Is een 2e erbij echt zoveel zwaarder?

Heel eerlijk: ja... ik vond en vind het veel zwaarder. Als eerste de zwangerschap. Gelukkig deed mijn zoontje nog slaapjes, dus gingen we ‘s middags samen slapen. Maar zo rond z’n 2e verjaardag (toen ik 6 maanden zwanger was) vond meneer de middag dutjes niet echt meer nodig. Ik was blij als hij naar de opvang was 2x per week tijdens m’n verlof, want dan kon ik ff slapen. Gelukkig hoefde ik hem niet meer de trap op te tillen enzo, dus dat scheelde heel erg. Het hebben van een 2e kindje vind ik wel makkelijker in de zin dat alles niet meer nieuw is, je bent veel relaxter. Wat ik wel lastig vind is de tijd verdelen. En is de ene wakker, dan wil de ander slapen. Huilt de ene, dan begint de ander ook. Voed ik de jongste, dan wil de oudste ook aandacht. Tijd voor mezelf heb ik nu echt haast niet meer. Las ik eerder een boek ofzo als de oudste sliep, nu gaat dat niet. Als de jongste een slaapje doet dan moet ik de oudste vermaken. Bij de oudste kon ik echt niet wachten om voor een 2e te gaan. Maar als we voor een 3e zouden willen gaan dan moet minimaal de oudste naar school gaan... begrijp me niet verkeerd, ik ben echt intens gelukkig met m’n jongens en geniet er van om te zien hoe dol ze zijn op elkaar! Maar ik vond/vind het best wel zwaar, ook voor m’n relatie met m’n man. Ook die krijgt minder aandacht...

 

Ik heb een vraagje over het feit dat je zegt dat het niet kunnen slapen verband hield met je hormonen. Kon je alleen niet slapen of voelde je je ook heel naar?
Tijdens mijn derde zwangerschap werd ik ineens snachts wakker en kon dan niet meer slapen. Maar ik had er ook allerlei nare gevoelens bij, dat ik me ineens onrustig voelde enz.

Van 1 naar 2 vond ik pittiger dan van 2 naar 3. Vooral de gebroken nachten door de tweede en dat de eerste om 6 uur klaarwakker stond te hyperen maakte het voor mij pittig...

 

Ik werd wakker en dan voelde Ik me heel onprettig. Wilde niet dat het donker om me heen was, soort van onveilig gevoel... moeilijk te omschrijven, leek op soort van paniekaanval denk ik.... Na deze eerste keer een week goed geslapen. Daarna gebeurde het weer en toen elke nacht, na vier nachten niet of weinig slapen was ik een wrak. Uiteindelijk slaapmedicatie en AD gekregen. Jouw huisarts linkte het niet kunnen slapen aan jouw hormonen? Ik snap nl nog steeds niet waarom dit zo opeens gebeurde aangezien dit tijdens de andere twee zwangerschappen nooit gebeurde. Die g8ngen gewoon goed...

 

Ik vind het niet zwaarder.
Van de 1e heb ik veel last gehad van een subtotaalruptuur, hechtingen waren lang pijnlijk. Bv wilde niet lukken dus ik heb 4 maanden alles gekolfd. De kleine had heel veel last van krampen, eczeem en ontlasting wat dwars zat.
Sliep enkel in haar wiegje. Niet in de kinderwagen, auto, elders enz.
Ik wilde alles "goed" doen (wat je dus niet lukt )

Nu de 2e een super bevalling. Liep de volgende dag alweer vrolijk rond.
De kleine doet het echt super. Gaat prima mee in het ritme van de oudste. Ze slaapt wanneer ze moe is en het maakt niet uit waar. Heeft geen last van krampjes, eczeem oid.
Alleen jammer is dat ze 's nachts niet doorslaapt.

Bij mij scheelt het denk ik ook dat de oudste 3,5 jaar was toen de jongste geboren werd. Ze heeft de zwangerschap heel bewust meegemaakt en was vanaf seconde 1 verliefd op haar zusje. Voordeel is ook dat ze behoorlijk zelfstandig is (scheelt lichamelijk heel veel in de zwangerschap) en je haar goed dingen kunt uitleggen. Ook kan ze rustig zelf spelen wanneer ik bijv moe was.

 

Er zijn voordelen en nadelen.

Hier is een verschil van nog geen anderhalf jaar. Ja het was pittig. Maar ze kunnen ook op momenten heel goed samen spelen. Maar of het zwaar is of niet hangt denk ik vooral af van de karakters en dat is van tevoren niet in te schatten.

 

Een aantal dingen:
- geen enkele zwangerschap is gelijk. Dat je toen die klachten had, wil echt niet zeggen dat je ze weer krijgt.
- ook geen enkel kind is gelijk. Dus het hoeft niet zo te zijn dat je 2e kindje ook reflux krijgt.
- met je werk valt altijd wel een onderlinge afspraak te maken als dat echt nodig is. Zo niet, is (deels) ziektewet mogelijk nog een optie. En doen ze echt moeilijk en maken ze je het leven zuur, dan ben ik daar heel simpel in: dan zit je daar gewoon niet op de juiste plek.
- stel je zou vandaag beginnen met klussen en het is over 3 maanden raak, dan is je oudste 2,5 tegen de tijd dat je tweede komt. Dat is een leeftijd waarop de meesten al best zelfstandig zijn en ook veel begrijpen dus in die zin lijkt dat me minder zwaar dan wanneer je bijv. 2 kindjes onder de 1 hebt.

Heb zelf een zoontje van 19,5e maand en kan elk moment bevallen van ons tweede kindje (u.d. 25e).
Het enige waar ik wel een beetje tegenop zie/wat me best wel lastig lijkt is dat ze waarschijnlijk verschillende slaapritmes hebben overdag (al heb ik ook wel gehoord van mensen die hun 2e in het slaapschema van hun 1e douwen, maar ben daar niet zo'n voorstander van persoonlijk).
In jouw geval kan het best eens zo zijn dat je zoontje met 2,5 jaar (of ouder, je weet immers maar nooit of en wanneer je weer zwanger mag raken) geen middagslaap meer doet, dus dan is het ook alweer anders
PS: ik kwam m'n vorige zwangerschap fluitend door. Heb alleen daarna 10 maanden in de ziektewet gelopen helaas... .
Nu deze zwangerschap vind ik het vanaf 32/35 weken wel echt pittig worden en vanaf 37 weken ben ik er wel echt klaar mee ook, maar das niet zo gek met een eigenwijze dreumes ernaast

 

Ik vond van 2 naar 3 zwaarder dan van 1 naar 2.
Nummer 1 en 2 verscheelden zo’n 1,5 jaar en sliepen beiden de hele middag.
Wel was ik de hele dag bezig met flesjes, luiers verschonen en eten geven voor m’n gevoel.

Toen nummer 3 kwam vond ik het zwaarder. Je komt met z’n tweeen een paar handen te kort, moet nog eentje geholpen worden.
De oudste ging ook net naar school, dus ook vier keer per dag heen en weer. En daartussen moesten de flessen gegeven worden.

Maar... het is het allemaal waard

 

Ik vond het wel pittig, hebben ook bewust gewacht tot dochter 1 2,5 was om te proberen voor een broer of zus. Dochter was uiteindelijk 3,5 toen dr zus werd geboren. Waar het bij de eerste problematisch was (hele heftige bevalling, ik was doodziek erna etc) was de tweede een eitje
Het enige wat echt killing was en is is dat we twee zeer slechte slapers hebben, dochter 2 is nu 2,5 en slaapt nog niet door. Nou ja, soms wel.
Dus dat is het enige wat wij jammer en zwaar vinden, ook een van de redenen dr er geen derde komt.

 

Ik vind het met 2 echt wel veel pittiger. In de tweede zwangerschap veel bekkenpijn gehad, maar soepele bevalling, borstvoeding liep als een zonnetje en S was een makkelijke baby. De eerste maanden moest ik echt nog wel kalm aan doen met mn bekken, maar die babytijd vond ik echt prima te doen, ondanks dat Y geen dutjes meer wilde doen. Maar toen S zich eenmaal voort ging bewegen vond ik het echt zwaar, constant 2 kids in de gaten houden en scheidsrechtertje spelen. Pas nu S wat beter kan praten en wat meer zelf kan vind ik het weer een stuk leuker worden. Maar die fase toen S tussen 1 en 2,5 was vond ik bij vlagen echt niet leuk (dan was ik na een paar dagen thuis blij dat ik een dagje kon gaan werken)

 

Het zit em vooral in het aandacht verdelen denk ik! Dat is echt lastig in het begin! Ik voelde me constant schuldig naar 1 kind toe.
Verder vond ik de 2de zwangerschap lichamelijk zwaarder. Zeker als je oudste nog niet zo goort is, kun je niet bij elke pijntje of vermoeidheid gaan zitten. En ik vrees dat je bekkenklachten wel zullen terugkeren... alleen al omdat je meer moet tillen enzo.
Ondanks dit negatieve evrhaal zou ik me niet laten tegenhouden om aan een tweede te beginnen. Het is echt een verrijking voor het leven van je oudste! En van jezelf natuurlijk ook

 

Ik vond van 1 naar 2 makkelijk. Alleen jammer dat de oudste geen middagdutje meer wilde toen ik 8 maanden zwanger was
Daarna even zoeken naar nieuw ritme maar zou het zo weer doen. (18 maanden verschil).

 

Ik vond het heel makkelijk.
Hier zit er net 1,5 jaar verschil tussen.
Nu moet ik wel zeggen dat de oudste het gelijk prima vond dat der broertje er was en niet jaloers is geweest. Als ik met hem bezig ben dan wacht ze meestal op der beurt.
Met dochter kon ik dagen lang niet ver lopen of staan. Bij zoon liep ik gelijk rond alsof er niks gebeurd was dat scheelt ook natuurlijk.

 

Mij/ ons is het alles meegevallen. De meeste moeite hebben we nog gehad met onze peuter van 3 na de bevalling.
Wel hebben wij bewust gewacht tot onze zoon 2 was voordat we een volgende zwangerschap zagen zitten. Ik ben bij onze zoon best wel misselijk geweest en ik zag het gewoon niet zitten om met een baby/ dreumes heel de dag bezig te moeten zijn terwijl je je flink beroerd voelt.
Nu bij de 2e was ik inderdaad ook weer flink beroerd, maar onze zoon kon zich al best goed zelf vermaken en anders zette ik een dvd voor hem op of gaf hem de tablet zodat ik nog even kon (blijven) liggen en evt. rustig opstarten.
Na de bevalling van onze zoon duurde het best lang voor ik zelf weer goed op de been was, had een totaal ruptuur waar nog wat complicaties bij op traden. Daarnaast was onze zoon een pittige baby en we waren bij toen 'ie met 18maanden eindelijk door sliep, we wilden ook even gewoon genieten van de goede nachten, maar ook van de rust verder die er was in het gezin.
Onze dochter is geboren toen onze zoon net 3 was geworden, maar is zo'n ander kind. Slaapt vrijwel altijd goed, nog niet door, maar ze drinkt d'r flesje en slaapt weer verder. Met onze zoon waren we soms een uur of langer in de weer 's nachts.
Natuurlijk heb je wel even het zoeken in het begin naar een prettig ritme voor het hele gezin. Hoe verdeel je de aandacht en wat werkt bij dit nieuwe kindje, maar ik kon een heleboel nu ook veel makkelijker accepteren omdat ik zelf had ervaren dat het vaak vanzelf wel goed komt.
Dus ja, het was even omschakelen (logisch ook denk ik), maar echt zwaar vond ik het niet. Ondanks dat ik nu weer een totaal ruptuur had, was ik binnen een week weer op de been en heb ik er dit keer helemaal geen last van gehad, voelde mezelf een stuk beter dan na de 1e bevalling en dat maakt ook een hoop verschil.
Verder vond ik het na de geboorte van de 1e gewoon heel erg wennen dat je je hele leven aan moet passen en dat hoefde nu natuurlijk niet, want je leven is al aangepast aan het oudste kind, daar komt dus alleen het 2e kindje bij. Maar het niet meer uit kunnen slapen of zonder na denken de deur uit gaan als je daar zin in hebt enz. dat heb je allang geaccepteerd natuurlijk en dat vond ik bij de 1e eigenlijk nog de grootste verandering. Je hele eigen leven aan de kant zetten voor zo'n kleintje.

 

ik zou zelf met de wetenschap dat je bi hebt gehad nog even wachten , zodat jullie eerste net even makkelijker zelf kan lopen/klimmen in de auto/ de trap op etc.
de kans dat je bekken weer gaan klooien is nl. heel aannemelijk.

 

Mijn twee oudste schelen precies 2 jaar. Mijn oudste was een super makkelijke baby/dreumes/peuter. Ik vond het niet zwaar. En mijn tweede dochter was een iets pittigere en ondernemende baby, maar nam het goede voorbeeld van haar zus over en speelde uiteindelijk heel lief met haar zus mee. Had ik geen kind(eren) aan

De zwangerschap was ook niet per sé pittiger. Bij mijn oudste werkte ik nog fulltime en dat was heel zwaar soms. Bij de tweede werkte ik maar 3 dgn en kon ik veel meer rust pakken ondanks dat ik een dreumes had.

Maar nu heb ik bv een hele ondernemende dreumes. Lijkt mij zo pittig om daar zwanger bij te zijn...

 

Ik vond het eigenlijk helemaal niet zo zwaar. Onze eerste was met kma en zware reflux ook geen lachertje. Daarom hebben we bewust gewacht met een tweede tot ze ouder was. Er zit nu exact vier jaar tussen, en dat is heerlijk. De oudste is al behoorlijk zelfstandig, helpt met de jongste en begrijpt het ook als er even geen tijd is voor haar.