Onze dochter van nét 8 krijgt begeleiding voor faalangst in de vorm van cognitieve gedragstherapie. Nu is daar een vermoeden ontstaan dat haar onzekerheid en faalangst een onderliggende reden heeft en gaan de vermoedens richting ADD. Wij als ouders herkennen veel van de kenmerken van ADD bij onze dochter en kunnen ons dus echt wel iets voorstellen bij deze vermoedens. Mijn eigen gedachte is hier ook al ooit eerder eens naartoe gegaan maar toen dacht ik ook bij mezelf: “je moet niet meteen zo ver denken” Nu is de vraag vanuit haar begeleidster: wat gaan we doen? Gaan we een beknopt onderzoek doen waaruit uiteindelijk waarschijnlijk een voorlopige diagnose zal voortvloeien die gecommuniceerd wordt naar de huisarts (een stempel dus) Of gaan we zonder diagnose starten met psycho-educatie en gaat er alleen een ouder en schoolgesprek plaatsvinden... Met de gedachte: “waarom een stempel drukken als we zo ook met het probleem aan de slag kunnen gaan” Ik vind dit een hele lastige.. Voor de beste begeleiding in haar verdere leven zal een stempel nodig zijn (overgang naar middelbare over 4 jaar als het goed is) en voor eventuele medicatie ook, maar dat is iets waar wij en onze dochter absoluut geen behoefte aan hebben op dit moment, is ook bevestigd door therapeute. Maar een stempel is wel een stempel.. al staat deze natuurlijk niet op haar voorhoofd.. Ik ben bang dat er misschien eerst gekeken gaat worden naar ADD in plaats van naar ons meisje als persoon, dat zou ik echt heel erg vinden! Heeft er iemand tips en/of ervaring in deze?
Ik ken geen mensen/kinderen die slechter geworden zijn van de 'stempel'. Meestal creëert de officiële stempel meer begrip en meer duidelijkheid, ook voor je kind zelf (op termijn). Veel begeleiding en hulp is lastig te organiseren (of je moet het zelf betalen) als er geen 'diagnose' is, bovendien kan het hebben van diagnose meer maatwerk opleveren omdat men beter weet in welke richting ze het moeten zoeken en welke strategieën daar het beste bij passen. Ik ben zelf altijd voor duidelijkheid. Dat iedereen weet wat ze wel en niet kunnen verwachten van mijn kind. Zonder diagnose is er de verwachting dat kinderen 'in de stroom mee' gaan, maar als ze dat niet kunnen waarmaken (omdat dit niet binnen hun capaciteiten ligt), daar kan een hoop ellende van komen (en dat weet ik uit eigen ervaring...). (maar goed, ik ben dus redelijk pro-onderzoeken, ik begrijp de weerstand tegen labeltjes nooit zo...)
Oh, ik vind dit echt een hele goede vraag! Even kijken hoe ik mijn reactie goed en duidelijk kan verwoorden. Het gaat immers om mijn ervaring... Ik heb zelf add/ADHD (scoor op beiden hoog) en heb pas op mijn 16e de diagnose gehad. In mijn basisschool rapporten is duidelijk terug te zien dat er toen al sprake was van add/ADHD, maar door heel veel duidelijkheid en structuur in mijn leven kon ik daar goed mee omgaan. Vaste schooltijden, vooraf duidelijk wat er verwacht werd. Maar daarnaast kreeg ik ook geregeld te horen dat ik te snel mijn opdrachten maakte, niet zo moest frummelen (met mijn handen en benen) en niet veel moest praten. Ook ik kreeg faalangst... En heb ik nog steeds. Ergens had ik gewild dat ik al op de basisschool een diagnose had gekregen. Maar anderzijds kun jij als ouder ook veel doen, zonder dat je dochter al een stempel krijgt. Als jij het weet en (h)erkent, kun je ook zoveel doen om het haar leven nu niet te beïnvloeden. De eventuele behandelingen kunnen altijd nog. Toen ik zelf naar de middelbare school ging begon het drama. Verschillende lestijden, ineens huiswerk, verschillende docenten en verwachtingen en nieuwe vakken. Dat kan de tijd zijn dat het extra tot uiting komt. Toentertijd was het allemaal nog zo onbekend en vooral bij meisjes, waardoor nooit iemand aan de bel heeft getrokken. Op basis van mijn ervaring zou ik dus zeggen: probeer de komende 4 jaar zonder label en medicijnen. Wees er voor haar, ondersteun waar nodig. Tegen de tijd dat de middelbare school nadert, kun je altijd verdere actie ondernemen. Medicatie hielp hier overigens wel, maar 8 jaar is nog veel te jong
Ik zie een diagnose niet als stempel. Ieder kind is sowieso weer verschillend, maar een diagnose kan wel veel verklaren en daarmee handvatten geven om er mee verder te gaan en je kind te helpen. Ik zie het een beetje hetzelfde als je arm breken. Dan wordt er ook een diagnose gesteld en een plan van aanpak (behandeling) bedacht en dat zie je dan ook niet als stempel. Je wil dat je kind beter wordt en of dat met een operatie gebeurt of dat gips genoeg is ligt aan de aard van de breuk. Met iets als ADD vind ik dat precies hetzelfde. Je kan je kind veel gerichter helpen als je weet wat er precies aan de hand is. En of je dat nou met medicijnen doet of therapie of ander soortige begeleiding is situatie en kind afhankelijk. Mijn dochter heeft ADHD en een hechtingsprobleem (door haar pleegkind achtergrond) Ik was ‘blij’ met de diagnose, want het verklaarde een hoop. En inmiddels gaat het vele malen beter met haar dan voor de diagnose. We zijn er ook nog eens heel open over. Ik wil niet dat ze het als stempel of iets beladens ziet. Het is iets wat bij haar hoort, het is niet wie ze is. Ze is nog nooit behandeld als ‘ADHD’er’ maar altijd als persoon. En ze kan zelf fantastisch uitleggen wat ze heeft en wat het met haar doet en waarom ze bv medicijnen slikt, zonder enige vorm van gêne. Dus ik zou voor de diagnose gaan
Hier hebben we begin dit jaar de keuze gemaakt om wel verder te diagnostiseren. Thuis ging het best redelijk, we hebben onze manier erin gevonden. Maar op school ontstonden wel problemen. En daarvoor was het belangrijk om vast te stellen wat er precies aan de hand is. Hier kwam dus ook ADD uit. En ze krijgt al sinds vorig schooljaar psycho educatie en begeleiding bij de praktijk waar ze getest is.
Hier heeft zoontje ASS en ik ben absoluut voor diagnostiseren. Het zet zoveel deuren open. En mijn ervaring is dat de meeste mensen gewoon naar het kind kijken en niet naar de stempel. Zelf heb ik ook ASS en dat is pas op mijn 27e gediagnostiseerd. Mijn hele jeugd zat ik voor mijn gevoel tussen wal en schip gevangen. De keuzes die gemaakt zijn door mijn ouders en school waren allemaal gebaseerd op het aanpakken van mijn problemen ipv het inzetten op kwaliteiten. Ik kon gymnasium aan, maar ben naar vmbo gestuurd omdat ik socialer zou worden als ik tussen de meer sociale kinderen zat, met veel pesten en onbegrip als gevolg. Mijn hele leven is gericht geweest op mij proberen aan te passen en sinds ik het weet kan ik het langzaam meer loslaten en gewoon mijzelf zijn. En ik ben zooo veel meer gelukkig. Natuurlijk hoeft dit niet bij iedereen zo te gaan, maar als je kind een diagnose krijgt is die diagnose in mijn ogen geen stempel, maar een verklaring voor karakteristieke trekken. Die verklaring kan niet alleen heel behulpzaam zijn op school en voor als er ooit instanties (ggz oid) nodig zijn, maar ook voor haarzelf om zichzelf te leren begrijpen. Succes met jullie keuze.
Hier ook een dochter met ADHD. Ik snap niet waarom mensen zo bang zijn voor een "stempel" (vind dat een rotwoord). Die stempel helpt namelijk wel om deuren te openen en hulp te krijgen waar nodig. Daarnaast kun je ook makkelijker in gesprek met bijv. school doordat je een concrete diagnose hebt. Iemand die kenmerken vertoont van AD(H)D, wil nog niet meteen zeggen dat je het hebt. Daarom zou ik zeker een onderzoek laten doen om te kijken of je dochter het wel echt heeft. Mijn dochter heeft ook gedragstherapie gehad en we gaan ook in gesprek met school qua begeleiding. Ze slikt nu medicatie om zich op school beter te kunnen concentreren. Een stempel hoeft niet slecht te zijn. Voor ons was de diagnose een opluchting, omdat we nu direct voor en met haar aan de slag konden.
Hier is de diagnose ook alleen maar fijn. Er is begrip, deuren die open gaan en mogenlijkheden tot hulp. Zoon heeft de medicatie hard nodig, staat op nominatie om naar speciaal basis onderwijs te gaan en heeft nu een pauze ik zijn dyslexie begeleiding omdat hij op zijn tenen loopt vanwege de adhd.
Hier een kindje met de diagnose ass. Stempel of label vind ik zelf heel negatief en vind het ook echt rotwoorden. Kinderen zijn geen stuk papier of een kledingstuk. Een diagnose opent deuren die zonder die diagnose gewoon gesloten blijven. En juist achter die deuren zit vaak gespecialiseerde, betere, hulp. Als je geen hulp nodig hebt kan je je inderdaad afvragen of je die diagnose nodig hebt. Echter bedenk wel dat je met diagnose vaak zoveel meer inzicht geeft dat je het zelf beter kunt begrijpen. En juist omdat die faalangst mee speelt kan er misschien gerichter geholpen worden. Wij hebben bijvoorbeeld thuisbegeleiding gehad en die kon precies vertellen hoe het voor hem was en hoe hij het ervaart. Daardoor ga je er anders op reageren en dat heeft hij echt nodig.
Ontzettend met Averlhach eens! Ik vergelijk het wel eens met jungle book. Je kind is Mowgli en woont in jouw wolvenroedel. En dat gaat best goed. Want mensen en wolven hebben best een flink aantal overeenkomsten. Maar toch heb je soms hulp van buitenaf nodig, iemand die weet hoe dat mensenbrein werkt. En daar wordt dan uiteindelijk zowel je kind als jij gelukkiger van. Dit vind ik een mooi artikel hierover https://kiind.nl/labelen-uit-liefde/
Bedankt voor jullie antwoorden! Fijn om te lezen dat er geen negatieve ervaringen zijn (tot nu toe) met diagnostiseren en dat het juist alleen maar positief heeft uitgepakt. Tja, labels, stempels en etiketten.. rotwoorden inderdaad maar daardoor wel duidelijk wat ik bedoel
Onze dochter heeft ook een diagnose (adhd). Ik zie het vooral als verklaring waarom ze bepaald gedrag laat zien en dingen niet goed kan. Dat ze dat soort dingen dus niet expres doet naar doordat ze hier niet goed toe in staat is omdat ze geen rem heeft, ze heel veel informatie (prikkels, maar dat vind ik dan weer zo'n vervelend woord haha) binnenkrijgt die ze allemaal tegelijkertijd probeert te verwerken en daardoor de daadwerkelijke kern vaak mist. En dit komt ergens door, haar informatieverwerking is anders dan bij de gemiddelde mens. En ik vind dat belangrijk dat dat duidelijk is.
Ik benoemde het juist omdat mijn ervaring is dat mensen die het woord label of stempel er juist negatief tegenover staan. Mensen die weten wat een diagnose inhoud en betekend voor een persoon praten vrijwel nooit in labels of stempels, maar in een diagnose. Het woord label of stempel maakt niet meer duidelijk dan het woord diagnose. Mooi voorbeeld uit mijn omgeving. Ik sprak een paar jaar terug een moeder van een kindje. "Ja X is wat druk, maar ik geloof niet in al die onzin met labels". Een paar maanden terug. "We hebben de onderzoeken met X gedaan en hij heeft de diagnose ADHD, dus we gaan nu kijken wat we kunnen doen". Voel eens hoe het overkomt. Met label word het kind niet serieus genomen, maar diagnose wel.
Interessant om te lezen, ik haak even aan. Onze zoon van 8 jaar heeft moeite met concentratie, ook herken ik veel van de kenmerken van adhd/add in hem. Hij is niet hyperactief maar heeft wel moeite om langer focus te houden (tenzij het een hyperfocus is voor bijv. tv of duckies lezen). Hier lopen ze nu vooral op school tegenaan omdat het in zn toetsen terug te zien is. Z'n resultaten gaan hard omlaag. Ze proberen al van alles maar vragen zich nu af wat ze nog meer kunnen doen. (de overige kenmerken zijn ook erg herkenbaar, bij veel lijstjes zijn 9 van de 10 dingen herkenbaar bij hem) Ik lees in bovenstaande reacties dat met diagnose er deuren open gaan, ik vraag me af wat voor dingen je dan aan moet denken? Dus wat zijn nou echt de voordelen van het hebben van een diagnose? En zijn dat dingen die anders dus niet kunnen/mogen?
Pleegdochter heeft ADHD en diagnose was voor ons een opluchting. Plan van aanpak gekregen: ander onderwijs, medicatie,... ze is er alleen maar beter op geworden, vooral haar zelfvertrouwen kreeg een enorme boost.
In de zorg is het zo dat je specifieke en gerichter hulp kan krijgen met diagnose. Als je kind geen diagnose heeft ben je afhankelijk van de mensen die gemiddelde kindjes met problemen helpt. Veel kinderen met een zelfde diagnose hebben baat bij dezelfde soort hulp. Zo hebben heel veel kinderen met ass baat bij visualisatie en hebben moeite met prikkels, zowel onder als over prikkeling. Hier kan je dus gericht op inspelen als je de diagnose weet. Wij hebben te maken met mensen gespecialiseerd in ass, waardoor men heel veel kennis heeft over ass. Ook merk ik verschil op school. Onze zoon krijgt bijvoorbeeld gericht en specifieke hulp op school en ik weet niet hoe gemakkelijk het zou zijn zonder diagnose.