Niet om een discussie uit te lokken ofzo. Want ieder doet dit op zijn eigen manier. Maar een baby is echt nog niet in staat om dit zelf te doen. Een baby heeft basisbehoeften. Wordt daar structureel niet op gereageerd dan zal ze er uiteindelijk niet meer om vragen. En niet omdat "het haar zelf nu lukt". Nee, maar omdat ze nu gaat merken dat je toch niet toegeeft aan haar behoefte van geborgenheid. Hierdoor gaat ze haar eigen bedje niet als veilig zien. Hierdoor gaat ze gewoon merken geen andere keus te hebben. En ja. Het vergt een hoop tijd en energie om het anders te doen. Maar dat is vele malen beter voor de binding met je kind en haar gevoel van veiligheid.
Ik zal er niet inhoudelijk op ingaan omdat ik het verre van eens ben met jouw reactie en "het niet willen aangaan van een discussie". Maar ik leer mijn kind dat ik er nog steeds ben, ondanks dat ze me niet ziet. Daarbij. Mijn dochter is geen baby maar een dreumes van (de 16e) bijna 16 maanden. Mijn dochter wilt al zeker anderhalve maand niet slapen overdag, ze zette het op het brullen en ik liet haar even huilen, probeerde van alles maar uiteindelijk haalde ik haar er maar weer uit en viel ze einde van de dag doodmoe op de bank in slaap. Zojuist, hebben we haar 30!!!! seconden laten huilen en gezegd "mama is hier ga maar lekker slapen" en ze is rustig gaan liggen en gaan slapen. Voor het eerst in anderhalve maand. (!!!!) Je hoeft mij dus echt niet te vertellen dat zij niet in staat is om dit zelf te doen of dat er structureel niet op haar basis behoeftes ingegaan wordt. Vind het nogal een beledigende reactie ook.
Ik weet niet wat je precies al beledigend ervaart. Maar dat is absoluut niet mijn bedoeling. Ik las inderdaad dat je dochter 16mnd is. Mijn zoon van 20mnd zit in dezelfde fase. En nee, hij is geen baby meer. Maar nog is hij op deze leeftijd volledig van mij afhankelijk en zoekt geborgenheid. Als hij savonds in dat grote bed ligt, alleen, ervaart hij dat als eng. Hij heeft mij nodig om in slaap te vallen. Dus er bij liggen. Zodat hij zich veilig voelt. Tuurlijk, als ik weg loop gaat hij huilen. En als ik een kwartier weg blijf zal hij het misschien wel opgeven en in slaap vallen. Maar dan valt hij niet in slaap omdat hij zich dan veilig voelt in zijn bed. Maar omdat hij uitgeput is van het huilen naar iemand die niet komt. Dat voelt voor geen van beide goed. Ik bedoel dit niet aanvallend naar jou toe. Maar je zegt zelf dat dit heel vervelend voelt. Je huilt zelfs mee. Jij huilt. Je kind huilt. Waar is op dat moment de binding tussen jou en je kindje?
Wat ik beledigend vind is dat dan aangenomen wordt dat er niet op haar basisbehoefte ingegaan wordt en dat jouw manier, die je uitlegt, beter is voor de binding met haar. Alsof ik geen binding zou hebben op die momenten? Mijn dochter heeft, zoals ik eerder aangaf, vanaf dat ze 8 weken oud was haar bedje en rust en regelmaat nodig gehad om in slaap te vallen. Vanaf dat moment sliep ze dus door. Ergens anders wilde ze echt niet slapen, wat ik soms wel eens jammer vond hoor. Het leek mij ook heerlijk om eens een nacht met haar te slapen, haar te zien slapen, haar naast me voelen. Maar ik weet dat zij dit niet nodig heeft omdat ze het altijd beter heeft gedaan op de 3 R'en. Die regelmaat heeft ze sinds ze 14 maanden werd en in het 15 maanden sprongetje terecht kwam, niet gehad. Elke dag had ik overdag een oververmoeid, huilerig kind wat niet in meer in haar bed wilde slapen. Ik heb werkelijk de hele trukendoos open getrokken en alles geprobeerd wat je maar kon bedenken maar niets werkte. Ja, de auto instappen want dan sliep ze binnen een minuut. Dus ja, ik spring een gat in de lucht dat dit lijkt te werken. Ik zeg lijkt, omdat we pas gisteren zijn begonnen. Om even antwoord te geven op je vraag waar die binding is op die momenten. Die is er als ik haar knuffel, een kus geef en haar lieve woordjes toefluister. Die is er als ik op de gang, voor de deur op de grond zit en haar vertel dat mama er is. Dit blijf ik continue herhalen. Zij leert, en hier hoef je het niet mee eens te zijn, hierdoor dat ik er ben. Ondanks dat ze me niet ziet. Dat ze niet alleen is. Denk aan het kiekeboe spelletje. Ik ben er wel maar je ziet me niet. Ik weet wat de basisbehoefte van mijn dochter is en dit is onder andere slaap. Slaap in haar eigen bed. Niet op de bank. Ik begrijp dat niet iedereen het op dezelfde manier doet en dat niet iedere manier goed voelt of werkt voor het kind. Logisch ook. Want iedere ouder is anders en alle kinderen zijn anders en hebben niet dezelfde behoefte. Maar ik vind het niet nodig om te zeggen dat er dan niet structureel ingegaan wordt op haar basis behoefte. Alsof haar tekort gedaan wordt?
Daarbij. Dit advies volg ik op aan de hand van mijn gesprek met de verpleegkundige van het consultatie bureau. Had dit advies niet gewerkt dan had ik ander advies opgevolgd wat hier gegeven werd. Want dat ik wat ik hier kwam doen, ik vroeg om advies hoe ik het beste met haar verlatingsangst om kon gaan. Een oordeel dat het sneu is of dat er niet op haar basisbehoefte in wordt gegaan is totaal onnodig.
Nog een kleine aanvulling. Voor het eerste in anderhalve maand heeft ze dus anderhalf uur OVERDAG in haar bed geslapen. En voor het eerst in anderhalve maand wordt ze spelend wakker en niet huilend!
Jij zou jeniet beledigdvoelen als mensen zeggen dat je niet aan de basisbehoeften van jou kind voldoet? Jij vertelt niet wat jij vindt, wat jij ervaart. Jij schrijft dit op als een vaststaand feit. Trouwens TS zegt nergens dat ze beledigd is. Ze geeft alleen aan dat zij er anders over denkt. En ik kan haar daar in volgen. Dat een kind geborgenheid moet krijgen als het bang is erkennen we denk ik allemaal. Maar de manier waarop je dat geeft kan verschillen. Van moeder tot moeder, van kind tot kind. En ja soms is het goed kinderen te leren dat ze zelf best kunnen omgaan met frustraties en angsten. Ook als ze 15 maanden zijn. Als je de ontwikkelingspsychologie eens bekijkt zie je dat kinderen vanaf de dag dat ze geboren zijn 'leren'! Mensen die hun kinderen altijd behoeden voor angsten en frustraties noemt men ook wel eens helikopter mama's. Misschien is het goed je daar eens in te verdiepen. Je zal merken dat kinderen echt wel zelf kunnen leren omgaan met angsten en frustraties als ze dat maar kunnen doen in een veilige omgeving. En dat is wat TS doet. Op maat van haar kind, naar haar behoefte veiligheid en geborgenheid bieden!
Lieve TS, dit is zoooo herkenbaar. Wij hebben net 3 maanden achter de rug waarin hetzelfde speelde dus ook op exact dezelfde leeftijd als jouw dochtertje. Wat een slopende tijd is het geweest Wij zijn (tijdelijk) gestopt met de kamer uitlopen omdat hij daar vreselijk van overstuur raakte. Juist doordat dat voorheen wel goed ging en hij daar nu zo anders op reageerde was voor mij het signaal dat er echt iets speelde en hij dit uiteindelijk wel weer op zou pakken. We bleven naast het bedje staan en aaide hem over zijn ruggetje, hoofdje of beentjes of hielden zijn handje vast. Als hij bleef huilen namen we hem op schoot en gingen met hem in de stoel op zijn kamer zitten. Dan viel hij vaak in onze armen in slaap en legden we hem weer terug in zijn bedje. Soms duurde dat een uur of 2 uur en soms meerdere keren per nacht maar we zijn consequent bij hem gebleven totdat hij rustig in slaap viel. In de moeilijkste nachten sliep hij soms ook bij ons in bed. En ja dat is killing voor je eigen rust maar wij sliepen om en om op zolder dat er iig een van ons twee een normale nacht had. Wat ' de boekjes' schrijven dat een baby/dreumes koste wat het kost zelf (en dan bedoelen ze alleen) in slaap moet leren vallen en dat als je bij hem blijft hij dit niet zal leren is klinkklare onzin. Je kindje heeft je nu nodig, dit geeft ze duidelijk aan, ze moet juist leren dat ze veilig is, dat papa en mama in de buurt zijn en dat haar bedje een fijne plek is om te zijn waar je niet overstuur hoeft te zijn. Ons zoontje is nu bijna 18 maanden en het gaat weer ontzettend goed met het slapen; we kunnen nu meestal weer weglopen na het in bed leggen en hij wordt 's nachts niet meer overstuur wakker. En dat na 3 maanden zowel overdag als 's nachts erbij blijven met het in slaap vallen. Heel veel succes en liefde voor jullie; you can do this!! P.s. ik word altijd zo gelukkig wanneer ik op dit forum lees hoeveel ouders er 'gewoon' zijn voor hun kind, no matter what i.p.v. de harde/koude aanpak van 'laat maar huilen' of 'dat moeten ze gewoon leren' , etc. etc.
Ts,jij bent een supermama!Nooit meer vergeten! Laat je niet onzeker maken hoor,als dit voor jullie werkt,dan is dit prima! Hoe gaat het nu?Ik hoop voor jullie dat deze positieve wending doorzet.
Super lief je reactie!! Dank je wel!! Het gaat echt stukkkkken beter. Vandaag is ze zelfs voor het eerst in anderhalve maand tijd 's middags naar bed gegaan zonder te huilen of te mopperen. Dit was voorheen echt een drama. Ik herkende het alleen niet als verlatingsangst door verschillende factoren. Ze zat in een sprongetje, kreeg 4 kiezen, hierna 4 hoektanden en hierna een oorontsteking. Onderliggend dus die verlatingsangst wat pas eind vorige week duidelijk werd. En nu we er op deze manier mee om gaan, merk ik dat ze er super goed op reageert en de bevestiging van ons nodig had dat we er nog steeds zijn, ondanks dat ze ons niet ziet. Vannacht werd ze om 5u even wakker, knuffel en een kus in bed en vervolgens bij het weg gaan zeggen "mama is hier, ga maar lekker slapen" en ze viel weer in slaap! Ze is nog geen 2 minuten wakker geweest en heeft niet gehuild, ook dit is voor het eerst sinds 2 weken (toen begon ze 's nachts met spoken) dat ze niet gehuild heeft en dat het in slaap praten geen 10 minuten heeft geduurd. Zo... lange update haha. Maar ik ben gewoon zo blij dat dit werkt en dat ik mijn vrolijke meisje weer terug heb!!
Héél erg bedankt voor je reactie!! Erg fijn om te lezen. Ik ben het echt volledig met je eens en met jouw kijk hier op en het ouderschap. Dank je wel!! Waardeer het erg.
Het gaat al mis bij de tweede regel...het gaat niet om een baby in dit geval. En verder vind ik dit een hele nare,beledigende,veroordelende post.
Als ik nu tegen jou zou zeggen dat je niet goed bezig bent,omdat je 20 maanden oude zoon nog steeds niet zelf kan slapen...dat je zegt dat hij het eng vindt alleen,en jij dus niet in staat bent om je kind zich veilig te laten voelen...hoe komt dat bij jou over? (Ik vind dit overigens absoluut niet!ik vind dat een ieder moet doen waar hij/zij zich goed bij voelt,maar even om je te laten zien dat het echt veroordelend overkomt wat je zegt)
Hier hebben we ook zo'n episode gehad, maar toen was ze denk ik een maand of 7, ze snapte er dus helemaal gene ene jotem van. Duurde een paar weken en toen was t ineens minder. Ik zorgde ervoor dat er een was omstreeks haar dutje van/op t rek kon. Hield haar deur open, rommelde idd een beetje op de gang (huishouden gaat gewoon door) keek zo nu en dan eens om t hoekje en bij bepaalde huhuhuh geluiden gaf ik antwoord wat eigenlijk altijd neerkwam op. 'het is goed, ik ben vlak bij je'. Verstoppertje is ze super goed in, ook altijd veel gespeeld met dr. Weg is niet weg, geprobeerd te leren. Of dat nu helpt geen idee, tot dusver weinig extreme problemen gehad maar ze is ook pas bijna een jaar. Zo nu en dan worden we nu ook gecontroleerd, dat is al een aardig tijdje gaande. Bij een bepaalde toon moeten we reactie geven. Komt er reactie, ongeacht waarvandaan want ze hoeft ons niet te zien, horen is voldoende en dan is t goed. Blijft reactie uit...nou dan gaat de overkill modus even aan en sta je dus gewoon boven. Als ze echt problemen zou hebben, dan zet ik denk ik de stretcher weer in dr kamer. Dan kom ik wel weer even logeren bij haar. Zij blijft in principe in eigen bed dan. Alleen in extreme gevallen haal ik haar er uit. Als ze aanslaat mompel ik een hmmmhmmm of het is goed meiske en dan zo saaaaaai mogelijk. Gaat bij elke flinke ziekte tot dusver ook nog steeds goed, is niet vervelend oid wanneer ik de volgende dag niet bij dr slaap. Maar goed, we hebben nu denk ik nog maar de beginnerseditie gehad, dus wie weet wat we hier nog gaan krijgen.