Ik heb eerder een topic geplaatst over mijn dochter, welke over het algemeen een erg negatieve houding heeft. Niet speelt, zich altijd verveeld, faalangstig en perfectionistisch is en veel klaagt. Dit speelt al jaren en zal deels haar karakter zijn. We hebben veel tips in handen genomen uit het vorige topic en zijn daar actief mee bezig. Maar wat mij nu vooral bezig houd is dat we haar niet kunnen motiveren voor haar schoolwerk. Gezien dit vast een heel algemeen bekend iets is onder kinderen hebben jullie wellicht tips. We hadden eerst bedacht dat als ze slecht op school zou presteren dat ze dan haar 15 minuten tv kijken in bed Savonds afgelopen is. Maar dat is het punt. Ze presteert gewoon goed. Laatst kwam ze thuis met Engels. Werd 1,5 week later overhoord op school. Dus ik de 1e dag wat overhoord en toen wist ze vrij weinig. De 1,5 week daarna haar regelmatig gezegd, ga je even je Engels oefenen? Denk je nog aan je Engels? Maar niet 1x heeft ze geoefend. Dus wij bereidde ons al voor op het moeten stop zetten van de tv tijd voor het slapen. Dus ik de dag na de overhoring naar school. Juf zei, ze had een 10+ (met extra woorden kon ze een + halen) en dit laten zien. Tot nu toe scoort ze op alles wat we horen en wat we thuis krijgen heel goed. Maar donderdag heeft ze een boekbespreking en nu weer hetzelfde. 2 maanden motiveren we haar. Maar ze heeft het boek niet uit en het verhaal wat ze uit haar hoofd moet leren is snel in elkaar geflanst omdat ze boos was dat wij vertelden dat ze nog maar een paar dagen had. De houding is dus echt het probleem. En niet de resultaten. Morgen hebben wij rapportgesprekken dus dan weet ik vast meer over haar prestaties. En kan ik ook de juf om tips vragen. Maar hoe zouden jullie dit aanpakken? Een huiswerk schema? Pas speelafspraakjes als al het huiswerk klaar is? Maar ik ben bang dat het dan een negatief beeld gaat krijgen en ik wil juist dat negatieve niet zoveel benadrukken. Zijn er positieve manieren om de motivatie voor haar huiswerk omhoog te krijgen?
+1 En vooral alleen motiveren waar het echt nodig is. Als je achter iets aan gaat wat prima resultaten levert gaan de oren dicht zodra ze het aan voelt komen. Neemt ze het niet meer serieus. En vergeet ze op te letten waarbij het echt nodig is.
Even gejat van de site van Roundandround: Kijk welke vakken jouw kind echt interessant vindt en gebruik dit voor verrijking thuis. Samen historische films kijken, musea bezoeken, thematische bordspellen spelen, sleutelen aan dingen en dergelijke. Je zou ook eventueel samen op zoek kunnen gaan naar iets extra's om te leren leren.
Ik vraag me af of echt stimuleren noodzakelijk is.klinkt als of ze niet genoeg uitgedaagd wordt. Misschien daarom constant verveeld, moeilijk enniks is goed. Waar ligt haar interesse? Dit eerder stimuleren, op een schema schrijven wanneer ze wat moet doen en dit aan haar overlaten. Wel vragenhoe het gegaan is. Op school vragen hoe het gaat en of ze iets van begaafdheid herkennen en kijken hoe ze haar kunnen begeleiden.
Waarom zou je thuis uren blokken voor iets dat super makkelijk is en je het al weet? Ik herken enorm veel in je verhaal namelijk, zowel van mijzelf als nu bij mijn zoon. Denk dat ze meer uitdaging nodig heeft om te 'leren leren'. Want dat is inderdaad super belangrijk, maar daarvoor moet ze wel stof krijgen waarvoor ze wel veel moeite voor moet doen. Negatieve houding, overal kritiek op, faalangst en 'kantjes vanaf lopen' herken ik allemaal in mijn zoon. Hoort een beetje bij hb-kinderen. Met die houding zijn wij ook bezig, dat is gewoon ongewenst gedrag. Qua uitdaging: hij moet nu een spreekbeurt houden over het programmeren van robots. Vindt ie zelf heel interessant, maar ook nog echt moeilijk. Vanochtend zat hij te huilen dat ie het maar niet deed, niet kon, niet wist enz. Is die faalangst.
Ik weet dat ik dit gedrag vroeger zelf ook had. En mijn ouders hebben hier niks mee gedaan. Bij mij bleek het ook te maken hebben met geen overzicht en planning te hebben. Maar ik scoorde goed. Qua intelligentie en Cito moest ik naar gymnasium maar omdat school vond dat mijn gebrek aan interesse en minder sociale karakter mij in de weg zouden gaan zitten moest ik naar vmbo-havo. Waardoor ik een ellendige tijd heb gehad tussen kinderen die compleet anders dan ik waren en veel werd gepest. Ik hoop dit zo te voorkomen, al kan ik soms wel relativeren dat dit een foutieve inschatting van school was geweest. Overigens heb ik een IQ van 124, geen hb dus. Maar dochter vind juist rekenen het moeilijkst. Is dat niet juist zo dat hb kinderen daar doorheen moeten vliegen zo makkelijk als ze dat zouden moeten vinden? Ze is verder enorm creatief. Veel creatiever dan dat zij kwijt kan in het gebruikelijke knutselwerk enzo. Ze houd ook erg van schrijven, maar lezen vind ze minder leuk (maar scoort tot nu toe wel hoog op taal). We hadden gehoopt dat ze wellicht meer van haar creativiteit kwijt zou kunnen in bijv knex en dit heeft ze nu, maar ze maakt zichzelf al gelijk duidelijk dat ze dat niet kan omdat haar vingers daarvan pijn gaan doen. Dus doet ze er niks mee. Ze danst graag (zolang de faalangst niet opspeelt) en speelt nu blokfluit en gaat daarna over op saxofoon.
Het klinkt gewoon eerder alsof ze zich enorm verveelt en gewoon heeel slim is. Overigens, ze heeft nu een aantal keer bewezen dat ze het kan, ik zou dus ophouden om haar continue op de huid te zitten, daar bereik je alleen maar het tegenovergestelde mee
Ik heb haar net wat dingen gevraagd over school om dit morgen mee te kunnen nemen naar het gesprek. Ze geeft aan dat ze geschiedenis niet leuk vind want dat gaat nog niet echt over vroeger.. maar over korte tijd geleden. Rekenen vind ze lastig (maar wat ik mee krijg aan toetsen zijn 1 9 en de rest 10en). En verder verveeld ze zich vooral heel erg op school. Dit heeft ze overigens nog niet eerder gezegd. In de laatste jaren is het gegroeid van “ik kan niks, ik ben nergens goed in” naar dit dus. Haar zelfvertrouwen is overigens dit jaar wel gegroeid. Haar huidige juf geeft haar een goed gevoel. Maar tegelijk zegt ze dat ze wel moeilijker werk wilt proberen, maar dat ze dan bang is dat ze dat niet kan.
Erg herkenbaar. Mijn oudste dochter heeft een hekel aan schoolwerk en huiswerk. Alles is saai maar uitdaging zorgt weer voor paniek. Alles is teveel, ze lijkt de hoeveelheid ook niet te kunnen overzien (terwijl het echt nooit veel is) en gaat dan in de weerstand. Op rekenen blokkeert ze het ergste, terwijl ze daar eigenlijk heel goed in is. Mijn dochter is ook hoogbegaafd en heeft 2 klassen overgeslagen. Ze doet heel weinig maar dat drukt de resultaten dus niet. Ik zou dus ook denken aan hoogbegaafdheid. Huiswerk (krijgt ze sinds dit schooljaar) ga ik vaak samen voor zitten. Ik zit haar niet op de huid maar stel wel stel op geven moment gewoon de eis dat het nu moet gebeuren. Bij sommig werk moet ik daar dus naast gaan zitten, ander werk wat ze leuker vind lukt dan wel zelf.
Samendoen vind ze op zich wel fijn. Tot ze een keer twijfelt, dan raakt ze compleet van streek omdat ze zoooo slecht is en ze het toch niet kan. Dit is overigens met alles zo. Op de 1 of andere manier heeft ze bij ons heel erg de druk dat ze moet presteren en bij anderen heeft ze dat niet of minder. Wij laten echt geregeld weten dat ze het in onze ogen niet fout kan doen. Dat wij fouten niet erg vinden, als ze haar best doet is het goed genoeg. Maar nu ik dit zo typ... heeft zij misschien een ander beeld van ‘haar best doen’ en is dat in haar ogen misschien hetzelfde als perfect doen.
Dat is hier ook zo. Ook een jongen die we maar moeilijk kunnen stimuleren. Hij zit nu in groep 6 en dan komt er toch echt huiswerk bij. Laatst had hij een topografie toets en ik had gezegd dat hij alleen zijn best moest doen. Hij was zo boos toen hij thuis kwam met een 8. Hij vond het echt heel erg slecht en dat terwijl ik echt 10 keer heb aangegeven dat het echt goed is.
Nee hoor, zeker niet per definitie. Verder is niet ieder slim kind hb. Hb is breder dan alleen heel slim zijn. Eigenlijk hebben hoog intelligente mensen die geen hb-manier van denken en zijn hebben, meestal veel meer slagingskansen in het leven.
Ze is verder wel heel creatief, heeel sociaal en talig. Mijn zoon heeft een dysharmoniscg IQ perforaal veel hoger dan verbaal. Hij zou ook nooit hb kunnen zijn, maar is wel erg slim. Maar hij denkt heel feitelijk en rechttoe rechtaan zeg maar. Dochter heeft soms manieren van denken en theorieën waarvan ik serieus juist wel eens gedacht heb dat ze juist laag in IQ zou zitten. In mijn ogen compleet onlogisch en heel ver gezocht altijd. Ik ben wel benieuwd wat de juf morgen gaat zeggen.
Haha, dat heb ik ook altijd gehad bij mijn dochtertje. Was er ook van overtuigd dat ze niet zo goed zou scoren op school. Ehm oeps wel dus... Overigens denk (en hoop) Ik niet dat ze hb zijn. Ze zijn wel erg slim en daardoor loopt met name de oudste wel tegen dingen aan. Door zijn faalangst en perfectionisme.
Ik lees net op zobegaafd.... Van de kenmerken vanaf baby al. Die van pasgeboren baby had ze allemaal, die van oudere baby had ze allemaal, die van peuter ook. Toen riepen ook veel mensen dat ze wel eens hoogbegaafd kon zijn, maar dat heb ik altijd weggelachen omdat niet iedere snelle peuter hoogbegaafd is. Ik lees vervolgens over de mogelijke terugslag als kleuter. De problemen die dan zouden kunnen komen, met het zelfbeeld, onder presteren, buikpijn, niet naar school willen, geen aansluiting vinden. Ze wilden haar toen ook laten blijven zitten, maar op het laatst liet ze toch zien dat ze genoeg wist om over te kunnen. In groep 3 is ze met ‘achterstand’ begonnen en geëindigd op E4 niveau. Groep 4 heeft ze goed gescoord, al gingen de tafels niet van harte. Het koste haar moeite om uiteindelijk alsnog goede scores te halen. Haar faalangst, perfectionisme en slechte zelfbeeld werden heel langzaam minder. Maar ze had nog altijd geen aansluiting met anderen. 1 vriendin met wie het af en aan ruzie is omdat ze compleet anders communiceren en 1 vriendin met wie het altijd gezellig en goed verliep. Toevallig weet ik dat dat een hoogbegaafd meisje is. Verder viel ze buiten alle groepjes (en dat zijn er veel met 39 kinderen in de klas). Nu groep 5, klas gesplitst en nu heeft ze een klas van 21. Het hoogbegaafde meisje zit in de andere klas. In haar klas zit een hoogbegaafde jongen dus dat zal zo verdeeld zijn op scores. Spelen doet ze ondanks dat vooral alleen met het hoogbegaafde meisje. In haar nu kleinere klas valt ze nog steeds compleet buiten de boot. Maar ze groeit wel in zelfvertrouwen. Niet heel ver, maar deze juf legt extreem veel nadruk op het feit dat ieder kind mag zijn zoals die is. Ze word door de juf echt gezien. Met de maandafuiting werd ze vooraan gezet omdat ze zo goed kan dansen, waar ze eerder altijd in de schaduw stond omdat ze niet opvalt in de klas. Ze voelde zich ineens belangrijk. Nu ziet ze ook graag het filmpje terug alleen al om te kijken hoe andere kinderen naar haar kijken en haar volgen. Nou dwaal ik flink af maar goed, ze voelt zich beter. En misschien dat dat nog een link kan zijn met het feit dat ze nu juist aangeeft zich te vervelen in de klas ipv waar ze het eerder veel had over het bang zijn dat ze het niet goed genoeg zou doen. Het zet mij heel erg aan het denken. Sorry voor het lange verhaal