Wij zijn totaal niet gelovig opgevoed maar wel in een klein dorp. En mijn broer heeft tot zijn 23e zijn geaardheid voor zichzelf gehouden. Zelfs tegen mij. Ik vond en vind het heel erg dat hij er niet eerder voor uit durfde te komen. Hij wil een vaste relatie en ook heel graag kinderen. Zijn kinderwens is heel groot. Als dat niet zou lukken zou ik dat zo verdrietig vinden. Hij praat er nu alleen met mij over, mijn ouders weten het maar mijn moeder zegt er nooit iets over. Ik vind dat best apart. Mijn broer denkt dat ze zich zorgen maakt en wil haar er daarom niet mee 'lastigvallen'. Gelukkig weet hij dat hij bij mij altijd terecht kan. Als ik het eerder had geweten, had ik hem misschien nog meer en beter kunnen steunen. Dus bovenstaand voorbeeld is voor mij een reden als moeder om tegen mijn kinderen heel expliciet te zeggen dat het ok is wat ze voelen. Dat ze zich nooit of te nimmer daarvoor moeten schamen. En dat je op een jongen verliefd kan worden, maar ook op een meisje. En dat ze daarover altijd open mogen zijn.
Nou, ik heb dit gesprek al lang geleden met de oudste gevoerd, ik kan me niet specifiek herinneren of ik het daadwerkelijk benoemd hebt. Ik ga er van uit door voor te leven dat ik nooit een vooroordeel over anderen heb (ik zal bijv ook niet over een ander roddelen of slecht praten over anderen) dat dat voor mijn kinderen genoeg is om te weten dat ik nooit slecht over een ander oordeel. Ik vind dat een veel belangrijkere boodschap om mee te geven dan specifiek dingen benoemen, maar goed.
overigens heb ik nog niet eens de vraag van TS beantwoordt doordat ik door de post van hollandsnieuwe iets wilde uitleggen, hahaha. Ja hoor, mijn zoontje mag best nagelak op, al heeft hij er nooit om gevraagd. Hij is pas wel opgemaakt door zijn zus die met mijn make up aan het spelen was. En de oudste pakt vaak mijn haarlak.
Dat zeg ik hier toch ook helemaal niet? Ik vind het alleen heel jammer dat er nog steeds gezinnen zijn waar deze onderwerpen niet bespreekbaar zijn, of kinderen niet weten dat het bespreekbaar is. Waar kinderen niet durven zeggen dat ze homo zijn. En of de reden daarvan het geloof is of iets anders doet er niet toe.
Ik heb een neef die homosexueel is volgens mij. Niemand die weet hoe het écht zit, omdat er niet over gepraat wordt. Hij woont al bijna 30 jaar samen met een man, maar die hebben wij als familie nog nooit gezien. Ik weet dus ook niet of het al 30 jaar dezelfde man is trouwens. Dát vind ik pas triest! En die kant van de familie is ook niet gelovig.
Zeker, heel triest. Nu is jouw neef denk ik van de vorige generatie? (mijn broer is nog een twintiger). Waarschijnlijk was het taboe toen nog groter. Ik ken in mijn geboortestreek ook echt geen lesbische of homoseksuele koppels. Dat is toch raar? En diegenen die ik ken, zijn allemaal verhuisd. Ook vast geen toeval.
Tja, maar dat zal altijd wel zo blijven. Niet alleen in Nederland, maar wat dacht je in andere landen? Andere geloven? Daar moeten ze gewoon trouwen met iemand van het andere geslacht omdat dat zo hoort. Verander je niks aan. Je kunt beter zorgen dat je het in je eigen gezin goed geregeld hebt zeg maar en het andere los laten. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik voor mezelf het idee heb dat het 20 jaar geleden beter geaccepteerd werd dan nu. Nu hoor je regelmatig over homohaat, geweld tegen homo;s etc. Ik heb het idee dat dat toen véél minder was eigenlijk.
Nee hoor dat was er toen ook. Alleen was er toen geen sociaal media waardoor het veel zichtbaarder is voor iedereen.
Ja, mijn neef is nu rond de 55 geloof ik. Mijn oom en tante zijn dik in de 70. Enerzijds zou ik dat ook zeggen (taboe), maar mijn familie is heel tolerant juist in die dingen en sexualiteit in het algemeen, behalve dan deze tante en oom. Ik vind het dus best heel triest.
Ben het niet met je eens. Ik kom zelf uit Rotterdam en het werd toen meer geaccepteerd dan nu. In ieder geval wel in mijn omgeving. Ik vind eerder dat mensen er tegenwoordig meer spastisch over doen dan 20 jaar geleden.
Niet specifiek op jou, maar op gelovigen in het algemeen. Ik vind het mooi dat hier gezegd wordt dat jullie het toch zouden accepteren. En op zich snap ik wel dat je het niet nodig vindt om dat expliciet te benoemen naar je kinderen, dat homoseksueel zijn ok is. Maar wat ik me dan afvraag... Als je zo hard leeft volgens de bijbel. En dat, neem ik aan, ook uitdraagt naar je kinderen, hoe belangrijk die is. En je zegt zelf dat homoseksualiteit niet aanvaard wordt in de bijbel. Hoe kan je er dan zeker van zijn dat je kinderen zullen snappen dat je op dat specifieke punt níet de bijbel zou volgen, maar voor het geluk van je kind zou kiezen? Ik kan me voorstellen dat een goede ouder-kind relatie nog steeds, in sommige gezinnen, niet zal opwegen tegen die overgave aan de bijbel. Toch?
Ik kan alleen voor mezelf spreken uiteraard. Mijn kinderen weten (in elk geval mijn oudste wel) dat ik het niet voor 100 procent met de kerk eens ben (wij zijn katholiek) Ik geloof niet in de hel, ook niet dat ik na mijn dood direct door ga naar het paradijs, ook niet in een voorgeborchte...ze weten dat ik dat verzonnen onzin noem, verzonnen door de kerk om aan gelovigen geld te verdienen (door aflaten). Ook weet mijn oudste dat ik helemaal niks met de Paus heb. Ja, natuurlijk heeft een kerk een "baas" nodig, al het kerkelijke gebeuren moet natuurlijk wel aangestuurd worden, geordend gaan etc, net zoals een groot bedrijf of een land bestuurd moet worden zeg maar. Maar ik zie de Paus absoluut niet als de plaatsvervanger van Jezus hier op aarde. Mijn kinderen weten dus wel (hoop ik) dat mama nogal van de eigen meningen is wat geloof betreft (wel met de Bijbel in de hand, maar ik volg niet blindelings mensen op, zeg maar) En dat is dus wat ik bedoel te zeggen: ik veroordeel de daad (homosexualiteit) maar niet de dader (het kind) omdat de Bijbel ons leert "heb uw naaste lief als u zelve en oordeel niet, opdat u niet geoordeeld zult worden....Ik zal dus, ook al zou mijn kind homosexueel zijn, gewoon van mijn kind blijven houden en mijn kind zal dus altijd welkom zijn en ja, dus óók de partner. Ik volg op dit punt dus wel degelijk de Bijbel.
Ik zeg dat zeker expliciet, al van jongs af aan. Dan zeggen ze bv., als ik later met mijn man ga trouwen wil ik in een heel groot huis wonen. Dan zeg ik, misschien ga je later wel met een vrouw trouwen, dat kan ook. Ik wil dat ze weten dat die mogelijkheid er is, zodat ze daar later, mochten ze op hetzelfde geslacht vallen, er niet van in de war raken. En ze weten dat wij het dus geen probleem vinden. Mij maakt het echt niet uit trouwens, kan me er zelf weinig bij voorstellen omdat ik zelf op mannen val, maar als zij later gelukkig worden met een vrouw, prima. Maar hoezo vooroordelen? Ik denk serieus dat het voor kinderen echt een probleem kan zijn als ze volgens een bepaalde relligie worden opgevoed en daar niet aan kunnen voldoen. Hoe zou jij persoonlijk het vinden als je gevoelens krijgt voor een vrouw terwijl dat volgens je geloof niet mag? Dat voelt toch ontzettend rot? Zeker als je weet dat je ouders ook hun geloof heel belangrijk vinden.
Ik denk ook dat dat vreselijk moet voelen. Vooral omdat ik wel denk dat geaardheid in de meeste gevallen (maar zeker niet in alle!!, maar dat is een andere discussie) aangeboren is. Het lijkt mij heel moeilijk om als gelovige jongere deze gevoelens te hebben. Daarom vind ik het ook zo belangrijk dat Christelijke gezinnen het niet afwijzen in de zin, gelijk het kind daarmee afwijzen. Stel: mijn kind zou homosexueel zijn, moet je hem wel handvatten geven daarmee om te kunnen gaan. In ons geval zouden wij dus ons kind niet laten vallen. In de meeste Christelijke gezinnen wordt het wel geaccepteerd als geaardheid, alleen vinden deze ouders dat het kind dat celibatair zou moeten leven, dat dat het lot is dat God je heeft toebedeeld, je mag er niet aan toegeven.... Maar of dat de manier is, weet ik niet. Om eerlijk te zijn lijkt het mij heel verdrietig om verliefd te zijn om iemand van hetzelfde geslacht, deze is misschien ook verliefd op jou, maar je mag er niets mee doen. Je moet dan je leven alleen blijven. Ik ben het dus met je eens dat dat ontzettend rot moet voelen. Daarom zeg ik ook dat ik het nooit zou veroordelen en dat het iets is wat tussen mijn kind en God is. Ik heb daar nl ook geen pasklaar antwoord op.
Dat klinkt al redelijk genuanceerd, inderdaad. Maar toch snap ik niet goed dat als je de daad veroordeelt, je je kind niet veroordeelt als 'dader'. Het stelt dan immers toch de daad, en doet daarmee in jouw ogen dan toch iets immoreels? Dus denk je dan echt dat je kind zou durven toegeven dat het zo iets (in jouw ogen) immoreels doet? Nu ja, misschien snap ik dat niet omdat ik niets met de bijbel heb...
Ik weet niet hoe het in andere gelovige gezinnen gaat. Mijn oom valt op mannen. Voor zover ik weet, hebben mijn (streng gereformeerde) grootouders daar nooit een probleem van gemaakt. Ik weet natuurlijk niet hoe het heel vroeger was. Maar ik weet niet beter dan dat ik als kind al wist dat die oom een vriend had. En die was er gewoon bij alle feestjes bij. Als ze een paar dagen in de provincie bleven, logeerden ze samen bij mijn grootouders. Die relatie is uiteindelijk uit gegaan. Maar ook de nieuwe partner (inmiddels zijn ze getrouwd) is altijd welkom geweest, letterlijk met open armen. Ik heb echt nooit iets van wrijving of afwijzing gemerkt. Mijn oom is in de 60 en het zal in zijn tijd in een klein protestants dorpje vast lastig zijn geweest om uit 'de kast' te komen. Maar ondanks het rotsvaste geloof van mijn grootouders in God en de bijbel, is er altijd niets anders dan liefde geweest voor àl hun kinderen en kleinkinderen. Ook degenen die andere keuzes maakten. Overigens praat ik tegen onze zoons ook in termen van 'als je later en vriendje of vriendinnetje hebt'. Wat mij betreft kan dat niet vanzelfsprekend genoeg zijn.
Ik vind het ook niet meer dan logisch om het wel expliciet te bespreken, net als seksuele voorlichting. En ik vertel ze dus dat het mij echt niks uitmaakt of ze met een jongen of meisje thuiskomen, zolang diegene maar goed voor ze is en ze respectvol en liefdevol behandeld worden. Mijn dochters zeggen nu vaak: 'ja mam, dat weten we echt wel hoor’ Volgens mij is het tegenwoordig nog steeds moeilijk zat om uit de kast te komen. Dan wil ik toch echt zeker weten dat ze dat wel aan ons durven te vertellen en we ze kunnen begeleiden in hoe ze ook daarmee gewoon zichzelf kunnen zijn.
In onze vriendenkring zijn een paar homoseksuele mannen (2 stellen) en de beste vriendin van mijn man, was vroeger een goede vriend van mijn man. Mijn kinderen zien het dus gewoon. Ik benoem het daarentegen eigenlijk nooit naar mijn kinderen. Gewoon omdat ze zelf telkens aangeven een vrouw te willen later. Ik benoem wel regelmatig dat mannen op mannen verliefd kunnen worden en vrouwen op vrouwen, maar dat heeft dan altijd met een ander voorval te maken, niet op basis van hun eigen toekomstbeeld. Tegelijkertijd zegt mijn middelste regelmatig dat hij verliefd is op zijn vriendjes, en dat hij altijd met ze samen wil zijn, maar daar bedoelt hij dan de hele klas mee. Als hij dus fantaseert over een gigantisch kasteel waar we met iedereen gaan wonen, laat ik hem lekker gaan, ik voel niet de behoefte om hem daarom te corrigeren.
Goede vraag, ik hoop dat ik het antwoord goed verwoorden kan. Ik geloof dat God man en vrouw als zodanig geschapen heeft, niet man/man of vrouw/vrouw. Ik geloof dus dat het niet de bedoeling van God is dat mensen dus met hetzelfde geslacht wat met elkaar beginnen. Maar aan de andere kant geloof ik ook dat in de meeste gevallen verliefd worden op hetzelfde geslacht niet iets is dat je zelf kiest. Dat is een biochemische reactie van je lichaam en heb je weinig eigen sturing in (in verliefd worden op iemand bedoel ik) Doordat het in Gods ogen een gruwel is weet ik dat het "niet iets goeds is" zeg maar. Maar ik vind wel dat God die persoon zelf zo geschapen heeft en Hij dus zelf (min of meer) verantwoordelijk voor is, dat iemand verliefd wordt op het eigen geslacht. Misschien niet helemaal in die zin; iemand is vervolgens vrij om er voor te kiezen daar wel of niet wat mee te doen. Los daarvan: wat boeit mij het persoonlijk wat iemand anders uitspookt in bed? Ik vraag toch ook niet aan mijn heterosexuele buren, vrienden of familie wat ze daar precies doen? En hoe? en hoevaak? Dat heb ik dus ook met homostellen. Daar vraag ik dat toch ook niet aan? Dat zijn privezaken. In dit specifieke geval zou ik het iets vinden tussen mijn kind en God. ik heb er weinig van te vinden toch? Ik vind het alleen niet goed, omdat ik weet dat dit niet de bedoeling van de schepping en schepper op zich is. Maar ik zal een ander dus niet daarop veroordelen, hij/zij heeft tenslotte zichzelf niet gemaakt, dat heeft God gedaan.