Ik bedoelde het verder ook absoluut niet naar hoor! Vroeg het mij gewoon af, of je daar bij stil had gestaan. Klinkt een beetje stom zo, maar weet niet hoe ik het beter moet verwoorden... Overigens snap ik heel goed dat je je daar rot over voelt ( even kort, depressief geweest en vond mijn zoon absoluut niet leuk) Klote zeg...
Ik wilde je alleen even heel veel sterkte wensen met je keuze! Ik hoop dat jij en je vriend er uit komen en een beslissing kunnen nemen waar jullie beide achter staan.
Wat een rotsituatie waar je je in bevindt! Een zwangerschap en kind tegen je zin...., dat lijkt me niet goed. Maar als je je ongeboren kind weg laat halen terwijl je vriend er stiekem wel blij mee is (ook al zegt hij mee te gaan in wat jij beslist)..denk dat dat ook tussen jullie in zal blijven staan. Denk dan dat het uiteindelijk ook je relatie kan kosten. Kies je voor abortus, dan kies je dus mogelijk ook voor einde relatie. Maar neem aan dat je je dat helaas ook wel beseft Zeer veel sterkte met de beslissing die je neemt!
Maar denk je dan niet dat, naarmate je verder bent in je zwangerschap, of wanneer je kindje geboren is, dat gevoel niet zal veranderen en je zielsveel van dit kindje gaat houden? Ik bedoel het niet rot, ik ben hier oprecht benieuwd naar. Ik kan me namelijk echt niet voorstellen dat een moeder haar kind als ongewenst kan blijven zien. Dat dat nu nog zo voelt kan ik me voorstellen, maar als je je kindje eenmaal in je armen hebt.. ik geloof oprecht dat die liefde vanzelf komt.
https://www.google.nl/search?dcr=0&ei=j7dMWqDzAeHPgAbPybroAw&q=spijt+van+kind&oq=spijt+van+kind&gs_l=psy-ab.3..0l7.27272.28756.0.28867.14.7.0.0.0.0.251.410.0j1j1.2.0....0...1c.1.64.psy-ab..12.2.408...0i67k1.0.3VAMSsVxI9M
Heftig.. al lees ik wel vooral dat dit dan gaat om vrouwen die spijt hebben dat ze uberhaupt kinderen hebben gekregen. als ze het over konden doen, hadden ze helemaal geen kinderen willen krijgen. Ze zeggen daarbij ook dat ze wel van hun kinderen als persoon houden, maar dat alles wat bij het ouderschap komt kijken, de zorgen, etc, dat ze daardoor liever geen kinderen hadden gehad. En dat vind ik toch wel een verschil. Vroeger toen er nog geen anti conceptie bestond, waren de gezinnen vaak groot. Ik geloof ook niet dat moeders het altijd leuk vonden om 12 kinderen te hebben bijvoorbeeld. Als ze konden kiezen, hadden ze er misschien ook niet meer dan 4 gewild. Maar dat betekend niet dat ze niet zielsveel van elk kind houden. En dat is eigenlijk waar ik op doel. En er zullen vast wel enkele moeders zijn die echt niet van hun kind houden, maar ik denk dat er dan psychisch meer aan de hand is (denk aan depressie oid) Wat ik dus eigenlijk wil zeggen is dat dat "houden van" gevoel wel zal komen. Of het altijd leuk zal zijn, een extra kindje erbij? Misschien niet. Het zal soms misschien zelfs heel zwaar zijn. Misschien zet het extra druk op je relatie, maar misschien maakt het je relatie ook wel sterker en mooier. Hoe dan ook zal een abortus ook effect hebben op je leven en relatie. Je kunt helaas geen kijkje in de toekomst nemen, om te kijken hoe het zal gaan. Soms gebeuren er nou eenmaal dingen die je niet zo gepland hebt (positief of negatief). Maar bij de onverwachte komst van een kindje, in een fijne relatie, vind ik toch wel dat je het van een positievere kant mag bekijken. Hoe mooi is het om weer nieuw leven te verwachten met de man waar je gek op bent!
Maar dat zijn juist de vragen die ik mezelf continu stel: Hou ik wel genoeg van hem? Waarom voel ik geen enkele blijdschap? Is onze relatie wel sterk genoeg om dit aan te kunnen? Wil ik überhaupt ooit nog wel een vierde kindje? Wil ik dit samen met hem doen? Wat zullen de reacties van andere zijn? Waarom voel ik mij zo intens ongelukkig en verdrietig? Ben ik een slechte moeder? Ga ik spijt krijgen van de uiteindelijke keuze die ik maak? Oftewel zoveel vragen en zo weinig antwoorden. Ik weet het gewoon echt niet. Het enige dat ik weet is dat ik mij zo ongelofelijk somber voel. Ik krijg niks gedaan, ben er continu mee bezig en die eeuwige twijfels. Ondanks dat we blijven praten voel ik afstand naar mijn vriend toe. Alles wat die doet en zegt vind ik vooral heel erg irritant en ik neem hem van alles kwalijk. Ik zie hem verdriet hebben en dat raakt mij maar dan weer die gedachtes dat ik dit gewoon echt niet wil. Ik heb gesprekken gehad met de huisarts en verloskundige en die horen het aan maar zeggen ook, jullie moeten die keuze maken.
Zet je vragen eens op volgorde Wat mij helpt is als ik zo veel vragen in mijn hoofd heb? Schrijf ze op volgorde van prioriteit. Waar ben je nu het meest bang voor zeg maar.
Daar zou je je echt heen zorgen om moeten maken! Lekker boeiend war anderen vinden... het is jullie leven, niet dat van anderen
Het is logisch dat je geen blijdschap voelt, je bent zodra je het wist in paniek en in angst geschoten. Het eerste wat je echt naast je neer moet leggen is wat andere gaan zeggen, dit is iets tussen jouw en je vriend, en al willen jullie nog 10 kinderen of geen 1 meer dat is jullie keuze. Vergeet ook niet dat je hormonen ook al lekker bezig zijn en dat je daar ook ontzettend onzeker van kan worden. Angst is de slechtste raadgever die er is. Sterkte met de keuze die je maakt, en luister naar je gevoel.
Dat klopt maar heb het dan met name over de mensen die dicht bij ons staan en de afgelopen jaren al veel met mij/ons hebben meegemaakt. Scheiding, verhuizen, nieuwe relatie, weer verhuizen. Zoveel onrust en nu dit weer. Ik heb al wat op papier gezet maar wat ik ook opschrijf, prioriteit nummer 1 gelukkig zijn blijft bovenaan staan. En dat is nu eenmaal niet zo.
Ik moet zeggen dat ik bewust zwanger ben geraakt, maar zelfs ik heb lang getwijfeld (over werkelijk alles) en niet echt blijdschap gehad.. pas rond een week of 25 kwam het een beetje, nu kijk ik er gewoon naar uit en hou ik van m'n kindje. Ik heb deeltijd therapie gevolgd met andere zwangere dames, ik voornamelijk om paniekaanvallen maar de meesten zaten daar o.a met bindingsproblemen enzo.. ik moest mij volgens hun niet schuldig voelen over dat ik niet op een roze wolk zat, want er zijn meer vrouwen die dat niet voelen dan wel. Overigens kan ik mij goed indenken dat je hard twijfelt, een kindje kan gewoon zwaar zijn.. vergt veel energie enz.
Beste kletskoek ik snap heel goed dat je je zwangerschap in het grote geheel wilt bekijken. Ik vraag me alleen af of dat wel kan. Is niet het basale waar het om gaat wil je nog een een kindje ja of nee? Als je dit niet wilt wat denk je dan wat de consequenties zijn en kan en wil je die dragen? En zijn ze reëel? Als je wel voor het kindje gaat wat zijn de consequenties als je er gewoon voor gaat en zijn die reëel? Doe hier wat mee als je wilt en zo niet ook dikke prima.
'Je gevoel volgen' klinkt zo makkelijk. Ons kindje is ontzettend gewenst en gepland. En toch ... de eerste weken van de zwangerschap dacht ik regelmatig 'het zou zo veel makkelijker zijn als het een miskraam zou worden'. Nu ben ik (bijna) 12 weken zwanger en op de termijnecho zagen we het kindje springen, draaien en zwaaien. Wat ben ik trots op ons kleintje, wat hou ik er al van! Veel van de vragen die je opschrijft, herken ik heel goed uit die eerste weken.Is onze relatie wel sterk genoeg om dit aan te kunnen? Wil ik dit samen met hem doen? Wat zullen de reacties van andere zijn? Waarom voel ik mij zo intens ongelukkig en verdrietig? Ben ik een slechte moeder? En weet je, ook al ben ik nu blij dat dit kleintje komt, die vragen blijven en mijn gevoel gaat nog steeds alle kanten uit (ook voor een groot deel dankzij de hormonen) van vreselijke paniek tot dromerige blijdschap. Het enige advies dat ik kan geven, is dat je je tijd neemt en heel veel met elkaar praat. Het is misschien fijn om samen naar een therapeut te gaan die jullie wat kan begeleiden in jullie gesprekken.
Dit is wel een goede, en bedenk je dan deze dingen uit JOUW gevoel en niet over wat andere mensen zouden kunnen denken of hoe dingen zouden moeten horen...
Ik begrijp je gevoel wel een beetje. Ik ben vorig jaar geheel onverwacht en ongepland zwanger geraakt. Ondanks dat ik altijd riep dat een kindje altijd welkom was, voelde ik geen enkele blijdschap. Alleen maar paniek en angst. Ik schaamde me zo naar het kindje toe, dat ik niet blij kon zijn. Toen is een abortus ook wel eens door mijn hoofd gegaan, ondanks dat ik normaal gesproken tegen abortus ben. Voor die gedachte schaamde ik me ook enorm, ook omdat we voor ons tweede kindje zoveel moeite hadden gedaan. Van hem raakte ik spontaan zwanger na drie ivf pogingen. Achteraf merkte ik dat het bij mij vooral paniek was om veel praktische dingen. Hoe het met werk zou moeten, of ik het wel aan zou kunnen met twee zwangerschappen met heftige bekkenklachten, hoe het allemaal moest passen in huis en auto. Beetje bij beetje begon ik oplossingen te bedenken en kwam de blijdschap toch meer en meer naar boven. Helaas is deze zwangerschap geëindigd in een miskraam en was ik daar toch heel verdrietig om, net nadat ik voor mezelf had besloten er helemaal voor te gaan. Ik wens je heel veel sterkte toe. En besef dat je nog niet gelijk vandaag of morgen een beslissing hoef te nemen.
Aan de ene kant wel opgelucht om te lezen dat mijn gevoelens helemaal niet zo raar zijn en sommige dit herkennen. En daarbij ook de positiviteit die sommige verhalen uitdragen. Ik ben in ieder geval blij dat ik nog mag nadenken en twijfelen over alles. Ik heb nog even de tijd al voel ik mij daar ook aan de ene kant schuldig over want ondertussen groeit het wel allemaal door. Mijn vriend stelde zojuist voor of ik er voor opensta toch alvast foliumzuur te gaan slikken voor het geval dat. Ik had daar niet eens bij stil gestaan, misschien moet ik mij meer op dat soort zaken focussen ipv in het negatieve te blijven hangen. Ik kan het in ieder geval proberen en toch dicht bij mijn gevoel blijven. Nogmaals dank voor alle fijne reacties. Ik haal daar kracht uit!
@Kletskoek - je zou ook bij het fiom een gesprek kunnen aanvragen. Weet niet of die optie al genoemd is?
Die optie had ik zelf al gevonden en de huisarts heeft mij dit ook laten weten. Echter heb ik er weinig behoefte aan om met hier onbekende in een persoonlijk gesprek over te hebben. Zo via een forum voelt dit anoniem, ik kan goed praten met mijn vriend en familieleden die wij hebben ingelicht. Toch bedankt voor deze tip.
Kletskoek, wij waren bewust zwanger van ons kindje. Maar het leek wel of iedereen om mij heen blijer was dan ikzelf. Vond het vooral heel eng, zou ik het wel kunnen, zou niet ons hele leven overhoop gehaald worden. We hadden het immers wel prima samen. Pas met 17 weken, toen ik hem voelde, begon het gevoel een beetje te komen. Maar eigenlijk pas sinds hij 3 maanden is houd ik echt van hem en kan ik echt 100% blij met hem zijn. En eerlijk, ik denk dat je omgeving positiever reageert dan jij vermoed. Zij zullen ook zien dat jullie een sterke relatie hebben en zullen mogelijk ook weten van zijn kinderwens. 2 weken geleden dacht ik ook dat ik zwanger was, dit zou 5 maanden na mijn bevalling zijn. Behoorlijk paniek, maar bleek niet zo te zijn. Was toen ook enorm bang voor de reactie van anderen, zo snel alweer. Wel diverse mensen verteld, maar iedereen reageerde positief, was daar zo verbaasd over. Volgens mij denken wij altijd dat anderen negatief denken, maar reageren anderen juist positief. En ik denk ook dat het lastig is om het positief in te zien als je al zo negatief alles ziet. Je hebt al zo’n beeld in je hoofd, dat het lastig is om dit weer positief te zien.