Hi meiden, Ik heb even wat advies nodig van gelijk gestemden zeg maar. Ik probeer het zo kort mogelijk te houden (Hahah!), in september 2015 gestart met onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Ik was destijds als ruim 2 jaar van de pil af. Ik had onregelmatige cyclussen daardoor doorverwezen naar de gyn (in juli 2016 zouden we de eerste afspraak hebben) toen ik in juni 2016 zwanger bleek te zijn. Dit werd een miskraam. De afspraak ging niet door want ik had bewezen zwanger te kunnen worden. Maar mijn werden cyclussen nog langer en onregelmatiger. Rond december 2016 was mijn cyclus nog steeds zo onregelmatig dat ik toch contact opgenomen heb, in februari 2017 waren we aan de beurt. Tussendoor bleek ik overigens weer zwanger, maar dat ging de dag na de postjes test al mis. Een hele vroege miskraam dus. Ik mocht wel gewoon komen (gelukkig). Er is alleen bloedonderzoek en een echo bij mij gedaan, alles was goed volgens de arts. Om mijn cyclus te reguleren kreeg ik een recept clomid. Wel wat vreemd, maar ik had ineens een pracht cyclus. Echter.. de tweede maand was mijn slijmvlies zo dun dat een innesteling onmogelijk zou zijn, de derde maand gebeurde dat weer en dus vroeg ik om meer onderzoek. Dat wilde ze niet. Na wat gedoe heb ik een second opnion aangevraagd waar we allebei goed onderzocht zijn. Na de clomid had ik trouwens ineens wat regelmatigere cyclussen (voor mijn doen). Uit het onderzoek in het nieuwe ziekenhuis bleek mijn man erg goed zaad te hebben maar ik heb dus een eileider verstopt. Daarop volgde het advies om het weer een jaar zelf te proberen omdat de kans op een natuurlijke zwangerschap toch zo'n 35% is. Inmiddels is het half januari 2018 en zijn we zo'n 2,5 jaar bezig. Ik merk dat ik dit zelf proberen niet meer trek. We hebben nog een klein half jaar te gaan, voordat we terug mogen maar ik heb geen idee hoe. Ik ga hier zo langzamerhand kapot aan. Dat maakt dat ik erg twijfel of ik niet nu toch al contact moet opnemen met het z'huis. Maar ik weet niet zo goed ofdat wel slim is, ben vreselijk bang dat ze niks willen doen etc etc. Hebben jullie advies, tips of overige zaken die me een beetje verder zouden kunnen helpen? Ik hoor heel graag! Het spijt me, dat korte verhaal is niet echt geluk. Sorry meiden.. Liefs van Nooortje
Jeetje niet leuk jou verhaal, naar mijn idee wordt het wel heel erg op zelf proberen gegooid. Is een ander ziekenhuis geen optie ? Geen idee hoe ver je van Twente woont ? Ik zelf heb daar goede ervaring mee. Maar als jij denkt dat je het echt niet volhoud dan gewoon eisen dat je in behandeling genomen wil worden. Jullie hebben ook al zon lange weg achter de rug. Hele dikke digi knuffel
Je kan het altijd vragen. Een ziekenhuis gaat niet een dure behandeling starten als de kans zonder behandeling groter is dan met, maar je kan altijd een gesprek aanvragen, en dan kan je in ieder geval je verhaal kwijt. Misschien luisteren ze wel en kan je starten, misschien zijn ze bereid een middenweg te kiezen en af te spreken bijvoorbeeld nog 3 maanden, of op zijn minst dat de behandeling mag worden gestart direct als je dat jaar vol hebt, en niet dan weer in de wachtrij voor een afspraak, dan bespreken welke behandeling, en dan pas starten. En als het goed is kan het ziekenhuis je ook helpen om bij een medisch maatschappelijk werkster gesprek te krijgen, en dat kan heel veel goed doen. In ieder geval een dikke digitale knuffel!
Thx voor je reactie! Een nieuw z'huis voelt wat ingewikkeld omdat dit al het tweede z'huis en ik vertrouwen heb in mijn nieuwe arts. Inderdaad, misschien moet ik gewoon eerlijk naar haar zijn en het gesprek aangaan. Wie weet wat eruit komt!!
Thx! Goed idee, die maatschappelijk werkster als mogelijke overbrugging. Wellicht helpen wat gesprekken om het vol te houden met vertrouwen. Ik snap overigens het standpunt van de arts wel, als de kans op een zwangerschap kleiner is in een traject moet je dat zo lang mogelijk uitstellen. Dat vind ik er ook zo lastig aan, ik volg het rationeel helemaal maar gevoelsmatig en in de praktijk vind ik het vreselijk verdrietig. Kortom, ik ga bellen en kan op z'n minst vragen om ondersteuning in dit stukje van het proces.
Dat snap ik hoor, is ook heel logisch! Ik ben zelf ook iets eerder gaan bellen onder het mom "ik wil graag wel zodra ik de tijd heb overbrugd starten, en niet weer wachten" en toen ben ik eerder geholpen. En inderdaad is het echt fijn om af en toe met iemand te kunnen praten.
Ik heb het ziekenhuis gebeld en gevraagd om ondersteunde gesprekken in de nog te overbruggen periode. Verwijzing is direct gemaakt, binnen 2 weken wordt ik opgeroepen. Ik ga met deze mevrouw maar even bespreken wat wel/niet gepast is. @Ashleyrachel & @Pimpelmeesje dankjullie wel voor het advies!!
Super gedaan! Hopelijk geeft het je wat rust. En denk eraan blijf op je strepen staan als je echt niet meer wil wachten.