Ja, ik vind dat persoonlijk respectloos naar mijn kind toe en daar heb ik een onderbouwing voor. Moet je me daarom uitlachen? Dat is ook niet bepaald respectvol. We hebben andere opvattingen, dat gebeurt. Ik lach jou ook niet uit omdat jij op een bepaalde manier een feestdag viert.
Over het algemeen met een twee minuten time out op de trap Maar daarmee hou ik ze ook in het seizoen in het gareel
Niet altijd hoor. Mijn beste vriendin was 2 jaar ouder en die kwam op een gegeven moment ook zeggen dat ze een geheim had, heel wat heen en weer gedoe en ik mocht niks tegen haar zusjes zeggen en ook niet tegen mijn ouders maar uiteindelijk het geheim: Sint Maarten (ja kom uit deel in BE dat Sint Maarten doet ipv Sinterklaas) is niet echt. Heb haar toen maar niet gezegd dat ik dat al wist omdat ik mijn ouder het jaar ervoor de poppenwagen van zolder had zien halen die dan op 11 november volop stond te blinken als Sint Maarten cadeau. Dus kinderen komen erachter dat de sint niet echt is en gaan toch er iets over zeggen ook al zeggen mama en papa dat het niet mag.
Ik zou in gesprek gaan om te kijken wat hun dan nerveus maakt. Tot en met 6 jaar zou ik niet zo snel de waarheid vertellen. Maar dat komt doordat ik om mij heen allemaal kinderen gezien heb die het zo naar hun zin hadden tijdens het geloven, dat ze het hun ouders wel vergaven dat ze niet de waarheid hadden gesproken. Dat lampje waarom sommige kindjes bijzonder veel krijgen gaat later wel branden. Het is ook belangrijk om dankbaar te kunnen zijn voor wat je hebt. Van het altijd maar streven naar meer wordt je een ontevreden persoon.
Ik denk dat je vooral iets moet doen aan de manier waarop je zoontje met spanning omgaat. Probeer hem te leren relativeren, zodat hij wel een leuk Sinterklaasfeest heeft, maar zonder de spanning. Vertel dat Sinterklaas elk jaar komt, altijd cadeaus geeft en geen kinderen overslaat. Laat hem verder een verlanglijstje maken en geef dingen die daarop staan, zo weet hij wat hij kan verwachten en is het minder spannend.
Mijn zoon zit in een combi groep 3/4/5/6. Gaat ook naar bso waar oudere kindjes zijn. Ik verwacht niet van die kinderen dat zij hun mond houden hoor. T kan er ook zo een keer uitfloepen bij ze. Zo zijn kinderen. Mijn zoontje had ook gehoord dat 1 van de kinderen zei dat sinterklaas niet bestond. Hij vroeg mij hoe het zat, dus ik vroeg hem: wat denk je er zelf over? Nou, ik vind dat hij bestaat mamma. Prima en weer over tot de orde van de dag. Ik ben er zelf ook op school achtergekomen. Zo gaat dat nou eenmaal.
Ik denk dat als je je kind wel in Sinterklaas laat geloven, je er gewoon rekening mee moet houden dat een ander kind kan zeggen dat Sinterklaas niet bestaat. Er zijn genoeg kinderen die erachter komen als ze een jaar of 5 zijn. Je kunt wel met ze afspreken dat het een geheim is, maar het kan er ook ineens zo uit floepen. Kinderen van 5 hebben echt nog geen groot besef van het gevolg en hoe anderen daarover kunnen denken. En als een kind wil geloven in Sinterklaas dan doet hij dat toch wel. Als een kind al zijn twijfels had dan zal zo'n uitspraak die twijfels aanwakkeren. Maar dat hoeft toch niet erg te zijn? Zolang de volwassen maar niet naar kinderen anders dan hun eigen kinderen gaan roepen dat Sinterklaas niet bestaat. Ik zou willen dat mijn dochter wat zou kunnen met de wetenschap dat het een stel verklede mensen zijn.
Ik ben zelf vroeger een kindje geweest dat letterlijk ziek werd van de spanning. Niet alleen met sinterklaas, maar ook met mijn verjaardag. Toch ben ik blij dat mijn ouders het niet op een hele jonge leeftijd verteld hebben. Uiteindelijk komt een kind er toch wel achter, laat ze nog lekker kind zijn. En het kan inderdaad dat kinderen er vervelend en brutaler van worden, ze moeten wat om de spanning te uiten.. dan is het een taak voor mij als ouder om er mee om te gaan en mijn dochter er door te helpen. Maar ieder zijn ding natuurlijk..
Jij word er niet verantwoordelijk voor gehouden hoe iemand het Sinterklaas feest viert, dat is ieder voor zich. Waar jij wel verantwoordelijk voor bent is hoe jouw, niet gelovige kind, zich gedraagt ten opzichte van de wel gelovige kinderen. Het is niet de taak aan jou of aan jouw kinderen om tegen de wel gelovige kinderen te zeggen dat Sinterklaas niet bestaat. Wat is er moeilijk aan om tegen je kinderen te zeggen dat er kindjes zijn die wel geloven in Sinterklaas en dat ze beter het spelletje mee kunnen spelen? Jouw kinderen weten van binnen hoe het zit, prima, maar waarom zou je een ander kindje daar ook mee moeten confronteren? Ik zou echt heel boos worden als mijn zoon van 10 tegen wel gelovige kindjes zou zeggen dat Sinterklaas niet zou bestaan. Je leert je kinderen hiermee absoluut niet dat liegen oke is, je leert je kinderen mee te gaan in andermans fantasie wereld. Dat is niet slecht dat is mooi als je je kinderen dat mee kan geven.
Mijn ouders hebben mij nooit in het sint-verhaal laten geloven, een beetje om de redenen die Manque ook noemt. Maar ik heb echt nooit hierover iets verteld tegen andere kinderen. Het kwam ook nooit ter sprake op de een of andere manier. Als sinterklaas op school was ofzo zou ik echt niet ineens gaan roepen "hij is niet echt!" En je kinderen komen toch altijd in aanraking met kinderen die niet in Sint geloven? Kinderen uit andere culturen of kinderen die gewoon al ouder zijn. Mijn zoontje heeft een groep 4/5 stamgroep op school, die groep vijvers geloven echt niet meer. In de straat spelen ze met oudere kinderen.. maar zolang inderdaad de ouders niet zeggen dat het niet waar is, blijven ze gewoon stug volhouden. Maar ik vind ook dat het een beetje overdreven is om ouders verantwoordelijk te houden over dat hun kinderen niks mogen zeggen. Je mag wel zeggen dat Jezus niet bestaat, maar dat Sinterklaas niet bestaat is echt een doodzonde . Beetje apart wel.
Dit is het eerste jaar dat wij Sinterklaas echt vieren en mijn oudste zoontje het ook een beetje begint te begrijpen. Zolang het leuk blijft en hij er plezier in heeft houd ik het in stand. Maar ik zou eerlijk gezegd ook wel overwegen om het te vertellen als ik zou merken dat mijn kind er zo gestrest van raakte en kindjes elkaar op gaan stoken. Maar goed, mijn oudste wordt in januari 4, dus dat is hier nog niet aan de orde.
Nee hoor. Mijn kinderen moeten ook respect hebben voor het geloof van anderen in bv God of Allah. En ik wil dus niet hebben dat zij gaan roepen dat dat niet echt is. Opvoeden heet dat. Mijn keuze om hen niet in God te laten geloven maar zij moeten respecteren dat anderen dat wel doen. Overigens is daar echt nog wel een verschil in, geloof in Sinterklaas is 3 weken per jaar. Sorry als je het dan niet op kan brengen om rekening met een ander te houden vind ik dat vooral heel jammer. Maar goed ik kan helemaal niks met opmerkingen als: "ik laat mijn kind niet in Sinterklaas geloven want ik wil niet liegen tegen mijn kind". Degenen die dat zeggen passen dat heel selectief toe. Want ik geloof pertinent niet dat je over alles volledig eerlijk bent. Als oma overlijdt en je kindje vraagt wat er met haar gebeurd zeg je dan bij een crematie ook: ze steken oma in de brand nu. Of bij een begravenis: oma ligt onder de grond waar ze opgegeten wordt door ongedierte. Zo zijn er nog 100en voorbeelden te bedenken waarbij je delen weglaat uit een verhaal of het anders verwoord.
Even sprekend over onze persoonlijke situatie. Wij geloven niet in een God en vertellen dit inderdaad ook tegen de kinderen. Daarnaast vertellen wij onze kinderen dat er wel andere kinderen geloven in God en dat zij dus niet tegen die kinderen hoeven te gaan zeggen dat God niet bestaat. Respect voor elkaars overtuigingen, dat is wat wij onze kinderen mee geven. En of dat dan geloven in God of geloven in Sinterklaas is dat maakt voor ons niets uit. Wij hebben onze kinderen zelfs op godsdienst gedaan zodat ze zelf kunnen beslissen of ze er wel of niet in willen geloven en zodat ze daarnaast ook gewoon respect kunnen hebben voor andere mensen die dus wel in God geloven. Wat ze hier later mee doen moeten ze zelf weten maar ik hoop ze hierdoor wel te leren dat niet iedereen het zelfde is en dat niet iedereen in het zelfde gelooft maar dat je elkaar wel in elkaars waarde moet laten.
Heb geen verdere reacties gelezen. Ik denk dit erover: zo lang dochterlief Sint leuk vindt en geen vragen stelt vieren we het. Op alle vragen die ze erover gaat stellen, krijgt ze eerlijk antwoord. Als ik merk dat Sint niet leuk meer is voor haar dan krijgt ze ook de waarheid te horen. Ik ga haar niet laten stressen over een feestje dat leuk hoort te zijn.
Tja, daarin verschillen we dus echt van mening. Fantaseren over op de daken lopen kan ieder kind, of het nu gelooft of niet. Maar het hoog houden van de illusie dat sinterklaas bestaat heeft niks met de fantasie van een kind te maken, want die wordt verteld dat het de waarheid is. We verschillen wel meer van mening over dit onderwerp, geloof ik Ik hoop voor je dat er geen kinderen of moeders zijn die het feest voor jou verpesten. Ik gun iedereen zijn feestje, laat dat duidelijk zijn. Ik hoef er alleen niet in betrokken te worden.
Maar waarom vind je dat jij er in betrokken word? Er word toch niet van je verlangd dat je het feest viert? Er word alleen gevraagd of je je kinderen wilt uitleggen dat ze niet tegen wel gelovige kindjes gaan zeggen dat Sinterklaas niet bestaat, is dat dan echt zo veel gevraagd? En nogmaals, fantaseren over iemand die over de daken wandelt met een paard dat kan inderdaad iedereen maar als jij weet dat jouw ouders je schoentje vullen, dan is de magie toch weg? Daarom laten ouders hun kinderen dus geloven dat Sinterklaas wel echt is, ze laten ze denken dat Sinterklaas en zijn Pieten langs komen om kado's te brengen en samen zijn verjaardag te vieren. Als er kinderen met opzet tegen mijn zoontje gaan zeggen dat Sinterklaas niet bestaat dan zal ik ook zeker die ouders er wel op aanspreken. Vind dat gewoon kinderachtig gedrag. Dat het er misschien uit floept kan altijd, het zijn en blijven kinderen maar opzettelijk mijn kind uit deze magie halen dat accepteer ik niet. Dat doe ik zelf wel als ouder zijnde als ik vind dat het daar de tijd voor is.