Ik vind het eerlijk gezegd helemaal niet raar om voor advies op een forum een foto te plaatsen van een uitslag o.i.d. Zéker niet als dat iemand geruststelt en daardoor niet naar de huisarts gaat. Dit topic spreekt zich m.i. enigszins tegen. Aan de ene kant mag men niet voor elke pukkel naar de HAP, maar men mag ook geen foto's op een forum plaatsen voor wat algemeen advies. Wat willen we nou eigenlijk?
Afgelopen jaren voor zoontje regelmatig bij de dokter gezeten qua allergieen en eczeem Hij had vooral toen die kleiner was best vaak koorts en dan wouden ze hem vaak toch wel even zien. Allergieen lopen we bij een Kinderarts voor maar pas nog bij de huisarts geweest omdat het weer een andere allergie was dan we mee bekend waren en niet wisten hoe of wat. Voor mezelf niet zo vaak. Loop te vaak door. zat pas tegen nierbekonsteking aan toen was de assistente juist boos dat ik niet eerder had gebeld. Heb wel 1.5 jaar geleden in korte tijd de hap 2 x moeten bellen voor mezelf. 1 maal door een elleboog breuk en tweede door middemvoetsbeentje breuk. Mijn dokter was op vakantie en had al een paar dagen echt last. Bultje op voet en kon amper nog lopen. Vervanger zei wacht maar nog paar dagen. Had avonds zon pijn en kon bij a niet meer lopen. Heb de hap gebeld doorgestuurd en middenvoetsbeentje gebroken. Vaak als ik ga is er ook wel echt iets
Joh, calm your tits. Ik heb nergens gezegd dat mensen niet naar de huisarts mogen. Tuurlijk moet iedereen lekker naar de huisarts gaan, als ze dat nodig achten. Was gewoon benieuwd hoe vaak dat nou daadwerkelijk gebeurde. Anyway, ik vind het wel raar om medisch advies te vragen aan vrouwen die niet medisch geschoold zijn ja. Wie weet zeggen wij wel aan de hand van een foto of omschrijving dat het niets boeiends is en blijkt het iets levensbedreigends te zijn.
Ach kom op echt niet iedereen heeft een onderliggende kwaal Je hebt blijkbaar geen idee hoeveel mensen er voor niks zitten....
Ik vind ook dat hier alleen maar extremen worden aangehaald als voorbeeld van mensen waarvan wordt gedacht dat ze voor niets komen. Dat zijn echt grote uitzonderingen. De meeste mensen die voor niets komen komen ook echt voor niets.
Huisarts nauwelijks. Wel vaak tel contact voor bijvoorbeeld herhaling van medicijnen. Hap helaas vaker. Ik heb (gek genoeg) vaak in het weekend een acute blaas/urineweg infectie. Ik krijg dan enorme buikpijn en plas bloed. Vanwege de problemen aan mijn blaas in het verleden bel ik gelijk. Moet helaas altijd langs komen maar standaard zijn de ontstekingswaardes erg hoog en krijg ik antibiotica mee. Afgelopen jaar viel het gelukkig mee, maar 2 keer voorgekomen.
Ja hoor, daar zijn cijfers over. - Op 1 januari 2014 hadden 8,2 miljoen mensen in Nederland één of meer chronische ziekten. Dit komt overeen met de helft van de Nederlandse bevolking. (Volksgeondheidszorg/RIVM) - Voor de mensen die zich zorgen maakten over de zorgkosten: Ziekenhuiszorg is de grootste kostenpost, daarna verpleging en verzorging, daarna gespecialiseerde GGD, daarna farmacie, en daarna komt pas huisartsenzorg, hulpmiddelen etc. Voor de mensen die dachten dat men elders meer medicijnen gebruikt, dat kan zijn maar niet binnen Nederland: Geboren Nederlanders krijgen meer medicijnen uitgereikt dan mensen met een migratieachtergrond. (CBS/Statline)
Ik verbaas me altijd dat mensen hier vragen wat ze met iets medisch moeten. Als je denkt dat er iets is gewoon de assistente bellen en overleggen, die kan dat echt beter inschatten.
Hier ben ik het wel mee eens. Als je medisch advies wil dan naar een dokter. Ik wil niet bepalend zijn hierin. Zeker ook omdat ik geen idee heb hoe de uitslag die bij meningitis hoort eruitziet. Sterker nog: wist niet dat het erbij kon horen. En dokters zeggen meestal: liever 2x te veel dan 1x te weinig.
M'n vriend is jaren niet gegaan. Denk misschien 10 jaar ofzo en dit jaar wel vaak. Hij werd ziek. Griepje waarschijnlijk maar met een hoofdpijn wat abnormaal was. Alsof iemand om de 20 seconden met een teaser op zijn hoofd zat te schokken. Njah niks aan de hand, afwachten blablabla. Uiteindelijk na 2 weken bloed getrokken. Was zijn suiker veel te hoog. Huisarts had overlegd en moesten onmiddellijk naar de spoed om andere zaken uit te sluiten. Gelukkig niks anders gevonden en na 3 weken was de hoofdpijn weg. Wel weinig energie. Constant dorst. Nu moet hij regelmatig op controle en zijn suiker fluctueert heel erg.dan staat die op 7, dan op 15, dan op 8,... Nu zijn we nog steeds aan het afwachten. Letten op koolhydraten en genoeg beweging. Zijn BMI is goed. Wat die hoofdpijn was weten we nog steeds niet. Waarschijnlijk was de suikergehalte door de griep heel erg omhoog geschoten en kreeg hij daarom die hoofdpijn. Dus van 10 jaar geen huisarts naar nu misschien 10 keer per jaar huisarts
Ik bel en/of maak een afspraak wanneer ik dat nodig acht voor mijzelf of mijn kinderen. Geen idee wat ‘mijn statistieken’ zijn. Ik zit er niet wekelijks in ieder geval. Weet wel dat gezondheid niet altijd een keuze is, zelfs al doe je heel erg je best om gezond te leven. Ik ben er met periodes ook meer geweest dan me lief was, maar het is geen hobby van me ofzo, eerder het tegenovergestelde. Denk dat dat ook voor de meerderheid van de mensen geld. Ieder mens is anders, de een is onzekerder over zijn/haar gezondheid of de gezondheid van zijn/haar kinderen. Dan ga je wellicht sneller naar de huisarts dan iemand die dat niet heeft. Maar dat is geen huisartsje pesten ofzo. Een huisarts is eerste lijn, toegangelijk, en ook om te voorkomen dat mensen onnodig naar een specialist gaan of dure onderzoeken ondergaan. Een huisarts filtert en is er mijns inziens ook om mensen met zorgen (over kinderen) gerust te stellen. Ik persoonlijk maak me liever 1x te veel zorgen dan dat ik mezelf op de borst klop omdat ik het ‘zo goed’ weet wanneer contact op te nemen met de huisarts en (oh wat goed van mij) ze niet ‘lastigval’ met ‘nutteloze’ vragen. En zelfs ik had laatst ‘te laat’ aan de bel getrokken voor mijn vrolijke maar naar toch bleek heel benauwde zoontje van 10 maanden. Het is ook niet altijd wat het lijkt. Als mensen echt misbruik maken van de zorg mag daar wat van gezegd worden vind ik. Dan mag een huisarts eerlijk zijn. Maar geloof niet dat de intentie is van de meerderheid van de mensen.
En op mijn werk had iemand soms pijn in zijn benen. Op aandringen van zijn vriendin naar de huisarts gegaan en 3 maanden later was zijn begrafenis. Hij was jammer genoeg ook niet te redden als hij onmiddellijk was gegaan. Maar liever 10 keer teveel dan 1 keer te weinig. Zelfs al lijkt het niks. Het kan toch iets heel ernstigs zijn.
Hier de eerste vier en een half jaar huisarts en hap plat gelopen. En ja, daar werd door genoeg mensen van alles van gedacht. Zelfs door mijn eigen moeder. 'verkoudheid hoort erbij'. Klopt, helemaal mee eens, maar níet als je kind meer dan 20x in een jaar verkouden is met longontsteking en middenoorontstekingen. Van de kinderarts moesten wij een dagboek bij houden. Ik lees ze soms nog wel eens en kan het dan niet droog houden. Nu, na bijna 4 jaar nog steeds niet. Wat was ze ziek. En wat heb ik een kracht moeten leveren. Met haar. Op een gegeven moment was ik er van overtuigd dat mijn dochter logopedie nodig had, ze was drie jaar jong. Mijn moeder: "maar Mex, jij knauwde ook zo, dat komt wel goed" "jij verdraaide ook veel woorden" "is ze daar niet wat jong voor?" Door uitspraken van anderen én oververmoeidheid vanwege alle medische zorgen, ging ik twijfelen aan mijzelf. Tot ik bij het consultatiebureau kwam, het ter sprake bracht en er nog geen uur later een brief van de jeugdarts op het bureau van de huisarts lag en nog geen twee dagen later ik bij de logopediste zat, welke mij aan keek en zei: "wat ben ik blij dat zij jou heeft als moeder! Ik ga haar helpen zodat ze zonder spraakstoornis naar school kan!" En dat lukte! En wat Tuc zegt: als je niet of nauwelijks bij een arts komt, wees gezegend. En oordeel niet. Besef ook , dat dit zomaar ineens kan omslaan. Dat jij in dat schuitje komt waar anderen nu in zitten en waar jij, of wie dan ook, van alles over denkt. Als je in dat schuitje komt, heb je de mensen om je heen heel hard nodig. Zonder oordeel, maar met steun.