Waarom? Als de relatie over is zie je de stiefkinderen in de regel ook nooit meer. Zó diep zit de liefde voor stief dus niet, van beide kanten.
Zelfs stiefgezincoaches zeggen dat er in feite twee gezinnen binnen een huis zijn: het kerngezin en het samengestelde gezin. Een NSG wordt geen kerngezin, al ga je op je kop staan.
Helemaal mee eens! Waarom zou het niet zo mogen zijn? Waarom moet het persé 1 gezin zijn? Voor de buitenwereld? Als je het 2 gezinnen noemt kan het ook goed zijn en kan ook iedereen tevreden zijn. Stiefkinderen zien het zelf ook zo dat ze 2 gezinnen zijn. De ene tijd wonen ze hier en de andere daar! Twee huizen toch ook!
Omdat jij het zo ervaart? Dat is dan toch geen waarheid? Sorry hoor, maar ik lees nu een gekwetst stiefkind dat er nog steeds last van heeft en haar eigen ideale plaatje bij iedereen zou willen zien. Zo werkt het niet. Niet iedereen zijn gevoel is hetzelfde. In mijn gezin staat trouwens iedereen op nr 1! Ik ben namelijk niet alleen moeder maar ook partner... Maar als dat bij jou zo gaat dan is dat goed. Dat respecteer ik. Respecteer dan ook mijn gevoel, mening en keuze.
In een kerngezin kies je samen voor een kind. In een stiefgezin heb je voor de PARTNER gekozen en kreeg je het kind er gratis bij. Je begint tenslotte geen relatie met iemand omdat je zijn kind zo leuk vindt, wel dan?
Google maar eens. Een van de recepten voor het mislukken van het tweede gezin is denken dat je een kerngezin bent.
Dit dus. Jullie zijn SAMEN 1 gezin. Niet jij je eigen kind en je man een gezin en je man met stiefkinderen een 2e gezin.
Incubatietijd van waterpokken is een week of 2. En twee dagen voor de eerste pokjes zichtbaar zijn, zijn ze al besmettelijk. Dus zou het goed mogelijk kunnen zijn, dat je man zijn ex daar nog niet eens van op de hoogte was. Hoe moet dat kind zich gevoeld hebben, "ik mag niet bij papa zijn/blijven omdat ik vlekjes heb?" Mijn zoontje was een half jaar oud toen mijn dochtertje van toen 3 jaar oud waterpokken kreeg. Hij heeft er 5 dagen mee in het ziekenhuis gelegen. Wat had ik dan moeten doen?
Maar je dochtertje van 3 had geen ander adres waar ze kon verblijven. Je gaat toch niet willens en wetens je baby het ziekenhuis in laten draaien omdat je je stiefkind ter wille wil zijn? Wat voor moeder ben je dan? Voor een newborn kunnen de waterpokken echt ontzettend gevaarlijk zijn, met sterftecijfers oplopend naar 30%! Maar joh, maakt het uit hoe ziek die baby zich voelt, als het stiefkind zich maar niet achtergesteld voelt... Ik lees in het stiefkind-met-waterpokken-verhaal één egoïste, en dat is niet de stiefmoeder maar de moeder van het stiefkind. Welke #@!& stuurt er nu een ziek kind met iets besmettelijks naar een zwangere vrouw of een kleine baby? Wat voor plaat voor je hoofd heb je dan?? Dat je kind dan de deur uitgekeken wordt is je eigen schuld, moet je je kind maar op 1 zetten in plaats van je wrok jegens je ex de boventoon laten voeren.
Je hebt mijn post geliked, maar dat is of per ongeluk gegaan, of je begrijpt niet wat ik zeg. Een stiefgezin wordt nooit een kerngezin. Een kerngezin bestaat uit ouders met eigen kinderen. Dus binnen een stiefgezin kan er ook een kerngezin zijn. Dat zijn dus twee gezinnen, niet één.
Maar een ziek stiefkind mag dus niet komen omdat het besmettelijk is, stuur je je eigen kind die wel altijd bij je thuis woont ook naar opa en oma dan? Dat doe je toch ook niet?
Als mijn kind bij mij thuis waterpokken heeft, is hij/zij al twee dagen besmettelijk. Maar ik zou mijn uiterste best doen om hem/haar bij de baby vandaan te houden. Als mijn kind bij opa en oma logeert en ik heb een pasgeboren baby, en oma belt: "Goh Pietje heeft waterpokken," dan zou ik misschien best geneigd zijn te vragen of Pietje daar mag uitzieken, ware het niet dat ik me bezwaard zou voelen om een ander op te zadelen met mijn zieke kind.
Hier nog een kind van gescheiden ouders. Ik was blij dat ze uit elkaar gingen want t was alsof Kim Jung-un en Trump onder een dak woonden. Ook ik heb deel uitgemaakt van een stiefgezin. Ik snap niet waarom een kind wel mag zeggen dat hij of zij nooit van zijn stiefvader of moeder zou houden, alsof het zijn eigen biologische vader of moeder was, en een stiefmoeder of vader dat niet mag. Het is niet je eigen kind of ouder, dus zul je ook nooit dezelfde liefde ervoor ervaren (natuurlijk uitzonderingen geeft het zich altijd op de regel, sorry daarvoor bij deze). Dat wil niet zeggen dat je niet van ze houdt, integendeel. Ik hou immens veel van m'n stiefvader en ik krijg ook minstens evenveel liefde van m terug. Maar het zal nooit mijn echte vader worden. Hetzelfde vind ik met een kerngezin, ik heb dit zelf ook nooit als vervelend of onbegrijpelijk ervaren. Wat het ziek brengen van een kind betreft, ik zou het ook minstens willen weten als een kind ziek is voordat het langsgebracht werd. En ik als kind zou er niet aan moeten denken om op en neer te worden gesleept als ik ziek ben. Dan wil ik gewoon in bed blijven liggen en met rust worden gelaten.
Als het nodig is zou ik dat wel doen ja. Van een nachtje of twee bij opa en oma zijn nog weinig kinderen slecht geworden. Uitzonderingen daar gelaten hè.
Hee ik kreeg geen updates meer van alle reacties na de mijne. Stom zeg! Nou ja: vervolg... Bij de HAP wisten ze ook niet wat het was, dus kind wordt doorverwezen naar de dermatoloog. In ieder geval was het niet besmettelijk. Maar dat was op afstand natuurlijk ook niet te beoordelen. Ik ben echt geen paniekpiet als het gaat om besmettingsdingen hoor... In mijn werk kom ik dagelijks in contact met mensen (en kinderen) die van alles bij zich kunnen dragen en dat ga ik ook niet uit de weg. Mocht er dan ineens een kind met vlekjes voor m’n neus staan, dan blijf ik daar wel degelijk bij uit de buurt ja. Net zoals ik normaal al uit de buurt blijf bij mensen die lopen te snotteren en zo. Maar m’n stiefdochter vind ik dan net even een andere situatie. Dan heb je het over een meisje van 5 wat ook een kusje en een knuffel nodig heeft. Dat doe ik ook als ze snotverkouden is of wat dan ook. Om mijn zieke (stief)kind dan te gaan mijden vind ik nogal kwetsend naar haar toe. Achteraf bleek ze trouwens best verdrietig omdat een zeker iemand tegen haar gezegd had dat hetgeen ze had weleens gevaarlijk kon zijn voor de baby. Partner en ik hebben het er nadien ook nog uitgebreid over gehad en hij gaf toe dat hij ook geen idee had wat we moesten doen... Voor mij lag het op dat moment nogal gevoelig omdat we die week al behoorlijk in spanning hadden gezeten of het goed was met de baby. Godzijdank bleek het vals alarm, maar dan is het m.i. niet raar dat je dan even behoorlijk op je hoede bent. En misschien zal ik dan overdrijven... maar ik vind het niet meer dan normaal om als moeder of vader met je kind naar de huisarts te gaan als het ziek is. Zeker als het kind in de week daarna bij een zwangere verblijft. Ook al is het de vriendin van je ex.
Het stiefkind komt als het goed is niet als verrassing. Dus je kiest wél voor partner mét kind. Niet alleen voor partner.