Mij werd als Christen geleerd dat zij naar de hel gaan, en dus daarom moeten 'we'/'ze' zoveel mogelijk mensen bekeren. Maar dat heb ik nooit kunnen geloven.
Ik ben het hier helemaal mee eens. Het leven heeft zin om het leven, juist omdat het eindig is. Dat wil niet zeggen dat ik het bestaan van een god of van een andere 'energie' helemaal verwerp trouwens. Ik ben een agnost.
Hopelijk wel anders is alles wat je doet zo nutteloos. En weetje is er niks en geen God dan heb ik als ik dood ben ook geen spijt van wat ik “niet gedaan zou hebben” want dan weet ik dat ook niet meer. Win win dus hahaha plus ik ben enorm gelukkig met mijn leven zo en zou t noet willen veranderen
Boeiend onderwerp! Ik ben de nuchterheid zelve, een wetenschapper in hart en nieren.....maar dit ligt net even iets anders bij mij. Ik geloof ten stelligste in reïncarnatie. Sinds mijn twaalfde heb ik mij hier al in verdiept en alles gelezen wat los en vast zit hierover. Met inmiddels wel honderden mensen ervaringen en gedachten gedeeld. Bij een drietal zeer goede mediums geweest, het zelf van een plotselinge dood behoed worden door ‘iets’ vele jaren geleden. Zelf dingen zien en horen, van de week nog in mijn hotel kamer in Indonesië. En als klapper op de vuurpijl heb ik bij twee verschillende erkende en bekende psychotherapeuten regressie therapie ondergaan en wat dáár beide keren uitkwam was zó treffend (het spreken van een vreemde taal, dingen kennen en herkennen uit een land waar ik nog nooit was geweest, de herkenbare en terugkerende banden/problematiek met mensen in mijn huidige leven enz. enz.) dat ik niet anders kan dan toch écht concluderen dat er een leven na de dood is en we telkens terugkomen met dezelfde ziel maar in een ander (zelfgekozen) lichaam/leven. Intereressant boek hierover is van dr. Michael Newton. We zijn hier om te leren, te evolueren en het goede te doen. Ik geloof dan ook niet in een hemel of hel of iets dergelijks, maar dus wel dat wat je nu ‘verkloot’, je straks weer even dunnetjes over kan doen even simpel gesteld. Het is niet iets wat mijn leven dagelijks beheerst, maar ik ben dus ook totaal niet angstig om dood te gaan. Als het mijn tijd is, is het mijn tijd. Hoop alleen wel dat dat pas over een jaar of vijtig is want voor mijn gevoel ben ik nog lang niet klaar en wil ik mijn kinderen en eventuele kleinkinderen zien opgroeien natuurlijk.
Geen idee, ik vroeg mij gewoon af of mensen zo zouden denken die dus niet geloven in leven na de dood.
Precies wat jij omschrijft hoop ik op. Maar ik voel het niet, ik geloof het gewoon niet, al wil ik heel graag dat dit niet allemaal voor niks is.
ik heb nooit in een hel geloofd. Stel he God bestaat echt, en hij heeft ons allemaal gemaakt. Hij ziet ons als zijn kinderen. zou hij dan echt het merendeel in de hel gooien omdat ze niet in hem geloven ? ik kan daar echt niet bij, stel ik heb 6 kinderen, 2 daarvan zijn altijd stout, die gooi ik dan toch ook niet in de oven, en de andere 4 hou ik. als God echt een god is van liefde, vergeving, etc, dan kan hij toch niet iemand voor eeuwig in een hel gooien, of denk ik nou te menselijk haha. klinkt misschien war raar zoals ik dit type. maar zo zie ik het wel.. ik denk wel dat er ergens een soort mooie plek/paradijs is, waar geen pijn,verdriet en ellende meer bestaat, of dat we gewoon weer opnieuw beginnen. toen mijn zoontje heel jong was zei hij dat heel vaak. hij zei toen bv dingen van toen ik nog opa was toen woonde ik op een boerderijtje, en als er iemand overleed zei hij geeft niet, die kan straks weer opnieuw beginnen. hij was toen echt nog heel jong. hoe hij daar bij kwam echt geen idee.
Ik snap deze gedachte niet zo merkt ik. Waarom zou het leven voor niks zijn of zinloos als het stopt na de dood? Dat maakt toch niet dat de dingen die je doet geen impact hebben gehad? Dat je niet iets neer gezet hebt op de wereld. Doet dat er dan niet toe? En waarom zou een leven na de dood (in welke vorm dan ook) het leven waardevoller of zinvoller maken? Voor mij is het juist omdat ik denk dat het straks klaar is, dat het leven meer waard is.
En met dit heb ik altijd zo'n moeite. Zelfgekozen komt op mij over dat alles wat je overkomt je eigen schuld is, je hebt er tenslotte zelf voor gekozen? Waarom zou iemand kiezen om geboren te worden als seksslaaf? Of als ernstig zieke? Of als massamoordenaar? Waarom zou iemand ervoor kiezen om geboren te worden op een plek waar geen liefde is?
Ik weet het écht niet. In een God geloof ik niet, dat kan ik niet. In een hemel/hel dus ook niet. Ik heb wel het gevoel dat er 'meer' is, maar wat dat dan is, een plek waar je naartoe gaat of dat je als geest verder gaat, geen idee.. Ik heb vaak het gevoel dat onze dochter* nog meekijkt/oppast en soms wat van zich laat merken, maar toch kan ik me geen duidelijke voorstelling maken. En soms denk ik ook dat er helemaal niets meer is. In reïncarnatie geloof ik niet en ergens vind ik dat de meest verdrietige optie, dat ik nu een familie, man en kinderen heb waarvan ik hou en dan opeens ben ik iemand (of iets) anders en weet daar niets meer van.. Ik zou het (dit) leven zinlozer vinden als er reïncarnatie bestaat dan als er gewoon niets meer is hierna. Ik vind het ook ontzettend beangstigend. Waarom? Ik denk dat ik (nog) te veel van het leven geniet en te veel heb om voor te leven om troost/rust te halen uit één van de mogelijke opties die hierna kunnen komen. Daar ben ik wel dankbaar voor, dat ik ondanks de donkere wolken/diepe put toch niet zover heen ben dat ik dat een prettigere gedachte vind dan dit leven nu (ik hoop niet dat dat respectloos overkomt naar de mensen die het ontzettend moeilijk hebben).. Ik hoop wel dat ik er ooit meer vrede mee krijg en niet meer zo in paniek raak, nu ben ik nog jong, kan vrijwel alles nog doen en heb de meeste dierbare personen nog om me heen, ooit verandert dat natuurlijk dus misschien dan.. Ik krijg hier trouwens altijd ontzettend nare kriebels en buikpijn van, net als topics over onverklaarbare ervaringen en erover nadenken hoe het universum is ontstaan. Brrr.
Ik las laatst een heel verhelderend stukje hierover: in de tijden dat mensen een zwaar en kort leven hadden, geteisterd door plagen,ziektes,honger,oorlogen was religie op zn sterkst. En was vooral de kerk op zn sterkst. Mensen worden tevreden en gemotiveerd gehouden door het verhaal dat je 'lijden van nu' na je dood wordt 'goedgemaakt'. Daardoor had men meer vrede om in dienst te staan van een geloof, zijn geld of leven aan af te staan, in ruil voor het betere hiernamaals. Ik ben van overtuigd dat dit de sterkste machtmiddel is van monoitische religies: je houdt mensen onder controle met angst voor latere verdoemnis of met het afkopen van hun huidige ellende met een latere hemel. Zolang we aandacht houden op datgene wat er komt, vinden we datgene wat ons nu overkomt minder erg. Als je dit allemaal wegneemt blijft de focus en energie in je leven dat je leidt, en hebben mensen veel meer belang in het genieten van hun leven.
Ik heb hier sinds het overlijden van mijn vader in juli veel over nagedacht. Mijn vader was Christen, dus ik hoop voor hem dat hij in de hemel is. Zelf vind ik reïncarnatie een mooie gedachte. Helaas blijft het bij gissen.
Dit leven is mijn enige leven. Er is geen plekje voor mij vrijgehouden in de Hemel om aan de rechterhand van God te zitten. Er is geen plek voor mij in het paradijs. Er liggen geen 40 maagden op mij te wachten en ik heb ook geen 'tussengraf' gereserveerd. Ik heb (hopelijk) een jaar of 80 de tijd gekregen om op te groeien, te leren, lief te hebben, mezelf te ontwikkelen, te reizen, te genieten, tot over mijn oren verliefd te worden, te experimenteren, te trouwen, te proeven, te onderzoeken, leren vertrouwen op mezelf, kinderen te krijgen, moeder te zijn, voor anderen te zorgen, te ontdekken, weer op te krabbelen, een gezin te stichten en bovenal proberen om heel erg gelukkig te zijn met de mensen die ik liefheb. Dat lijkt me toch een heel zinvol bestaan.....
Ik bedoelde mijn vraag ook niet in de zin dat een leven dan niet zinvol zou zijn, ik vroeg mij oprecht af of mensen die er dus niet in geloven ( leven na de dood ) er anders over zouden denken.