Bij mijn eerste was ik wel meteen verliefd. De tweede heeft moeten groeien, maar waarschijnlijk ook omdat hij geboren werd na een kindje dat we waren verloren. Ik durfde er nog niet vanuit te gaan denk ik dat hij wel echt bij ons bleef en me dus aan hem te hechten. Bij de derde ook meteen verliefd.
meteen verliefd op beide bij de eerste had ik wel zoiets van en nu? mag ik hem zomaar meenemen? en dan?
Ja, direct. Hij trok zo'n lief pruillipje; zo van! Hoo, wat is mij nou net overkomen?! Wij moesten nog even in het ziekenhuis blijven. Toen we naar huis gingen, ging eigenlijk alles zo vanzelf. Alleen het in bad doen vond ik spannend. Ik zat echt op een roze wolk ondanks dat ik ruim 2L bloed verloren was en de bevalling alles behalve soepel ging.
Haha om deze reden denk ik nu een derde ook wel te willen! Terwijl ik na de eerste twijfelde of ik dat wel nog eens moest doen
Bij de eerste ging het erg mis tijdens de bevalling en was ik bijna dood. Ik kreeg en spedkeizersnede onder volledige narcose. Mijn dochter was bijna 3 uur oud toen ik haar voor het eerst zag. En ik denk door wat we mee hadden gemaakt was het pure herkenning toen ik haar voor het eerst zag. Net alsof ik altijd had geweten hoe ze eruit zou zien. Ik was ook meteen verliefd. Bij de tweede ging het wat minder dramatisch en toen ik haar voor het eerst zag dacht ik: ‘oh, dus zo zie je eruit’. En nu moest ik er wat meer aan wennen. De verliefdheid kwam wel snel daarna. De derde was al 2,5 jr oud toen we haar kregen. Dus vanzelfsprekend moest hier de liefde groeien. En bij mijn zoon was het wel weer ‘liefde op het eerste gezicht’.
Bij eerste vond ik het vooral eng, verwarrend en vermoeiend ... Ik kende helemaal geen baby's en had ook eigenlijk nooit iets met kinderen gehad (geef mij maar volwassenen ) dus het was echt een onbekend schepsel dat opeens in mijn armen lag en blijkbaar van mij was. Heel bizar idee vond ik dat... Ik zal ook nooit vergeten toen hij voor eerst huilde in wiegje op verloskamer toen ik alleen met hem was. In paniek op knopje geduwd, want wat moest ik nu!? (nu als ervaren moeder moet ik erg lachen om mezelf: duh, gewoon oppakken en lekker knuffelen ) Ik durfde hem niet uit mezelf aan te raken, mocht dat wel? Het was echt wennen ja... (kraamweek ging ook niet van een leien dakje en viel tegen) De echte jij-bent-mijn-alles liefde kwam bij mij ook echt later, toen ik mijn kind een beetje kende en een beetje wist wat er van mij verwacht werd. Bij de tweede en derde was het meteen herkenning, jij bent mijn kind en je bent geweldig. Maar ja, toen wist ik dus ook wat het inhield, moeder zijn ...
Ja, meteen. Ik was erg bang dat ik weinig voor mijn dochter zou voelen omdat ik haar pas 2 uur naar haar geboorte zag (ks onder volledige narcose) maar ik voelde meteen: jij hoort bij mij ♡.
Ja ik was wel meteen verliefd. Maar had bij de eerste ook veel angst en een enorme bezitsdrang. Niemand mocht haar vasthouden, behalve wij en de vroedvrouwen. Bij de tweede en derde ben ik daar veel makkelijker in geworden. Maar verder hetzelfde, meteen verliefd en vaak ook wanhopig. Hoort er echt bij.
Nee, ik was helemaal niet verliefd, veel te uitgeput voor en toen dat een beetje beter ging maakte ik me zo veel zorgen over dat ik niet van haar zou kunnen houden dat ik niet eens doorhad dat ik al van haar begon te houden. Zeker nu ze wat begint te praten en gebaren ben ik echt helemaal stapelgek op haar, maar dat begon eigenlijk al vanaf dat ze kon lachen. Ik weet niet of ik echt een moedergevoel heb of dat dat is voorbehouden aan mensen die bevallen zijn maar ik ben wel dolverliefd en trots op haar. En van het allereerste begin ook al erg bezorgd, als ik haar niet meer hoorde ademen of zo ging ik direct boven haar bedje hangen.
Hier moest dat ook groeien hoor ... de oudste was ook een huilbaby, dus die eerste maanden waren sowieso heel zwaar. De connectie met haar was wel heel diep meteen, maar meteen verliefd ... nee dat denk ik niet. Tweede dochter moest ik ook heel erg aan wennen. De oudste kende ik inmiddels goed, we waren echt een team. Ook al was ze pas net 2 weken 1 toen mijn jongste dochter geboren werd. Die moest ik ook echt leren kennen en omdat ook zij een huilbaby was heeft dat ook even geduurd. Bij de derde hetzelfde verhaal eigenlijk, al was hij een stuk rustiger. De meiden waren 27 maanden en 15 maanden toen hij kwam. Dus het was gewoon druk met 3 mini’s. Mijn ervaring is dat de band er meteen is (die onzichtbare navelstreng) maar het echt even tijd kost om aan elkaar te wennen en elkaar echt te leren kennen. Dat ultieme verliefdheids/roze-wolk/blauwe-wolk gevoel heb ik iig niet meteen gehad.
Ik weet nog toen we na de bevalling terug kwamen uit het ziekenhuis. We zetten de MC met baby op de grond in de gang. Trokken onze jassen uit, baby mee naar de woonkamer (in de MC) en daar stonden we...als kersverse ouders. We keken elkaar wat hulpeloos aan, wisten niet goed hoe we de baby nu het beste uit de MC moesten halen, hoe we het handigst haar jasje uit moesten doen, wat we daarna moesten doen...en de kraamzorg zou pas een paar uur later komen. Uiteindelijk lukte het allemaal, hebben we de baby in de wieg gelegd naast ons bed en zijn we zelf ook in bed gaan liggen. Dat hadden ze in het ziekenhuis gezegd, dat we vooral ook zelf in bed moesten liggen. En toen hebben we zo 2 uur gewacht op de kraamzorg, we durfden ons amper te bewegen haha! Zo anders was dat bij onze tweede. Ook in het ziekenhuis geboren maar dan weet je al zoveel meer. Ik wist hoe ik hem uit zijn wiegje moest pakken, hoe ik hem aan moest leggen, aan moest kleden, luier verschonen etc. Bij de eerste deed de zuster dat allemaal maar nu kwam er geen zuster aan te pas en deednik alles zelf. Al met al kan ik zeggen dat ik bij beiden niet gelijk verliefd was, dat kwam toen we wat meer interactie kregen. Maar de tweede voelde wel gelijk meer 'eigen'. De oudste durfde ik amper aan te raken, wist ik veel, ik had nog bijna nooit een baby vastgehouden. Bij de tweede voelde ik me lichamelijk beter en wist ik al eea waardoor ik direct voor hem kon zorgen (heb nog net niet zijn eerste pakje zelf aangetrokken maar binnen een paar uur had ik hem alweer omgekleed omdat dat eerste pakje toch een beetje strak zat en dat vond ik zielig, bij de oudste durfde k dat echt niet) en dat maakte wel dat het meer van mezelf voelde en ik me sneller verbonden voelde met deze baby.
Haha, herkenbaar! Mijn eersten waren er 2 en ook die wilde ik niet delen. Vroeg het kraambezoek, welke zal ik nemen. Oeiiiiii. Inmiddels makkelijker geworden
Ik gaf ons kind juist heel makkelijk aan anderen. Vreemd genoeg voelde ik me daar juist schuldig over. Ik was ook blij om weer te gaan werken, ook zoiets waardoor ik me schuldig voelde. Inmiddels houd ik zielsveel van ze allemaal en herken ik ook wel dat ik dat altijd gevoeld heb. Maar dat zag ik dus pas achteraf. Ik geef nog steeds makkelijk mijn kinderen uit handen, maar inmiddels ook met volle overtuiging dat ik een goede keuze voor ze maak. Ik geloof dat ik hen de mogelijkheid geef om van veel mensen liefde te krijgen, niet dat ik ze mezelf ontneem, maar anderen geef. Maar dat kostte me echt tijd om te herkennen. Daarmee wil ik trouwens niet zeggen dat het een beter of slechter is, ik denk dat het goed is om je eigen gevoel daarin te volgen, dat je dan de juiste keuze maakt en je daar nooit schuldig over hoeft te voelen. Dezelfde liefde kan tot andere keuzes leiden.
Dat ben ik helemaal met je eens! Het schuldig voelen erover is hartstikke zonde. Nu is een baby, peuter, puber fase allemaal verschillend en heeft alles zijn vormen van los en vrij laten. Ik hoop juist dat ik het kan en blijf kunnen omdat ik ook niet geloof in overbeschermendheid. Artikelen genoeg bewijzen hoe onprettig dat is voor je geestelijke vorming. Gelukkig heb ik nog om erin te groeien en ben ik inmiddels dus al makkelijker. Niet om het goed te praten of zielig te doen maar het komt bij mij hoogstwaarschijnlijk uit de niet fijne/warme/ liefdevolle band met mijn moeder. Over compensatie de andere kant op, dat moet en mag niet doorslaan. Gelukkig heb ik dat bewustzijn al wel .
Bij de eerste ben ik enorm veel bloed verloren en ik was de eerste dagen zo zwak dat ik het alleen maar best vond als iemand anders voor mijn dochter zorgde. Het echte verliefde kwam pas toen we een paar dagen thuis waren. Bij mijn 2e heeft het ook een tijd geduurd. Hij werd gelijk bij me weg gehaald en naar de ic gebracht. Ik heb hem toen 's avonds even gezien op de ic. Maar toen had ik niet echt het gevoel dat het mijn kind was. De dag erna mocht ik hem voor het eerst vasthouden en toen voelde ik gelijk dat er meer aan de hand was met hem. Maar toen groeide mijn moedergevoel wel voor hem, zeker toen ik de verzorging zelf kon gaan doen. Bij mijn jongste was ik wel gelijk compleet verliefd. Bij hem heb ik me volgens mij ook echt als een leeuwin gedragen, haha. Niemand mocht hem vasthouden, ik gaf hem zelfs niet aan zijn vader, haha. Alleen het ziekenhuis personeel werd gedoogd. Maar goed, dat is niet zo gek als je 3x geen normale bevalling hebt gehad. En 3x niet de eerste momenten van je kindje hebt meegemaakt.
Dit, al heb ik nog geen tweede/derde. Maar ik was direct verliefd, en hoewel de bevalling lang en zwaar was, mocht ik hem zelf mee aanpakken en heb ik hem niet meer los gelaten. Ontzettend veel bezitsdrang had ik, ik heb staan huilen toen iemand in de kraamweek de wagen met mijn zoontje wegreed naar binnen zonder te overleggen. En ook angst. Angst om hem te verliezen, angst dat het allemaal niet echt was. Maar echt, meteen verliefd, vaak wanhopig en die liefde wordt met de dag groter. En de angst, dat het niet echt is, dat ik hem verlies, blijft, maar minder op de voorgrond dan de eerste dagen. Wel denk ik soms, hoe kan ik ooit zoveel van een evt. tweede houden. Past dat wel in mijn hart .
Op je laatste vraag, mijn antwoord: Ja! Sterker nog, ik houd nog meer van mijn oudste nu hij grote broer is. De interactie tussen mijn kinderen (zelfs wanneer ze elkaar de haren uit het hoofd trekken) vind ik nog zoveel grotere liefde geven. En ik hield ook meteen van de tweede en derde in hun relatie tot de oudste. Zo wonderlijk gaaf om te zien hoe natuurlijk sterk dat is. Welk effect ze op elkaar hebben. Ik houd van allen evenveel, allemaal anders, maar niet minder, en als combi van 3 nog het allermeeste.
Nee. Bij de eerste voelde ik wel meer oooooohhh gevoel maar het echte moedergevoel kwam later. De tweede vond ik maar vies, natuurlijke bevalling met een hoop babypoep. Jughhh. De eerste maanden huilde hij veel. En nu ben ik hopeloos verliefd op beide dus heb me nooit schuldig gevoeld.
Heel erg normaal hoor!!! Don't worry het komt echt goed! Je wordt door zoveel emotie overspoeld en onzekerheid hoort daar ook bij! Niet iedereen voelt meteen die enorme liefde maar dat groeit echt! Ik had het bij mijn eerste twee ook niet en bij m'n derde toevallig wel. En nu houd ik toch echt van alledrie even veel!