Ik voel me zo vreselijk verdrietig, wat een rotsituatie: ik zal proberen het uit te leggen. Afgelopen week zaten wij in een huisje, in de buurt van mijn moeder. Zij heeft dat ook voor ons betaald omdat we niet konden logeren ivm ptss van mijn stiefvader. We hebben een paar leuke dagen gehad, ook 3 dagen op verzoek bij mijn moeder gegeten. we zijn weggeweest, wat gedronken in een restaurant, bij mijn broer en schoonzus op bezoek geweest, gewinkeld etc. Het was echt supergezellig (vonden wij tenminste) Ik heb ook aangeboden om te helpen met koken, om het restaurant te betalen etc, wilden ze niet hebben: het was als cadeautje voor ons 10 jarig huwelijk. Alle drie onze kinderen waren mee: zoon van 21 bleef er wel slapen, maar wij en de kinderen 5 en 7 in het huisje ivm drukte. Uiteraard zitten mijn kinderen niet stil, ze kletsen, waren sowieso heel blij om opa en oma te zien en superhappy omdat we in een bungalowhuisje zaten,want dat was voor hun de 1e keer (dat zij het zich herrinneren). twee uitgelaten kleintjes dus die heel erg blij waren. En dan praat ik over gewone kinderen die dus met geluid met een auto spelen, wat harder praten, maar geen rare dingen zoals op bedden springen of klimmen in de gordijnen of zo. Ze zeggen netjes dank je wel en alsjeblieft etc. gisteren zijn we eerst bij mijn broer geweest, daarna wat gedronken op het strand, toen even naar de kringloopwinkel en toen naar mijn moeders huis om wat te eten. We gaan weg, dus iedereen naar het toilet, ik geef mijn moeder en stiefvader een kus, zeg tegen mijn moeder: dankje wel en tot de volgende keer.....Zegt ze: nou, dat denk ik niet! Veel succes met die schreeuwlelijkerds in de auto! Waarop mijn stiefvader zegt tegen mijn man: jullie moeten je kinderen eens wat beter opvoeden! en we werden de deur uitgezet, de deur ging dicht, gordijnen dicht, lichten uit en wij stonden werkelijk stomverbaasd op straat....(normaal zwaaien ze ons uit). Ik ben flabbergasted, en in en in verdrietig.... Ik heb mijn moeder 's avonds laat een bericht gestuurd dat we wel veilig over waren gekomen, vanmorgen stuurde ze dat ze gek werden van het gegil. Mijn man praat nogal hard, dat was niet goed, ik heb een keer iets tegen de oudste gezegd dat mij niet aanstond, dat vonden ze niet nodig en de jongste 2 zijn gewoon 2 blije, uitgelaten, wat drukke kinderen. Niet overdreven druk, maar gewoon zoals ze op die leeftijd zijn. Overigens zegt ze in hetzelfde berichtje dat ze het ook heel gezellig vond ???? Mijn man is werkelijk des duivels, zelfs mijn oudste zoon vond het raar en onbeschoft. We hadden het 2 minuten ervoor totaaaaaal niet zien aankomen. Mijn man wil ze ook niet eerder zien dan dat ze excuses aanbieden. Probleem is dat ik ze dat niet zien doen. Onze dochter doet over 4 mnd haar 1e communie en ik zie de bui al hangen: mijn man weigert ze uit te nodigen wanneer ze geen excuus aanbieden (en ik vermoed dat ze dat niet gaan doen, heb zoiets dergelijks al eerder meegemaakt met mijn moeder 20 jaar terug en ik wacht nog op excuus) Mijn dochter en ik zijn echt heel verdrietig, zij denkt opa en oma nooit meer te zien, oudste zoon blijft gewoon welkom, en de jongste snapt er helemaal niks van...En eerlijk? als het niet om mijn moeder ging, maar een ander kon hij/zij de boom in! Maar goed, het is wel mijn moeder..... Wat moet ik hier nu mee? Iemand advies?
Ik heb geen ervaring in zo'n situatie en denk dat ik je ook geen tips kan geven. Maar wilde wel even zeggen dat ik het erg verdrietig voor jullie vind! Wat een rot situatie! Ik snap dat je niet zo goed weet wat je hier mee moet. Succes en sterkte!
Ik kom zomaar je verhaal tegen. En kreeg het gevoel dat ik moest reageren. Het 1e wat ik wil zeggen: wat verdrietig en rot voor je. En dat dat gevoel er mag zijn. Dit mag je uiten en uitspreken naar je naasten. Wat betreft: wat te doen? Ik ben iemand die de neiging heeft te snel te reageren... En merk steeds vaker dat als ik even langer had gewacht het antwoord als vanzelf kwam. Dus mijn advies: laat het Even rusten. Ook als dat betekent dat ze er niet bij de communie zijn. Geef iedereen even de gelegenheid om tot 'bezinning' te komen. En als je dan een poosje verder bent kun je contact met ze opnemen. Eerst de emoties tot rust laten komen bij iedereen en dan pas praten. Hoop dat je hier wat mee kunt. En met je man of een goede vriendin uiteraard je gevoelens uitspreken.
Om eerlijk te zijn had ik dan en daar op de deur gebonst en om uitleg gevraagd. En nu ben ik het met je man eens dat ze maar eerst eens exuses kunnen aanbieden. Als het te druk voor ze was hadden ze het veel eerder en vele maler netter kunnen aangeven en niet op deze manier zonder enig respect naar jullie toe. Ja het zijn je ouders maar respect gaat 2 kanten op, niet maar 1 kant en de ander moet zich maar schikken naar de oudste.
En wat ik bedoel met het antwoord komt vanzelf: als je dus even wacht wordt het vaak al als vanzelf opgelost. Nemen ze bijv zelf al contact met je op.
Heel apart! Het is dat jullie niet in de buurt wonen anders had je later alleen langs moeten gaan om duidelijkheid te krijgen. Nu is het denk ik beter om even rustig te bellen ipv berichtjes naar elkaar sturen? Mijn ervaring is namelijk dat berichtjes vaak verkeerd geïnterpreteerd worden. Belangrijk is om dingen vanuit jouw gevoel te zeggen, en niet proberen om de schuld bij haar te leggen. Geef ook zeker aan dat je het erg jammer vindt dat het weekend zo geëindigd is. Het is inderdaad dat het je moeder is... Succes! En wel super jammer voor jullie zeg!
Don't promise when you're happy, don't reply when you're angry and don't decide when you're sad. Even laten bekoelen die handel. Als je een duidelijk antwoord op je terechte waarom?! vraag wil dan moet je hen ook laten afkoelen. Anders krijg je antwoorden vanuit hun emotie en daar kan jij weer niks mee. Als jij wil reageren kan je veel beter met goede argumenten komen wanneer je er een paar dagen over na hebt kunnen denken. Maar hoe dan ook een rotsituatie die ze echt wel anders hadden mogen aanpakken!
Dat snap ik, maar ik was zó vreselijk verbaasd, en moesten nog 4 uur rijden dat ik in de auto ben gestapt en ben gaan rijden: klinkt raar, dat snap ik best als ik het zo lees, maar die laatste 2 min gingen zo bizar dat het niet goed binnenkwam.
Dat heb ik gedaan, ik heb een bericht gestuurd waarin stond: ondanks de woordenwisseling hebben wij verder leuke dagen gehad, waarvoor onze dank. Jammer dat jullie het blijkbaar niet zo ervaren hebben, wat wij betreuren......
Ik heb mijn moeder in een bericht gezegd dat ik het erg jammer vond dat zij vonden dat wij te druk waren en dat ik het fijn had gevonden dat ze dat eerder hadden gezegd. Zodat wij meer afstand hadden kunnen houden en de bezoekjes korter hadden laten duren. Dat ik het vervelend vind dat zij ons als schreeuwerds hebben ervaren (ik schreeuw niet eens, maar goed), maar dat het niet op zo'n manier had gehoeven.
Ja en had het dat inderdaad eerder gezegd. Dan had je nog wat kunnen doen. Die laatste twee minuten is ook zo'n figuurlijke klap in je gezicht van wat gebeurd mij nou. Voordat je de tijd hebt om te beseffen wat we is gebeurd is de deur alweer dicht. Er zal vast wel wat spelen aan frustraties, maar dat zou ik ook niet over de app/mail/berichtjes doen. Ik persoonlijk snap nooit echt hoe dat overkomt en wat de emotie is die daarbij hoort. En blijkbaar is communiceren niet hun sterkste kant afgelopen dagen..
Sowieso vind ik het knap van je stiefvader dat hij zo’n periode met kinderen erbij trekt... Ik denk eerder dat je stiefvader het qua drukte en geluid vond tegenvallen en dan kan je al weinig hebben. Dat heeft niks met jouw kinderen te maken, maar is zijn eigen ziekte.
Ik geloof dat ik alleen naar mijn moeder zou gaan om er met haar over te praten. Wát een vervelende situatie! Ik zóu haar vragen om uitleg met voorbeelden omdat je je zelf echt van geen kwaad bewust bent..
nee, blijkbaar.....En ze doen het echt zelf hoor. Mijn stiefvader heeft 3 kinderen, 2 daarvan heeft hij geen contact meer mee, met 1 sinds kort weer, en mijn moeder spreekt tegenwoordig alleen maar lelijk over mijn 2 broers met hun gezinnen. Niks is goed van de kinderen, is het niet het ene kleinkind, is het wel de hond van mijn broer, is die het niet is het wel kleindochter.....zelf doen ze nooooooit wat. Mijn moeder sprak serieus nooooooit over anderen vroeger: ze weigerde te roddelen en zei altijd tegen mij: Pas op voor mensen die over anderen praten, wanneer jij weg bent praten ze over jou! dat heb ik me altijd ingeprent, en ook ik roddel niet tot nauwelijks. En dan nu dit..... En geloof me: ik zeg echt niet dat mijn kinderen zulke lieverdjes zijn, echt niet, maar het zijn geen etterbakken die op banken springen of in de gordijnen klimmen of zo. Ze doen heus wel eens wat, maar niet zodanig dat een oma of opa dan zo tekeer hoeft te gaan.
Het is niet alleen van de laatste tijd, hij heeft nooit veel van kinderen kunnen hebben, moppert altijd, ik loop al jaaaaaren op mijn tenen als ik bij hen ben. Ik doe weinig goeds in hun ogen lijkt wel (al roept mijn moeder altijd dat ze zoveel bewondering heeft hoe ik mijn oudste op heb gevoed, maar blijkbaar ben ik het verleerd of zo, haha). Het vervelende is: Mijn moeder is het type dat haar oren naar haar partners legt. Wanneer ze alleenstaand is, is er nooit wat aan de hand, heeft ze een partner, trekt ze steevast party voor hem. maar ondanks dat zijn ze normaal heel lief voor de kinderen: ze krijgen een ijsje, oma koopt altijd leuke kleine cadeautjes voor de kinderen, ze stuurt ze regelmatig een kaartje, als opa iets tegenkomt voor hun of mij waarvan hij denkt dat ik het leuk vind, koopt hij het voor me....Het is niet dat ze alleen maar gemeen en naar doen, ze doen ook hele lieve leuke dingen. Stel: mijn moeder heeft een nieuw soort zakdoekjes, met balsem, fijn voor je neus en je bent verkouden? als ik dan zeg: goh, wat een fijne zakdoekjes, trekt mijn stiefvader zijn jas aan om naar de supermarkt te lopen om voor mij óók een pak te halen, zo is hij ook. Maar ik weet voor nu helemaal niet meer waar ik goed aan doe.....
Dat is wat lastig qua afstand (3 a 4 uur rijden) daarnaast zijn ze beiden gepensioneerd dus ik kan toch niet alleen met mijn moeder spreken.
En dan nog wat: hoe wens ik ze gelukkig nieuwjaar? Via een sms? Telefoon? En alleen uit mijn naam en de kinderen? Want mijn man is er echt helemaal klaar mee na 14 jaar......
Ik zou het laten rusten.. Je hebt netjes bedankt en laat nu de actie maar weer van hen komen.. Want tjsaaa... wat moet je zeggen eigenlijk? Hier valt toch geen discussie over te voeren lijkt me.
Ze komt wel met voorbeelden: 1 daarvan was iets wat ik met mijn oudste van 21 had, ik was nogal boos op hem, dus heb hem daar iets van gezegd. Dat vond mijn moeder niet nodig, omdat hij al 21 was....Ik vond wat hij deed niet zo netjes, dus daar zei ik iets van. Op strenge toon, maar zeker niet schreeuwend. Een ander punt is mijn man: hij praat inderdaad niet zachtjes, gillen wil het niet noemen, maar wanneer hij de kinderen corrigeert is dat inderdaad streng en niet zachtjes. Ik kan mij best voorstellen dat mijn moeder en stiefvader dat storend vonden. En de jongste probeert van alles uit, dus inderdaad is dat een aantal keren voorgekomen. Maar dan nog hoor...Om dan je kinderen/kleinkinderen zó de deur uit te gooien vind ik een brug te ver. waar ik dan wel om moet lachen is: wij voeden onze kinderen blijkbaar niet op, terwijl ze over bovenstaande voorbeelden vallen.....Ik kan kwalijk 2 belhamels opvoeden met een zachte "foei, kind, dat mag je niet doen".......