Ik dacht, toen ik zwanger was van onze zoon, en tot een maand of twee drie geleden dat het zo wel goed was. We hebben een gezonde zoon en ik voel mij zeer gezegend. Maar, sinds een maand denk ik "ja!!" En mn man nog erger, eigenlijk 'komt' het ook door hem. Toen ik vorige week zei dat ik de babytijd zo snel vond gaan zei hij "maar er kunnen altijd een 2e kindje proberen te maken" Of onze zoon is gek op monique smit muziek en die heeft een nmr over een nieuw kindje. Die zingt mn man heel vaak. Gekkerd. Maargoed. Ik vind het eng. Ik ben zoooo dankbaar voor onze zoon. En vind hem zo tof en mooi en prachtig dat ik bang ben om de gok weer te nemen. We hebben nog vier cryos, en die wil ik echt nog wel aanspreken. Maar een volle icsi poging doe ik echt nooit weer, willen we beide niet. Maar wat als we de box van pandora openen naar de wens voor een tweede.. hoe gaat dat? Wie herkent dit gevoel? Wat doe je dr mee?
Ik ben eigenlijk nooit helemaal gestopt met de MM. Een half jaar na de geboorte van de tweeling deed ik een nieuwe ivf poging. Het moederschap maakte me zo sterk en de angst die ik had toen ik nog geen moeder was, was weg. Ik heb de MM toen kunnen accepteren zoals de één de tandarts bezoekt heb ik een fertiliteitsarts nodig. Na m'n derde kind heb ik ook voor een vierde kind opnieuw ivf gedaan. Wederom, de MM deed me niet meer zeer. Nee had ik, ja kon ik krijgen. Over een paar weken beval ik van de 4e en daarna stoppen we. Gekke gedachte.
Jij vond het niet eng? Ik schijt echt compleet in mn broek.. wat als wat als wat als.. vreselijk. Vier kindjes is het laatste bij jullie? Lijkt me dan heel dubbel!
Nee, opnieuw beginnen vond ik niet eng. Het mooiste had ik al, mocht mezelf moeder noemen. Ik zie en zag opnieuw behandelen als dat moois vergroten. Zou het niet lukken werd mijn geluk niet kleiner. Vanaf dat ik zwanger ben van deze 4e voelt het voltooid. Nu is het ook tijd om afscheid te nemen van dit hele hoofdstuk in ons leven. Doorgaan heeft mij een prachtig groot gezin gegeven waar ik van droomde, het is meer dan mooi zo.
Hmmm ja, voor een tweede gaan was zeker makkelijker dan bij de eerste. Je bent inderdaad al moeder. En ik dacht, als het lukt, mooi meegenomen en anders niet. Maar... Toen waren we bezig, en de IUI's mislukten. Dan toch maar IVF. Die mislukte. Dan nog maar een IVF. Mislukt. En toen ook nog naar Düsseldorf gegaan! ICSI daar uiteindelijk gelukt. Dus, die vrijblijvende instelling waar ik mee begon, werd toch weer een soort verbetenheid. Zo van, al die moeite mag toch wel beloond worden?? En ik baalde vooral omdat ik vaak mijn zoontje naar de oppas moest brengen voor die behandelingen. Nou is jouw kindje wat jonger dus die zal het misschien wat minder door hebben. Achteraf is het me natuurlijk waard geweest, maar achteraf weet je alles natuurlijk.
Haha ja voor achteraf hebben wij hier een mooie uitspraak Dat is mn twijfel dus. Kan ik het dan loslaten. Voel ik mij schuldig naar mn zoon.. ik vind het zò moeilijk! Vooral omdat ik wel echt zeker weet nooit meer een volle poging te gaan doen. Ik werd daar een heel naar mens van, vooral voor mezelf. Ik wil dat niet meer.. Hopelijk zijn er nog meer dames die hun verhaal willen delen. Wie weet heb ik dr wat aan.
Ik herken je gevoel uit duizenden! Ook ik heb gevoeld dat met de geboorte van onze dochter ons gezin compleet was. Dat dit ons gegund is, is een wonder. Ik had geen zin meer in de hormonen, naalden, zenuwen, tranen en teleurstellingen. Het was goed zo. Wij waren compleet. Maar na ruim een jaar, begon het toch weer te kriebelen! Opnieuw dat gevoel beleven om zwanger te zijn bleef borrelen (dat is zoooooo bijzonder!!!) en wat zou het geweldig zijn als onze dochter een baby broertje of zusje erbij krijgt. Toen ging de knop om.. Wij hebben inmiddels een datum geprikt om opnieuw het ICSI traject in te gaan. Wij hebben geen cryo's dus dat betekent dat we het hele circus weer moeten doorlopen. Maar we gaan ervoor omdat de wens zo ontzettend groot is, en we ons niet later niet af willen vragen: wat als..? Het is het waard Ontzettend veel succes met het maken van een beslissing. Volg je hart, dat klopt
Wat een lieve reactie! Het is zo'n tweestrijd he haha. Aan de ene kant, wil ik zo graag nog eens bevallen en onze zoon een broertje of zusje geven. Maar aan de andere kant.. Ik hoop maar dat het dan tzt met de cryos lukt, want echt weer spuiten vind ik het echt niet waard. Ik voelde me zo vreselijk toen. Dat gun ik mn zoon en man niet..
Echt zo herkenbaar wat je schrijft.....precies ook mijn verhaal, behalve dat ik vanaf het begin al wel wist dat ik heeeel graag ook een tweede zou willen (en een derde maar dat is echt dromen ). Maar het is inderdaad een stuk makkelijker (maar zeker niet makkelijk) als je eenmaal moeder hebt mogen worden en het goud binnen is. Maar dat smaakt zo naar meer...en ik merk ook dat het alles gaat overheersen nu we langer bezig zijn, niks vrijblijvend meer, ik wil net zo lang blijven proberen tot het gewoon lukt, het moet gewoon lukken, een lief broertje of zusje, een baby, ik hunker er echt naar. En inderdaad het dubbele gevoel, opvang zoeken voor je zoontje omdat je er toch nog eentje wil, terwijl je zo hard voor die eerste hebt gezwoegd en er zo intens blij mee bent. Maar daarnaast, omdat het zo moeizaam gaat om zwanger te worden, sleept mijn zoontje me er ook echt doorheen, ben ik zo wezenloos dankbaar en geniet ik zo intens van 'm, dat ik niet het idee heb dat ik m te kort doe. Dus zo lang dat goed zit, blijf ik doorgaan en hoop ik hem blij te kunnen maken met een broertje of zusje
@Lien4, @Lafayette , jullie verhalen verschillen dan eigenlijk enorm van het mijne. Ik kan me ook goed voorstellen dat je er minder makkelijk behandelingen ondergaat als dat wederom een zoektocht is. Want met iui zwanger worden en daarna belanden in IVF, en zelfs daarna IVF in het buitenland lijkt me mentaal een flinke sloper. Ik was al voor mijn eerste zwangerschap in Dusseldorf, ben nooit behandeld in Nederland en had meteen een diagnose. Het voelde voor mij als Lingo. De puzzel was opgelost, ik zat op de juiste plek en dan gewoon maar ballen trekken uit die bak met embryo's. Op zoek naar de groene. Mijn verhaal kan dus wat nuchter overkomen, ik betrek het wel op mezelf. Als ik jullie verhalen lees besef ik me dat behandelen voor een tweede kindje behoorlijk wat van je vergt. Sterkte!
Ik ben zwanger geworden van mijn eerste in ronde 0. Net een lange relatie achter de rug en de vader en ik kenden elkaar 1,5 jaar en woonden nog niet samen. Ik had absoluut de wens voor een tweede kindje en aangezien toen ook al de klok voor mij begon te tikken zijn we, toen zl 9 maanden was, begonnen voor een tweede. Toen nog met de instelling ach we zien wel wat de natuur ons zal brengen. Inmiddels 3 jaar verder en 2 maal een ma doorgemaakt met 11 WK en met 9 WK en aantal vmk's.. En lopen we in de mmm. Iui voor ons geen eens een optie meer, direct door voor IVF. Ik blijk een zeer laag Amh te hebben (zeer slechte eicelreserves). En er wordt ons in NL slechts 1 poging gegund.. Nu in de laatste wachtweken van onze enige Emmy. Dus voor januari staat ook de afspraak voor het buitenland, omdat ze daar verder gaan als in NL. Dus in antwoord op je vraag, kun je, als de wens eenmaal is aangewakkerd, makkelijk zeggen tot hier en niet verder? Wij dus niet. Succes met je keuze meis. En heel veel geluk met jullie zoon! X
Misschien dat het in jullie geval het verschil is dat je bij de 2e "pas" in de mm beland? Er blijven hier wel dingen dat ik denk mmm. Aan de ene kant, lijkt het mij heerlijk nog 1 keer zo'n klein mensje op de wereld te mogen zetten. Een broertje of zusje voor onze zoon. Nog meer liefde. Maar de angst voor weer teleurstellingen en vooral een akelige zwangerschap blijven. Al zwakken ze langzaam af. Ik heb al wat info opgevraagd bij ons ziekenhuis waar de cryo's liggen. Langzaam nemen mn vragen af.. Wie weet..
Ik denk maar zo: beter een paar weken hel door hormonen, dan een levenlang spijt omdat je het niet meer geprobeerd hebt. En ja, als je eenmaal weer in die molen zit dan is het moeilijk om nuchter te blijven, want je doet het niet voor niks, ook al heb je de hoofdprijs al binnen. Maar ik vind het wel minder impact hebben, want naast het verdriet om een mislukte poging is er vooral dankbaarheid dat ik al een kind heb. Het maakt een hoop goed!
Na de geboorte van onze dochter riep ik dat ik nooit meer de mmm in zou gaan, maar na een jaar proberen voor de tweede werd ik toch ongeduldig en gingen we weer het Z-H in, daar bleken de uitslagen verslechterd en bleek het probleem nu bij ons beide te zitten. Zonder het erover te hebben stapten we de achtbaan weer in... uiteindelijk werd ik vlak voor de start van de ivf poging zwanger, onmogelijk volgens de artsen. Voor mij wel weer het besef dat je echt steeds verder gaat als je erin zit, want wij ivf voor een tweede kindje, 2 jaar terug had ik je voor gek verklaard. nu is het voor ons echt klaar, ik ging deze zwangerschap in met het besef dat dit de laatste keer is. Ik kijk ernaar uit om het zwanger worden/zijn boek te sluiten. We hebben meer dan we ooit durfden te wensen.
De wens voor een tweede voelde echt anders dan de wens voor een eerste. Na de eerste waren we zo intens gelukkig en voelde het ook een tijd 'compleet', totdat we ons afvroegen of het ons nog eens zou lukken. Maar die beslissing ging niet zomaar over 1 nacht ijs. Ik had bij de eerste icsi poging zware overstimulatie gehad met meer dan 1,6 liter vocht achter m'n longen en 6 dagen in het ziekenhuis. Ik durfde eigenlijk geen nieuwe poging te doen. Ondertussen werd mijn moeder zieker en zieker en vroeg ik haar; wat moeten we doen? Waarop ze de wijze woorden zei: "Als je er over denkt om voor een broertje of zusje te gaan, dan moet je dat gewoon nu doen. Want wie weet duurt het weer lang voordat het raak is en als je het uit stelt, dan durf je misschien over een jaar echt niet meer." (Ik had grote angst voor weer zo'n zware icsi poging) Mijn moeder overleed afgelopen augustus.. in september een nieuwe poging gestart. En gelukkig niet zo ziek ervan! En deze keer kreeg ik een verse tp.. en ongelofelijk maar waar... zie banner! Natuurlijk weet ik hoeveel geluk ik heb gehad nu, en ik zie deze zwangerschap dan misschien nog wel meer als een groter wonder dan onze dochter. Moraal van mijn verhaal.. je weet nooit hoe dingen gaan, maar laat je niet leiden door angst! Want je bent veel sterker dan je denkt.. Veel succes!! En dikke knuffel
♡ lieverd! Jullie hebben ook gelijk. Ik heb inmiddels dusseldorf gebeld. Daar kunnen we eind januari begin februari heen voor de pipelle. Isale gebeld voor de cryos. Met een verwijzing van de huisarts kunnen we beginnen. Die ga ik morgen regelen. En voor de verzekering nog wat papieren regelen. Pfoe he. Super spannend!