Wij hebben hier niet echt mannen in de buurt met lang haar geloof ik (om heel eerlijk ze zijn let ik daar niet eens op) maar mocht dat wel zo zijn zouden mijn kinderen daar gewoon niets over zeggen, het zou ze niet eens opvallen denk ik.
Hahaha, ik ben ook vast wereldvreemd denk ik Maar nee echt ik ken serieus niemand die lang haar heeft hier. Ook de mensen niet die niet kerkelijk zijn. En inderdaad geloof ik dat de Heere Jezus lang haar had, maar dat is een hele andere cultuur. Simson had ook lang haar
Maar jou kinderen zal het waarschijnlijk opvallen als iemand een hoed op heeft. Ik noem maar wat. Is natuurlijk wel een beetje de ontwikkeling van het kind. Tenminste zodra er iets afwijkends is zien kinderen het vaak wel.. Maar ik vind het mooi geweest voor vandaag!
Nee, ook dat niet. Heb ze er nog nooit over gehoord (ik draag wel eens een hoed en oma ook) Ik ben aan het bedenken of ze iets afwijkends hebben gezien waar ze op hebben gereageerd, maar kan niks bedenken. Nu moet ik er wel bij vermelden dat ik ook echt nooit ergens op reageer van anderen. Ik bemoei me niet met anderen, ik spreek op straat/schoolplein niet met anderen en dus heb ik ook geen mening over anderen. Ieder moet zelf weten wat hij/zij doet. Ik heb er geen mening over.
Een hoed? Dadelijk ga je nog zeggen dat een man met een roze broek je op zou vallen. Ik ben nu echt heeeel benieuwd waar je woont als een langharige man of een hoed al zo opvallen. Ik zal dan ook wel raar aangekeken worden als ik mijn panterprintbroek met rode lippenstift draag
Het is toch heel normaal voor een kind als ze wat zien wat ze zelf vreemd of raar vinden, dat zeggen? Zo wereldvreemd hoef je daar niet voor te zijn hoor Ik liep eens met mijn dochter achter een man met knalgele sportschoenen aan. Dat vond ze opvallend en ze vond ze niet mooi, een kind zegt dat gewoon he? Zo ook mijn dochter, al geneerde ik me natuurlijk wel, want grote kans dat hij dat gehoord had, haha. En of het dan gele sportschoenen zijn, een man met lang haar, een vrouw met een hoed of wat dan ook, dat maakt niet uit. Het is anders dan ze zelf gewend zijn, dus valt het hen op.
Volgens mij gaf ze zomaar even een voorbeeld en bedoeld ze niet letterlijk dat dat iets heel opvallends is, maar dat het opvallend kán zijn voor een kind omdat ze het niet gewend is. Als de juf van mijn dochter morgen opeens met een hoed op in de klas zit, weet ik zeker dat ze van alle kinderen daar een opmerkjng ofiets over krijgt hoor omdat ze het dus niet gewend zijn. Zo moeilijk is dat toch niet te begrijpen?
misschien....misschien ook niet... Mijn kinderen zeggen zoiets dus niet. En ik weet natuurlijk niet of dat is omdat het ze niet opvalt of omdat ze daar niet raar van staan te kijken.
Als onze zoon later nagellak op wilt, dan krijgt hij dat. Ik wil zijn nageltjes best voor hem lakken, of misschien wilt hij er zelf lekker mee kliederen. (Mijn vriend denkt er trouwens helemaal hetzelfde over) TS. Fijn dat je je zoon ook lekker zichzelf laat zijn. Als hij blij wordt van nagellak, ach waarom niet toch.
Ja hoor! Geen probleem, hij heeft dat wel eens opgehad toen die was jonger was. Nu hoor ik hem daar niet meer over, al loopt hij wel eens door het huis op mijn hakken verder vindt hij roze verschrikkelijk
Nee ik zou het op dit moment niet doen. Niet omdat het jongens zijn, maar omdat ik make up niks vind voor hele jonge kindjes (oudste is net 3). Ze hebben poppen, oudste heeft een roze rugzak, van mijn part knip ik de haren niet kort als ze dat niet willen maar make up ga ik nog niet aan beginnen.
Ik heb geen nagellak in huis dus hier een nee als hij erom vraagt. Vorig schooljaar had de assistente van de juf hem trouwens gezegd dat hij van mama een knalrode lippenstift zou krijgen als hij zijn werk goed deed. Euh wat nee helemaal niet. Drama en tranen geweest maar geen rode lippenstift. Een leerkracht assitente en zelfs een leerkracht is niet de persoon om mijn kind zo'n dingen toe te zeggen.
Hier mag mijn zoon nagellak mocht hij dat ooit willen, prinsessenjurk ook geen enkel probleem. Dochter mag bouwvakker worden bij wijze van en zoon schoonheidsspecialiste. Mochten ze later met een partner komen van hetzelfde geslacht, ook dikke prima! Interesseert me allemaal niks. Wat ik belangrijk vind is dat ze gelukkig zijn met zichzelf en dat ze weten dat ze bij ons bijvoorbeeld niet eerst alle moed hoeven te verzamelen voordat ze 'uit de kast' durven te komen maar dat ze weten dat hun voorkeuren, wat die dus ook mogen zijn, geaccepteerd worden. Dat is wat mijn man en ik onze kinderen mee willen geven; je bent goed zoals je bent, je mag voelen wat je voelt en laat iemand je nooit wijs maken dat je niet normaal bent.
Om eerlijk te zijn maakt dit mij zeer verdrietig, geloof je dus echt dat god een fout zal hebben gemaakt als je kindje homo blijkt te zijn? Of transgender? Of denk je dat je kind dan niet leeft na hoe god hem heeft geschapen? Want als je kindje zo is is dat zo. Hopelijk kan je ook denken dat god je kind zo heeft geschapen homo en transgender , precies zoals god het heeft bedacht, een gelukkig kind die verliefd is of blij dat hij van de dokter een lichaam krijgt die past bij hoe hij/zij zich van binnen voelt. Maar goed dat is mijn kijk daar op. Dat als god bestaat we zijn hoe we hadden moeten zijn en niet ons leven lang onszelf en andere moeten voorliegen dat we hetro zijn als dat niet zo is.
Ik geloof niet dat God dit zo geschapen heeft. God heeft de aarde volmaakt geschapen en daarin schiep Hij hen man en vrouw, ook om samen kinderen te krijgen. Ook geloof ik in de zondeval en dat er daarna pijn en verdriet in de wereld is gekomen. Ik denk inderdaad dat als mijn kind homo of transgender zal zijn en hij leeft dit uit dat dit niet is wat God van hem/ haar vraagt. En als ik dit zo schrijf kan ik mij voorstellen dat dit voor heel veel mensen afkeurend en afwijzend overkomt. Het is absoluut mijn bedoeling niet om mensen pijn te doen en ik zal mijn kinderen dan ook leren om deze mensen in liefde te omringen. Ik geloof niet dat het goed is om te doen waar je altijd zin in hebt of gelukkig van wordt. Stel dat ik er gelukkig van zou worden om met een andere man verder te gaan, geloof ik niet dat dit goed is. Maar ik vind dit echt een hele moeilijke discussie.
Dan hoop ik dat god je bij staat en vergeving in je hart kunt vinden voor je vooroordelen en hun met heel je hart accepteert zoals ze zijn en god laat oordelen over hun leven en dat dat niet aan jou is. Hopelijk kwets ik je hier niet mee maar ik moest het even kwijt en ik hoop oprecht dat je de kracht en liefde vind op het moment dat je die nodig hebt en altijd je kinderen kunt bij staan. Ook als je hun keuzes niet begrijpt.
Hier heeft zoon er nooit naar gevraagd haha maar tot de kleuterklas zou ik daar niet moeilijk over hebben gedaan. Vanaf groep 3 had ik het niet meer goed gevonden temeer om mijn kind geen mikpunt van pesterijen te laten worden.
Maar Hij wil toch dat je gelukkig bent? Als je zoon liever met een jongen is dan met een meisje en hij daarvan gelukkig wordt, dan doet hij toch nog wat God van hem vraagt? Gelukkig zijn? Het is dan wel niet in de " kaders " welke het geloof stelt, namelijk man/vrouw, maar hij is wel gelukkig. Gaat dat niet boven alles? Ik ben zelf totaal niet gelovig. Zoals je dus zult begrijpen, kan ik me totaal niet vinden in jouw gedachtegang. Echter, wil ik je toch zeggen dat ik vind dat je jouw standpunt op een nette manier omschrijft. Je omschrijft het als JOUW waarheid, niet als DE waarheid voor iedereen.