Ik ben het grotendeels met je eens, maar ik vind het lastig om mijn mening te vormen over hele dagen naar school voor kinderen. Niet dat ik het met per se met je oneens ben, maar ik weet simpelweg niet wat ik daarvan denk... Ergens zit dat me, in het geval van hele jonge kinderen, niet lekker. Het lijkt me eerder dat mannen én vrouwen dit samen zouden moeten ondervangen en niet alleen de scholen/kinderen. Bijvoorbeeld door beiden deels (onbetaald) ouderschap op te mogen nemen om 5x 7 uur te werken ipv 5x8. Zo kan de een brengen en de ander halen. En met 70 gewerkte uren binnen 1 gezin zou je toch de rekeningen moeten kunnen betalen, lijkt me. Het minimumloon is bijna 1600 per maand, 90% daarvan is 1440 euro pp, 2880 voor een gezin. Het is maar een voorbeeld hoor, er zijn vast ook andere constructies. Maar het vraagt zeker iets van de werkgever. Die zouden verplicht moeten worden om aan gezinsflexibiliteit mee te werken volgens bepaalde regels. Bijvoorbeeld de eerst 4 jaar van het leven van een kind recht op een minimum van 10% onbetaald verlof. Er zijn nu al regelingen voor, maar allemaal met de clausule ingebouwd dat de werkgever dit alleen hoeft toe te kennen als dit geen problemen voor het bedrijf oplevert. Dat vind ik een scheve priotitering die niet meer van deze tijd is. Ken sowieso 10% toe en geef mogelijkheid voor meer indien de werkzaamheden dit toelaten. Ik heb het nu alleen maar over tweeverdieners, voor alleenstaande ouders waarvan de partner uit beeld is en die het minimumloon verdienen is het triest. Dan heb je bijna geen andere keuze dan fulltime te werken en je kinderen op te laten vangen. Dan is tijd met je kinderen ineens een luxe Wat daar de oplossing voor zou zijn, geen idee.
Ja, dat is het ook. Maar een man zou die luxe/kans ook moeten kunnen krijgen. Evenveel als vrouwen. Of daar vervolgens gebruik van gemaakt wordt, is een tweede, maar de mogelijkheid zou voor beiden hetzelfde moeten zijn om écht een keuze te kunnen maken. En zolang de gemiddelde man meer loon per uur krijgt is dat al niet zo. En dan heb ik het maar over 1 punt van ongelijkheid.
De hele dag thuis zit? Refereer je nu naar thuisblijfmoeders of gewoon de jonge meiden can 20 die geen zin hebben om te werken?
Je offert niks op voor je partner hoor.... dat doe je voor je gezin. Als je het al opofferen kan noemen.
Ja, mee eens. Al denk ik dat het loon maar een heel klein onderdeel ter afweging is en vraag ik mij af de gemiddelde man dat zou willen. Maar dat het een keuze voor beiden zou moeten kunnen zijn, ben ik met je eens.
Hiermee praten vrouwen elkaar dus echt een schuldgevoel aan. Als je jouw man en kinderen niet voorop stelt en ten koste laat gaan van je eigen carrière, studie of andere ontwikkeling, ben je zogenaamd egoïstisch bezig. Alsof je de lasten en lusten niet evenredig kunt verdelen. Kun je jezelf niet voorstellen dat het voor vrouwen echt een opoffering kan zijn om hun hele studie, werkleven en ambities opzij te schuiven omdat de man nu eenmaal meer geld verdient en dus maar 40 uur moet maken? Je schrijft dat je man in het buitenland werkt, ik neem aan dat dat jullie bewuste keuze is geweest en dat jij daar volledig achterstaat. Betekent niet dat iedereen dit hoeft te doen. En het betekent zeker niet dat jouw keuze nobeler of minder egoïstisch is dan die van een vrouw die erop staat dat zij minstens evenveel uren mag werken als haar man.
Ik refereer naar het stukje dat ik quote uit jouw reactie. Waar jij opschrijft dat het als vooruitgang wordt gezien als een man de hele dag thuiszit en de vrouw gaat werken. Niemand heeft in deze hele thread geschreven dat dat als vooruitgang wordt gezien, dus ik verbaasde me erover. Hoezo zou het vooruitgang zijn als de rollen worden omgedraaid en de man ineens financieel afhankelijk wordt?
@Manque Ik zou voor het scandinavische model gaan... veel langer verlof voor beide ouders, zodat die beiden afwisselend thuis kunnen zijn in die eerste jaren. Dan als de kinderen ouder zijn een brede school met hele goede kinderopvang. En dan ouders die allebei 32 uur werken. Dat lijkt me het ideale compromis. @Biny als mijn man naar het buitenland moet plant hij het zo, dat hij op zn papadag weer terug is. Of we wisselen een keer van dag. Of de week ervoor brengt en haalt hij alle dagen zodat ik dan extra kan werken. In ieder geval is mijn werk net zo belangrijk als zijn werk. Dus voor ons beiden geldt dat we niet wekenlang naar het buitenland kunnen zolang de kinderen klein zijn.
Twee hele mooie compromissen met ruimte voor beide partners. Het Scandinavische model is inderdaad heel goed. Ik vraag me af of de toename in arbeidsparticipatie onder vrouwen de extra kosten voor verlof zou kunnen opvangen of dat er dan andere gelden vrijgemaakt moeten worden. Zou een interessante proefberekening zijn.
@Manque in elk geval zijn die vrouwen dan financieel onafhankelijk, zodat ze in geval van echtscheiding niet aan hoeven te kloppen bij de overheid. Scheelt ook weer veel geld
hmm een schuldgevoel aanpraten? waar praat ik iemand een schuldgevoel aan? Ik heb alleen maar gezegd dat ik het geen opoffering vind... Aangezien iemand anders zegt dat het een opoffering is voor je man(wat ik echt een domme opmerking vind) en ik dat ontkracht... dus ik heb geeeen idee waar je het schuldgevoel vandaan haalt? Overigens heb je mij ook nergens zien zeggen dat ik beter ben oid?
Maar dat zegt toch ook niemand? Jij bent de eerste die dat hier aanhaalt. Dat hele geoordeel werkt altijd beide kanten op. Opofferen klinkt namelijk ook niet bepaald positief in mijn ogen.
mijn man hoeft ook niet wekenlang naar het buitenland hoor.. maar als hij weg moet moet hij weg en dan kan ik op mijn kop gaan staan, daarmee komt hij echt niet eerder terug... En als hij niet naar het buitenland gaat kan hij deze baan ook niet doen... Dus beetje kort door de bocht
Ja, als mijn naar het buitenland moet, dan moet hij ook inderdaad. Maar ik heb flexibel werk en dan werk ik die week gewoon wat minder uurtjes. Neem ik wat uren op of werk ik die thuis/week later. Dat wil niet zeggen dat ik mijn werk minder belangrijk vind, maar zo kan het wel.
Nee, opofferen was ook helemaal niet positief bedoeld. Dat is precies het punt. Iemand geeft aan dat het een opoffering kan zijn voor vrouwen dat ze hun werk aan de kant moeten zetten om de kinderen van school te halen, thuis te blijven als ze ziek zijn etc., zodat de man door kan werken. En dan wordt er betwijfeld of die vrouw dat wel als opoffering mag ervaring. Daarin zit wel degelijk een oordeel. En ik wil dus zeggen dat iemand die dat niet als opoffering ziet, echt geen moreel hoogstaander moederschap levert, dat dus ook niet geinsinueerd hoeft te worden met woorden als, en ik quote Biny: Je offert niks op voor je partner hoor.... dat doe je voor je gezin. Als je het al opofferen kan noemen.
Ja maar dat zou voor mij dus een opoffering zijn, want ik zou dan niet mijn werk kunnen doen. Als de man zomaar op ieder willekeurig moment naar het buitenland gestuurd kan worden, dan betekent dat, dat er een vrouw met een klein baantje thuis moet zitten die altijd bij kan springen (Of je moet hulpvaardige opas en omas in de buurt hebben) Mijn werkgever zit daar ook niet op te wachten.