Dat denk ik ook: wanneer ik geen contact opneem doen zij het denk ik ook niet. zij heeft in haar bericht gezet dat wij vieren niet meer welkom zijn, alleen mijn oudste zoon......Het is dus niet alleen dat zij op dit moment niet meer welkom zijn bij ons (mijn man wil ze hier voorlopig niet hebben en om heel eerlijk te zijn ben ik ook echt wel flink boos) wij zijn het blijkbaar ook niet meer daar. Kijk en om mijn stiefvader gaat het mij niet om en ook niet om mijn broer die daar woont. Want toevallig zei ik vd week nog tegen mijn man: wanneer mijn moeder overlijdt kom ik hier never nooit niet meer. Want mijn stiefvader heb ik totaaaaaal geen band mee en met mijn broer ook niet echt. Het gaat mij het meest om mijn moeder. Ik stuur morgen wel een sms en wacht mijn verjaardag volgende week af. Kijken wat ze doen, of mijn moeder belt of een berichtje stuurt. Ik verwacht van wel trouwens.
Ik ben misschien een vreemde eend in de bijt hier, maar ik vind de heisa hier enorm drastisch eerlijk gezegd. Het zijn best oude mensen die het intensieve bezoek van 4 kleinkinderen druk vonden. Op deze leeftijd worden mensen ook wat ongenuanceerder, ze vlappen van alles uit. Maar de reacties van de jongere generatie in deze topic vind ik vele malen hysterischer. Het is kwalijk als iemand van 75 zegt dat kinderen druk waren, maar contact verbreken met eigen ouders, intens verdrietig, teleurgesteld enz daar om is niet overdreven?? Wat ik zou doen? Niks.. Op dat moment zeggen dat ik het niet zo had ervaren en vragen of ze volgende keer dat eerder willen aangeven. En meer is het me echt niet waard... Je dochter heeft maar 1x haar eerste communie. Ontzeg haar en haar oma dit moment niet om dit
Ik heb maar 3 kinderen: 1 volwassen kind en 2 van 5 en 7. En het werd niet gezegd, we zijn letterlijk de deur uitgezet en daarbij werd het vermeld. En ja, daar ben ik verdrietig om. Dat jij dat overdreven vind, dat kan. Maar ik vind dat dus niet, zomaar het contact verbreken en de banden compleet willen doorsnijden. En ja, ik heb mijn man gezegd dat ik vind dat mijn moeder als oma zijnde wel voor haar kleindochter zou moeten mogen komen, maar als ik haar uitnodig, vertikt mijn man het om naar de kerk mee te gaan.
Misschien wel als het gegaan zou zijn zoals jij nu schetst. Maar mamabri verteld dat ze bij het afscheid nemen en dankjewel zeggen voor de fijne dagen, een tirade over zich heen kregen, waarna de deur dicht gesmeten werd voor hun gezicht. Als je dan al niet verdrietig en teleurgesteld mag zijn, weet ik het ook niet meer.
precies zoals jij het schetst is het gegaan: 2 min ervoor was er naar onze mening (man, oudste zoon en ik) niks aan de hand. toen zaten we gewoon nog gezellig kletsend aan tafel te eten zeg maar....Ik vroeg nog: zal ik even helpen afruimen? dat hoefde niet. Wij gingen allemaal naar het toilet,, jassen aan, afscheid nemen en toen werden we zomaar het huis uitgezet.......Totaal uit het niets!! Gewoon te bizar voor woorden hoor.
Mijn vader heeft ptss en hij kan heel weinig hebben. Onze kinderen zijn rustige kinderen, maar zelfs een uurtje met de kinderen om hem heen kan al teveel zijn. Hij moet nog leren hierin zijn grens aan te geven, dit resulteert er wel eens in dat hij op een botte/gemene manier uit de hoek kan komen terwijl hij het niet zo bedoelt. De ptss zorgt bij mijn ouders in huis voor heel veel stress, mijn moeder weet nooit wat haar die dag te wachten staat. Ene keer kan mijn vader vrolijk zijn, andere keer kan hij helemaal verward zijn en het idee hebben in een situatie van vroeger te zitten. Dit zorgt er ook voor dat mijn moeder sneller prikkelbaar is. Ik snap dat de actie pijnlijk is, maar zou gezien de situatie (ptss) ook niet te zwaar aan tillen.
Ik vind dat geen enkele leeftijd je het recht geeft anderen te kwetsen. Dat ze op die leeftijd wat minder goed met drukte om kunnen gaan kan ik best begrijpen, maar ook dan kan je dat op een normale manier aangeven. De manier waarop ts en haar gezin de deur zijn uitgezet heeft niets met ouderdom te maken maar alles met onbeschoft gedrag. Vind trouwens dat je moeder zich in deze ook eens een spiegel mag voorhouden ts. Je moeder vond het niet nodig dat jij je 21e jarige zoon op die manier behandelde maar zelf heeft ze er blijkbaar geen moeite mee gehad om haar dochter en haar kleinkinderen op die manier weg te bonjouren. Klopt ook niet.
Dat snap ik, echt waar. Maar het ging echt zo raar. Daarnaast wilden wij zelf al iets meer afstand houden omdat mijn moeder gezegd had dat wij niet konden logeren door de ptss. Maar ze wilden perse dat wij op bepaalde tijden langskwamen en toen we iets later kwamen doordat ik met de kinderen wat had gedaan was mijn moeder al bozig. En plant vervolgens wat in voor ons om bij mijn broer te gaan lunchen de volgende ochtend en plande nog meer in met elkaar....Ik wilde de bezoeken al korter houden, maar zij planden met zijn tweeën de hele dag vol, we bleven daar eten, want ook dat wilde mijn moeder. En het wás gezellig, echt waar. Dus ik had dit niet zien aankomen.
Mee eens. Overigens vond ik het terecht om mijn zoon te berispen hoor. Het is een gek verhaal nl, daarom had ik het nog niet verteld hier. We stonden op het punt van weggaan. Dus iedereen moest even naar het toilet. Dochter was al geweest en man stond te wachten tot hij zou kunnen. En uiteraard moesten de jongste en ik ook nog. Mijn oudste glipte voor mijn man langs toen zijn zusje eraf kwam en het duurde nogal. Bleek dus dat hij zat te poepen, terwijl hij wist dat wij allemaal nog moesten....(en mijn moeder gebruikt geen spuitbussen vanwege het milieu). Dat vond ik dus behoorlijk onbeschoft. Hij had dus best even nog 2 min kunnen wachten om als laatste van ons dan even te gaan. En dat heb ik hem dus ook gezegd. Blijkbaar viel mijn moeder hierover, ik had dat niet hoeven zeggen vond zij. Ik heb haar dus ook gezegd dat dit gewoon een fatsoensregel is. Die wij thuis hanteren EN die bij ons thuis vroeger OOK gold. Wij, mijn broers en ik, hadden zoiets echt niet hoeven wagen thuis, wij moesten altijd vragen wanneer wij moesten, of een ander toevallig nog moest plassen.....
Wat een vervelende en rare situatie, heb je zoiets al eerder met hun meegemaakt? Ik begrijp dat je er heel erg mee zit en ook stom verbaasd bent (hadden ze het maar eerder aangegeven). Toch zou ik niet zelf weer contact zoeken en het laten rusten, jij hebt je best gedaan en nu is jouw moeder weer aan zet. Hier helaas onlangs ook zoiets meegemaakt met iemand, kan er nog steeds niet bij.
Ik zou niet bellen etc. de bal ligt bij hun Ik heb een moeder die psychisch ziek is, maar ik kan ook echt niet alles over mij heen laten lopen hoor. Wij hebben nu ook minder contact met elkaar en dat is het beste.
@mamabri ga het nu laten rusten. Want je hebt ondertussen vele berichten verstuurd... en blijft maar reageren en ondertussen zijn we al op pagina 4 aan gekomen... Dus je blijft op zoek naar bevestiging, antwoorden, etc etc. Het is nu even wat het is. Laat het forum even. Laat het voor nu even voor wat het is. Het is een vervelende situatie. Het maakt je verdrietig. En iedereen begrijpt dat en zou dat ook hebben. Maar niemand hier op dit forum kan dit oplossen. Want niemand staat in jouw schoenen. Ga lekker genieten van wat er nu wel is. Je gezin, vrienden, wat dan ook. Zoek even wat afleiding. Iets positiefs. Iets wat je nu blij maakt. Hoe meer je hier blijft reageren en berichten sturen, hoe meer er 'gevoed' wordt en dus aandacht naartoe gaat. Verplaats nu je focus op iets positiefs. Ook al is dat lastig. Maar neem de beslissing voor iets wat je nu wel blij maakt.
Wat ik dus wil zeggen: 'accepteer wat er nu is'. Je kunt je moeder nu niet veranderen, je stiefvader niet en wat er gebeurt is niet. Wat je wel kunt doen/ waar je voor kunt kiezen is hoe jij er mee omgaat en hoe je erop reageert... En dat is niet meer voeden, versterken etc op dit forum maar even terug bij je rust komen en op iets anders richten waar je nu wel blij en gelukkig van wordt.
Je hebt groot gelijk en zo geef je wel de ruimte en sluit je het niet helemaal af. Stel dat ze er niks mee doet dan heb je het toch geprobeerd. Anders blijf je je ook afvragen what if. Heel veel succes en hier helpt het voor mijn vriend zichzelf de vragen te stellen wat wil ik en wat gaat het mij kosten.
Dit..... hoe lastig het ook is. Probeer je voor nu bezig te houden met je eigen gezin, maak er met zijn allen een leuke avond van. Maar ook, probeer even geen contact te zoeken, laat het gebeurde even rusten. Als je je er dan wat rustiger over voelt, zonder alle emotie van nu, kun je nadenken wat je wil. Contact verbreken lijkt me voor nu en beetje drastisch, maar dan kun je wel kijken of je een keer met je moeder wil praten. En ondanks de afstand zou ik dat wel face to face doen. Sterkte ermee, en voor nu een hele keuken avond en geniet van alles van deze avond!
Haha ja ze hebben meer door dan we denken en praten tegenwoordig meer Engels dan wij. Misschien toch maar Chinees leren haha.
dank jullie wel voor jullie reacties. Nou een boel gebeurd hoor vandaag.. Vanmorgen een berichtje gestuurd om ze gelukkig nieuwjaar te wensen, krijg ik een leeg tekstballonnetje terug, dus stuur een sms waarin ik zeg dat ik een leeg tekstballonnetje heb, maar dat ik aanneem dat zij ons ook een gelukkig nieuwjaar wilde wensen. Stuurt mijn moeder me dat ze bezig is met een mailtje naar mij. Waarop ik dus reageer" dat is goed, ik kijk daar straks naar en stuur mijn visie op het gebeurde terug".... Krijg ik een email, met werkelijk waar een hoop shit van de afgelopen jaren (sommige dingen kan ik me niet eens herrinneren dus) en dat ik arrogant ben omdat ik via sms had gezegd dat ik mijn visie op het gebeurde zou terug mailen.....Mijn kaak ligt nu nog op de grond hoor. Ik ben potdorie geen 18 meer he? Wordt van de week 43 ... Ondanks dat alles goed doorgelezen en netjes de dingen weerlegd (want ik kreeg serieus een hoop shit over me heen die ik echt onterecht vond.) Ook gezegd dat ik niet eens zozeer boos ben, maar heel erg verdrietig, maar wel gezegd dat mijn kinderen doordat ze ons de deur uit hadden gewerkt zich gekwetst voelden, dachten dat ze niet meer welkom waren en dat ik dat een kwalijke zaak vind. In haar mail stong dat mijn moeder altijd huilend bij ons vandaan ging etc.....Geen idee of dat zo is, maar ze heeft echt NOOIT iets gezegd. Op 1 punt was ik het dan wel met haar eens en dat heb ik ook gezegd. Echt: ik ben heel netjes geweest (maar heb dingen wel weerlegd of via mijn zienswijze proberen uit te leggen) en heb de mail ook besloten met: Ik hoop dat we in gesprek kunnen blijven en het kunnen oplossen met elkaar (met het oog op 20 jaar geleden). Een keurige mail, wel recht voor zijn raap overigens, maar op een nette manier, waarop ik toch op zijn minst een beetje aardige reactie zou terug verwachten. Heb er ook echt mijn best op gedaan, 2,5 uur mee bezig geweest, gewikt en gewogen wat ik erin zou zetten. Krijg ik als enige reactie terug: Discussie gesloten, Basta. Nooooooouuuuuu daar kan ik dus werkelijk he-le-maal niks mee! Ik stuur dus ook niks meer terug en ze bekijken het maar, want hier zakt mijn broek van af hoor.