Hoi dames, Hoe hebben jullie ivf ervaren? Is het pijnlijk? Zwaar? Duurt t lang? Zijn er ook dames die alles goed hebben en de man ook en toch niet zwanger worden en ivf hebben ondergaan? Hoe ging dat? Ben zo benieuwd
Wij beginnen volgend jaar (na bijna 3 jaar, een hoop onderzoeken en 2 operaties) aan ivf. Het traject zelf kan ik dus nog niet over meepraten, maar 3 jaar elke maand die teleurstelling is emotioneel erg zwaar. Beginnen jullie ook aan ivf of?
Pff 3 jaar al dat is inderdaad een lange tijd hopen dat de nieuwe jaar voor jullie veel geluk zal brengen. Nou we hebben afspraak gehad bij de fertiliteitsarts omdat we Al in de 18de ronde zijn alle onderzoeken waren goed en toen zij hij of we ivf willen overwegen en dat we daar over na noesten denken, vandaar dat ik hier info op zoek
Wij starten ook komend jaar, ik vind het eerlijk gezegd wel een beetje snel, meestal (bij onverklaarbare verminderde vruchtbaarheid) doen ze eerst IUI's en dat vaak pas na ongeveer 2 jaar. Misschien heeft jouw leeftijd er mee te maken? Maar ik ga een beetje off-topic, ik heb wel IUI's gehad en die vond ik al erg zwaar. Dat het zwaar is geldt voor iedereen denk ik, maar het ligt er nogal aan wat je omstandigheden zijn.. Heb je bijvoorbeeld ook nog een baan, heb je een sociaal vangnet, hoe ver is het ziekenhuis... Ik zou zelf als eerst de praktische kant bekijken, is het überhaupt haalbaar? Je moet toch wel veel naar het ziekenhuis en je zal je regelmatig minder goed tot heel erg slecht voelen.
Maar op basis waarvan starten ze in ronde 18 als met ivf en slaan ze iui over bij jullie dan? Zeker omdat je recent ook nog een miskraam hebt gehad vind ik het een aparte keuze... Ik ervaar ivf (icsi in ons geval) ook wel als loodzwaar. Wij hebben geen iui kunnen doen ivm verminderde zaadkwaliteit en dat ervaar ik ook wel als heel heftig. Alsof je meteen een duw het diepe in krijgt zeg maar.
Yup hier ook meerdere keren ivf gehad ondanks dat wij beide gewoon vruchtbaar zijn maar spontaan na 3 jaar nog niet zwanger was. Eerst 6x iui gehad. Laatste keer raak maar ging fout. Toen 9x iui gehad maar sloeg niet aan. Daarna ivf en raak, maar ging fout. Daarna 2x ivf en beide keren raak. (Oudste zoon & dochter). Daarna 1x ivf incl 4x cryo tp maar sloeg niet aan. In de rustmaand spontaan zwanger vd jongste. Ivf is heel zwaar..... de medicatie voel je... de punctie voelde ik ook flink (hier zonder roesje oid gedaan). Maar emotioneel vond ik het zwaarder dan lichamelijk.
Wij zijn bezig met IVF ronde 1 en ik moet zeggen dat het me tot nu toe allemaal heel erg is meegevallen. Wij zijn ook direct met IVF begonnen, na 10 jaar zelf geprobeerd te hebben (man stond er eerst niet helemaal achter om IVF te doen, vandaar zo lang) en ik ben inmiddels 38. De medicijnen en het prikken vond ik prima te doen. Ik had ook geen last van bijwerkingen, behalve dat ik moe werd van de utrogestan en dat m'n libido tot een vriezer niveau dieptepunt zakte. Wat ik wel als zwaar heb ervaren is de punctie. Er waren meer als 20 follikels aan te prikken en dat ging na de zoveelste prik toch wel erg zeer doen. En het emotioneel zwaarst vond ik dat de verse terugplaatsing meteen aansloeg, maar dat dit is geëindigd in een vroege miskraam. Op dat gevoel kan je je niet voorbereiden.
Lichamelijk heb ik beide pogingen als 'prima te doen' ervaren, zou dat zo opnieuw doen zonder twijfel. Puncties zijn niet aangenaam, maar vond ik ook niet vreselijk. Al was de tweede keer in dusseldorf heerlijk onder narcose. Maar psychisch is het wel slopend, de teleurstelling keer op keer als je toch weer ongesteld wordt, of het aantal eitjes valt tegen, of het zaad is te slecht voor woorden. Tegenslag op tegenslag maakt het zwaar.
Aha, op die manier... Persoonlijk stond ik 1,5 jaar geleden ook niet echt te springen toen ik het woord IVF hoorde, maar in ons geval is er geen andere optie op een zwangerschap. En emotioneel is het ook erg zwaar als het lang duurt, iedereen om je heen zwanger wordt behalve jij. Voor ons voelt IVF echt als een kans op een kindje van ons zelf. Zwaar is het sowieso, dus ongeacht de ervaring van andere stelletjes denk ik eerder dat jullie moeten bedenken of jullie het traject in willen of niet. Ik heb zelf ook heel vaak zoiets van ik weet niet of ik dit aankan, maar de wens is zo groot bij mij dat ik er momenteel alles voor over heb. Hebben jullie binnenkort weer een gesprek over jullie keuze?
Nou dames echt respect heb ik voor jullie met wat jullie allen hebben meegemaakt ..zo te lezen krijg ik er wel rillingen ervan vooral als ik lees dat er injecties gedaan word waar ik absoluut niet tegen kan. Ik vraag me af of t wel waard is om dat allemaal mee te maken, maar begin me terug te dringen
Je hoeft echt niet bang te zijn voor de injecties. Ik dacht ook van te voren: ja maar, dat kan ik helemaal niet, die naald gaat er bij mij niet inkomen. Dat zat puur tussen m'n twee oren natuurlijk. Van te voren krijg je een prikinstructie en daar mocht ik een injectie oefenen (met een zoutoplossing oid). Ik zat in een comfortabele stoel, want ik had aangegeven dat de kans groot was dat ik flauw zou vallen. Maar wonder boven wonder, voor ik het wist zat de naald er in en daarna had ik het vertrouwen gekregen van 'ik kan dit!'. Je pakt een vetrol (zijn ze toch nog ergens goed voor), zet de naald op zijn plek en kijkt vervolgens naar buiten, naar je man, naar de tv... en hoppa erin met dat ding. Ik maakte de plek van te voren wel een beetje gevoelloos met een ijsblokje. Ik zit nog maar in ronde 1 en heb alleen nog maar een verse tp gehad, maar het sprankje hoop dat ik sinds de start heb gekregen is het tot nu toe dubbel en dwars waard.
Ik denk dat de zwaarte ook ligt aan je voortraject en hoe snel het allemaal lukt.. Ik vond het persoonlijk, op de punctie na, meevallen.. Maar hier was er ook geen teleurstelling toen we eenmaal in de MMM zaten, dus dat is makkelijk praten denk ik.. De injecties zag ik ook als de dood tegenop.. Hier was de spuitinstructie met een groepje in het ziekenhuis, uiteindelijk ben ik apart gaan zitten in een kamertje met man en een zuster, omdat ik te zenuwachtig was met al die mensen erbij.. En de 1e keer blijft gewoon vervelend om een naald in jezelf te steken, maar uiteindelijk toch gedaan.. De 1e keer thuis heb ik ook wel een kwartier met die spuit in mijn hand gezeten.. Maar je houdt je einddoel voor ogen, en hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het wordt.. Als je diabetes krijgt bij wijze van moet je ook elke dag prikken, het went, echt waar.. Trouwens sommige mensen kiezen ervoor om hun partner de injecties te laten doen, dat is ook nog een optie..
Het is zwaar.. maar na 3,5 jaar nog niet zwanger te zijn vindt ik zwaarder. Blij dat ivf is uitgevonden en deze week starten we aan onze 3e ivf/ICSI ronde... het is niet anders en hopen op deze manier toch nog een kindje te mogen krijgen! Ik heb er in ieder geval alles voor over, dat het op deze manier moet is heeeel jammer maar we slaan er ons maar weer door heen! Succes met alles!!
Wordt het zwaar? Absoluut! Het is een emotionele rollercoaster maar je kunt het echt. Hoop is wat mij al die tijd op de been hield. Zet m op strijder en ik hoop dat het jullie brengt waar je zo naar verlangt!
Misschien ben ik een rare eend in de bijt, maar ik heb het niet als zwaar ervaren. Het was gewoon een gegeven dat zwanger worden op een andere manier niet lukt. En heb er eigenlijk ook vooral niet teveel bij stil gestaan en ook al heel lang geweten voordat we begonnen dat het waarschijnlijk niet anders zou gaan lukken. Nu wist ik van tevoren al hoe het allemaal werkte en ook de kansen, dus misschien mezelf ook wat bescherming gegeven en ingebouwd met we gaan het traject met niks in en als je er met niks uit komt is het ook goed maar dan heb je het geprobeerd. Het is vooral een gedoe en geregel met veel afspraken voor de echo’s puncties etc. Ik wil je heel succes wensen in ieder geval en wat ook helpt deel het met je omgeving dan ben je er niet alleen in!