Heel veel sterkte.... Naar om je ouders zo te zien, fijn voor je ouders dat ze een dochter hebben die er zo veel mogelijk voor ze wil zijn.... Meer dan dat kun je niet doen meis....
Je hebt gelijk t moet ook een plek krijgen is alleen nog een beetje lastig af en toe. Ik bel elke dag wel en andersom ook. Blijven ook weg als iemand verkouden/ziek is om hem niet aan te steken. En we proberen zeker nog te genieten vd kleine dingen. Vanmorgen zijn de jongens opa nog even een kusje wezen brengen en hij kwam toch even (met veel moeite) nog even 10 min beneden Kleine overwinning. Dank je wel!
Nee zeker wil ik m liever niet zo zien, helaas niet voor het uitkiezen. Denk ook vaak dat andere het nog erger hebben dan wij hoor, alleen soms is het moeilijk om er mee om te gaan, zeker omdat we 2 handen op 1 buik zijn. Dank voor je tip over de vergoeding, dat nemen we zeker even mee bij de longarts. Ze gaan niet meer op vakantie, al jaren niet, een dag weg is al teveel. Hoop dat het er nog enigszins in zit maar zoals het er nu uitziet mogen we blij zijn met een dag beneden zijn. Meer info/tips mag altijd via pb hoor, snap het ivm herkenbaarheid. Hoop dat als iemand mij herkend er discreet mee omgaat
Iedereen bedankt voor de lieve woorden, doet me goed. Hoop idd dat we nog wat vooruitgang mogelijk is. Hoop halverwege januari wat meer antwoorden te hebben vd longarts en huisarts. Liefs
Graag gedaan, ik weet hoe het is om je vader af te zien takelen. Hij was de gene die zei je moet juist genieten van de kleine dingen. Hij kreeg een jaar en die heeft hij ook gekregen, in dat jaar deed hij dingen die hij wou of zin in had. Ook simpel met ik heb zin in patat waarom wachten tot het weekend. Je moet vaker stil staan bij dingen en de tijd nemen helaas leer je dat op moeilijke momenten. Ben nog steeds blij dat hij zo was en echt nog geleefd heeft zoals hij wou. Dikke knuffel voor de komende tijd!
Ja, hij zit ook in een hoog stadium. En m'n moeder zit in een verpleeghuis door een zwaar herseninfarct dus hij is alleen thuis. Gelukkig woon ik 20 km bij hem vandaan dus kan ik hem helpen als dat nodig is, samen met m'n broer. Ik vind het heel erg om hem zo te zien en maak me ook erge zorgen om hem
Jeetje reckless dat is ook wel heel erg zeg. Zoveel zorgen om beide ouders. Snap jouw zorgen ook wel heel goed. Wil je ook heel veel sterkte wensen! Veel liefs
Deels herkenbaar ! Veel sterkte! Mijn moeder zit in 3 en net voor de 3e keer een opname in revalidatie kliniek gehad. En voor de 3e keer erna weer begonnen met roken. Ik vind het zo stom. Stoppen met roken kan zoveel betekenen voor COPD. Ik snap dat stoppen moeilijk is maar jeemig het is je gezondheid die ernstig achteruit gaat. Vind dit heel moeilijk. Echt een tweestrijd:moeilijk dat ze het heeft -deels zelf veroorzaakt
Ik herken dit verhaal maar al te goed. En ik weet hoe moeilijk het is om een persoon, die een paar jaar geleden vol in het leven stond te zien aftakelen naar in mijn geval een oude vrouw. Ik wil je veel sterkte wensen en toch te genieten van de mooie momenten die je samen hebt.
8 weken geleden dit topic geopend om even van me af te schrijven. Nadat m’n vader 8 weken geleden weer mee naar huis mocht bleef het tobben. Gesprek met de longarts gehad en met fysio moest m’n vader toch weer wat kracht en energie opbouwen, ondanks dat z’n longen heel slecht zijn werd er verteld dat het niet nog slechter was en dat hij best nog een hele poos bij ons kan blijven. Eenmaal thuis met wat fysio bezig maar je ziet eigenlijk geen echte vooruitgang maar we housen moed. Tot afgelopen zondagochtend de telefoon gaat dat papa weer zo benauwd is dat de dokter onderweg is en m’n moeder zegt dat we mss wel weer naar t ziekenhuis gaan. Ik ga vast douchen en wacht op een telefoontje dat de dokter er is. Duurt mij te lang en stap vast in de auto om er vast te zijn mocht de ambu weer komen. Als ik binnen kom zie ik gelijk dat m’n vader benauwdernis als anders en heb een geen goed gevoel over. Als de dokter er eenmaal is blijkt idd dat het niet zo goed gaat en de ambu word ingeschakeld. Dan begint de rollercoaster. Naar het ziekenhuis, papa aan de zuurstof. Eenmaal in het ziekenhuis blijkt dat hij z’n afvalstoffen niet kwijt kan en griep en longontsteking heeft. Papa krijgt beademing (kap) Inmiddels ligt hij nu op de ic aan de beademing en proberen ze af en toe de kap af te doen maar dan gaat hebt gelijk weer bergafwaarts. Omdat hij nu werkelijk geen energie meer heeft gaan ze vandaag ook nog kijken voor sondevoeding. Ik hoop zo dat papa dit te boven komt. Maar oh wat een emoties op dit moment (en de afgelopen dagen) Morgen een familiegesprek, dat schijnt “standaard” te zijn maar ben toch wel een beetje bang voor warm komen gaat. Zo nu even proberen mezelf weer bijeen te rapen en dan ga ik vanmorgen even m’n papa een dikke kus brengen. Moet wel zeggen dat hebt personeel vh ziekenhuis ontzettend lief en meegaand is zowel voor papa als voor ons. T is zo moeilijk nu, dat geslingerd van emoties. Moest even van me afschrijven Liefs
Heftig hoor. Zoiets zat er natuurlijk aan te komen maar wat heftig als het gebeurt. Sterkte en hoop dat hij snel opknapt.
Jeetje zitten een paar typefouten in, lees daar maar even langs telefoon en emoties werken niet echt samen. Dank jullie wel!