Als dood ben ga ik in.mijn kist naar de oven om gecremeerd te worden. Verder geloof ik niet dat ik of mijn ziel ergens heen zal gaan. Het houdt gewoon op net zoals het ook zomaar begon.
Gewoon in een kistje (als het mogelijk is een biologisch afbreekbaar kistje) onder de grond, langzaamaan weer in de natuur opgenomen worden. Dan is het cirkeltje rond naar mijn idee.
Ligt er aan hoe ik zou komen te overlijden. Ik geloof dat ik als ik plotseling zou komen te overlijden en ik voor mijn gevoel nog het één en ander hier op aarde had moeten doen dat ik dan ergens tussen blijf hangen. Maar ik geloof ook wel in reïncarnatie. Ik weet ( voor mijzelf ) dat er meer is tussen hemel en aarde, daar heb ik genoeg bewijzen voor gezien maar hoe het precies zit weet ik niet. Heel eerlijk, ik ben er best nieuwsgierig naar, ben ook totaal niet bang voor de dood. Waar ik wel bang voor ben is een te vroege plotselinge dood. Ik geloof ook niet dat een mens zal gaan als het zijn/haar tijd is. In God geloof ik niet, maar geloof wel dat er meer is. Ik kan niet geloven dat wij, dit, alles het enige zijn en dat dit hierna gewoon stopt. Want als het hierna zou stoppen, waar komt het nieuwe leven dan vandaan?
Geen idee. Een hemel en een hel vind ik te menselijk. Doe je goed dan ga je naar de hemel , doe je slecht dan ga je naar de hel. Leuk verzonnen maar zo zwart/wit is het leven niet, dus waarom zou het hiernamaals wel zo zijn? Ik hoop op een soort van geestenrijk denk ik. Ik zou graag bepaalde mensen en dieren weer willen zien. Maar om dan eeuwig als geestje rond te zwerven .. meh..
Oogjes dicht, kistje open, oven aan.... En dan is het stil. Wel jammer, zou best nog een tijdje rond willen 'spoken'
Door herinneringen van "vroeger" die ik als kind had en nu nog wel eens ,waarvan ik zeker weet dat die niet nu zijn gebeurd denk ik dat reïncarnatie wel klopt. Die herinneringen zie ik nu ook terug bij mijn dochters. Zo is de oudste bang voor honden omdat ze daar door gebeten is. Alleen, ze is (in dit leven tenminste) nooit door een hond gebeten.
Best gek eigenlijk.. we zullen er nooit achter komen tot we het zelf mee maken. Maar niemand kan het ooit na vertellen. Zijn er onderzoeken naar gedaan vraag ik mij af?
Dood is dood voor mijn idee, dus dan is er niets meer. Dat is hetzelfde als "waar was je voordat je geboren werd?" Nergens. Dus als ik dood ga ben ik ook nergens. Dan houd ik op met bestaan.
Ja, pas is er wel onderzoek geweest waaruit bleek dat je in elk geval de eerste paar min na je dood nog hersenactiviteit had of zoiets en dat het waarschijnlijk is, dat je de mensen naast je dus hoort zeggen dat je dood bent maar ja; onderzoeken waar de hemel of de hel ligt, aan je huisdier vragen of ie in het vorige leven misschien Napoleon was lijkt me dan wel een brug te ver..... Ik beroep me zoveel mogelijk op de Bijbel, waarin oa staat dat Jezus zijn vriend Lazarus, die al vier dagen dood was tot leven wekte. Ook het dochtertje van Jaïrus wekte Hij tot leven. Het meest frappante aan deze verhalen is dat er nergens beschreven staat dat zij bijv in de hemel waren. Er is niemand die aan hen vraagt: hoe was het toen je dood was, wat was er? Joden geloven nl niet dat je als je dood gaat naar de hemel gaat. Ook zij geloven dat je ziel terug gaat naar God en dat je een soort dromeloze slaap hebt. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat er niet naar gevraagd wordt. maar bewijzen kan niemand natuurlijk.
Ik mag geloven dat ik na dit leven een nieuw leven krijg bij de terugkomst van de Heere Jezus op aarde. En dan ik tot die tijd bij Hem in de hemel mag zijn.
Ja en nee, er zijn wat oude onderzoeken naar geweest maar die hebben geen van alle een resultaat opgeleverd Het is natuurlijk een vraag zo oud als de mensheid zelve. Begin 1900 zijn mensen heel nauwkeurig gewogen, vlak voor en na overlijden. Toen dacht men dat de ziel 21 gram zou wegen, dat bleek later niet te reproduceren dus niet betrouwbaar. https://www.nrc.nl/nieuws/2012/04/02/na-god-moet-nu-ook-de-ziel-eraan-geloven-allemaal-hersenspinsels-a1481830 Ook ten tijden van de guillotine hebben wetenschappers van toen onderzoek gedaan, een populair geschreven artikel vertelt daar meer over (en ook over meer recentere onderzoeken naar hersenactiviteit na de dood) https://www.nemokennislink.nl/publicaties/doodgaan-is-een-afspraak/ Samengevat kunnen we er eigenlijk weinig van zeggen, wetenschappelijk gezien is deze vraag (nog) niet te beantwoorden. Zelf zit ik er dubbel in. Ik geloof niet echt in een hemel, of hel. Maar tegelijkertijd put ik er wel waarde uit dat ik nog steeds aan geliefden die gestorven zijn kan denken, en hoop dat ze nog bij bijzondere gelegenheden kunnen zijn - al is het maar in gedachte -. Voor mij is dat dan ook wat het is, zolang je aan geliefden blijft denken, bestaan ze nog een beetje en zijn ze er altijd nog bij. Op een gegeven moment is dat over, na een paar generaties is iedereen alweer vergeten en dan is het helemaal weg. Zo gaat het al duizenden jaren...