartje kon ik alleen maar glimlachen <3
Ja, dat is zo. Mijn man is super betrokken bij zijn kinderen en dolblij dat we een derde krijgen, maar ook hij krijgt nu pas door dat er echt nog eentje zit aan te komen. Ik loop al 7 weken met het idee dat ik zwanger ben.
dat weet ik wel zeker dat je dat bent dan ! ik ben helemaal happy als ik weer een echo ga laten maken. alleen moet ik nu 9 weken wachten helaas. en ik denk sowieso dat je na 20 weken echt blij zult zijn en gaat genieten ervan !
Joh wat ben ik dan burgerlijk koophuis...beide een vaste baan 8 jaar samen 4,5 jaar getrouwd....gatsie hahaha Nee maar even zonder gekkigheid...volg je hart...als je hart zegt dat je waarschijnlijk gelukkiger bent in je eentje met je kindje moet je daar echt voor gaan. Kies altijd voor je eigen geluk. Ook moet hij de baby/vrucht erkennen voor de 24 weken...gaat hij dat wel doen? En een ton is niet veel...maar wel een begin. Niemand begint in een villa
Erkennen voor de 24 weken? Is dat nieuw? Deden mijn vriend en ik destijds later, kan zelfs nog na de geboorte toch?
@dilaaaaar , wat een ontzettende moeilijke situatie nu Zeg! Mijn hemel! Misschien een succeservaring voor de hoop: ik werd destijds zwanger tijdens mijn afstuderen op hbo, mijn vriend wilde het eigenlijk niet houden en ik heb een tjjdje bij mijn moeder gewoond. Door de afstand konden we beter relativeren, toen zijn er veel gesprekken geweest tussen ons. Als afsluiter van de klote tijd en een nieuw begin zijn we een week op vakantie geweest en besloten dat we er samen voor zouden gaan (ik was toen 23 weken). Bij terugkomst hoorden we dat we uit onze huurwoning moesten en we kwamen niet in aanmerking voor een andere huurwoning of koop. Nu een aantal jaren verder hebben we een koophuis, geregistreerd partnerschap en zwanger van een tweede wonder. Wat ik je wil meegeven is dat het zeker goed kan aflopen en dat een relatie veel kan hebben, als hij in de diepe kern goed zit. Volg je gevoel, het zegt het soms zacht, maar altijd het juiste! (1 tip, let er wel op dat je keuzes maakt zonder dat je strak staat van de hormonen), denk goed na, praat desnoods met anderen die wat objectiever in de situatie staan en maak een weloverwogen keuze. Hoeft niet nu, neem de tijd ervoor en je zult uiteindelijk het beste doen voor jou en je kindje (moederinstinct). Heel veel sterkte en als je wil kletsen mag je me altijd een berichtje sturen!
Ik kijk ook wel echt uit naar mn echo volgendr week ondanks alles. Dit kindje hoort bij mij. Hoop dat je vriend snel gaat bijdraaien maar ik heb daar wel vertrouwen in
https://www.oudersvannu.nl/baby/veiligheid/kind-erkennen/ Ik ben getrouwd dus heb ut gelezen...ook in de map van de vk staat het duidelijk vermeld dat dat beter is.
Ja ik ook. Wij hebben ook een koophuis en beide een vast baan. We zijn nu 11,5 jaar samen en ook alweer 5 jaar getrouwd. 5 jaar geleden raakte ik zwanger van de eerste. Vrij onverwachts maar geen ongelukje. We stonden er beide zo in van we zien het wel. Toen ik eenmaal zwanger was dachten we beide hoe moet dat nou. Kan ik blijven werken? Hoeveel uren dan? We hebben geen familie in de buurt, help dan moet ik alles alleen doen. Wij vonden het beide echt spannend. Dit kindje is helaas overleden. Daarna zei mijn man dat hij geen kinderen meer wou omdat hij dat niet weer wou mee maken. Ik had daar wel moeite mee maar wou hem even wat tijd geven. Na een paar maanden zei hij dat hij het opzich wel weer wou proberen in de toekomst maar nu nog niet. Uiteindelijk een jaar later stond er een bos bloemen en een kaartje op tafel dat hij er weer aan toe was en dat hij mij wou bedanken voor de tijd die ik hem gegeven heb. En dat hij nu ontzettend graag ook weer een kindje wil. Tijdens de zwangerschap heeft hij nog wel eens gezegd waar ben ik aan begonnen. Maar hij en zijn dochter zijn nu twee handen op één buik. Als je relatie goed is komt het met de tijd wel goed. Laat de mannen aan het idee wennen en de ene is er gewoon wat sneller blij mee de ander. Maar zorg dat je hem niet beangstigd door ervoor door te blijven gaan. Geduld is een schone zaak.
Dat is echt voor het eerst dat ik dat lees. Maar het staat er. Echter is dat een voorkeur, maar kan het in feite wanneer je zelf wil. Het is niet dat het voor de 24ste 'moet'. veel mannen doen het tijdens het aangeven van de geboorte van het kindje bij de gemeente. En tja wat is goed en wat is fout, denk niet dat het allemaal zo zwart wit is. Iedereen doet het op hun eigen manier, los van goed of fout. Vroeger was het 'fout' als je niet trouwde en tegenwoordig maakt dat helemaal niet meer uit en doet iedereen waar hij zich goed bij voelt. Het is natuurlijk een voorkeur om alles voor je kindje te regelen, maar er bestaan genoeg bewust alleenstaande moeders waar de vader niets heeft erkent, je kunt de dingen ook regelen in je eigen testament. Wat ik wil zeggen, er Leiden meer wegen naar Rome, ook al wordt de kortste route geadviseerd.
Ik denk niet dat er veel vaders zijn die dat bij de geboorte aangifte doen. Je moet er namelijk wel samen heen en je weet van te voren niet hoe je je na de bevalling voelt. Als ik niet getrouwd was geweest zou ik het ook tijdens de zwangerschap vast regelen.
Maar ik zeg ook niet dat het moet Ik denk ( en dat is mijn mening) dat als een relatie niet lekker loopt, je het maar beter optijd geregeld kunt hebben. Buiten dat staat er ook dat na de bevalling de kleine direct de naam van de moeder krijgt in het geval van een bam mama dus heel logisch tegenwoordig.
@rhea90 idd...binnen 3 dagen aangifte doen na de bevalling. Nou ik zie mezelf dan nog niet naar de gemeente strompelen om zoiets te moeten regelen.
Ach tja, probeer een wat bredere kijk op de situatie te werpen. Moeders kunnen ook een machtiging meegeven naar de gemeente, hoeven ze zelf niet mee te gaan. Er zijn heel veel mogelijkheden. Ik liep op de 4de dag alweer 3 km naar het dorp om weekboodschappen te doen. Elke situatie is anders en elke situatie vergt andere mogelijkheden. Enige wat ik dilaaaaar probeer uit te leggen dat er meer mogelijkheden zijn dan het 'gemiddelde'. Iedereen doet uiteindelijk wat goed is voor zijn of haar kindje, en dat de voorkeur er is om alles perfect te regelen dat spreekt voor zich. Maar op welke manier dit gaat kan kan ook heel veel verschillende manieren en momenten
bedankt voor jullie lieve en hulpvolle reacties. het loopt even niet lekker tussen mijn vriend en mij. mijn hormonen werken dan ook bepaald niet mee. stemmingswisselingen komen en gaan. ik heb hem er vandaag op aangesproken. hij is een week weg voor werk dus persoonlijk kon ik het niet doen. hij zei dat het onzin was wat ik zei. hij kan niet enthousiast doen omdat hij nog geen zekerheid heeft dat het geen miskraam wordt. maar dat heb je nooit. het kindje kan zelfs doodgeboren worden. garantie heb je nooit. de termijnecho was perfect zei de vk dus ik heb vrij weinig zorgen meer. ik heb met mensen gesproken en ze zeiden dat de meeste mannen pas een band krijgen met het kindje als het op de wereld is. ik kan me moeilijk daarmee in leven gewoon. ik ben zo blij en dan heb ik zo'n chagrijnig hoofd naast me zitten. dan word je blijdschap erg onderdrukt hoor! ik had me alles zo anders voorgesteld. heb meer t gevoel dat ik het kindje alleen gemaakt heb. ik weet niet hoe ik met de stemmingswisselingen om moet gaan. vooral woede is een dingetje wat ik moeilijk onder controle kn krijgen. ik haal het bloed onder zijn nagels vandaag vaak. natuurlijk is dit niet helemaal bewust. hem laten is geen optie, want ik blijf gewoon boos haha. hoe gaan jullie hiermee om ?
Het is echt een lastige situatie dilaaaar! Destijds heb ik op dat moment wat afstand genomen en ben even een maandje bij mijn moeder gaan wonen. Ik merkte dat als hij mij zag, hij geconfronteerd werd met de zwangerschap, dat hij erg lastig vond. Het was op dat moment niet goed voor mij en niet goed voor hem, dus was afstand voor ons het beste. Hij is wel altijd meegewerkt met echo's, zodat hij wel kon zoen dat het goed zat en het wat meer bij hem ging leven. Hij bleef het lastig vinden, tot het moment hij het ging voelen. Toen werd het bij hem echt en durfde hij zich eraan te hechten. Wat wij hebben gedaan is praten praten praten, blijven praten. Waarin hij zijn gevoelens mocht delen en ik die van mij. Heel moeilijk om te horen dat hij op dat moment niet blij kon zijn met de zwangerschap, te bang voor wat komen gaat, te bang om zijn vrijheid in te leveren, te bang dat het mis zou gaan, veel angst wat bij hem oversloeg op een verwijtende/afstandelijke houding. Heel moeilijk, maar ook voor hem was het nodig om eerlijk te kunnen zijn. Ook dit heb ik benoemd, ik vind het heel lastig om aan te horen maar blij dat je eerlijk bent. Uiteindelijk werden de gesprekken veel positiever en sloeg hij als een blad om. Al bleef het spannend. Ik zeg niet dat het makkelijk was, want het doet pijn en verdriet! Ik voelde me eenzaam en heel onzeker. Maar toch is het denk ik belangrijk om geduldig te zijn, allebei eerlijk te zijn over jullie gevoelens en met elkaar blijven praten. Ik denk dat het tijd nodig heeft en dat het vooral angst is dat hij op deze manier uit. En ik denk dat het voor jou goed is als je je gevoelens bij iemand kwijt kan los van hem, je hart luchten, ongenuanceerd je mening geven en spuien. Het is even allemaal heel moeilijk, maar echt het komt goed. Op welke manier dan ook! Deze zwangerschap stond mijn vriend trouwens te popelen en kon hij niet wachten om te beginnen een aan tweede kindje. Dus het kan echt goedkomen!!! Volg je gevoel, luister naar je hart! En nogmaals als je wil babbelen mag je altijd een priveberichtje sturen!
bedankt voor je berichtje ! bij hem is het gelukkig niet dat hij bang is voor wat er komen gaat. hij heeft alles al een keer meegemaakt met zijn zoontje. het praten is bij ons heel erg lastig. hij is snel geïrriteerd. en ik op dit moment ook. het heeft denk ik ook echt tijd nodig voor hij het beseft. we botsen heel erg met name omdat hij het moeilijk heeft met mijn woede uitbarstingen. hij heeft die zelf ook veel en hij moet in inhouden. soms lukt het goed, maar soms ook weer niet. ik lucht bij veel mijn hart. zo ook bij de vk. ze wil mij om de twee weken zien door onze situatie. ik kan het me gewoon echt niet inbeelden dat iemand niet blij kan zijn met een baby. op de laatste echo is het gewoon al een echte baby en ik ben nog maar 11 weken. afstand kan hij niet. want dan gaat hij 'door' mijn zijn leven. nieuwe vriendin, enz. dat heeft hij zelf gezegd tegen mij. hij is soms een week weg. maar dan komen er juist meer ruzies. zoals ik al zei praat ik met veel erover. maar ik weet gewoon niet wat ik moet doen en welke keuze ik moet gaan maken.