Onze dochter slaapt sinds een paar weken het liefst bij ons in bed. Nu vinden we dat op zich niet vreselijk, maar wij slapen er heel slecht door (ze duwt je uit bed, pakt jouw kussen en trekt de dekens omlaag ). Gisteren besloten om daar weer een einde aan te gaan maken en midden in de nacht kwam ze opeens met: mama, ik ben bang! En toen had ze mij. Ik ben zelf ook bekend met (belachelijke) nachtelijke angsten en heb nog regelmatig rare nachtmerries, bijvoorbeeld over tv programma's. Ik heb meerdere malen het 'enge' weggejaagd, nachtlampje aangezet, eigen lampje gegeven.... Maar zodra ze wakker is geworden, ligt ze alleen maar angstig om zich heen te kijken. Vannacht was ze bang voor de 'uil'. Uitgelegd dat uil buiten woont en niet binnen kan komen. Maar het hielp niets. Ik vind het zo zielig! Wat is nu wijsheid? Iemand tips?
Je kunt het ongemak van samen slapen wel iets verkleinen door haar een slaapzak aan te doen en een eigen dekentje en kussen te geven. Dan blijft ze in ieder geval warm en berooft ze jou niet van je dekbed . Maar verder vind ik samen slapen ook altijd afzien... Haar angsten kun je denk ik het beste zo nuchter mogelijk aanpakken, niet te veel gaan troosten ook want dat maakt het vaak erger gek genoeg. Dus je zegt: uilen zijn buiten en ze kunnen niet naar binnen, ga maar weer lekker slapen. En je vertrekt. Ik heb mijn dochter trouwens wijsgemaakt dat monsters in de kamer er een vreselijke hekel aan hebben als je een liedje zingt, dan rennen ze keihard weg. Dus zongen we samen een liedje en dan was het goed, misschien kun je daar nog wat mee.
Als je haar wel bij je wilt hebben zonder ongemak in bed zou je nog haar eigen bedje mee kunnen nemen als dat past.
Hier hebben we dat ook zo'n 2 of 3 maanden gehad. Afspraak was; altijd beginnen in je eigen bed en als het niet gaat, mag je op het campingbedmatrasje naast ons bed op de grond komen slapen. Dicht bij ons -maar wel op je eigen plekje, zodat we wél allemaal voldoende nachtrust krijgen. We hadden dus op een gegeven moment een compleet reserve bedje naast de onze liggen - maar het ging ook weer vanzelf over.
Mijn zoon vertelt wel eens voor het slapen gaan dat er een krokodil achter de kast zit. Dan zetten wij het raam open, pakken de krokodil bij zijn staart en gooien hem naar buiten. Zo laten we hem zien dat we hem serieus nemen (want in zijn beleving zit die krokodil er echt) en doen we er iets aan (we gooien hem naar buiten). Dit is eigenlijk altijd voldoende, mijn zoon gaat daarna lekker slapen. Misschien zou je de uil ook naar buiten kunnen gooien oid. Even vragen waar hij zit, raam open en weg ermee.
Onze uk heeft deze periode ook gehad, daar zitten monsters zei hij dan, hij heeft ook een tijd een onzichtbare tijger gehad die in de gang woonde, durfde hij niet langs. Ik ben begonnen met hem te aaien en vertellen dat hij wil spelen, na een tijd was het over. De monsters in de slaapkamer was korter, ik vertelde dat monsters bang waren voor onze poezen en dat ze daar niet voorbij konden.
Ze begint eigenlijk wel altijd in haar eigen bed. Ik moet er wel even naast liggen, maar dan gaat ze lekket slapen. Als ze bijna slaapt, zeg ik dat mama naar beneden gaat en dat ze lekker kan gaan slapen. Dus dat is gelukkig het probleem niet. Bij ons in bed heeft ze altijd haar eigen kussen mee, maar dat helpt niet ik trek tegenwoordig maar een charmant groot shirt aan. Eigen bedje mee naar onze kamer kan niet helaas. Beestjes, uilen en spoken jaag ik altijd weg (naar buiten/eigen huis), maar ze ligt rustig nog een uur heel bang te piepen. Zo zielig, ze wordt ook steeds moe wakker.
Mm ik denk dat zij dat ook weet, kinderen voelen veel aan tenslotte. Ik zou gewoon even kort zeggen dat ze niet bang hoeft te zijn en weer weg gaan. Vb nee hoor uilen kunnen niet naar binnen ga maar lekker slapen lieverd. En dan weer weg gaan. Maar dat is wellicht makkelijk praten want ik zit niet in deze situatie
Wat ik hier wel eens probeerde was een speciale knuffel uitzoeken. Deze knuffel was dan een speciale beschermknuffel met bijzondere krachten (oid/verzin er een mooi verhaal bij). Als deze knuffel op wacht stond was ze altijd veilig. Dat hielp vaak wel moet ik zeggen, bij beide kinderen.
Onze peuter heeft nog geen last gehad van angst. Ik was het even vergeten maar dit hebben wij inderdaad ook gedaan.