Wat ontzettend moeilijk ... Wat je dus ook kiest, je relatie zal voor altijd helemaal anders zijn. Veel sterkte en wijsheid gewenst!
Ik denk inderdaad dat dat een conclusie is die je wel kunt trekken. Onze relatie zal nooit meer worden zoals hij is geweest.
Jij hebt dus nergens het gevoel, dit is ons kindje dat uit liefde is ontstaan en die wij met veel liefde in ons gezin gaan opnemen? Als je dit ergens wel voelt, zou ik nog even niets beslissen en de paniek laten zakken. Als je dit helemaal niet voelt en eigenlijk alleen maar voelt dat je absoluut geen kinderen meer wil (wat ik eigenlijk denk als ik het zo lees), dan zou ik daarover eerlijk zijn naar je vriend en bekijken of jullie relatie dan wel stand kan houden, of jouw vriend dat wel wil, verder met jou zonder eigen kinderen. Ergens wel fijn voor jouw vriend dat je daar nu achter komt ipv over een paar jaar. Als het echt zo is zoals ik hierboven schets natuurlijk. Hoe stond hij hiervoor hierin, dat jij daarin geen duidelijkheid kon geven? Of was er veel hoop dat jij nog wel zou willen? Ik heb dat idee namelijk wel en nu je zwanger bent eigenlijk pas weet dat je dit echt niet meer wil. Hoe graag ik ook zou willen dat dit kindje wel welkom zou zijn, maar dat is puur mijn eigen gevoel Wat een verschrikkelijk lastige situatie voor jullie. Wat je ook kiest, waarschijnlijk wordt alles nu anders. Maar misschien valt het wel mee en kan je vriend er wel prima mee leven en kunnen jullie verder waar jullie gebleven waren.
Meid, je weet pas een weekje dat je zwanger bent hè. Het is hartstikke logisch dat je nu meer paniek voelt dan blijdschap. Het kindje was niet gepland, dus dan overvalt dit nieuws je natuurlijk enorm! Vooral omdat je al helemaal had uitgestippeld hoe je het komende jaar wilde invullen. Nu vallen die plannen dan ineens helemaal in duigen en komt er een grote verantwoordelijkheid op je af, wat een baby met zich meebrengt, en dan is het niet meer dan logisch dat je dat in eerste instantie niet wil, want je had er nu niet zelf voor gekozen. Echt, ik snap het. Maar denk je niet dat, naarmate je verder bent in je zwangerschap, je steeds meer aan het idee van een nieuw wondertje gaat wennen, je deze schok te boven komt en het veranderd in dankbaarheid en liefde voor het kindje? Tuurlijk zal het soms eens zwaar zijn, een baby erbij. Maar bedenk je ook hoeveel liefde en blijdschap je ervoor terug krijgt. Je partner met een eigen kindje in zijn armen. Je zult je mega trots voelen wanneer je dat ziet. Je kunt je dan niet meer indenken dat je ooit een abortus hebt overwogen bij dat kleine wondertje. Ik wil alleen maar zeggen; maak geen overhaaste keuze. Ik snap dat je nu in een rollercoaster van emoties zit, al je plannen die overhoop liggen.. maar eenmaal aan het idee gewend, als alles een beetje geland is, kun je er ineens heel anders in staan. En een abortus is dan niet meer terug te draaien.
Wij zijn nu ruim 2 jaar samen. Toen wij bij elkaar kwamen had ik al 3 kinderen uit mijn vorige huwelijk en heeft hij te kennen gegeven graag in de toekomst ook ooit nog een kindje te willen krijgen met mij. We hebben hier fijne gesprekken over gehad en heb toen aangegeven dit op korte termijn absoluut nog niet te willen maar ik z'n wens wel kan begrijpen. Zoiets besluit je niet of wel te willen is mijn ervaring maar dat loopt geleidelijk en je groeit daar naar toe. Ik heb dus wel heel duidelijk aangeven dit niet binnen 5 jaar te willen en hij was het daar mee eens. Eerst stabiliteit en rust creëren voor mijn kinderen, elkaar leren kennen en te genieten van de mooie dingen die we samen mee mogen maken. Een half jaar geleden kwam dit gesprek weer voorbij en vroeg hij zich af hoe ik er nu in stond nu we aantal jaren verder waren. Nog steeds dacht ik daar hetzelfde over en hij was daar zichtbaar verbaasd over omdat zijn gevoel hierin wel sterker was geworden. Ook toen zijn we blijven praten en hebben we samen besloten deze wens opzij te zetten voor de komende jaren. Dit besluit hebben we samen genomen en hier stond mijn vriend ook achter. Niet wetende dat we op zo'n kort termijn hier zouden staan. Ja mijn vriend is blij maar ziet godzijdank niet alles door een roze bril en romantiseert de hele situatie ook niet. Hij is wijs en nuchter genoeg om ook in te zien dat het niet reëel is om samen een kindje te krijgen als ik dat gevoel niet heb. Ook hier luistert hij naar en is hij begripvol. Maar ik ook richting hem. Ik snap zijn wens maar ik kan die niet voor hem vervullen en naar mijn idee heb ik hem dat ook nooit wijsgemaakt. En gelukkig beaamt hij dit ook, hij heeft niet het gevoel dat ik hem aan het lijntje heb gehouden. Ik hoop zo dat we er door heel veel praten uit gaan komen en dat is gelukkig ook onze insteek. De liefde zit goed en is sterk dus ik hoop dat tijd de beste medicijn is in ons geval.
O meid wat een zware periode voor jullie. Hier kun je samen zo sterk uitkomen! Jullie klinken als een fijn paar mensen die goed praten. Maar het blijft een risico: laat je het weghalen, dan kan je relatie stukgaan omdat hij dat (toch) niet kan verkroppen. En wie weet krijg je spijt en zou het gevoel eigenlijk wel zijn gegroeid naarmate je buik groeit. Aan de andere kant: als je samen voor het kindje gaat en je gevoel groeit niet... dan zijn zowel dat kind als je relatie de dupe. Dan zou je relatie alsnog stuk kunnen gaan, maar is er wel een kindje dat daartussen zit. Ik zou ook niet weten wat ik zou doen als ik nogmaals zwanger blijk... het is zoooo zwaar om weer opnieuw te beginnen. En die buik is echt een aanslag op het leven van je huidige kids (al is dat tijdelijk). Maar voor je kids kan het ook fantastisch zijn om nog een kleintje te mogen verwelkomen. Er zijn genoeg verhalen van vrouwen die ongewild zwanger bleken waarbij het gevoel wel groeide. Maar er zijn vast ook vrouwen die het kind wel lieten komen maar nooit blij waren met die keuze... maar ja, wie geeft dat nou toe... Ik weet niet of je iets aan mijn geraaskal hebt hoor, maar ik snap dat het een dilemma is. Sterkte samen.
Fijn dat jullie hier beiden zo vol begrip naar elkaar in staan. En fijn dat hij niet het gevoel heeft aan het lijntje te zijn gehouden, dat idee had ik ook niet hoor, maar was benieuwd of het wel allemaal duidelijk was. Wist hij ook dat je misschien helemaal geen kinderen meer wilde en had hij daar dan vrede mee? Want uitstel is iets heel anders dan afstel natuurlijk. En nu... Wil je helemaal geen kindje meer, of nu (nog) niet, of weet je het echt nog niet? Ergens heb ik er moeite mee dat je nu een kindje zou weghalen en over een paar jaar bewust zwanger zou raken. Maar ja dat is mijn mening en gevoel, daar heb jij niets mee te maken natuurlijk . Bedenk alleen wel dat de omgeving misschien ook zo denkt. Niet dat dat de doorslag moet geven maar wel iets om bij stil te staan. Zit ook wel een kern van waarheid in natuurlijk. Maar snap ook dat het heel lastig is als je gevoel schreeuwt dat je dit nu helemaal niet wil.
Hier ben ik het mee eens en ik hoop voor ts en haar vriend dat het zo zal gaan en ze een gelukkig gezinnetje worden (blijven) met deze baby erbij. Maar ik snap ts ook heel goed, als je gevoel zo heftig is dat je dit niet wil, misschien wel helemaal geen kinderen meer wil, dan snap ik dat het verdomd lastig is om een zwangerschap door te zetten. Een kind dat niet gewenst is kan niet alles goedmaken. Ik hoop inderdaad dat dit een eerste paniekreactie is, maar wat als dit gevoel bij ts niet weggaat?
Dat is het hem juist, je kunt geen concessies doen. Een baby laten komen en er achteraf toch spijt van hebben en het ongedaan willen maken. Mijn vriend grapte al, kunnen we geen compromis sluiten, een halve baby? Was het maar zo simpel. En natuurlijk zijn dit geen momenten om grappen te maken maar het houdt ons wel op de been en toch proberen om ergens positiviteit uit te halen. 2018 is nu al een lastig jaar voor ons!
Echt alle respect voor jullie hoor en bedoel dit absoluut niet als aanval. Maar hoe kan je nu 3 kinderen hebben en onvoorwaardelijk van ze houden en dan een 4e kindje weg laten halen. Dat vrouwen/meisjes dat uit paniek bij een eerste kindje doen, kan ik nog begrijpen maar als je eenmaal die liefde voor een kind hebt gevoeld, kan je dat toch nooit verkroppen op een later moment. Vroeg of laat ga je daar kapot aan. En als de situatie nu verre van ideaal was zoals bijvoorbeeld vreemd gegaan, of zwanger van een one night stand oid. Ik lees hier zovaak dames die ongepland maar toch wel gewenst zwanger zijn, die daar echt weken aan moeten wennen voordat ze blij kunnen zijn en jij hebt het binnen een week over zulke ingrijpende beslissingen. Zie het even aan. En heel eerlijk: als jij al kinderen hebt en hij nog een kinderwens waar je van wist maar eigenlijk een beetje je kop in het zand stak, vind ik echt niet dat je hem dit af mag pakken. Maar daar zullen de meningen over verdeeld zijn.
Ik wil hier graag even op inhaken TS. Heeft jouw vriend wel helder gehad dat jij eigenlijk geen kinderen wil? Zoals je het nu verteld klinkt het namelijk alsof je heb gezegd dat je er over een aantal jaar wel overna wil denken... Ik begrijp dan ook best dat hij verbaasd was dat jij heb aangegeven geen kinderen te willen, of voorlopig niet. nouja goed, hoe dan ook, hoop dat julie eruit komen
Ik begrijp uit haar verhaal dat die deur nooit definitief dicht was. Je kunt na een paar jaar heel anders tegen dingen aankijken. Hadden wij ook: van zeker weten dat we geen derde willen, naar een hernieuwde kinderwens.
Ts heeft nog niets besloten maar geeft alleen aan wat haar gevoel nu is. Wat betreft kop in het zand steken, na een relatie van 10 jaar heeft ze nu een relatie van pas 2 jaar en ze zijn nog jong, ik vind het niet gek om dan af te wachten of het gevoel voor nog een kindje nog komt. Dat is iets wat je niet van tevoren kan weten. Met de kans dat ts misschien toch helemaal geen kinderen meer wilde, maar dat is iets waar haar vriend ook rekening mee heeft gehouden denk ik. Tenminste, dat hoop ik wel, anders is het wel heel wrang.
Laatste dan Juist na drie kinderen weet je hoe zwaar het kan zijn. En je hebt dan ook rekening te houden met deze kinderen. Zo’n kind kan ook een blok aan de been zijn op sommige momenten. En wat nu als het kindje iets mankeert? Allemaal dingen waar je juist over na denkt met meer kindjes. Niet dat jouw verhaal niet klopt, maar dit is de andere kant.
Ben het hiermee op zich wel eens. Maar in mijn hart zal altijd plaats zijn voor nog een kindje en ik weet dat onze kinderen een broertje of zusje heel leuk zouden vinden. Praktisch gezien zal het een hoop inleveren zijn en bij een niet gezond kindje nog meer (ook voor de andere kinderen) en de extra (psychische vooral) zorgen. Ik zou ook echt even moeten slikken als ik zwanger zou zijn. Alleen weet ik nu al van mezelf dat een kindje nog welkom zal zijn, voor ts was dit nog helemaal niet duidelijk. En ik denk eerlijk gezegd dat als ik opeens zwanger zou zijn ik ook zou gaan twijfelen
Ja helemaal mee eens... Ik denk ook eerder dat ik bij een 1e (ongeplande) zwangerschap eerder zou denken om het kindje wél te houden, dan als dat nu, na 3 kids, nog zou gebeuren...
Juist na 3 kinderen weet ik hoe zwaar het is. Het is niet altijd die roze wolk. Opvoeden ervaar ik als iets heel zwaars. Alles draait om de kinderen, je hebt geen rust en continu die verantwoordelijkheid. En natuurlijk is het mooi en hou je onvoorwaardelijk veel van ze. Ik ben trots op ze en dat ik hun moeder mag zijn maar ik doe het niet perfect. Ik kan ze geen huis geven waar papa en mama samen in wonen. Ik ben al gescheiden. We zijn verhuisd, een nieuwe relatie met daar bijbehorende onrust. Alles is nu net op z'n pootjes terecht gekomen en dan zullen we nu weer alles op de kop gaan gooien voor een baby. Ik zie dat gewoon niet zitten. We hebben in het begin van onze relatie gezegd, de eerste 5 jaar komt er geen vierde kindje. Daarna maken we de balans wel op waar we staan met onze wensen en dromen. We hebben de tijd. We zijn 30 en 31. En natuurlijk snap ik dat andere hier zeggen, maar waarom dan. Ik heb dat gevoel nu eenmaal en ben mij er wel degelijk bewust van dat ik hier niet te makkelijk over moet denken. Ik heb nu 8 dagen te tijd gehad om te wennen aan het idee om misschien iets van geluk te voelen. Iets te voelen waar ik ook achter sta. Maar het is er gewoon niet. Hoe graag ik ook anders wil.
Ik denk dat het verstandig is om eerst een echo te laten maken om te kijken hoe ver bent. Ik denk namelijk dat je heel anders denkt over een abortus als de zwangerschap geen 6 maar al iets van 14 weken heen is (waarbij je dus een volledig ontwikkelt kindje in beeld ziet ipv een vruchtje waarbij de lichamelijke vorming nog moet plaatsvinden).
Meid je hoeft je toch niet te verantwoorden hier... De keuze die jullie moeten maken is al moeilijk genoeg. Ook zonder de meningen van anderen. Kan me voorstellen dat je er slapeloze nachten van hebt. Ga er dan verder ook niks over zeggen want alleen jullie kunnen de beslissing maken het af te breken of het kindje te laten komen. Maar zou zeker het advies van RoGiJuLi opvolgen en eerst met een echo kijken hoe ver je bent. Lijkt me ook belangrijk om te weten.