Ik weet dat ik geen tweede bevalling zoals de vorige aankan. Echt niet. Dan mag je me opsluiten in een gekkenhuis. Ik ging ervan uit dat het een hele zware bevalling was en hoopte dus dat de volgende een beetje normaler zou zijn. Maar als de vorige bevalling normaal was, waar moet ik dan op hopen? Dat ik 's avonds ga slapen en 's morgens wakker wordt omdat er ineens een baby uit gefloept is?
Begrijpelijk ook dat je er zo over denkt.... is normaal na jouw gevoel van de vorige... Daarom dat ik zei dat ook al is het voor de ander zen normale dat hoeft voor jou niet zo aan te voelen. Ik probeerde enkel maar te zeggen dat de volgende al een heel ander gevoel kan geven omdat je nu ‘weet’ wat er ongeveer zal komen. Mss dat het je helpt, Allez ik hoop dat voor jou. Daarom moet je iets zoeken of iemand wat je mee kan helpen op wat er gaat komen en dat het het trauma een beetje mee kan ‘verhelpen’ zodat je met een goede gemoedstoestand naar de bevalling toe kan kijken.
Ik bedoelde het zeker ook niet negatief naar jou, maar ik weet gewoon echt niet meer wat gedaan. Ik ga naar een psycholoog die hierin gespecialiseerd is. Ik heb een verloskundige die heel veel tijd voor me neemt en de nadruk legt op je lichaam weer leren vertrouwen en zo natuurlijk mogelijk bevallen. Dus daar ben ik heel blij mee en door die hulp lukte het me redelijk om met de (gelukkig langzaam) naderende bevalling om te gaan. Ik dacht afgelopen week zelfs even dat het me gewoon zou lukken. En dan krijg ik dat mailtje en stort dat allemaal weer helemaal in.
Overloop de mail zeker met zowel jou psycholoog als met je vroedvrouw en kijk dan samen met hen waar je je eventueel op kunt voorbereiden. Hoe je sommige pijnprikkels kunt opvangen, wat je kan doen om het pijnniveau naar beneden kan halen. (Hoor mij spreken... bij de eerste wee vraag ik direct om mijne epi )
Ik zal het zeker bespreken. Ik heb de mail ook doorgestuurd naar de verloskundige, maar het zijn echt maar een paar regels. Niet eens een aanhef of zo, gewoon mijn vragen en haar antwoord eronder.
Een tweede bevalling gaat meestal wel een stuk vlotter dan een eerste bevalling. En ik geloof (wat ik uit je verhaal kan opmaken) dat je vooral bang bent voor weer die pijn. Of was vooral her laatste deel traumatisch met een vacuum? Heb je wel goede pijnstilling de eerste keer gekregen? Want een ruggenprik kan echt wonderen doen op de pijn.... of hielp hij bij jou niet? Bij mij lekte hij helaas dus heeft maar een uurtje gewerkt maar dat uurtje zonder pijn was echt zalig!
Ik ben vooral weer bang voor de paniek, het gevoel dat ik aan mijn lot overgelaten word en dat niemand me helpt (verloskundige was er bijna heel de tijd bij, maar zat maar te zitten en naar me te staren), de druk om te doen wat zij willen dat ik doe (en daar voortdurend in falen) en natuurlijk die onmenselijke pijn waar geen einde aan kwam. Ruggenprik wilde ik niet (en heel blij dat ik die niet gehad had, anders zou ik me zeker schuldig voelen over haar armpje) en wil ik ook de volgende keer niet. Ziekenhuis is voor mij geen optie. Als ze me thuis echt niet kunnen helpen, dan wil ik een keizersnede en dan NIET in het ziekenhuis waar ik van onze eerste bevallen ben. Ik had vooraf gevraagd wat ze allemaal aan de pijn konden doen als ik geen medische pijnstilling wilde en de verloskundige zei dat er echt heel veel mogelijk was en dat ze me heel goed zouden begeleiden. Tijdens bevalling een andere verloskundige en toen ik vroeg wat ze kon doen tegen de pijn, zei ze "tja, je wilde geen ruggenprik" en ik mocht het zelf uitzoeken. (En ja, ik ben nog altijd pisnijdig op die vrouw. Ik werk eraan.) De vacuümextractie was helemaal geen pretje en is ook het moment waarop het fout is gegaan bij mijn dochtertje. Maar net dat stuk was niet traumatisch, omdat de arts reageerde op wat ik zei, ook al was hij nogal grof. Ik was gewoon zo ontzettend blij dat er eindelijk iemand luisterde naar wat ik zei en reageerde! Hij praatte tegen me en sprak me aan. Dat was zo'n opluchting!
Mmmm dat klinkt helemaal niet goed inderdaad. Iemand moet zeker naar je luisteren. Ik ben in het ziekenhuis moeten bevallen omdat ik langdurig gebroken vliezen had en ben ingeleid. Maar ik vond de mensen juist ontzettend lief. En ja als je echt iets aan je pijn wilt doen wat echt helpt lijkt me dat ze thuis ook wel van alles kunnen maar echte pijnstilling daarvoor moet je naar t ziekenhuis..... En waarom je schuldig voelen over je dochter als je ruggenprik hebt gehad? Dat veroorzaakt toch niet dat letsel aan de schouder? Ik neem aan dat het zo was dat de zenuw beschadigd is omdat het schoudertjes achterbleef of heb ik t fout? Ik snap zeker als je er geen wilt maar waarom eigenlijk niet? Als je dat zou helpen bij de erge pijn? Bovendien voelde ik met de ruggenprik gewoon nog mijn persweeen..... (maar goed bij mij werkte hij niet echt). Maar snap en respecteer het zeer zeker als iemand gewoon geen pijnstilling wil en zo natuurlijk mogelijk bevallen. Ik zou wel vantevoren nadenken over een ander ziekenhuis waar je eventueel heen gaat mocht het toch zo zijn dat t om een of andere reden thuis niet goed gaat. Je weet zoiets nooit op voorhand toch? En ik denk dat je het zo moet zien. Een eerste bevalling is nou eenmaal gemiddeld gezien langer en traumatische als een tweede. Bij een tweede gaat t meestal vlotter. En als ik jouw verhaal lees heb je helemaal geen gewone bevalling gehad zeg. Maar zou toch proberen op te vertrouwen dat het deze keer helemaal anders kan met de juiste mensen (VK of gyn) om je heen.
Ik wilde vooraf echt geen pijnstilling. Ik vond het geen leuk idee dat er iets bij mijn kindje zou kunnen komen en dat ze bijvoorbeeld koorts zou kunnen krijgen. Tijdens de bevalling wilde ik wel. Met mijn man had ik afgesproken dat hij het laatste woord zou hebben omdat ik wist dat ik er wel om zou vragen en dat hij dan een nuchtere beslissing kon nemen. Achteraf gezien ben ik er heel blij om dat hij geen verdoving heeft gevraagd, omdat een ruggenprik de kans op schouderdystocie erg vergroot. Ik zou dan zeker gedacht hebben dat het daaraan lag en mezelf verwijten maken, terwijl dat dus niet zo is. Bij een volgende wil ik geen ruggenprik omdat ik dan niet op handen en knieën kan bevallen. Dat is een houding die ik per se wil bij de volgende, net omdat dat de kans op schouderdystocie weer heel erg verkleind. Als ik dat vooraf had geweten, had ik het bij de eerste ook zo gedaan. De zenuwen zijn bij mijn dochtertje trouwens niet beschadigd, maar volledig uit het ruggenmerg getrokken (drie van de vijf aan de rechterkant), dus echt een zware Erbse parese, maar gelukkig niet de zwaarste. Over een ziekenhuis voor de volgende keer ben ik goed aan het nadenken. Ik twijfel tussen ziekenhuizen in Rotterdam (mijn verloskundige heeft daar ervaring, dus wil haar voorleggen welke haar het beste lijkt) en Leiderdorp (daar heb ik heel veel goeds over gehoord, maar heeft mijn verloskundige nog geen ervaring). Als ik tijdens de bevalling ineens naar het ziekenhuis zou moeten, blijft mijn verloskundige mij sowieso zeer actief begeleiden tot ik het kindje in mijn armen heb. Zelfs bij keizersnede. Als ik na de bevalling naar het ziekenhuis moet, gaat de kraamzorg mee en blijft tot alles goed geregeld is. Ik heb dus mijn voorzorgen al heel goed genomen. Daarom vind ik het zo moeilijk dat ik zo van streek ben van die mail: ik heb het idee dat ik alles al doe dat ik kan, maar dat blijkt niet genoeg om me rust te geven.
Meis wat naar allemaal, maar fijn dat er wel wat lijkt door te breken. Hoe is het nu? Wat voor dosis heb je gehad? Ik blijf me erover verbazen wat voor verschillen daarin bestaan.. Ik heb bij mijn MA 12 pillen in 24uur moeten zetten, nou, toen kwam het wel hoor.. Ennehm denk er niet te licht over wil ik je nog meegeven, het kan zomaar eens lichamelijk en geestelijk zwaarder zijn dan je van tevoren denkt! Sterkte verder, ik hoop dat je het snel kunt afsluiten.
Het begon 2 dagen geleden met licht bloedverlies en heb de afgelopen uur weeën gehad. Ik ga ze nu bijhouden en het bloedverlies. Laatste keer MA belandde ik op spoedeisende hulp wegens overmatig bloedverlies in korte tijd. Hopelijk gaat het niet zo weer....ben 3 weken korter dus hoop dat dat een verschil maakt. Echo is volgende week.
Oh bah zeg wat vreselijk. Nu snap ik dat je geen ruggenprik wil. Wist eigenlijk niet dat dat de kans op schouderdistocie vergroot. En hoop dat het bij je dochtertje nog deels gaat herstellen zeg. Het lijkt me wel slim om vantevoren erover na te denken welk ziekenhuis back up wordt. Maar hoop voor jou dat het gewoon heel hard gaat meevallen en je gewoon thuis kan bevallen.
Duim voor je dat het meevalt. Maar wel fijn dat je lichaam t heeft opgepakt. Veel sterkte. @Desse hoe gaat t met jou?
Hallo allemaal, Even stil geweest doordat we een weekendje naar disneyland zijn geweest. Was een leuk maar wel vermoeiend weekend geweest, gister ook erg misselijk geweest. Vandaag lekker uitrusten. Van het weekend ook onze dochter vertelt over de baby (ze had al redelijk wat opgevangen, de afgelopen tijd). Ze vind het super leuk, wilt wel graag een zusje . Heel het weekend heeft ze tegen mn buik lopen praten, hele gesprekken heeft ze gevoerd met de baby @de meiden met een ma: hopelijk zet het door en kunnen jullie het snel afsluiten/een plekje geven. Het is al rot genoeg zonder een lange nasleep @Ciska85 als jij het ervaart als een niet normale bevalling dan is dat ook zo, voor iedereen is een bevalling anders, bespreek de punten die je de vorige x als vervelend heb ervaren en geef aan hoe je dat nu wilt. (Meer bespreken tijdens bevalling / zelf de leiding willen) jij moet het doen dus ook goed bij voelen.
Mijn symptomen zijn in elk geval weg, dus ik hoop dat m'n lichaam het toch zelf gaat oppakken. Tweede dosis cytotec deed niets, zelfs geen krampen. Heb t gevoel dat dat met de 'restjes' te maken had waardoor ik de medicatie niet goed kon inbrengen. Wel vloei ik sinds gisteravond heel lichtjes (roze, 36 uur na laatste dosis), ik had ook heel veel hoofdpijn (net als voor m'n menstruatie) gister, dus ik heb ineens wel wat hoop dat het misschien toch spontaan komt omdat er wat ontwikkelingen zijn. Heb ook af en toe krampen en steekjes nu. Ik wil even rust tot na de kerstdagen. Hoop heel erg dat ik nog een keer met Cytotec mag proberen voordat het een curretage moet worden...
Laatste keer dat ik het gebruikt heb kwam het rond de 24/36 uur daarna pas op gang. Hopelijk lukt het met cytotec en hoef je geen curretage. Persoonlijk ging ik zelf altijd voor curretage als ik de keuze had tussen de 2. Had het dan namelijk zelf in de hand wanneer het gebeurde aangezien ik iemand ben die het gaat tegenwerken ( dus probeer het met man en macht binnen te houden) Psychisch iets denk ik
Ik lag gisteren al om half 8 te slapen Had de kinderen gedouched en naar bed gedaan en ik plofte op bed om even "bij te komen"en viel in een hele diepe slaap.... En nu ben ik nog kapot maar goed voor de rest niets te klagen Overmorgen echo bij VK YEEEEY