Ik zou het niet doen. Mijn grootste issue voor zo'n situatie is: wat doe je dan als er tóch iets gebeurt met die driejarige? Ga je dat een vijfjarige kwalijk nemen? Ga je die met dat schuldgevoel opzadelen?
Mijn dochter speelde met 3,5 jaar wel alleen buiten. Maar bij ons rijden er geen auto's en we hebben voor de deur een grasveld en speeltuin. Ik liet wel de deur open en ging regelmatig kijken. Mijn zoontje is nu bijna 3,5 maar die laat ik echt nog niet alleen buiten spelen, want die gaat op avontuur uit, haha. Het verschilt per kind of het kan. Maar ik zou niet de oudste de verantwoording geven voor de jongste.
Hier hetzelfde dillema. Speeltuin voor de deur en buurmeisjes van 6 & 8 die graag met onze dochter van 3,5 willen spelen. Kan de speeltuin zien vanuit de woonkamer maar tot nu toe altijd nog mee geweest. En vaak kan ze dus niet mee spelen omdat ik met de jongste bezig ben of omdat het gewoon niet uit komt. Zal ook wel te voorzichtig zijn maar we durven het gewoon echt niet aan. Op zich wel fijn te lezen dat ik niet de enige ben, zie genoeg 3/4 jarigen die op eigen houtje aan het spelen zijn voor ons huis waardoor je weer begint te twijfelen. Hebben wel als voordeel dat onze dochter er niet heel erg om "zeurt" om buiten te mogen spelen.
Hier soortgelijke woonomgeving. Ik zou het niet doen. Niet omdat ik de niet denk dat ze niet keuk samen kunnen spelen. Als alles goed gaat, is het vast heel leuk. Maar hoe gaar het als er onverwacht wat anders gebeurd? Kinderen zijn zo gauw afgeleid en weten niet hoe ze nood moeten handelen.
Geen denken aan, ik vind het een absurd idee. Ten eerste vind ik dat een 3 jarige niet zonder toezicht buiten hoort te zijn (ergens waar het dus niet afgesloten is). En kinderen in de leeftijd van 5-8 horen nooit toezicht te moeten houden op of de verantwoording te moeten krijgen over een peuter.
Ik zou het niet doen. Ik snap je redenen wel en ik zou het ook sneu vinden maar ik zou het nog veel erger vinden als er iets gebeurd. Kinderen van die leeftijd zijn nog zo onvoorspelbaar en ook kinderen tussen 5-8 jaar. Je kunt daar gewoon niet op vertrouwen en ze hebben eigenlijk totaal geen inzicht in situaties. Het kan 9 keer goed gaan maar een 10de keer vreselijk mis. Ik zou het risico niet durven te nemen.
Mwah, ja ik zou het denk ik wel een keer proberen. Mijn zoontje was net een paar maandjes 4 toen hij alleen in de buurt mocht spelen en wij wonen wel in een wijk met verkeer e.d. en hij speelde op het speelveld en speeltuin, waar ik hem niet kon zien en/of horen. Ik ging dan wel af en toe even kijken. Als de omgeving weinig verkeer heeft, geen verdrinkingsgevaar en ze alleen in de verschillende tuinen spelen, wat kan er dan gebeuren. Ja, ze kan zich ergens een gat in haar hoofd vallen, maar dat kan ook thuis en als ze ouder is. Ik ben van mening dat als jij goed weet hoe het speelgedrag van de kinderen is en er verder ook sociale controle is (dat is bij ons in de wijk ook, wonen erg veel kinderen) dat je op je eigen gevoel moet vertrouwen.
Mijn dochter is ook 3.5 jaar. Mijn dochter speelt nu ook wel eens met haar buurjongetje op de stoep. ze moet echt op de stoep blijven. Ik ben de eerste paar keer elke 5 minuten gaan kijken. Ze weet als ze van de stoep afgaat moet ze direct naar binnen. Is nog nooit nodig geweest. Ik zou het veel te zielig vinden. Ik heb ook wel eens een stoel in de voortuin gezet en haar laten steppen en ik zat er gewoon bij met de babyfoon want de jongste van 14 maanden lag in bed. Ging ook prima. Toch speelt ze het merendeel in onze afgesloten tuin. Met glijbaan, speelhuisje en zandbak. Maar steppen en fietsen is toch wel erg krap in de tuin haha
Ik zou kijken naar hoe de kinderen zijn. Luisteren ze goed, zijn er goede afspraken te maken waar ze zich aan houden. Ga je geen verwijten maken als ze wel met een tand door de lip oid thuis komt? Verder is het gewoon een kwestie van uitproberen. Mijn jongste is dan nog maar 2, maar zij komt echt niet mee met de oudste van bijna 11. De jongste is namelijk echt een typetje dat denkt, ja leuk allemaal maar ik trek mijn eigen plan en doe lekker wat ik zelf wil
Wat is dit nou weer voor domme redenatie... ik ga er vanuit als zoiets in huis gebeurd er een volwassene in de buurt is... Is dus compleet iets anders als buiten laten spelen zonder toezicht
Waarom niet? Ze zijn niet dom ofzo. Hier gaat het hek makkelijk open maar dan kan je afspreken "open maken = naar binnen". Nu is ze 3 en doe ik het hek niet meer dicht maar ze weet "op de stoep komen = naar binnen". Of je afspraken kan maken os zo verschillend per peuter. Deze dochter zou ik wel laten meespelen maar als het een wegloper is niet
Het gaat niet om dom of slim. Het gaat erom dat kinderen van die leeftijd gevaar nog niet voldoende kunnen herkennen en dat wij als volwassenen er zijn ze daarvoor te behoeden. Bovendien hebben de meeste peuters een enorme zelfoverschatting (hoort gewoon bij de leeftijd en ontwikkeling) en kunnen ze gevolgen niet inschatten. Daarom zijn wij er! TS, ik zou dit ook absoluut niet doen. Mijn middelste is 3 jaar en echt wel verstandig, rustig, geen wegloper, en op school speelt ze op het plein ook regelmatig met de vriendjes van haar oudere zus die haar allemaal heel lief vinden en voor haar zorgen, maar ik zou haar NOOIT alleen buiten laten spelen. Maakt niet uit of er geen water is en of er andere kinderen bij zijn. Gewoon vanwege het feit dat ze op die leeftijd dat nog niet kunnen overzien. Ik zou mijn oudste ook niet zo'n zware verantwoordelijkheid geven. Er mocht maar iets gebeuren, en dan? Dan is het haar 'schuld'? Pff...
Ik ben zelf opgegroeid op het platteland met weinig verkeer, mensen die elkaar allemaal kennen en kinderen die vanaf heel jong allemaal met elkaar spelen, maar mijn moeder liet me tot ik een jaar of 6 was nooit zonder toezicht buiten spelen. Alleen maar normaal.
Wat ik her en der lees is dat er voornamelijk afgerekend wordt op leeftijd terwijl elk kind anders is en reageert. Hier de mogelijkheid (want veel hangt ook af van de omgeving waarin je woont) om al jong "zelfstandig" buiten te spelen op het speeltuintje naast ons huis. Binnen gehoorsafstand maar niet in het zicht (daarvoor moest ik dus even om de schutting heen lopen) Ook hangt er veel van de groep af, hoewel ze nu leuk met de jongste spelen ze hebben ook de mogelijkheid even "verlost" van haar te zijn door ergens naar toe te kunnen waar zij niet mag komen. Dat kan dus ook de reden zijn waarom het nu goed gaat. Wat ik mij altijd afvraag is , is mijn zoon (oudste) in staat mijn jongste te helpen wanneer deze zich bezeert/hulp nodig heeft etc. Is het antwoord daarop ja dan kun je overwegen ze samen buiten te laten spelen. Het fijne hier is dat mijn zoon veel mensen kent die verspreid over de wijk wonen, dus toen zijn zusje een keer zo hard viel dat ze hulp van een volwassene nodig hadden wist hij precies wie het dichtste bij woonde en waar hij dus die hulp vandaan moest halen (maar toen waren ze 7 en 10 dus een stukje ouder dan de kinderen van ts) Ik zou , in geval van TS, er voor kiezen het uit te proberen (op een middag waarop je niet hoeft te werken) met b.v de afspraak je mag met de kindjes in de tuin spelen maar als de kindjes ergens anders heen gaan dan kom jij eerst aan mama vragen of jij ook mee mag. Dit ook aan de andere kinderen zeggen, loopt ze dan mee met hun zonder te vragen dan weet je dat snel genoeg en is ze misschien nog niet helemaal klaar om dit "alleen" te kunnen.
Ik vind dit ook niet per sé leeftijdsafhankelijk, maar eerder kind- en woonsituatieafhankelijk. Mijn oudste twee gingen (als ik het vergelijk met sommige kinderen hier dan) best vroeg zelfstandig buiten spelen. Mijn jongste dochter was daar later mee (ongeleid projectiel ) Maar wat ik sowieso deed toen ze de behoefte kregen om lekker ‘vrij’ buiten te spelen, was een tuinstoel mee slepen en zorgen dat ze in mijn zicht speelden. Wij wonen precies tussen twee speelveldjes. De ene groot en de andere wat kleiner. Ik ging dan soms ook verhuizen met de stoel als ze zich verplaatsten naar het andere veldje. En op een gegeven moment wordt ook duidelijk hoe goed ze zich aan de afspraken houden etc. Dus dan begon ik met even naar binnen lopen om wat te pakken. Totdat ik steeds iets langer naar binnen kon gaan, voor een klein klusje. Of ik zette de stoel voor onze tuin, zodat ik zicht had op beide veldjes, maar wel met wat dodehoeken, zodat ze soms even uitzicht waren. En daarbij hield ik dan goed in de gaten dat ik ze snel weer zag. Ik denk eigenlijk wel dat kinderen in dit soort gevallen eerst bepaald vertrouwen moeten ‘verdienen’ alvorens het vertrouwen te krijgen. Gewoon meegaan, observeren en langzaam aan de grenzen verleggen, werkte hier het prettigste voor zowel de kinderen als voor mijn gemoedsrust.
Uiteraard kan je wel afspraken met een peuter maken, laagdrempelige afspraken ja... Een afspraak maken met een peuter om binnen een bepaalde grens te blijven buiten, dus niet in de tuin EN zonder toezicht vind ik belachelijk ja... Als het 1x fout gaat kunnen ze wel dood zijn... beseffen jullie je dat wel
Nou nou, een beetje minder mag wel hoor. Je mag het met me oneens zijn, maar woorden als dom zijn m.i. echt niet nodig. Van wat ik begrepen heb spelen de kinderen in elkaars tuin. Ik neem niet aan dat de andere kinderen overdag alleen thuis zijn, dus in de andere tuinen zullen er ook ouders in de buurt zijn.
Mijn zoontje wordt volgende maand vier, maar die zie ik nog niet alleen buiten spelen. Hij is nog veel te onvoorspelbaar, rent overal achteraan en vindt alles prachtig. Maar daarom let hij ook nog niet zo goed op. Kun je ook nog niet verwachten van een vierjarige vind ik. Zou het persoonlijk ook geen fijn idee vinden om de verantwoordelijkheid bij een groep kinderen van 5-8 jaar te leggen. Al is de woonsituatie hier soortgelijk. Het is sneu voor je dochtertje, maar ik mocht vroeger ook pas op een bepaalde leeftijd mee met andere kindjes.