Ik ben zelf pleegouder. Wij hebben een meisje in huis, vergelijkbaar met de situatie van Alicia. Alleen heeft zij nooit in een instelling hoeven wonen. Wel op haar 4e al 3 pleeggezinnen gezien. Mij valt overal op dat iedereen het zo zielig vind, zo triest. En Ja, dat is het ook!! Maar wat gaan we er met zn allen aan doen?? Is er iemand bereid om pleegouder te worden???? Ik ben van mening dat als Alicia na het overlijden van haar pleegvader in een stabiel ander pleeggezin was gekomen, zij niet zo was geworden als ze nu is. Dit komt van afwijzing op afwijzing op afwijzing. Geen getrouwen. Geen bodem. Maar... er is een schrijnend tekort aan pleegouders. Dus een oproep aan iedereen die dit verhaal van Alicia aan het hart gaat; wat zou jij kunnen doen om zulke dingen te veranderen??
Eerlijk? Ik zou haar zo in huis willen nemen. Ik heb er zelf vaak over nagedacht om pleegmoeder te worden, maar ik weet dat mijn man dat niet trekt. Alles uit zijn jeugd komt dan weer veel te dicht bij, terwijl hij het nu (op z'n 32e) redelijk een plekje heeft kunnen geven. Maar God, wat gun ik deze kinderen een liefde vol en warm huis. Ik maak trouwens een buiging voor je! Super dat jij jouw (pleeg)dochter een fijn thuis kan bieden, topper!
Dankjewel. Pleegzorg is een traject met vallen en opstaan. Het is heel zwaar maar vaak ook heel mooi. We hebben zelf enorm veel geleerd. Ook is het soms erg confronterend omdat het je een spiegel voor houdt over je eigen gedrag.
Mooi dat jij dat zou willen doen. Jammer, maar ook wel begrijpelijk dat dat voor je man heel moeilijk zou zijn. Tegelijkertijd kan hij kinderen dan wel veel meer bieden dan hij zelf heeft gehad. Juist vanuit eigen ervaringen helpen veel mensen nu kinderen of bieden ze een goed thuis. Je zou ook bijv. weekendpleeggezin kunnen worden of alleen voor in de vakantie of zo. Bijvoorbeeld om bestaande pleegouders te ontlasten zodat die ook eens een vakantie of weekend even kunnen bijtanken.
Yep. Er is een chronisch en zeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeer schrijnend groot te kort aan pleegouders. En dan echt alle type opvang. Crisis, langdurig, weekend of vakantieopvang etc etc. Maar ook de leefgroepen en behandelgroepen zijn chronisch uitgedunt door alle bezuinigingen. Alles zit overvol. Men is blij met een plekje, laat staan dat dat plekje precies bij het kind past.
@Syane Daar moet je heel sterk voor in je schoenen staan. Ik ben een opleiding begonnen om groepsleider te worden. Met de gedachte dat als ik het voor een ander beter kon maken, dat delen weer goed zou maken uit het verleden. Dat het nut zou hebben gehad. Na iets meer dan een jaar ben ik compleet ingestort. Ook als ik af en toe een weekendje iemand zou opvangen zou ik daar tussendoor mee bezig blijven. Ik zou heel graag wat voor die kinderen willen betekenen, maar ik weet dat ik het niet kan.
Oh, maar ik wil ook niet zeggen dat iedereen dat zomaar kan hoor. Ook al wil je het heel graag. Het enige wat ik wil laten zien is dat er zoveel diverse vormen van pleegzorg zijn, dat daar wellicht wel iets van mogelijk is. En er is nog veel meer dan pleegzorg he. Je kunt ook maatje worden voor kinderen of volwassenen die het moeilijk hebben. Je kunt gaan collecteren voor stichtingen die die kinderen helpen. Ik roep maar een paar ideeën. In die zin voel ik wel mee met Manolito, die hier een oproep doet dat iedereen iets bijdraagt voor deze kinderen. Dan zou het voor heel veel kinderen al beter eruit zien.
@Manolito , je hebt gelijk. Het is hoog tijd dat er meer mensen gaan pleegzorgen. Mag ik vragen hoe je gezin is qua totale samenstelling en leeftijden? Uit oprechte interesse.
Het lijkt me enorm heftig om voor een pleegkind te zorgen. Ik zou het ook niet kunnen. Ik heb ook liever biologische kindjes moet ik heel eerlijk toegeven. Daarnaast heb ik de bewuste keus gemaakt om kindjes te krijgen en er voor te zorgen. Die taak neem ik volledig op mij. Jammer dat andere moeders dat niet doen en er dus uiteindelijk niet voor kunnen zorgen. Zou een hoop kinderleed besparen. Wel veel respect voor alle pleeg ouders en adoptie ouders! Ik zou het echt niet kunnen. Neemt niet weg dat ik het enorm verdrietig vind voor die kindjes.
Ik snap je post en zou dat ook met alle liefde willen doen, maar mijn man staat daarvoor niet sterk genoeg in z'n schoenen. Zijn verleden heeft hele diepe littekens achter gelaten. Een simpel voorbeeld: op de vorige school van onze zoon liet hij ander gedrag dan thuis zien. Actie: intergrale vroeghulp ingeschakeld. Mijn man was echt in paniek. Zijn gedachten: ze nemen m'n zoon van mij af! Tijdens de huis bezoeken is hij letterlijk gevlucht. Zulke angst... en dan is het jaren geleden! De angst is voor jou en mij natuurlijk niet reëel, want er is helemaal niets dat er toe leidt dat jeugdzorg erbij zou moeten komen. Maar het is wel zijn angst, angst om de mensen die hij lief heeft, kwijt te raken.
Ach jee. Nee dat os heel heftig dan. Dan heeft hij wrs al zijn handen vol met de opvoeding van jullie eigen kind. Wat naar voor je man.
Ik wilde nog reageren op je bericht, maar daar had ik vanmorgen geen tijd meer voor. Aan jouw bericht te lezen heb jij ook diepe littekens van vroeger. Ik vind het vreselijk voor je en hoop met heel m'n hart dat je nu de liefde hebt gevonden die iedereen verdient. Veel mensen in m'n omgeving hebben zich vaak afgevraagd waarom ik zoveel dingen van m'n man (vooral in het begin van onze relatie) heb geaccepteerd. Ik heb vanaf het begin een man gezien met een kei harde buitenkant, maar een zeer kwetsbare binnenkant. Het kost tijd om daar door heen te prikken en te begrijpen waarom hij af en toe reageerde zoals hij dat deed. We zijn inmiddels 11 jaar samen en hij is heel veel veranderd. De basis die elk kind zou moeten kennen, is er nu.
Heftige docu, erg zielig dat dit kind geen liefdevolle plek kent. Wij hebben er ook aan gedach en informatie aangevraagd. Momenteel is het rustig in ons gezin en komen er geen biologische kinderen meer bij. Maar een pleegkind heeft een eigen kamer nodig en die hebben we helaas niet over. Ik denk dat dat bij andere mensen ook best een struikelblok kan zijn.
Ons gezin bestaat uit mijn man, onze pleegdochter en ik. En ik denk dat dat zo blijft. Biologische kinderen hebben wij niet en de problematiek van onze pleegdochter is dermate zorgvragend dat wij betwijfelen of het wijs is om nog een pleegkind bij te plaatsen. Ik wil haar de volle aandacht kunnen blijven geven, die ze keihard nodig heeft. Ook wil ik niet dat een nieuw pleegkindje ondergesneeuwd zou worden. Maar de dialoog blijft open hierover.
Dat is bij langdurige zorg inderdaad iets dat gevraagd wordt. Vanwege de behoefte aan privacy van kinderen. Zowel eigen als pleegkinderen hebben behoefte aan privacy. Hoe zit zit met vakantie en weekend zorg weet ik niet.
Ik klik op 'leuk' maar vind er niks leuks aan. Maar de discussie verplichte anticonceptie mag van mij zeer zeker opgevoerd worden! Als je alleen al kijkt wat een poel van ellende er ontstaat door dit soort situaties, op persoonlijk en maatschappelijk niveau... waar hebben we het dan nog over?!?
Ook het idee dat zo'n kind (!!!) daar intens verdrietig zit te huilen, alle ellende die ze in zich heeft eruit gooit, dikke tranen huilt tegenover twee volwassenen en er niemand is die een arm om haar heen slaat en haar wat warmte en liefde geeft. In- en intriest!
Ja, maar hoeveel is er van tevoren al te weten? Als je naar deze situatie kijkt is er wel een jonger kindje dat gewoon thuis is. En moeder is in beeld doordat Alicia niet thuis woont. (nog maals tussen haakjes, ik heb niet de hele afl gekeken dus ik weet niet of haar andere kindje uit huis is gehaald).
Niet al deze moeders waarvan de kinderen uit huis geplaatst worden etc maken daarin een bewuste keuze he? Er zijn er veel die niet het verstandelijke vermogen hebben om zulke keuzes te maken of in hele nare situaties zitten waardoor zij niet in staat zijn voor een kindje te zorgen.
Je zult niet alles kunnen voorkomen, en de scheidslijn trekken zal een hele ethische discussie zijn, maar ik vind wel dat er situaties zijn waarin verplichte anticonceptie een hele goede optie is.