Weet ik niet....Ik ben nu alleen maar verdrietig..... Uiteraard discussie met mijn man gehad, maar ook die blijft bij zijn standpunt. En ik begrijp hem, echt. Want nogmaals: het is dat het om mijn moeder gaat, dus krijgt ze nog kans om het goed te maken, als het om iemand anders ging, was het voor mij serieus klaar geweest.
Dat begrijp ik.. ik bedoel ook niet dat je helemaal geen contact meer hoeft te zoeken. Maar voorlopig even niet. Dat geeft hen ook de gelegenheid om even tot de realiteit te komen. Als iedereen nog hoog in de irritatie/verdriet zit is een gesprek lastiger. Maarrrr,... het is altijd makkelijk praten voor een ander
Inderdaad heel vreemd hoe ze ineens doen. Hoe oud zijn ze? Het lijkt wel of ze te oud worden voor wat drukte om zich heen. En dat ze in een stel oude mopperkonten aan het veranderen zijn. Maar je had al een berichtje gestuurd toch? Heb je al een reactie gehad?
En daarmee heb je denk ik alles gedaan wat je kunt.. de bal ligt nu bij hun. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, dat snap ik.. maar ik denk echt dat je nu niet meer kan doen.
Heel lastig en een situatie met alleen maar verliezers... Je schrijft dat je hebt geschreven dat je het vervelend vind dat ze jullie als schreeuwerds hebben ervaren, maar dat vind ik nogal een understatement. ik zou denk ik de telefoon pakken en mijn moeder opbellen. Ik zou terug komen op het berichtje en benoemen dat je erg verdrietig bent om wat ze heeft gezegd, niets meer en niets minder. Afhankelijk van haar reactie, verwacht ik dat ik het zou laten voor wat het is en accepteren dat de relatie enorm bekoeld is. Communie etc is nog 4 maanden weg, dit zou ik nog even afwachten, maar als ik lees hoe ze met je broers om gaat, verwacht ik geen excuses. Sterkte met deze situatie!
mijn moeder is 74 mijn stiefvader bijna 70. Echt oude mensen zijn het aan het worden heb al tegen mijn zoon gezegd: mocht ik zo worden mag ie me naar een bejaardencentrum brengen en me daar laten. En ik snap echt dat ze dingen drukker beginnen te vinden, heus. Maar ik snap niet dat ze niet wat aangeven en ons er zo uitzetten....zo raar. En ja ik had reactie dat ze vonden dat wij allevier (behalve de oudste dus) veel te druk waren. Mijn oudste is ook gewoon welkom. En echt waar, ik heb volgens mij terecht iets tegen mijn oudste gezegd, maar dat was volgens mijn moeder niet nodig (en dus vond ze mij ook druk) Blijkbaar moet ik mijn kinderen opvoeden, maar dat moet ik vooral niet doen als zij erbij zijn of zoiets
Dank je wel. Ik verwacht het ook niet. Ik heb toen de oudste een half jaar was, 3 jaar het contact verbroken met mijn moeder. Om andere redenen, maar ook dat is nooit uitgesproken. Het contact is toen "gewoon" weer opgepakt. Dankzij mijn ex. Voor mij hoefde het toen niet zo nodig, mijn oudste kende zijn oma toch niet. Maar nu: mijn 2 jongsten kennen haar wel, zijn dol op haar, vinden haar leuk en lief. Mijn dochter is echt heel erg verdrietig omdat ze bang is oma en opa nooit meer te zien...... En bekoeld, tja, om heel eerlijk te zijn was het al enorm bekoeld sindsdien, maar sinds een paar jaar leek het weer iets beter te gaan. Overigens: wanneer het andersom zou zijn gegaan (dus wij mijn ouders de deur uit hadden gewerkt) was de wereld te klein geweest. Ik denk dat ze echt nooit meer contact hadden gezocht. Ik vind dus nog dat ik best coulant ben voor nu.
maar wat zouden jullie doen dan met oud en nieuw??? een berichtje sturen 1 jan? En dan afwachten of ze mij belt/bericht met mijn verjaardag, een week later?
Dus je oudste is nog welkom en de rest van het gezin niet meer? Dat kan echt niet! Ik zou voorlopig geen contact meer opnemen dan.
nou, echt waar! Mijn oudste zoon is welkom (terwijl ik dus woorden met hem heb gehad daar om zijn gedrag).
Waarom bel je niet? Misschien zaten ze er doorheen, of misschien waren hun hints dat het te druk werd niet duidelijk genoeg. Geen idee. Berichtjes sturen is not done met zoiets.
Zoiets dacht ik dus ook, maar hoe nu verder dan? want ik krijg vast een bericht terug: jullie ook gelukkig nieuwjaar.... Mijn man vind dat schijnheilig trouwens, maar die is er gewoon helemaal klaar mee. Ik snap hem wel hoor, maar goed, het is wel mijn moeder en niet de zijne....en ook de (enige) oma van onze kinderen Bah, ik ben er ziek van
Wat een vervelende situatie. Ik merk aan mijn ouders (vader vooral) dat zij mijn twee drukke kindjes ook niet zo goed meer aan kunnen. Ze geven aan moe te worden en mijn vader laat duidelijk merken als zijn geduld opraakt en zegt dan ook wel eens lelijke dingen tegen de kinderen, mijn moeder tikt hem dan meteen op de vingers. Misschien sprak jouw moeder ook wel in een opwelling van overprikkeldheid en vermoeidheid. Ik denk dat het echt met het ouder worden te maken heeft. Natuurlijk had jouw moeder het wel anders kunnen brengen.
Omdat ik dan dingen zeg die ik niet meer terug kan draaien. Bij een berichtje kan ik het nog nuanceren, of wissen en dingen tactischer zeggen. Daarnaast ben ik er steeds om aan het huilen, dus dan zit ik jankend te schreeuwen uit boosheid. Dat gaat hem niet worden op dit moment. Daarom dus een bericht.
Je hoeft ook niet nu te bellen. Maar over een paar dagen of zo. Soms is het goed om je emoties te tonen. Berichtjes kunnen verkeerd overkomen ondanks (of soms juist) wanneer ze heel netjes en beleefd geschreven zijn.
Ik denk ook zeker wel dat dat meespeelt hoor, en uiteraard is de situatie van mijn stiefvader met zijn PTSS ook heel vervelend. Hij heeft therapie, medicijnen en het zorgt voor spanningen bij hun onderling ook. Mijn moeder heeft best een rottijd achter de rug de afgelopen paar jaar en zeker dit jaar was flink pittig voor haar. Wij belden veel met elkaar en ik heb haar ook steeds proberen te steunen en een praatpaal voor haar geprobeerd te zijn. Maar dan nog....ik probeer het te begrijpen, probeer het goed te praten door het vanuit hun standpunt te bekijken, maar het lukt me niet helemaal. Daarnaast is mijn man natuurlijk ook woedend, wat niet echt helpt.
Wat een rottige situatie! Je zei dat hij ptss heeft? Als er flink over zijn grens aan wat hij aan prikkels kan hebben heen is gegaan is het lastig om tactisch te blijven. De drukte en geluiden kunnen angst oproepen waardoor het ook lastig is om achteraf te besluiten het goed te maken en er weer het beste van te gaan maken. Hij heeft de grens van wat hij kan hebben niet op tijd aangegeven en dat is jammer. De afstand maakt het dan extra lastig omdat je niet even kort op bezoek kan, wat hij misschien veel beter aan zou kunnen. Ik vind het jammer dat jouw moeder hier niet meer een leidende rol in heeft genomen om het op tijd en op een nette manier aan te geven dat het teveel werd of om een andere oplossing te zoeken.
Ik denk (weet wel zeker) dat mijn moeder niet weet hoe ze er mee om moet gaan. Zelf vind ze zijn PTSS zware onzin nl. Maar ik denk wel dat het er zeker mee te maken heeft dat hij het niet trok. Alleen jammer dat het dan zo is geescaleerd
Voor oud/nieuw zou ik gewoon een appje of smsje sturen met de tekst. Gelukkig nieuwjaar. Groetjes ons