Hoi allemaal, Bijna 2 jaar geleden ben ik mama geworden van een prachtige tweeling. Een pittige tweeling met sterke karakters, waar ik mijn handen mee vol heb. Maar al een jaar zit er een wens voor een derde kindje en mijn man deelt deze wens (gelukkig) ook. Waar we alleen mee zitten is wanneer? Wanneer gaan we ervoor? Er zijn zoveel dingen gaande in ons leven die deze keuze steeds voor ons uit duwt. Mijn vader heeft kanker, We hebben geen idee hoe lang hij nog bij ons zal zijn, hij heeft geen behandeling dus we weten dat het einde in zicht is. Ik wil niet zwanger zijn als hij overlijdt, en ik wil niet net bevallen zijn als hij overlijdt maar het liefst zou ik wel willen dat hij het derde kindje nog ontmoet, al is die kans waarschijnlijk al erg klein. En als dat allemaal niet kan dan wil ik het liefst dat hij er niets van meekrijgt want hij vindt het al moeilijk zat dat hij weet dat er een zesde (en laatste) kleinkind komt. Je kunt niets voorspellen want je weet niet hoe lang het duurt voor we zwanger zijn (of het uberhaupt lukt) en dan weten we ook niet hoe lang mijn vader nog bij ons zal zijn. Bovendien heb ik op mijn werk een andere functie gekregen, ondanks dat ik "maar" drie dagen werk hebben ze mij een hogere functie gegeven, waarbij ik een cursus moet/mag gaan volgen, deze cursus duurt voor deel 1 een heel jaar en deel 2 duurt twee jaar. Ik hoef deel 2 niet per se te doen maar ik wil het wel graag. Ik zie dit alleen totaal niet zitten met 3 kinderen waarvan er 1 een baby is. Is er misschien iemand die in dezelfde situatie gezeten heeft en haar ervaring kan delen? Vooral de situatie met mijn vader zorgt ervoor dat we (vooral ik) het vooruit schuif, maar als hij nog 2 jaar leeft? Dan heb ik mijn kinderwens ook 2 jaar op hold gezet en had hij achteraf mijn derde kindje gewoon kunnen ontmoeten.. Pff zoals jullie lezen, mijn hoofd draait overuren en ik wil deze dingen helemaal niet bepalend maken voor de wens van een derde kindje...
Mag ik vragen waarom je niet zwanger wilt zijn als hij overlijdt? Waar ben je bang voor? Dat hij je kindje niet kan ontmoeten, dat snap ik erg goed, maar dat kun je dus nooit van te voren weten. Hij weet dan iig nog wel dat jullie een kindje verwachten! Ik zou daar persoonlijk geen rekening mee houden, in die zin dat ik het er niet voor zoj laten. En net wat je zegt; hoe langer je wacht, des te groter de kans is dat hij het niet mee zal mogen maken. Verder geen ervaring met opleiding en kinderen, maar als je het ziet zitten met 2 kinderen, denk ik dat het ook wel lukt met 3. Waar bestaat die cursus uit? Avonden? Extra dagen?
De reden dat ik niet zwanger wil zijn als hij overlijdt is omdat ik bang ben wat voor effect dat zal hebben op het ongeboren kindje, en mijn kraamtijd was bij de tweeling vanwege de vroeggeboorte niet echt leuk. Ik ben bang dat ik dan weer geen zorgeloze kraamtijd of zwangerschap heb. De opleiding vind ik met twee ook wel heftig maar zij zijn wel wat ouder en kunnen al wat meer. Dan is er weer zo'n klein baby'tje die niets zelf kan. Is misschien ook iets dat tussen m'n oren zit want er zit waarschijnlijk weinig verschil in.
Het kan idd zijn dat je geen zorgeloze zwangerschap gaat hebben, maar dat kan ook als je vader mag blijven leven. Ik bedoel.. je weet niet wat er gaat gebeuren of hoe je zwangerschap gaaf zijn. Voor welk effect ben je precies bang dan? Je kindje zit binnen veilig en zal echt niets krijgen van jouw verdriet en alles er omheen. Misschien sterkt het jou juist wel, in die zin dat je nieuw leven bij je draagt, hoe dubbel dat ook zal zijn...
Stel dat je vader zijn kleinkind nog wel kan ontmoeten, of in ieder geval de zwangerschap mee kan maken, dat is ook heel bijzonder. Het lijkt me zeker moeilijk maar het leven is niet te sturen, ken om mij heen ook meerdere vrouwen waarvan een ouder is overleden tijdens haar zwangerschap, kinderen hebben er niets van opgelopen hoor. Wens je veel wijsheid toe, en sterkte met je vader
Hoi hoi ik herken het helemaal! Alleen zit ik in een andere situatie. Ik heb 2 kinderen, bijna 4 en bijna 2, allebei huilbaby's geweest. De oudste sliep met 3 pas een beetje door maar daar kunnen we 3x pw nog wel 3 a 4 x voor uit bed. De jongste slaapt ook slecht en is zo'n 10x wakker. Gelukkig niet lang, maar we slapen erg weinig en zijn altijd moe. De wens voor een derde was er bij mij vanaf ongeveer de zomer. Bij mijn man ook maar net wat je zegt, je zit midden in een heftige tijd en hoe moet dat met een derde? Ondanks dat die wens er wel was konden we het niet voor ons zien en dus zeiden we dat er eerst rust moet zijn thuis. Beide kinderen in elk geval 6 uur slaap op een nacht en dan kijken we weer verder. Voelde nog heel ver weg want ik weet niet of mijn kinderen ooit langere nachten gaan maken. Maar toen werd ik in november niet meer ongesteld. Heel gek want wij doen het altijd veilig en wilden nog geen kindje dus waren extra alert. En toch bleek ik zwanger. ... De eerste week was ik heel verdrietig omdat ik de drukte die het meebrengt nu nog niet overzie. Maar na een week kwam de acceptatie en ging ik aan het idee wennen. En nu het zo is zijn we er heel erg blij mee. Als het aan ons had gelegen had het nog wel 2 jaar mogen wachten maar dit is nu niet het geval. En eerlijk is eerlijk, alsof het zo moet zijn. ..we zijn er zo blij mee en er zit straks weer 2 jaar en ongeveer 3 mnd tussen dus stiekem vinden wij dit toch wel heel erg leuk. Wat ik achteraf denk is dat ik gewoon niet zoveel na moest denken. Bij ons blijkt wel weer dat het leven zich niet laat plannen maar het toch helemaal oke is zoals het is
Allereerst sterkte met de situatie van je vader Ik zou zelf niet direct proberen zwanger te worden als ik net een nieuwe baan met een opleiding had geaccepteerd, dat zou ik voor mezelf vervelend vinden maar ook naar mijn werkgever niet helemaal fair vinden. Ik zou dan minimaal een half jaar wachten, en dan over een half jaar nog eens nadenken over hoe ik erin sta. Je hebt volgens mij op dit moment genoeg aan je hoofd, dus misschien is dat voor jou wel een goed idee..
Ik heb bij de tweeling ook niet echt een zorgeloze zwangerschap gehad, ook ben ik te vroeg bevallen en dat zijn allemaal dingen die mij flink verdriet hebben gedaan. Ik zou zo graag een zorgeloze zwangerschap hebben met een fijne zwangerschap. Ik heb geen idee wat voor effect het kan hebben op een ongeboren kindje. Maar ik geloof nooit dat het niets mee krijgt van mijn verdriet, ik denk dat het juist heel sterk kan reageren op de emoties die de mama op dat moment heeft. Ik denk dat het me inderdaad wel kan sterken, ik merk dat mijn kinderen dat nu ook al heel erg doen.
Dankjewel! Ik geloof ook niet dat het kindje er iets van oploopt maar denk dat het er wel iets van meekrijgt. En ik weet het, je kunt het niet sturen en ik wil graag alles in de hand hebben, in dit geval kan dat niet en dat maakt me zo onzeker en daar ga ik dan weer van twijfelen. Dankjewel. Het is niet zo dat ik net een nieuwe baan heb, ik werk er al 3 jaar, begin dit jaar ben ik langzaamaan in een andere functie terechtgekomen en sinds enkele weken hebben ze mij de functie officieel toegewezen. De opleiding mag, is niet verplicht, maar lijkt me wel interessant en een groeimoment voor mij als persoon dus ik wil hem graag gaan doen.
Ik blijf het lastig vinden, mijn man en ik hebben het er nog eens over gehad en besloten het toch nog even te laten wachten. Ik heb het ook met mijn vader erover gehad, dat dit dingen zijn die bij mij spelen dat ik bang ben voor de dingen die komen gaan met hem. Hij zei zelf dat hij het me niet aanraad om nu te beginnen, hij wil niet dat hij "omvalt" (zoals hij het zelf zegt) als ik net bevallen ben. Nu heeft hij daar natuurlijk niet de doorslaggevende beslissing in, maar ik denk dat ik het zelf gewoon niet kan, zwanger zijn en zo'n inmens verdriet verwerken tijdens of net na de zwangerschap.
Ik denk dat je plannen wilt maken om iets dat zich niet laat plannen. Ik hoop voor je dat je vader een van de wonderverhalen is die nog een mooie verlenging krijgt, maar dat is helaas niet te zeggen. Zwanger worden is ook iets dat zich niet laat sturen. Ik zou als ik jou was het eerste jaar van de studie doen, dat klinkt als een belangrijke stap voor je carrière en die kan je maar gehad hebben. Daarna zou ik ervoor gaan. Je tweeling is dan ook iets ouder, wellicht iets meer rust? Wij 'wachten' nu ook tot mijn man in het laatste jaar van zijn studie zit, omdat het anders niet te combineren is. Met welke termijn is je tweeling geboren? Extreem prematuur? Of te verwachten bij een tweeling? Ik was extreem prematuur bevallen, waardoor ik ook een verhoogd risico had voor mijn volgende zwangerschap. Ik had megaveel stress, het was niet makkelijk, maar uiteindelijk is hij geboren met 38.6. Sterkte met je beslissingen!
Als eerst: heel veel sterkte! Wat naar van je vader Toen ik 7 maanden zwanger was, gebeurde er iets verschrikkelijks in mijn familie. T was afschuwelijk. Toen ik werd gebeld, begon ik te schreeuwen en heel hard te huilen. Ik heb 2 weken non stop gehuild en geschreeuwd. Ik leek wel gek! Gelukkig was onze dochter gezond geboren bij 38+5. Wat er toen was gebeurd.. is pas 2 maanden geleden opgelost. Sinds 2 maanden heb ik weer rust. Daarvoor heb ik al die tijd pijn en verdriet gehad. Maar ik heb doorgezet, voor mn dochter. Ik weet niet of je hier iets aan hebt.. succes!
Ik zou jullie wens voorlopig even laten varen. Je hebt nu veel teveel aan je hoofd. En geeft zelf aan dat je het niet aankunt om een stervende of overleden vader te hebben en daarnaast een zwangerschap of baby. Vergeet niet dat je ook nog 2 andere kinderen hebt dit pittig zijn. Ik denk dat die je toch op de eerste plaats nodig hebben. En dat hun belang voor dat van een ongeboren kind gaat. Wat hebben je kinderen aan een moeder die totaal instort en het niet aan kan? Daarbij kan je nu eenmaal niet alles tegelijk. Een studie en nieuwe functie vraagt veel van jou. Dat kan je niet even "erbij" gaan doen naast de zorg voor een kleine baby. Ga de komende tijd je richten op de studie en de nieuwe functie. De kinderen worden wat ouder en zelfstandiger. En je hebt alle tijd om rustig afscheid te nemen of nog even te genieten van je vader.
Wat naar van je pa, sterkte met dat! Wij zijn momenteel bezig voor een derde kindje (net een miskraam achter de rug). Onze situatie is niet hetzelfde. Ik heb een dochter van bijna 3 en een zoon van bijna 1.5... Mijn vader is ook ziek, maar ze gaan het nog proberen te behandelen. Ik hoop juist dat mijn pa ons derde kindje mag ontmoeten! Mocht mijn pa het niet redden, dan ga ik mijn kindje naar hem vernoemen. We hebben het er lang over gehad, of we überhaupt een derde willen. Ik werk en studeer, en mijn man is onlangs van baan verwisseld. Ik zou eigenlijk in juni bevallen, net rond het afstuderen. Voor mij gaat mijn kinderwens voor op alles. Een studie is altijd weer op te pakken, vond ik. Nu (achteraf is makkelijk lullen natuurlijk), ben ik ook wel weer blij dat mijn studie klaar is voordat er eventueel een derde komt. Ik denk dat je nooit echt weet of je er goed aan doet op het moment... Soms liggen we samen in bed en vragen we ons af waarom we een derde willen. Meestal is dat na een dag waarop onze apen alles op zn kop gezet hebben. Maar dan weten we het weer: omdat ze heel veel liefde brengen. Ik zie ons al zitten over een paar jaar,allemaal vriendjes en vriendinnetjes mee. Ik hou van de drukte. Dat zou ik niet willen missen Succes met je beslissing!
Tja, ik had geen keus. Mijn vader overleed erg plotseling afgelopen oktober, op 55 jarige leeftijd. Ik was toen 23 weken zwanger. Ik ben nog zo blij dat hij wist dat we er nog 1 krijgen en dat het een meisje is. Voor mijn gevoel past hij nu op haar.... het waren heftige weken, maar mijn baby doet het erg goed, qua groei ligt ze voor, ik heb extra controles gehad, alles was steeds in orde. Die kleintjes kunnen veel hebben. Ik zou niet wachten maar dat is erg persoonlijk. Ik had bedacht dat hij zijn 5e kleinkind kon vasthouden maar helaas. Volg je hart zou ik zeggen.
Allereerst sterkte met je vader. Of een ongeboren kindje iets meekrijgt van jouw verdriet...ik weet het niet. Dochter van een cliënt van mij (ik werk in de thuiszorg) was tegelijk zwanger met mij. Ze was ongeveer 32 weken zwanger toen haar vader en moeder op 1 januari een ernstig auto ogeluk kregen. Zij reed achter haar ouders. Haar vader was ter plekke overleden (55 jaar) en haar moeder was zwaargewond. Ze is enig kind. Haar kindje is kerngezond geboren en doet het nog steeds heel goed. Met haar moeder gaat het nu ook weer goed.
hoi wat een lastige keuze... het is bij mij niet een van mijn ouders geweest.. maar mijn oma die kwam.te overlijden toen ik bijna 7 maanden zwanger was... ze heeft wel meegekregen dat haar eerste achterkleinkind op komst was.. maar mijn dochter niet meer meegemaakt.. ze had alzheimer, dus we wisten dat het zomaar ineens voorbij kon zijn. en toen mijn dochter 3 maanden was ben ik fulltime gaan studeren.. daarnaast werkte ik ook en liep stage... Juli mocht ik mijn diploma in ontvangst nemen. nu mijn dochter een peuter is en ik bij een vaste werkgever werk wil ik weer verder studeren ditmaal werken- leren.. en ik heb dan ook weer een kleintje van 1 jaar rond die tijd. Ik vind het niet te zwaar, mits je goede opvang hebt uiteraard
ik had het destijds aan de verloskundige gevraagd en die zei: je kindje krijgt er niks van mee... heb haar trouwens naar mijn oma vernoemd en weetje wat: mijn dochter brengt zoveel liefde en zonneschijn met zich mee.. altijd vrolijk.. word ook door iedereen zonnestraaltje genoemd. je moet echter met je hart beslissen en niet naar ons of anderen luisteren.. en echt waar ik heb mijn opleiding cumlaude gehaald... ik had juist meer motivatie dan ooit... ik deed het voor mijn dochter en uiteraard voor mezelf... kreeg na mijn afstuderen de meest leuke baan en werkgever... t heeft zo moeten zijn. t gaat alleen jou en je partner aan.. jullie beslissing