Besef dat het niet volgens het boekje zal gaan en echt alles mogelijk is (en het nooit gaat zoals verwacht!). Ik had bij mijn eerste een cursus gedaan waar mij vertelt was over de 'gemiddelde' bevalling (die echt niet bestaat). Dat ontsluiting best lang kan duren, dat je lekker afleiding moet zoeken, e.d. Ik was daarom ook niet mentaal voorbereid op die sneltrein die meteen vanaf het begin begon te denderen met erg pittige weeën , raakte in paniek bij idee dat ik dit nog 8-10 uur moest doorstaan... Want 'dat kan ik echt niet hoor!'. Bleek ik 3 uur na eerste wee al 8 cm te hebben ... (bij mijn tweede kon ik dus denken, toen het zo heftig werd, ah het schiet op, ik ben er bijna!) Wat ik ook niet wist is dat als je kindje bijna geboren wordt en je onderkant aardig opgerekt wordt, dat dit voelt alsof het ernstig in de fik staat. Had niemand mij vertelt, ha ha. Je moet je echt overgeven aan het oergeweld. Wat komt dat komt. Het gaat zoals het gaat.
Wat een goede tips allemaal. Super bedankt! Bevalplan : Is gelukkig voor mij niet zo belangrijk. Enige waar ze op moeten letten is dat ik niet teveel bloed verlies! Maar waarschijnlijk krijg ik een injectie om de placenta los te laten. Voor de rest staan er best droge reacties van mij in, zo van ik zie het wel hoe het loopt. Stukken stolsel verliezen : Goed dat je het nog even zegt! Lijkt me echt een raar gevoel, als er z'n stuk uit je komt. Had wel rekening gehouden met stukken weefsel ter grootte van een sinaasappel. Weeën : Het zal niet prettig voelen natuurlijk, maar inderdaad. Elke wee brengt je dichterbij je baby! En elke wee die is geweest, komt niet meer terug. In de fik staan : Dat had ik inderdaad wel gehoord, dat als het hoofdje staat je eigenlijk denkt AUW IK STA IN DE FIK en je dan juist moet "ontspannen" want dan heb je de neiging om te denken van stop 'm maar terug. Het bewegen : ipv alleen liggen in bed vind ik ook een super tip. Normaal zou ik denken nou ik blijf van ellende (pijn) maar in mn bed liggen. Maar lopen helpt misschien zoveel meer, ookal heb je er in eerste instantie misschien geen zin in. Daar heb ik het inderdaad nog niet over gehad @Bailief wat een goede! Zal mijn vriend gelijk zeggen dat hij absoluut bij de baby moet blijven ipv bij mij. Super! Staan : @Elisabetta is ook een hele goede. Die zal ik ook onthouden, logisch natuurlijk dat staan helpt. Maar zoals hierboven genoemd zou ik eerder denken van help ik blijf in mn bed om de pijn op te vangen.
Leuk om te lezen dit. Ik beleef mijn bevallingen weer een beetje opnieuw. En ik heb goede tips langs zien komen waar ik me helemaal bij aansluit. De weeën vond ik heftig (Nee, echt waar?!) maar wat zo enorm hielp was heel rustig te blijven ademen. Dus dat. Heeft verder niets met het bevallen op zich te maken maar... Houd je van mooie foto's? Dan heb ik nog wel een fototip voor je. Laat een verpleegkundige een foto maken van jouw partner op het moment dat jullie kindje geboren wordt. Nu denk je misschien: 'huh, hoezo?' Maar dat is bij ons één van de mooiste foto's geworden. Zelf zit je zo in dat moment en heb je helemaal geen tijd het gezicht van je partner te zien zodra je de baby eruit perst maar die foto is echt goud waard. Zo veel emotie, blijdschap, trots in één beeld. Ik vind dat heel bijzonder om te zien. Zeker van m'n 'nuchtere' wederhelft die niet snel een traantje zal laten.
Inademen door je neus, uit door je mond... En verder vooral ijsberen, overal overheen hangen, heupen wiegen, eigenlijk gewoon in beweging blijven op de manier waar je lichaam om vraagt.
Ik moet nog lang niet bevallen. Maar een paar dingen komen zeker in bevalplan. Ik ben bekend met pijn door pds, endometriose en fibromyalgie. - zo min mogelijk gefruts aan mijn lijf - zo min mogelijk aanrakingen - zo min mogelijk prikkels: geluid, licht etc - geen leerling verpleegkundigen, co assistenten, arts assistenten, etc; oftewel zo min mogelijk mensen in de kamer
Hier was de bevalling absoluut niet hoe ik het mezelf had voorgesteld en wél hoe mijn man het de eerdere 35 weken benoemde. Tot mijn afgrijzen, ik geloofde er echt niet in. Even snel, op een zaterdagochtend na een nacht slaap. Ik had dus niks aan een bevallingsplan en had ook totaal niks dat aan mijn verwachtingen voldeed. De enige tip die mij goed door de bevalling heen heeft geleid was het puffen, zoals de verloskundige het nog even snel zei voordat ik met gierende banden naar het ziekenhuis ging. Pff, pff, pffff. Pff, pff, pffff. Wat hielp dat wonderbaarlijk goed! Mijn tip: heb dan ook geen verwachtingen. Er kan zo veel gebeuren tijdens een bevalling, wat ook invloed kan hebben op de kraamweek. Laat het op je af komen Het gaat zelden zoals je plant.
Eigenlijk helemaal niets. Ik ging er dan ook blanco in. Maar 1 ding heeft me er wel doorheen gesleept (of nouja daardoor kreeg ik het gevoel dat ik er wat mee kon doen, met de pijn dus). Dat was de ademhaling (geleerd bij hypnobirthing). Vooral naar beneden ademen. Klink heel vaag en stom maat daardoor kon ik daadwerkelijk de pijn omzetten in iets nuttigs voor mijn gevoel. Last uit te leggen. Voor de rest: laat het over je heen komen allemaal. Het kind moet er toch uit!
Ohja: nog iets haha. Vraag ook gewoon waar je op dat moment behoefte aan hebt. Niks is gek. Ik vond het super fijn tijdens het persen dat de vk mijn ene voet in haar zij zette. Toen ze even weg liep tijdens een wee heb ik haar dan ook dringend verzocht om terug te komen!
Die kun je er zeker in zetten, maar bij mij heeft niemand het plan doorgekeken toen er spoed bij kwam kijken hoor, ze zijn dan met hele andere dingen bezig. Dan werkt zeggen wat je wil toch echt het beste en daarom zijn over zulke dingen duidelijke afspraken met je partner ook belangrijk
Ik had erg veel behoefte aan appelsap..... voor de rest vond ik het erg fijn om weeen op te vangen onder de douche met de warme straal tegen mijn buik zittend op een kruk. Lopen kon ik niet, aangezien die weeen overal waren, ook in mijn benen. Voor de rest. Over je heen laten komen. Oh en! Tijdens het persen... niet je ogen dicht knijpen maar open houden en juist niet de kin tegen je borst omdat je dan juist minder ruimte krijgt, probeer het maar eens.. als je op de wc zit ofzo haha.
Door de snelheid stapte ik bijna gelijk in een weeenstorm en was ik even opzoek naar een ritme om de weeen op te kunnen vangen. De gyn in het ziekenhuis zei toen ‘ga door de pijn heen’ Dat was voor mij de gouden tip. Ik wist gelijk wat hij bedoelde en vanaf toen was alles te doen en heb ik niks meegekregen van de dingen waar mijn vriend nog steeds een trauma van heeft
Onder de douche gaan staan! Bij beide bevallingen heeft de warmte van het water geholpen de pijn op te vangen (haalde net de scherpe kantjes er vanaf) en in beide gevallen had ik vrij snel onder de douche pers weeën, dus het heeft ook geholpen de ontsluiting op gang te brengen.
Ik was heel blij met mijn yoga bal! Fijn wiebelen en hopsen. Bij iedere wee inademen door de neus, uitademen door de mond en visualiseren dat het onderin open gaat. En ik was blij met mijn douchekrukje, had ik geleend van iemand. Verder heb ik regelmatig even op de wc gezeten, ook een prima houding en ik verzekerde me er van dat mijn blaas niet te vol zat. Toen ik in het bevalbad ging vond ik het fijn om een sportbeha aan te hebben, tip had ik ook van iemand gekregen.
Wat mij tot een cm of 8 goed hielp was heel bewust naar mijn buik toe ademen. Daarna werd de pijn te erg om ontspannen te blijven ademen, maar toen was ik er al bijna
Proberen niet teveel na te denken over 'hoe lang duurt dit nog'. Rust in mijn hoofd behouden lukte door ademhaling, positieve gedachten (ik kan dit, spoel maar over me heen, "lieve schat, zak maar naar beneden" en "ik wil je zo graag vasthouden"). En steeds alle spieren in mijn lijf en gezicht na te gaan of ze ontspannen waren. Ook luisterde ik ontspanningsmuziek en probeerde zo min mogelijk met mijn omgeving te praten. Zo lukte het om in een bubbel te blijven. Dat lukte een stuk minder goed tijdens toucheren en later de persfase, omdat ik daarvoor toch op bed 'moest' liggen. Weeen opvangen lukte me 10 keer beter staand. Mijn eigen versie van hypnobirthing was dit dus. Het werd een prachtige bevalling in mijn eigen kracht, het omgekeerde van de bevalling van mijn eerste (paniek, medisch en traumatisch).
De volgende keer neem ik een emmer mee want die kotsbakjes van het ziekenhuis zijn echt veel te klein