Mijn man en ik hebben beiden een goed iq, beiden hbo gedaan. Onze oudste is al best pienter. Daarmee maken we grapjes en woordspelingen en die snapt ze allemaal. Of ze denkt er over en begrijpt ze dan. Gesprekken en aanwijzingen en focus zijn prima bij haar. Onze middelste bleef hier enorm mee achter, ‘snapt’ ons niet. We hebben na ander half jaar onbegrip van beide kanten aan de bel getrokken. Hij blijkt add/adhd te hebben, een wat lager iq en een achterstand in zijn eq. Hoewel ik het echt niet erg vind, is het in de praktijk niet altijd handig. Grapjes uitleggen of ze maar gewoon niet maken, alles herhalen of in meerdere stappen opdrachten uitsplitsen. Voor ons is soms niet te begrijpen dat hij dingen niet begrijpt en dat leidt tot frustraties. Momenteel proberen we met begeleiding oplossingen te vinden voor ‘problemen’ waar we tegen aan lopen. Hij komt er wel met onze hulp en op school komt hij gelukkig voor zijn zelfvertrouwen goed mee. Maar ik snap je gevoel dus wel.......
De leerlingen daar zijn wel echt heel anders dan op het vwo. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk, maar de instelling, interesses ed en daarmee ook het gedrag zijn gemiddeld genomen echt anders.
Ach kom op, natuurlijk laat ik dit nooit merken aan mijn kinderen. Iedereen heeft toch verwachtingen? Dat je kind lief is voor anderen, beleefd, empathisch, dat het zijn of haar best doet zoals je zegt ... Waarom zou slim anders zijn?
De andere verwachtingen die jij noemt vallen onder dingen die je probeert mee te geven in de opvoeding. Je kan in de opvoeding wel sturing geven richting het optimaal benutten van wat gegeven is maar intelligentie is meer aangeboren en daardoor anders.
Empathie is toch ook iets dat je niet kan leren hoor. Sturen misschien, maar dat kan je enigzins met intelligentie ook door veel te laten samen en veel te spelen. EQ en IQ zijn daarin niet zo verschillend, denk ik.
Nee, dat heb ik helemaal niet en snap ook nooit zo goed waarom er zo een waarde wordt gehecht aan intelligentie, toetscores etc. Het maakt mij echt niet uit hoe intelligent mijn kinderen zijn. Ik hoop vooral voor ze dat ze gelukkig en gezond zijn/blijven en later iets gaan doen waar ze plezier in hebben. Ik heb 4 totaal verschillende kinderen, zowel op cognitief als soc.emotioneel gebied. En ik maak me vaak meer zorgen om mijn dochter die juist zeer goed kan leren. Ze zit in een havo/vwo brugklas. Werkt keihard en wil graag naar het vwo. Ze heeft last van faalangst, is ‘bang’ voor onbekende situaties en verlegen. Zo wilde ze bv niet haar haar allereerste schoolfeest, alleen maar omdat ze niet wist wat ze moest verwachten en het eng vond. We hebben haar toch gestuurd en achteraf vond ze het super. Maar ik maak me hier wel zorgen om. En dan heb ik een dochter die school niet zo boeiend vind, van pre-havo naar vmbo moest omdat ze te veel onvoldoendes had. Nu gaat het een stuk beter. En inmiddels weet ze dat ze naar de kappersacademie wil. Ze heeft lef, veel zelfvertrouwen en is sociaal vaardig en zij komt er wel. En als dat nou of kapper is en niet als advocaat oid, vind ik niet boeiend. Mijn jongste dochter had een zeer lage iq-score toen ze getest werd op adhd. Wat ik toen aan eventuele verwachtingen had, heb ik gewoon bijgesteld. We denken hier in mogelijkheden en niet in onmogelijkheden. Inmiddels is gebleken dat die slechte score vooral kwam door de manier van afnemen van de test bij een 5-jarige adhd’er (te lang, zonder pauze en nog geen medicatie) en doet ze het veel beter op school dan verwacht. Maar hoe dat verder uitpakt weten we niet. Ik maak me wel grote zorgen om haar gedrag. Ze heeft de nodige gedragsproblemen en is in dat opzicht zeer slim en uitgekookt (street smart noem ik dat dan). En ik ben soms best bang voor hoe zich dat ontwikkelt in de puberteit.
Ja je hebt de basis van met hoeveel spiegelneuronen je aangelegd bent. Maar het leven heeft wel veel invloed op wat er verder mee gebeurd. Of het afstompt of juist leren aandacht te hebben voor signalen.
Nee hoor, iedereen heeft zijn eigen kwaliteiten. Of het vmbo zitten ook hele lieve mensen, en hele creatieve. Vind ik persoonlijk interessanter dan al die gemiddelde studenten op de universiteit. (Maar dat komt waarschijnlijk door eigen ervaring; school en maatschappij persen alles bij voorkeur in een gemiddeld keurslijf.)
Nee dit heb ik helemaal niet. Nu kunnen onze kinderen prima meekomen op school, jongste is zelfs best heel slim, maar dat verbaast me eerder dan dat ik daar heel blij mee ben. Ik vind het heel fijn voor haar en ik vind het ook fijn dat de oudste goed mee kan komen op school en het, hoe ouder ze is, het steeds beter lijkt te snappen allemaal (vooral rekenen was een issue, maar dat lijkt ze nu echt wel goed te snappen). Als ze het minder goed hadden gedaan op school, had mij dat niets uitgemaakt. Wel vind ik het voor hun fijn dat het allemaal lukt, lijkt me als kind vervelend als het niet zo goed lukt en je blijft zitten of je overal aan moet trekken om maar niet te blijven zitten.
Ik denk niet dat je teleurstelling vreemd is. Als je als ouders heel zorgzaam bent en je kind blijkt op zichzelf gericht is dat ook een eigenschap waar je teleurgesteld in kan zijn. Alleen heb ik het idee dat er een taboe rust op intelligentie. Want je mag wel vertellen dat je kind zo lief haar zusje troostte, of altijd mooie tekeningen voor oma maakt maar als je vertelt dat je kind op haar 7e de hele geronimo serie al uit heeft (bij wijze van spreken) ben je een opschepper en word je scheef aangekeken. Wat ik dus wil zeggen is dat ik probeer intelligentie te zien als een van de eigenschappen van mijn kinderen. Niet meer of minder. Nog wat relativeermateriaal: onze oudste is behoorlijk bovengemiddeld intelligent. Maar heeft ADD en moeite om zich staande te houden en kan niet zonder medicatie. Een vriendinnetje van haar scoort gemiddeld maar is emotioneel stabiel en draait lekker mee. Verschil is dat dat meisje gezellig en redelijk onbezorgd naar feestjes sport e.d. gaat. Terwijl mijn dochter vaak overstuur is, te moe of helemaal niet kan deelnemen. Zie het verschil in kansen tussen deze kinderen.
Nu vind ik ten eerste slim en intelligentie niet hetzelfde, ik ken genoeg mensen met een zgn lagere opleidng die op veel gebieden veel slimmer zijn dan een zgn hoger opgeleid iemand. En waarom is slim/ IQ anders? De hoogte van je IQ is aangeboren en dat is niet iets wat je mee kan geven in je opvoeding hoe je ook je stinkende best doet. Jouw vergelijking raakt dus kant noch wal.
Vind ik ook hoor, onze dochter gaat straks VWO doen en we zeggen nu al vaak genoeg van dat we niet hopen dat ze zo'n verwaande VWO muts zal worden
Nee dat heb ik ook niet. Ik vind die iq-testen vaak heel ouderwets en achterhaald. Geloof dat ze echt niet zo accuraat zijn. Mijn dochters zijn pienter en doen het goed op school. Ik ben zelf door verkeerde toetsscores en luie leerkrachten op de mavo beland en heb uiteindelijk een masterdiploma aan de universiteit behaald. Op eigen kracht, mijn ouders geloofden er eigenlijk niet in. Ik hoop veel meer dat mijn kinderen nooit hetzelfde moeten doorstaan. Dat ze iets ontdekken waar ze goed in zijn en dit met hart en ziel doen. Zoals mijn man zegt: prima als ze bakker willen worden, als ze maar weten wat er nog meer in de wereld te koop is. En daar zijn wij voor.
Ik hoop vooral dat je je dochter stimuleert om het beste uit zichzelf te halen, en niet te focussen op labels als 'verwaand'. Wij begrijpen pubers niet goed genoeg. Als ze iets doen dat volwassenen niet goed vinden of niet begrijpen, zijn ze meteen lastig. Ik bedoel dit niet persoonlijk, maar algemeen. We onderschatten adolescenten volgens mij stelselmatig.
Empathisch denkvermogen heeft niet iedereen maar je kunt het wel aanleren door te spiegelen. Hoe wil jij worden behandeld in een bepaalde situatie etc? Wij trainen onze nieuwelingen hier eindeloos in en een stukje levenservaring en levensloop heeft ook veel invloed op jouw empatisch denkvermogen. Een kind wat veel speelt wordt echt niet intelligenter, misschien meer uitgedaagd om zijn kwaliteiten verder te ontwikkelen maar zijn IQ zal echter niet stijgen want dat heb je of dat heb je niet, (hoog/gemiddeld/laag).
Je moet het ook met een knipoog lezen en wij stimuleren onze kinderen zeker om het beste uit zichzelf te halen. Mijn oudste is 14 jaar en doet Havo 2 maar hij maakt er een puinzooi van, willens en weten, je wil echt niet weten hoe frustrerend dit als ouders is en voelt, je kan met ze praten, je kan met ze in discussie gaan en je kan gaan schreeuwen maar het haalt helemaal niks uit maar dit zijn gewoon echt pubers. Ze kunnen er ook niet zo heel veel aan doen want natuurlijk vinden ze gamen met vrienden en op straat hangen veel leuker en belangrijker dan die ellendige school waar je je tijd aan het verdoen bent We hebben heel veel gehad aan coaching en meer mee te gaan met de flow van zijn/haar gedrag, ze beter te begrijpen en vooral niets op te leggen en vooral te accepteren hoe ze zijn en dat het soms ook net even anders gaat als dat je in gedachten had
Ok, maar ik denk dat er hier sprake is van spraakverwarring. Ik heb het niet per se over intelligentie en IQ als ik het over 'slim' heb. Slim komt inderdaad in vele vormen. En kan je wel degelijk enigzins oefenen. Het is niet voor niets toch dat ouders wordt afgeraden om hun kinderen al van jongs af voor te lezen, uit te dagen, spelletjes ermee te spelen, naar musea etc te gaan... Daar leer je toch uit als kind? Ik zou het dus érg jammer vinden als mijn kinderen daar niet uit leren. Maar in dit topic wordt blijkbaar meteen ervan uitgegaan dat je, als je hoopt dat je kind slim is, verwacht dat het hb is? Daar streef ik alvast niet naar. Maar ik ben niet te beroerd om toe te geven dat ik even zou moeten slikken als blijkt dat een van mijn kinderen echt moeite heeft om bij te blijven in de klas. Net zoals ik zou moeten slikken als ik te horen zou krijgen dat mijn kind een pester is. Want nee, ook dat kan je niet enkel door opvoeding vermijden. Net zoals slim zijn niet enkel door genen bepaald wordt.
Ik hoop vooral dat mijn kinderen gelukkig zijn en kunnen zijn wie ze willen zijn. Ik heb het in mijn korte omgeving helemaal verkeerd zien gaan door verwachtingen die sommige ouders aan hun kinderen stellen. Mijn oom en tante zijn beide hoogopgeleid. Oudste zoon van hun was heel slim en behaalde zeer goede resultaten. Zijn ouders zagen zijn toekomst al helemaal voor zich, een universiteitsdiploma en een goed betaalde zeer belangrijke job. Zijn interesses lagen echter ergens anders, wilde met zijn handen werken. Zijn ouders accepteerde dit niet en hebben toch geprobeerd om hem in een bepaalde richting te duwen want wat hij wilde was volgens hun ver onder zijn niveau. Mijn neefje is in de criminaliteit beland gedurende een korte periode. Heeft een tijdje bij familie gewoond omdat het thuis echt niet ging. Ondertussen heeft hij zijn hele hebben en houden bij elkaar gepakt en woont hij aan de andere kant van de wereld. Hij verdient daar goed zijn boterham op zijn manier en het gaat hem echt goed. Relatie met zijn ouders (vooral zijn moeder) zal echter nooit meer volledig herstellen.
Maar ook hier geldt, voor mij alvast, dat het niet is omdat ik hoop dat mijn kinderen slim zijn, dat ze dan maar universiteit moeten doen.