Hier IVF en onbegrepen verminderd vruchtbaar. Na 8 iui's doorgestroomd naar ivf. Uiteindelijk is onze laatste tp uit poging 1, nummer 8, blijven zitten! Ik vond het pittig, maar met name omdat het zo lang geduurd heeft. Mocht een van de eerste tp's raak zijn geweest, had ik er een ander gevoel aan overgehouden dan nu de laatste. Keer op keer kant en klare embryo's en een lijf dat niets doet, steeds meer onzekerheid en angst dat het niet zou gaan lukken... Maar, hoe cliché, het is het me wel waard geweest! Stap er vol goede moed en ik hoop dat jullie snel succes mogen hebben!
Wat pittig zeg... Want eigenlijk had je altijd een positief resultaat na de terugplaatsing. Alleen dan wel 2 miskramen... Ik hoop ook dat de baby goed groeit en je een prettige zwangerschap hebt! Bedankt voor je verhaal.
Een oud collega van mij heeft haar verhaal destijds op facebook gedeeld, en de zwangerschap ging bij haar ook niet zonder slag of stoot. Uiteindelijk is het in Gent toch gelukt en hebben ze een prachtige dochter. Dus dat stukje verdriet kan ik heel goed begrijpen en ben daar ook vreselijk bang voor. Ik vind het heel goed en knap dat je het aan iedereen hebt verteld. Wij zijn daar nu ook mee bezig, maar vind het best moeilijk. Niet omdat ik me schaam, maar meer omdat of andere mensen gaan huilen of omdat ze het gewoon niet begrijpen. Hier hoop ik toch wel straks een beter gevoel bij te krijgen straks. Vooral omdat zodra er meer bekend is mijn werkgever ook op de hoogte gebracht moet worden. Ik heb geen vaste aanstelling en hij is wel een beetje anti-parttimer... Bedankt voor het delen van je verhaal en ik hoop volgend jaar met trots te kunnen vertellen dat wij ook een kindje krijgen!
Kan me heel goed voorstellen dat dat enorm pittig is na zoveel pogingen! Is er een verklaring waarom het zo vaak niet gelijk gelukt is? Ben blij voor je/jullie dat je nu zwanger bent en volgend jaar een kindje krijgen!
Mijn man vond het ook wel lastiger hoor. Ik praat gewoon heel makkelijk. @mam1991, is mijn beste vriendin. Met haar heb ik ook zoveel gedeeld. Als je je niet fijn voelt bij de "halve wereld" kun je ook 1 of 2 goede vriendinnen in vertrouwen nemen. Met mam1991 deelde ik alles. En zij is echt samen met mn man mijn grootste steun geweest. Je kunt het meis! Succes!
44?! Jeetje, dat is wel heel erg veel. Moet bekennen dat ik niet weet wat normaal is, maar wat ik tot nu toe lees is het 4 tot 20. Was de arts ook niet verbaasd? En wat fijn dat het gelijk raak was en jullie ouders zijn geworden! Vond je het traject zelf zwaar (spuiten, slikken, bezoekjes enz)? IK zag de hersteloperatie als een soort van moeten... Zelf had ik zoiets van, het gaat toch niet lukken (geen 1 succes verhaal over gevonden en ik wou niet een operatie en dan alsnog IVF). Maar goed, toch maar gedaan en elke maand dan toch weer die teleurstelling. IK hoop zo dat 2018 eindelijk ons jaar mag worden. Bedankt voor het delen van je verhaal.
Ik hoop ook dat 2018 jullie jaar word!!!! Uhm heb ik het als zwaar ervaren. De medicatie en spuiten niet. Heb ook hormonen gehad bij iui. Ik heb nergens last van gehad qua bijwerkingen. Bezoekjes ook niet echt. Wat ik zwaar vond was dat voor me gevoel me leven stil stond en van iedereen om me heen doorging. Wel kindjes krijgen, andere dingen plannen voor de toekomst. Ik ben heel open geweest naar iedereen over het traject. Het maakt het wat makkelijker voor jezelf en hoef niet altijd maar een masker op te zetten. De artsen waren ook verbaasd. Ze hadden dit al heeeeeeel lang niet gezien. Dit zagen ze echt vroeger bij de eerste behandelingen toen ze nog niet wisten hoe de hormonen ingesteld moesten worden zeg maar. Ik wens je heel veel succes. Ik snap dat je geen vertrouwen hebt, maar zoals je hier lees zijn er ook heel veel succesverhalen.
Ahh lieverd! *snik* Ben heel blij dat ik je heb kunnen steunen. En kijk terug op een hele bijzondere tijd uit jullie leven. Love you
Na ICSI nr 4 moeder geworden van een prachtige dochter. Mijn man heeft verminderd zaad en bij mij was het niets gevonden. Daarna voor een tweede kindje. ICSI 2 zwanger van een tweeling. Ééntje gestopt met groeien met 9,2 weken. De andere, een jongetje, had trisomie 18. Wij hebben de keus gemaakt hem eerder geboren te laten worden. Hierna nog een poging gedaan, maar ik kon niet meer. Teveel verdriet en de hormonen en het prikken stonden me zo tegen. Achteraf weet ik dat ik endometriose heb, nu ernstig en dat alles verkleefd is. Mijn advies zou zijn: vertel het juist niet teveel mensen. Ik vond het vervelend dat mensen wisten wanneer ik in het ziekenhuis liep en wanneer ik dus een terugplaatsing gehad had. Als het mislukt was, wilde ik dit eerst zelf verwerken voordat ik de goedbedoelde vragen kreeg. Op mijn werk wist de directeur en de roostermaker ervan, dat was genoeg. Wij zijn nooit geheimzinnig geweest over het traject hoor, maar ik vertelde niemand meer wanneer wij bezig waren. Zelfs mijn moeder en zussen niet.
Manlief is verminderd vruchtbaar. Na 12 iui's zijn overgegaan op IVF (icsi). Met tegenzin moet ik zeggen. Voelde me prettig in het ziekenhuis waar de iui's werden gedaan. 1ste IVF (icsi) 19 eicellen, 12 goede bevruchtingen, 1 verse tp en 7 cryo's. In totaal 3 vroege miskramen (allen rond week 6). 2de IVF (icsi) gestopt met medicatie (was er helemaal klaar mee en heb een punctie geëist), 9 eicellen, 5 goede bevruchtingen. 1 verse tp waarvan ik nu 22 weken zwanger ben (jippiejajoehoe) en nog 3 cryo's. Ik kan je alleen de tip geven dat je niet moet opgeven en het niet te somber moet inzien. Ik heb het altijd ervaren als de beste kans die ik zou krijgen. Ik ervaarde de IVF achteraf gezien als makkelijker dan de iui's voornamelijk qua inplannen. Door de medicatie van de IVF zat ik alleen twee keer tegen overstimulatie aan wat mij zwaar viel. Succes!
Wat een verhaal... ik vind het heel erg voor je! Tegen het prikken zie ik ook behoorlijk tegen op. Ben al niet zo'n held en als je dan ook nog eens zoveel moet slikken en spuiten... Ik heb je stukje advies besproken met mijn man en we zijn het volledig met je eens. Ik wil op dit moment ook best vertellen dat het allemaal niet lukt en volgend jaar straten met IVF, maar uitgebreid vertellen waar we op welk moment mee bezig zijn liever niet. Als 1 van onze vrienden of familieleden er uit ervaring een beter beeld bij had was het misschien anders geweest, maar dat is niet het geval. Hebben de mensen om je heen niet constant gevraagd hoe en wat?
Kon je niet alles in hetzelfde ziekenhuis doen? En een punctie geëist? Geeft een arts niet aan wanneer het kan of voelde je dat zelf? (begin toch wel even in paniek te raken, omdat ik er gewoon nog geen beeld bij heb). Bedankt voor je tip/lieve woorden. Ik wil het ook niet somber in, maar voel mezelf al bijna 3 jaar schuldig naar mijn man toe en de kans dat het niet lukt blijft groter dan dat het wel lukt. Deze gedachtes maken het heel zwaar voor mij. Ik hoop beging volgend jaar met een beter gevoel te starten aan het traject.
Allereerst begrijp ik dat je je schuldig voelt naar je man, maar doe dat alsjeblieft niet. Jij hebt hier ook niet voor gekozen en hoe sterker jij in je schoenen staat, hoe makkelijker je dit traject in gaat. Het heeft niet te maken met een schuldvraag, jij zou je man toch ook steunen als het aan hem lag? Ik heb idd een punctie geëist, omdat ik het spuugzat was. Ik kon eerder met het 2de IVF traject beginnen dan ik had verwacht, dus ipv even een pauze van de hormonen ging het vrijwel direct door (en werd het dus niet het no-nonsense leven met veel wijn en even niet met dingen rekening houden). Doordat ik altijd richting overstimulatie ging werden mijn eierstokken zwaar (zo voelde het) en dat vond ik heel confronterend. Ik ging met tegenzin de tweede poging in omdat ik er eigenlijk wel n beetje mee klaar was. M'n leven bestond al zo lang uit proberen en teleurstellingen dat ik besloten dat deze poging de laatste werd, omdat ik niet weer wilde opgeven. Doordat ik dit traject heb doorlopen zijn mijn man en ik stukken dichter naar elkaar gegroeid en we hadden er vrede mee als we met z'n tweetjes zouden blijven. Wat er ook gebeurt we zijn gelukkig en het zou mooi zijn als er een toevoeging op dat geluk komt, maar als het niet was gelukt had ik tenminste een goede relatie met de liefste man van de wereld. Wat betreft het ziekenhuis is het ziekenhuis bij ons in de buurt niet gespecialiseerd in IVF en mag het daarom ook niet uitvoeren, wat jammer was. Maar uiteindelijk bleek het bij het andere ziekenhuis echt niet veel ervan te verschillen, ik vind de mensen die ons geholpen hebben altijd aardig en behulpzaam en heb me altijd op m'n gemaakt gevoeld. Ik ben trouwens ook meer het type om erover te praten, met alles en iedereen. Ook omdat ik de vragen beu was waarom we geen kinderen hadden. Standaard antwoord daarop was omdat het niet lukt, we zijn bezig met IVF. Omdat ik niet vind dat ik me ervoor hoef te schamen (mocht iemand de vraag stellen aan wie het lag zei ik meestal aan ons beide, of dat is privé). Ik vertelde het tegen mijn ouders en beste vrienden wanneer er een tp/punctie of wat dan ook gepland stond omdat ik t fijn vond om erover te kunnen praten. Dit heeft mij echt er doorheen gesleept (en een fles wijn als er weer wat negatiefs was gebeurd). Praten heeft mij altijd geholpen, maar iedereen verwerkt z'n dingen op n andere manier en ik hoop dat jij ook een wijze kunt vinden om er mee om te gaan. Boksen, rennen, goede wijn met Franse kaas, iets waarmee je jezelf verwent als er iets is gebeurd waar je het moeilijk mee hebt. En dan neus ophalen en verder en niet terug kijken naar wat was, maar alle concentratie in de volgende stap. En last but not least, vergis je niet in jezelf. Je bent sterker dan je ooit had verwacht. Dat heb ik ook geleerd. Grijp alle dingen aan die je sterker kunnen maken, want dat helpt je. Toen ik het intakegesprek had voor IVF wilde ik t liefste wegrennen, ik keek op tegen de hormonen, tegen t spuiten (waar ik ook n doodsangst voor had maar tis me toch gelukt) en eigenlijk zo'n beetje alles. Maar af en toe moet je gewoon t zwembad inspringen en niet nadenken (als je snapt wat ik bedoel). Succes!
Hier de eerste ivf behandeling raak, en nu nog 5 cryos in de vriezer. Het is nog steeds niet duidelijk waarom het nooit op de natuurlijke manier is gebeurd of met de 6x iui, er is niks mis met ons beide..
Wij hebben een hele fijne vriendengroep en een grote familie. Ze vroegen vaak hoe het ging en hoe goedbedoeld ook, ik had daar vaak geen zin in om over te praten. Mijn verhaal is niet leuk inderdaad, maar je moet wel weten dat ik altijd positief erin gestaan heb hoor en vol goede moed elke behandeling inging. Maar na het verlies van mijn zoontje was het op. Waar ik mensen ook voor wil waarschuwen is dat niet iedereen altijd cryo’s heeft. Hier op zp kan je soms geloven alsof 5 tot 10 cryo’s normaal is... dat is het niet. Je moet geluk hebben wil je 3 cryo’s hebben en dat daar dan 1 of 2 extra terugplaatsingen van zijn. Maar het allerbelangrijkst is vertrouwen en hoop hebben! Ik heb altijd geloofd dat het goed zou komen. Ook al hebben wij één kind ipv 2/3, wij zijn heel gelukkig met deze mooie meid die ons ouders heeft gemaakt. Heel veel succes in dit traject en sls je vragen hebt, mag je ze altijd stellen.
Als alleen die eileiders een probleem zijn dan zit je in de categorie met het hoogste slagingspercentage met ivf. Bij mij is er sprake van verouderde eicellen. Mijn man heeft mega super zaad. Met heel wat ivf is het bij ons gelukt om 1 kindje te krijgen. Daarna hebben weer pogingen gedaan. Dat lukte niet. Hierna hebben we 1 keer ecd gedaan. BAM!!! Toen nl met de donor haar goede eicellen, mijn man zijn super zaad en mijn baarmoeder hebben met 1 terugplaatsing nog eens twee kindjes mogen krijgen. Misschien vergelijkbaar met jouw situatie wbt goed zaad, prima eieren en prima baarmoeder. Bij mij is ook zeg maar nu de fase van eileiders overgeslagen Succes en sterkte gewenst.
Je bericht raakt me (zakdoekjes liggen klaar). Ik heb er 2 jaar niet over gesproken en toen mijn beste vriendin voor de 10000x begon over kinderen ben ik midden op straat in huilen uitgebarsten en vertelde ik over onze situatie. Verder had ik het er met niemand anders over en nu we dit deze en vorige week wel hebben gedaan heb ik er mijn twijfels bij wat mij/ons goed doet. Mijn man is er bijzonder nuchter/rustig onder (het lijkt soms of het hem niks doet) waardoor ik wel zoiets heb dat hij het beter aan andere kan vertellen dan ik. Bij de een blijf ik rustig maar bij de ander barst ik in tranen uit (geen idee waarom). Tot nu toe heb ik alle onderzoeken en beide operaties over me heen laten komen, dus ergens denk ik wel dat ik het kan... Maar aan de andere kant zie ik er enorm tegen op en ben ik bang dat alles voor niks is geweest. Ik ga proberen er wat positiever naar te kijken en hoop je volgend jaar goed bericht te kunnen geven
Dat stukje besef betreft de cryo's heb ik zeker (een oud collega had dat geluk beide keren niet). Ook hebben we informatie van het ziekenhuis gekregen waar in staat hoe en wat. We hopen natuurlijk, net als iedereen, op positief resultaat. Bedankt voor je berichtje!
Dat heeft een keer eerder iemand naar mij geschreven, maar vraag me nog steeds af waar ik informatie daarover kan vinden. Hoewel de situatie niet echt leuk is, vrolijk je mij wel erg op door je manier van schrijven! IK hoop maar dat het bij ons ook zo gaat en tijdens de eerste terugplaatsing gelijk een goed resultaat hebben