Als ik jebeschrijving leesis het een veilige omgeving, is en bijna altijd een volwassene in de buurt en hoor je ze vanaf je werkplek. Dan zou ik hem laten gaan. Afspraak met oudste dat, als er iets is, hij moet komen waarschuwen. En zelf af en toe even je hoofd om het hoekje steken om te kijken wat ze aan het doen zijn. Ik laat mijn kinderen ook in de tuin spelen terwijl ik zelf binnen even uit zicht ben.
Ik zou het persoonlijk niet aandurven met mijn 3,5-jarige. Mijn buurmeisjes van 8 en 6 vragen dit ook regelmatig. Zeker omdat andere buurkinderen van zijn leeftijd wel op het voetbalveldje en op straat spelen vinden ze het jammer dat onze zoon niet mee mag. Andere buurvrouw vindt het prima, omdat het meisje van 8 heel verantwoordelijk is. Ik weet dat ze dat ook is, maar ik geef een 8-jarige niet die verantwoordelijkheid, zeker niet als er meerdere peuters bij zijn. Als er wat gebeurd, dat meisje krijgt dan ook een enorm trauma door schuldgevoel denk ik. Bovendien, ik ken mijn zoon. Hij is een kind dat zomaar heel snel wegrent en helemaal niet oplet of hij ons nog wel ziet en of wij nog wel meekomen. Ziet overal avontuur in en hij is nergens bang voor. Zelfs uit de binnenspeeltuin probeert hij nog wel eens te ontsnappen door onder de klapdeurtjes door te kruipen als hij buiten wat leuks ziet. No way dat ik die de komende jaren uit het oog verlies. In de afgesloten achtertuin laat ik hem wel gerust even alleen spelen, poort zit altijd op slot en schutting is heel hoog. Ik hou hem dan wel in de gaten. Wat wij wel hebben kunnen afspreken, als ik bv even naar de wasmachine moet en hij is beneden, dat hij dan hardop een liedje zingt zodat ik hem steeds kan horen. Werkt prima bij ons. Hij kan dan wel niet door de voordeur de straat op want die is op slot, maar het stemt mij wel wat gerust
Dan moet ik met mn laptop steeds achter hen aanhollen en komt er niet zo veel meer van werken vrees ik . Kan af en toe wel, maar is geen structurele oplossing als ik ook waarde hecht aan mn baan (wat ik doe ). Omdat ze niet in 1 tuin, maar in meerdere tuinen spelen, kan je ze niet vanuit 1 punt overal zien (wel horen, maar dat kan vanuit binnen dus ook).
Mijn dochter is voor een 3,5 jarige best "betrouwbaar". Ze is een wildebras (houdt van stoeien en ravotten en wilde spelletjes), maar luistert wel goed en probeert nooit weg te lopen ofzo. Als we allemaal buiten zijn, heeft ze altijd genoeg kans om op ontdekkingstocht uit te gaan, maar dan blijft ze toch gewoon binnen de aangegeven grenzen. Ik denk daarom dat ze qua persoonlijkheid het best aankan. Ik laat haar ook rustig 30 minuten alleen in een kamer als ik in een andere kamer de was aan het doen ben en haar niet kan zien (maar wel horen uiteraard).
Deze afspraak hebben wij inderdaad ook en ook andersom overigens. De jongste komt me ook regelmatig halen als de oudste huilt, pijn heeft of me nodig heeft. Ik ga het dit weekend uitproberen en als het goed gaat, laat ze haar gewoon af en toe gaan!
Onze ukken spelen al buiten de tuin sinds ze 4, 3 en 2 zijn. Onze achtertuin grenst gelijk aan eende groot grasveld met speeltoestellen. We hebben een haag achter dus vanuit mijn stoel kan ik ze zien. Maar ik ging gerust op zolder even de was doen. Mijn kids zijn heel betrouwbaar. Als je ze verteld tot waar ze mogen gaan ze absoluut niet verder. Kind van vrienden is heel anders daar zou ik het echt niet bij durven. Inmiddels zijn ze net 6 bijna 5 en bijna 4 en spelen ze ook voor en om het huis, lopen ze zelf naar vrienden van ons. De oudste brengt af en toe een brief naar fe brievenbus 2 straten verderop. Ze moeten wel altijd vragen wanneer ze verder gaan. Als ze naar vrienden lopen app ik die vrienden altijd dar ze er aan komen em hun appen dat ze er zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat ik sommige heel krampachtig vindt. Als je omgeving en het kind het toe laat kan het prima op die leeftijd. Je moet ze toch een keer loslaten en ik ben van mening dat je dat beter heel geleidelijk kan doen.
Laatst was de jongste gevallen. De oudste stuurde de middelste naar de voordeur om mij te waarschuwen en ging zelf zo staan dat ze de jongste en middelste kon zien. Wat was ik trots op alledrie en wat hadden ze het goedmet opgelost
Ik hou niet echt toezicht, ik zit in de buurt zodat niemand haar meeneemt en ze geen enkele reden heeft om te vergeten dat ze niet alleen mag oversteken of ergens naar binnen zonder te vragen
Ik vind dit juist helemaal niet geleidelijk. Ik vind jouw voorbeeld juist vrij extreem. Geleidelijk kan zeker ook een andere manier. Ik ben juist vrij makkelijk, maar vind dit juist eerder onverantwoordelijk.
Hier een heel betrouwbaar jongetje van bijna (morgen) zes maar echt niet dat hij alleen de poort uit mag. Nou is de woonsituatie er niet naar maar betrouwbaarheid zegt ook niet alles, als er een vriendje aan de overkant staat te roepen is die betrouwbaarheid niet zo betrouwbaar meer vrees ik en zo zijn er nog wel meer situaties te bedenken...en een 5-8 jarige laten oppassen vind ik ook wat...en voor loslaten is nog genoeg tijd, zeker als het om 3.5 jaar gaat zoals bij ts.
nou geleidelijk noem ik dat niet hoor.. en 'je moet ze toch ooit loslaten' daar zie ik bij een 2 jarige echt de noodzaak niet van hoor... Vind het eerder bizar dat je een 2 jarige alleen buiten laat spelen
Het grasveld is gelijk aan onze tuin. Ze komen niet bij een weg in de buurt. Na die vrienden kunnen ze via het grasveld en hoeven ook geen weg over te steken. Voor mij is dat zeker wel geleidelijk. En ik merk juist heel erg dat doordat ze wat vrijheid krijgen ze hier heel verantwoordelijk mee om gaan. Maar iedereen doet het op zijn eigen manier er is geen goed of fout.
Ik liet hem uiteraard niet alleen buiten spelen. Zijn broer en zus en andere buurtkinderen zijn er dan ook. Er is geen weg in de buurt. Ik was altijd in de tuin of was hooguit een paar minuten binnen/op zolder waar vandaan ik ook nog uit het raam ze kon zien. Als de 2 jarige alleen was mocht hij niet buiten het hek. En onze tuin is achter alleende afgesloten dior een, lage heg dus kan je ze gewoon makkelijk zien. Ik zou jet ook niet doen als mijn tuin aan een weg grenst of een andere drukke plek. Maar onze tuin grenst aan een speeltuin. Eigenlijk zou je het gewoon als eigen tuin kunnen zien..
Ja een broer en zus van 1 en 2 jaar ouder..... vind dat nog steeds vreemd... En wbt als je eigen tuin kunnen zien... mijn tuin is afgesloten en niet open en openbaar... dus nee ik zie dat niet als hetzelfde
Bij ons is een speeltuin waar ik een klein deel nog van kan zien. Daar speelt hij wel eens met buurkinderen van 8, 9, 10. Al spiek ik dan wel om de 5 min hoe het gaat. En die van mij moet nog 3 worden. De speeltuin ligt overigens aan een hofje waar alleen auto’s komen van mensen die er wonen en is omheind. Wel zou ik dit niet doen als ik ernaast zelf zou moeten werken bijvoorbeeld.
Bij de laatste stelling ben ik totaal niet mee eens. Een 2 jarige alleen laten vind ik fout. En wel om de volgende reden: Een 2, 3 of 4 jarige is mentaal niet in staat om veilige beslissingen te maken. Dus als jij op zolder de was op hangt zullen die gewoon met die aardige meneer met snoepjes meegaan. Simpelweg omdat hun hersenen nog niet ver genoeg ontwikkeld zijn. En dan kan je er 100 x inprenten met niemand mee te gaan, zodra het gebeurd doen ze het gewoon. Zijn zat onderzoeken naar gedaan met zelfs nog oudere kinderen. Stuk voor stuk stapte ze gewoon in het busje. En de ouders die meededen aan het experiment hadden allemaal van te voren gezegd,nee hoor mijn kind gaat niet mee,die weet dat dat niet mag.... wel dus. En daarom mag mijn 5,5 jarige of 3,5 jarige niet alleen buiten spelen buiten de afgesloten tuin en mag de oudste volgend jaar pas af en toe alleen spelen op het veldje voor de deur waar ik volledig zicht op heb. En zelf dan zou ik mijn hart vast houden.
Als ik sommige reacties lees ben ik blijkbaar eerder overbeschermend maar ik vind dat goed. Gisteren nog, ik had de oudste en middelste van school opgehaald. Hun school staat in een heel groot groen domein, dat van alle kanten afgesloten is. De jongste lag in de kinderwagen te huilen dus ik wilde snel snel naar huis. Het regende en waaide. De poort waardoor je naar buiten kan is heel zwaar en valt ook meteen dicht (dit zodat kinderen niet zomaar wegkunnen). Terwijl een andere vader de poort voor mij openhoudt, duw ik de kinderwagen erdoor en zie ik achter me... alleen mijn oudste dochter. De middelste was opeens nergens meer te zien, niet achter me en niet voor me. Ik zag haar al helemaal de weg oplopen... Ondertussen ging een andere moeder voor mij de parkeerplaats op, om te zien of ze daar was. Een andere moeder bleef bij mijn huilende baby staan, terwijl ik, inmiddels wel wat in paniek, terug het terrein op ging. En daar was mevrouw, lopend met haar handen in haar zakken, al bijna bij de lagere school (je moet dan een heel grasveld over). Zich van geen kwaad bewust. Mijn hart zat in mijn keel.
Ik denk dat het geheel afhankelijk van de buurt en kinderen is. Mijn kinderen mogen wel "alleen" buiten spelen, ook mijn jongste toen deze 3 was. Ze weten heel goed tot waar ze mogen gaan en gaan ook echt niet verder. Maar wij wonen aan een doodlopend straatje met aan het begin een speeltuin (zonder water). Dus ja ze mogen die kant op. Wel ga ik regelmatig kijken en ben ik in de buurt, dus geen was ophangen op zolder oid. Hadden wij bij een drukke weg gewoond was het natuurlijk een heel ander verhaal geweest.