Mijn moeder is vaak depressief en dan stuurt ze negatieve apps etc. Nu weet ik niet of ik wat verkeerds gezegd heb of gedaan heb, maar ze was zaterdag afwezig en leek wat nukkig en ging in een hoekje van de kamer zitten op de verjaardag. Nu kreeg ik vanmorgen een appje wat ik erg naar vond, ze doet dit wel vaker maar ik wordt er zo zat van. Het liefst breek ik met haar, ik weet dat ze ziek is maar ik trek dit niet meer. Het nadeel is dat ik thuis nog jongere zusjes/broertjes heb en mijn vader (maar die trekt in alles partij voor haar). Donderdag heb ik een gesprek met mijn hulpverlener en dan vraag ik aan haar wat ik er mee moet. Voor nu reageer ik niet op de negatieve apps van haar. Is er iemand die dit gedrag herkend en wat doe/deed jij?
Jup herkenbaar.. en oh zo verdrietig.. Ik heb twee weken geleden voor mijn gevoel het contact verbroken, de dag voor mn zoontje zn verjaardag ik kon het ook niet meer, het is klaar. Ik hoop dat de dienstverlener je kan helpen, wie weet heeft ze goede tips. Ik heb het er zelf vaker met mensen over gehad en die zeiden hetzelfde "genoeg is genoeg"
Ik heb wel een moeder die depressief is geweest en soms kan terugvallen in somberheid maar dit doet ze niet. Ik zou haar blokkeren op de app want dan krijg je het ook niet binnen. Ik zou daar echt geen zin in hebben.
Zou ik ook blokkeren, mijne doet dit gelukkig ook niet (maar ik heb haar dan ook in geen enkel netwerk/app toegelaten ) Kan je zo'n bericht niet forwarden naar je vader, met de vraag of alles goed gaat...?
He wat naar voor je. Blokkeren is een goed idee. Als ze vraagt waarom aangeven dat jij er erg verdrietig door wordt en verder geen verwijt ( wat helemaal niet makkelijk is) Ik lees dat je zelf hulp hebt. Zeker bespreekbaar maken en samen nagaan wat het bij jou triggert. Veel sterkte ermee!
Hi wat vervelend zeg.ik kent het.heb me contact ook verbroken met me moeder.we hadden al jaren ruzie .toen ik vroeger thuis woonde .werd ik altijd uit huis gezet als ze slechte zin had.gelukkig had ik n lieve tante .ze werd me 2 de moeder .kreeg n relatie met me huidige vriend in middels al 15 jaar .op n gegeven moment kon ik niet meer en ben ik met 18 uit huis gegaan .samen gaan wonen in de woonplaats van me.vriend .en toen begint t pas.de nare heid.ze vond t niet leuk.en bleef maar ruzie zoeken .zelf toen mijn zoon in 2013 geboren werd bleef ze ruzie zoeken om de kleinste dingen .ze heeft me zoon in totaal maar 2 x gezien .hij is 4 nu.mijn zoon zal haar denk ik niet herkennen. Toen ik haar het meest nodig had met.me zoon als baby. Die veel huilde .was ze er niet.ze heeft ons zoveel pijn gedaan en me broertjes ook .mijn kleinste broertje helaas de verkeerde kant opgegaan.helaas.door de slechte jeugt. Hoorde dat ze borderline moest hebben.heel erg .maar wil er echt niks mee te maken hebbe.dus snap je wel.doe wat je gevoel zeg en denk oom aan je zelf!
Ik heb het contact verbroken met mijn moeder. Al jaren geleden... het heeft me heel veel rust gegeven.
De berichten los zien van jezelf. Neem haar negatieve houding niet over. Klinkt makkelijk, is het niet. Heb er zelf jaren over gedaan en nu nog heeft ze me ooit. Familieopstellingen raad ik een ieder aan in zulke situaties.
Ik zou tegen me moeder vertellen dat ze echt hulp moet gaan zoeken. Ik zou geen contact met haar kunnen verbreken als zij zo somber is, die zou haar nog meer somber maken en wie weer wat er dan gebeurt. Waarschijnlijk stuurt ze jou die appjes omdat ze voelt bij jou der gevoels los kan laten en reageert ze op jou af .. mensen reageren vaak hun gevoels af op mensen van wie ze veel houden gek genoeg ( ik weet natuurlijk niet wat voor berichtjes je krijg kan hier nu niet over oordelen natuurlijk) is ze al naar de huisarts geweest ermee zodat ze proffesionele hulp kan krijgen?
Ach wat erg he! Mijn moeder is niet depressief en officieel mag ik niet labelen ... Ik heb gewoon een slecht contact met mijn moeder. Ze betrekt alles op haar en ze heeft mij nooit de emotionele steun gegeven die ik zocht en nodig had, vooral tijdens mijn pubertijd. Naar de buitenwereld doet ze net alsof ze een hele lieve betrokken moeder is, maar zodra de deur dicht is... Voorbeeld na mijn operatie stond mijn moeder er op dat ik daar een paar dagen aan kwam sterken. Dit was gewoon zoals ik eigenlijk al wel wist voor het uiterlijk vertoon ... kijk mij eens een goede moeder zijn. Ze kokkekteert met mijn ziekte. Maar als bezoek weg was en ik vroeg om een glas water, dan heel boos doen: ja bestel maar! Het is hier geen hotel. Maar het stomme is... ik blijf het altijd maar proberen. Ik heb ook vaak met de gedachte gespeeld om te breken ... maar ik weer als geen ander ook hoe moeilijk dat is.
Mijn moeder wil geen hulp, heeft ze gehad maar ze werkt niet mee en is een paar jaar terug gestopt met de antidepressivia. Ze vind dat wij haar moeten accepteren zoals ze is, oké prima dat probeer ik zoveel mogelijk te doen maar er is wel een grens vind ik. Berichtjes dat je op het eind je vrienden leert kennen, ze achter je rug om praten en niet weten hoe je bent etc. dat het leven zo moeilijk is en dat niemand van haar houd, wat heeft het leven nog voor zin etc. Praten met haar daar over doe ik niet meer want ik krijg de schuld van alles en niemand begrijpt haar.
Dat zal bij onze familie niet werken, de meesten doen alles om mijn moeder te pleasen en de rest zegt dat ik het maar uit moet zoeken met mijn moeder. Die zien het nog niet in dat het psychisch is.
Vind het eerlijk gezegd echt heftig hoe de meerderheid reageert. Alsof de moeders ervoor kiezen om in depressie te zitten. Vergeten wat voor rol een moeder heeft toen jullie nog baby waren? Hoeveel ze over had voor haar kinderen en nu breekt men omdat moeder negatief is? Ik snap dat negatieve sfeer snel aanslaat en zo vreselijk is. Maar dit is en blijft een moeder. Tientallen oplossingen kun je bedenken. Niemand die het gewoon kan laten gaan? Ik heb een moeder die door veel slechte ervaring pas echt echt negatief in het leven staat en op alles waar ik positief ben negatief inpraat. Trek me niets van aan laat het langs me gaan en geef gewoon aan dat ik daar geen zin in heb (negatief gedoe)
Aan de toon van TO van haar bericht te lezen is het wel ietsje meer dan alleen maar negativiteit. En we weten de geschiedenis van TO met haar moeder ook niet en ook niet van de andere vrouwen die hier reageren. Uit eigen ervaring met mijn moeder weet ik dat het niet altijd zo is dat moeders alles voor hun kinderen over hebben. Het moet ook niet de bedoeling zijn dat TO hier aan onder door gaat. Goed besluit om het hier met je hulpverlener over te hebben @Chocolat !
Ik heb wel wat ervaring met een moeder die naar doet. Ik heb besloten om haar heel miniem in mijn leven te laten/hebben. Als zij wat normaal vraagt/zegt dan reageer ik normaal, als zij eens wil afspreken en ik heb geen zin dan zeg ik dat gewoon maar daarbij weet zij wel dat als zij echt hulp nodig heeft dat zij mij wel kan bellen. Als zij naar doet dan zeg ik dat eerlijk tegen haar en dan hoor ik weer weken/maanden niks tot dat zij mij weer een x nodig heeft. Ik heb leren accepteren dat zij zo is. Geloof mij, was niet makkelijk. Kostte mij minimaal anderhalf jaar maar het is mij wel gelukt. Offtopic. Wat in godsnaam zijn familieopstellingen?
Wij komen nu ook weinig bij mijn ouders thuis alleen met verjaardagen of een moeder/vaderdag. Ik trek het niet. Als ik er ben help ik haar wel met dingen , maar dat wordt blijkbaar ook niet geaccepteerd. Laatst nog gewoon geappt over ditjes en datjes en dan nu op eens dit. Ik vind het nog wel lastig. Ik weet niet of ze dit ook doet bij mijn andere broers/zussen, wel bij mijn vader.
@Chocolat ik heb het zeker niet erger dan jij want ik laat het me voorbij gaan en kan er gerust mee verder leven. Alhoewel het voor mensen die nu dicht bij mij staan dit soms heel vervelend is. Het is wat het is. DAT is mijn moeder. Als zij er niet achter staat om daar via hulpverlening wat aan te doen dan heeft ze wat anders nodig. Misschien mist ze wat, wilt ze extra liefde, angst om mensen te verliezen?
Ik heb ook een levenlange ervaring met een depressieve zorgvermijdende moeder. Meestal probeerde ik er boven te staan... ene oor in andere oor uit. Soms legde ik keihard de bal terug: dit is jouw probleem en hoe denk je het op te lossen, want ik ga het niet voor je doen. Soms was de oplossing een poosje minimaal contact. Vorig jaar is ze plotseling overleden en ik ben blij dat ik ben blijven volhouden met haar te zien. Wat erg dat zoveel mensen geen andere uitweg zien dan het contact verbreken... stel je voor dat mijn kinderen mij later niet meer zouden willen zien, dan zou ik echt sterven van verdriet geloof ik.