Ik vond het ook niet zwaar. Het meeste werk is nog steeds onze oudste, die 21 maanden was toen zijn broertje werd geboren. De jongste is supermakkelijk en samen zijn ze ook supermakkelijk. De zwangerschap van de tweede vond ik wel zwaarder. Vooral het niet meer op elk moment van de dag even kunnen rusten als je daar behoefte aan hebt. Maar daar had ik dan het KDV voor.
Ik vond van 0-1 veeeel zwaarder dan van 1-2! Misschien omdat ons leven toen 180 graden draaide en nu wat minder. Misschien de onzekerheid, misschien omdat we een huilbaby hadden die weinig sliep en reflux en obstipatie en allerlei gedoe had, misschien omdat ik er zelf aan onderdoor ging, misschien omdat ik toen borstvoeding gaf en nu niet...ik heb geen idee! Nummer 2 is tevreden, vrolijk, gaat hop zo mee het ritme in. Alles gaat vanzelf, ik ben ook niet meer onzeker dus dat scheelt de helft. Tuurlijk hebben we ook nog wel eens drama nachten maar ik kan het zoveel beter handelen! Wij hebben er bijna 3 jaar tussen en dat vind ik ook prettig. De oudste snapt bijna alles dus kun je goed alles uitleggen. Ik werk nu zelfs weer 4 dagen en m’n man ook en ook dat gaat soepel! Hij is nu 5 maanden dus of ik dit over een half jaar ook vindt weet ik niet maar voor nu vind ik het goed te doen! Ik vind het ook niet eens zon gesleep. Eigenlijk vind ik m’n peuter met bijbehorende driftbuien vermoeiender momenteel dan m’n baby of hen samen haha. De zwangerschap vond ik wel wat zwaarder trouwens.
Bedankt allemaal voor jullie verhalen! Erg leuk en leerzaam Bij mijn 1e had ik helemaal geen angst of terug houdend heid. Wilde het zooo graag! Nu ook maar nu weet ik wat het Is, een baby krijgen. Bekkeninstabiliteit, bevalling van 21 uur met ellende, knip en nog net geen keizersnee. Toen rende er nog geen peutertje bij rond. Maar als ik jullie ervaringen zo lees, komt het allemaal goed. Sterke vrouwen!
Ik vind het ook niet heel zwaar, wel zwaarder dan 1 natuurlijk en zwaar genoeg om (in ieder geval nu) geen derde te willen.
Nou omdat ik het eerste jaar echt niet grappig vond bij de eerste en echt op een grijze zwarte wolk zat was ik als de dood voor nummer 2. Ik heb er zelfs therapie voor gehad. Maar dit is zo totaal anders! De wolk is rozer dan roze geweest en nog steeds en ik snap nu dus ook pas wat ze daarmee bedoelen! Sterker nog, gevoelsmatig zou ik nu best nog een derde willen zelfs! Je ervaring van je eerste hoeft dus echt niet bij de tweede zo te zijn!
Ik vond de eerste keer moeder worden heel pittig. De verantwoordelijkheid viel me zwaar en de oudste was een huilbaby en is nog steeds temperamentvol. Onze tweede is super makkelijk... huilt amper, kan zichzelf uren vermaken, slaapt top. Dus er spelen wel meerdere factoren mee of een tweede het zoveel zwaarder maakt.
Ja en nee. Ja, want je hebt al een kind rondkruipen/-lopen die aaandacht vraagt en misschien niet meer overdag slaapt ed, je moet dus je aabedacht verdelen en kunt overdag niet met de baby ‘meeslapen’ ed. Nee, het ouderschap en de bijbehorende gevoelens zijn al bekend en je bent met een tweede vaak ook een stuk makkelijker dan bij de eerste (kan ook bijna niet anders). De ‘nee’ gold voor mij vele malen zwaarder dan de ‘ja’, in z’n totaliteit vond ik het dus (stukken) minder zwaar.
Dat zeiden mensen tegen mij toen ik zwanger was van de tweede, dat het zwaarder was en zo'n verschil met een kind. Ik vond het juist reuze meevallen. Druk was ik toch al en aangezien ze iets minder dan 2 jaar schelen was ik toch al gewend aan slaapjes overdag enz. Gelukkig had ik wel een makkelijke zwangerschap bij de tweede. Bij de eerste kon ik de laatste maanden amper lopen, had niet handig geweest , maar je kunt nu eenmaal niet in de toekomst kijken.
maarrrrr... elke zwangerschap en bevalling kan anders zijn.... bij de eerste 7 maanden lopen kotsen en ks gehad bij de tweede mentaal zwaar (tegen depressie aan) en een lange bevalling (wilde eerst neit doorzetten) bij de derde erg last van bekken en superbevalling bij de vierde heel moe, te vroege/te veel bekkenbodemverweking waar ik veel last van had en een bevalling die prut was doordat hij sterrenkijker was Was echt 4x totaal anders, zowel de zwangerschap als de bevalling
Een 2e is meer werk, ik denk dat je dat wel kunt stellen, maar of het ook zwaarder voelt? Ik denk dat dit erg afhankelijk is van je persoonlijke situatie, karakters, bijzonderheden, leeftijdsverschil, etc. Voor mij was het loodzwaar, maar ik wijt dit vooral aan de 'bijzonderheden' van mijn kinderen. Mijn oudste die vanaf het einde van 2e zwangerschap ernstige gedragsproblemen (en eet-, slaap- en ontwikkelingsproblemen...) kreeg. Mijn 2e kindje dat erg prikkelgevoelig en behoeftig was, BV die alles behalve vlekkeloos verliep. Beide kinderen die heel erg slecht sliepen, waardoor ik gemiddeld 4 uur (gebroken) per nacht sliep en dus ernstig chronisch slaapgebrek had. Mijn werk dat er nog was 24 uur per week. Mijn man die veel reistijd had en van 7:00-19:00 uur van huis was, waardoor ik veel alleen moest doen. Tja, die combinatie... was echt heel erg pittig... (maar weet je? Opgeven is geen optie, het gaat zoals het gaat, dus je gaat door, vindt er een weg in en het wordt ook weer makkelijker als ze ouder worden...)
de zwangerschap van de eerste was een makkie de 2e was minder prettig: bekkeninstabiliteit, extreem misselijk dat ik bijna uitdroogde en opgenomen moest,heftige galsteen aanvallen en dan nog een ukkie hebben rondlopen dat was echt niet fijn. mijn zoontje sliep snel door is een makkelijk kind vind alles wel prima en kan zich goed zelf vermaken mijn dochter is een grote dramaqueen sliep pas tegen haar 2e verjaardag aan door en valt erg moeilijk in slaap en heeft een zeer sterke eigen mening niks mis mee maar 2 totaal verschillende kinderen kan soms niet voorstellen dat ze allebei van mij zijn bij een eerste kan je je rust pakken wanneer je wilt bij een tweede niet maar ik zat echt zo in het ritme en nu zijn ze echt zo close met elkaar dat is heel mooi om te zien
De zwangerschap van de eerste was redelijk. De bevalling ook. BV ging vrijwel direct goed. Ze heeft tot 16 maanden gedronken. Toen ze 2,5 was werd haar zusje geboren. Een al iets minder goede zwangerschap, met veel migraine-aanvallen en weeën op 34 weken. Toch ervaarde ik dit niet als zwaar. De bevalling ging heel vlot en dochter was zelfs een nog makkelijkere baby dan haar zus. Snel doorslapen, goed drinken, goed groeien, etc.. Maar nu nummer 3. De jongste is nu 4 maanden. Er zit bijna 3 jaar verschil tussen haar en de middelste, en ruim 5 jaar tussen haar en de oudste. Qua leeftijdsverschil is dat perfect, maar die zwangerschap! Tot 25 weken heb ik dagelijks moeten spugen, ik was heel moe, had depressieve gedachten en zat gewoon niet in mijn vel. De bevalling was weer supermakkelijk en ze is een heerlijke baby, maar gewoon die zwangerschap alleen maakt dat het voor ons bij 3 kinderen blijft. Qua ritme vond ik van 1-2 gemakkelijker dan van 2 naar 3. Ik ben nog heel erg aan t zoeken hoe we de aandacht zo optimaal mogelijk verdelen.
Mijn dochter is straks 22 maanden als haar zusje wordt geboren. Mijn eerste zwangerschap was een hel! Uiteindelijk een zware postnatale depressie gehad. Toen ik net van mijn pillen af was zijn we voor een 2 de gegaan. Eerste ronde direct raak. Helaas kan ik momenteel ook niks meer zit al 10 weken thuis en kan geeneens de deur uit. Dochter is 3 dagen bij de opvang en 2 dagen thuis. Ze keuteld lekker aan dus is over het algemeen wel te doen. Ben wel bang voor als de kleine er is. Maar goed... andere mensen lukt het ook dus waar zou dat hier niet gaan
ik heb een kind extra er bij nooit zwaarder gevonden, heb er nu 4, ik ben heel erg van het go with the flow en we zien wel hoe het loopt en ik stel of geen verwachtingen of als het niet volgens verwachting gaat kan ik het heel makkelijk los laten en het op een andere manier aanpakken. ik heb als voordeel dat ik niet werk en dus thuis ben dus vooral toen ik er nog maar 2 had ( die maar 18 maand schelen) kon ik stiekem weleens even een uurtje mijn ogen dicht doen als ze beide in bed lagen voor hun middag dutje, dat scheelde een hoop, verder zijn ook 3 en 4 er heel makkelijk in gerold,..... op die momenten heb ik het nooit als extra zwaar ervaren, wel slapen de oudste 2 soms eens bij oma, of juist de jongste 2 en als we dan een dagje alleen met 2 kinderen hebben merken we wel hoeveel extra drukte die extra 2 kinderen geeft of als we op mijn neefje en nichtje passen en dus een hele dag 6 kinderen hebben ( wat op die dagen super gaat hoor ook gewoon lekker go with the flow) maar als ze opgehaald worden hebben we met 4 kinderen op eens het gevoel dat het zo rustig is maar van 1 naar 2 vond ik persoonlijk een hele makkelijke overgang.
Er zijn algemene redenen waarom het makkelijker is en algemene redenen waarom het moeilijker is. Makkelijker: Je bent al wat gewend en weet wat beter wanneer je je zorgen moet maken. Luiers verschonen kan je met 1 hand (bij wijze van), dus je hebt een hand over voor andere dingen (of kinderen). Je kan wat makkelijker inschatten wat je moet doen en zal dus minder tijd kwijt zijn. Moeilijker: 2 kinderen vragen meer aandacht. Het duurt even voor ze weer in een ritme zitten, je kan minder makkelijk rust nemen, je hebt meer vuil en was en bent dus meer tijd kwijt. Maar of het voor jou moeilijker of makkelijker is, ligt aan jou en je kinderen. Mijn oudste was tot een jaar redelijk makkelijk (hoewel ik babytijd maar matig vind), was rond 1,5 vreselijk moeilijk en werd daarna weer makkelijker. Mijn middelste was vreselijk als baby. Ik kan nog steeds tranen in mijn ogen krijgen als ik eraan terug denk. Hij leed aan stille ondervoeding, maar weigerde de fles van mij en ik was dus constant aan het voeden en hij kreeg nog niet genoeg. Ik was zo moe. Dus voor mij was de tweede erbij loeizwaar. Maar als ik ze andersom had gekregen, zou de tweede erbij niet zo'n probleem zijn geweest. Mijn jongste lijkt wat op mijn oudste, alleen nog makkelijker als baby (op erge krampjes na). Maar zij zit nu al in de: Ik ben (toch al bijna) 2 en werk dus absoluut niet mee (behalve als ik er zin in heb). Gelukkig zijn haar broers ook stronteigenwijs en ben ik dus al aardig wat gewend. Ik verblik of verbloos niet meer als ze de hele Primark bij elkaar gilt omdat ze het zesde paar sokken niet in de tas mag doen, maar als je rustigere kinderen gewend bent is misschien een derde wel heel zwaar. Er is dus eigenlijk geen goed antwoord op te geven en je zal uiteindelijk je eigen keuze moeten maken.
Heel eerlijk? Ik vond de overgang van 1 naar 2 echt enorm zwaar. De jongste is nu 1.5 en de oudste 3.5. Als 1 van de 2 slaapt of met papa mee is en ik maar met 1 kind ben dan merk ik echt hoeveel makkelijker het is met 1 kind. Neemt niet weg dat ze heel erg leuk zijn samen. Maar veel zwaarder? Ja
Ok ik moet er even een kanttekening bij plaatsen. Als ik ongeveer 6 uur op een nacht slaap dan vind ik het allemaal een stuk makkelijker. Maar mijn jongste slaapt nog steeds enorm slecht waardoor we al 3.5 jaar gebroken nachten hebben. Ik denk echt dat ik het vele malen minder zwaar had gevonden als mijn kinderen sneller door hadden geslapen maar ja dat heb je niet in de hand
Ik heb er 3! De overgang van geen kind naar 1 was voor mij het grootst, die 2e had ook wel impact vond ik. Ook omdat zij net als de eerste een huilbaby was. En de 3e erbij ... vooraf zou ik het niet geloofd hebben, maar dat is echt een stuk makkelijker. Maar een tweede ook hoor. Vooral het begin is best afzien (misschien niet bij heel makkelijke babies hoor). Uiteindelijk word je vanzelf handiger en je bent ook makkelijker met een 2e (en 3e nog makkelijker). Soms moet er even iemand wachten (en huilen) de ene keer is dat de baby, de andere keer de oudste. Als je jezelf niet als doel stelt beide kids continu 100% tevreden te houden komt het helemaal goed.
Dat moeten laten wachten vond ik het moeilijkste. Wij kwamen thuis met onze jongste uit het ziekenhuis en de oudste (toen net een jaar) was ziek en wilde niks anders dan bij mij hangen. Maar dat kon niet goed omdat ik er veel moest zijn voor de nieuwe baby die nog overdondert was. Dat niet kunnen splitsen vond ik een stuk erger dan het slaaptekort doordat de jongste veel huilde. Daardoor vond ik 1 naar 2 ingrijpender dan 0 naar 1. Maar dat word stukken minder naarmate ze ouder worden. Nog even en we kunnen evt alle activiteiten beiden mee doen. En de lieve momentjes van de kinderen naar elkaar zijn goud! Dat is zo fijn om te zien.