Ik trek het me persoonlijk aan omdat ik dus wel zo'n stiefmoeder had die mijn jeugd verpest heeft met gedrag wat jij hier probeert goed te praten, daarvoor heb ik potverdikkeme therapie gehad! Dus ja.. ik trek het persoonlijk aan, omdat ik er gewoon niet bij kan dat je zo'n gedachtegang hebt. Natuurlijk voelt een stiefkind anders dan je biologische kind. Maar waarom zou je er minder van houden. Je houdt er anders van ja, maar niet minder. En die kant heb ik godzijdank ook mogen ervaren! Maar om zijn zieke kind weg te sturen omdat het je dagje uit verpest.. echt bizar, zo ontzettend kil.
Ik vibd het rot voor je dat je je zo rot gevoeld hebt dat je therapie nodig hebt gehad. En ik hoop dat het je heeft geholpen. Maar nu je volwassen bent en erop terugkijkt, begrijp je dan je stiefmoeder een beetje? Verwacht je echt van haar dat ze net zo veel van jou houdt als jij van je eigen kind(eren)? Dat is niet realistisch.
Of ik haar begrijp? NEE, absoluut niet, nog niet misschien. Lekker met dr kerngezin en ik die er maar bij hing. Weet je hoe dat voelt. Dat je,je niet gewenst voelt en ALTIJD teveel. Dat altijd alles teveel is voor jou en niet voor haar biologische kinderen? Van haar verwacht ik helemaal niets meer nu. Evenals van mijn vader. Ik heb namelijk geen contact meer met hen doordat ze zo fijn een "kerngezinnetje" uit aan het hangen waren en mij zo letterlijk het huis uit hebben gepest. Maar blijf jij lelker volhouden dat het de normaalste zaak is... vind ik namelijk van niet. Wat ik hierboven al een keertje aan heb gegeven, ik kan me wel voorstellen dat je anders houdt van je biologische kinderen dan van je stiefkinderen. Anders vooral en niet minder.
Mijn ouders zijn ook gescheiden en mijn moeder heeft al 20 jaar een andere man. Ik hou niet van hem, en hij niet van mij. Maar dat verwacht ik ook helemaal niet. Wat ik wel verwacht had, was dat hij er geen moeite mee zou hebben als mijn moeder aandacht besteedt aan mijn zoon oftewel haar kleinkind. Dat heeft hij wel en dat neem ik hem kwalijk. Maar dat hij niet van mij, mijn zus of mijn zoon houdt niet. Waarom zou hij? Er is geen bloedband tussen ons, als mijn moeder zou overlijden of ze uit elkaar zouden gaan zouden we elkaar nooit meer zien. Datzelfde geldt voor mijn ex-stiefkinderen. Je kind blijft altijd je kind, maar je stiefkind is stiefkind-af zodra je relatie over is. Ik kom een van hen nog wel eens tegen en dan maken we kort een gezellig praatje, maar ik voel net zo veel of net zo weinig voor mijn ex-stiefkind als voor mijn buurjongetje. Ik heb ervoor gezorgd, geholpen, mijn best gedaan en het beste gewenst, maar houden van? Nee. Verantwoordelijk voelen voor, betrokken zijn bij, allemaal prima maar echt geen diepe band voor het leven. Dat heb ik alleen met mijn eigen kind. De liefde die ik voor hem voel is grenzeloos.
Dus verwacht ik van jou dat jij er geen moeite mee heeft dat jouw partner voor zijn zieke kind zorgt, ook als dat jou niet zo goed uitkomt. Net zoals jij verwacht dat jouw stiefvader accepteert dat jouw moeder voor jou en jouw kind zorgt.
Ho ho, ik zei niet dat ik van hem verwacht dat hij accepteert dat mijn moeder voor mij en mijn kind zorgt. Ik heb het over de situatie dat zij eens in de maand of zo een uurtje koffie komt drinken en haar kleinzoon bewonderen. Niet dat ik of mijn zoon bij hen op de bank een besmettelijke ziekte mag liggen verspreiden.
En sorry, maar als mijn man en ik zouden scheiden zou ik niet willen dat er met mijn zoon gesleept wordt als ie ziek is. Ook niet in het kader van bezoekregeling. Dan blijft hij gewoon bij mij, zijn moeder. In plaats van dat je het nou zielig vindt voor het stiefkind dat zijn moeder een ziek kind heen en weer sleept alleen om haar ex te stangen.
Serieus? Dat is je vraag???? Nee, ik begrijp het nog steeds niet en zal nooit begrijpen! Ik had geen behoefte aan een tweede moeder, ik had behoefte om gewenst te voelen dat weekend eens in de twee weken door mijn stiefmoeder. Dat is alles. Praat het in vredesnaam niet goed.
Want haar vader kan natuurlijk geen actie nemen met betrekking tot de ziekte van zijn dochter? Nee, het kind gewoon weer wegsturen getuigd van een enorm warm hart (not)
Als die ziekte die het stiefkind met zich meebrengt besmettelijk is voor het eigen kind dat nog zo jong is en heel kwetsbaar? Ja dat gaat terug naar zijn moeder waar hij 90% van de tijd woont. Het lijkt mij dat een ziek kind ook helemaal niet weg wil uit zijn eigen huis en lekker in bed wil liggen ipv een uur in de auto naar zijn vader. Dan kun je toch beter verzetten?
En dan wordt er gezegd dat de ex alles aangrijpt om te zorgen dat kind zijn vader niet ziet. Uiteindelijk kan ze het dus niet goed doen. Ik heb wel echt medelijden met het kind dat de relatie tussen de belangrijkste mensen in zijn leven dusdanig is dat er van beide kanten dit soort gedrag en houding is. Mijn man heeft veel vaker voor onze zieke kinderen gezorgd dan ik. Ik werk veel meer dan hij. Ik zie dus oprecht niet in waarom een ziek kind bij de moeder moet blijven, maar goed, daarin accepteer ik dat ik er anders naar kijk dan de meeste mensen.
Daar gaat het niet om. Vader kan prima zorgen. Maar wij hebben het hier over een ziek kind dat besmettelijk is en die een hele kleine baby vreselijk ziek kan maken, Kijken hoe hard al die anderen moeders hier nog schreeuwen als het hen eens echt gebeurd! Maak het eerst maar eens mee. Daarna pas zaken roepen als één gezin, elk kind gelijk, enz enz
Haar vader had gewoon zijn dochter naar de dokter moeten brengen. In plaats daarvan is de onverrichter zake retour gestuurd naar moeder met alle gevolgen van dien (kind overstuur en voelt zich schuldig.... Duh, zou ik ook zijn na zo'n actie). Ze snapt er geen jota van, is niet express ziek en wil haar vader zien. Dar jij haar niet wil zien maakt zaken alleen maar erger maar haar vader had beter moeten reageren. Als ik een kleine baby heb en een kindje met vlekken komt dan ben ik niet direct panisch nee. Ik zou haar even niet de baby laten kussen maar kil het kind retourneren naar moeder is gewoon sneu. Heb met het kind te doen...
Mijn vader zei eens tegen me dat ik echt niet van de kinderen hoefde te houden. Ze lief vinden, helpen, waarderen enz was prima. Maar niemand kan je dwingen van anderen te houden en zeker niet ‘omdat dat zo hoort’.
OMG... Je hoeft niet van de kinderen te houden. Je kunt wel zorgen dat de kinderen zich welkom voelen in je kerngezinnetje en er niet als een wormvormig aanhangsel bij hangen
Tja, in de ideale wereld die een aantal hier willen scheppen werkt het ws zo. Bekend met een scheiding waar kinderen bij betrokken zijn? Persoonlijk bedoel ik dan en niet omdat je het van dichtbij meemaakt. Nee? Pas als je dit hebt meegemaakt én te maken krijgt met een nare ex mogen sommigen meekletsen.
Ehm ja... Mijn ouders en ik zit zelf in een scheiding... Met kind... Ik was namelijk zo'n kind van de rekening waar mijn stiefmoeder jou houding had. Geloof me, het is funest voor je zelfvertrouwen. Dat eeuwige gevoel dat je niet welkom bent omdat stiefmoeder andere plannen had waar ik (wij eigenlijk ik heb nog 2 zusjes) niet in pasten. Nare ex. Was zielig voor je. Zorgen dat het kind iig niet de rekening gepresenteerd krijgt voor die dagen dat ze bij papa is door kinderachtignde nare ex-kaart te spelen zou voor mijn respect zorgen.