Dat klopt, maar in de basis is de verdeling bij ons ook zo. Hij moet soms ook eerder weg bij klanten om de kinderen te halen. Ik zeg dan altijd dat hij zijn afspraken te laat plant want hij weet dat hij ze moet halen. Dan hoeft hij bij mij ook niet 5 minuten van tevoren te bellen met 'schat ik haal het niet, wil jij ze even halen?' Echt gebeurd bij ons, en toen heb ik daar wel een soort van puntje van gemaakt Maar als het echt niet kan nemen we het altijd van elkaar over. Geven en nemen in een huwelijk.
Dat denk ik ook oprecht! En tegenstrijdig genoeg zijn er ook steeds meer onderzoeken dat er steeds meer burn outs zijn omdat juist alles half half doen en al die ballen in de lucht houden zorgen voor overbelasting. Het schijnt zelfs dat je in combinatie met bijv zorgtaken/werk beter kunt kiezen voor fulltime werken of fulltime thuis omdat dit de minste stress met zich meebrengt. Dat zette me wel aan het denken!
Als ik moet werken moet ik om 17.00 weg, dan zorgt mijn man ook echt wel dat hij op tijd thuis is hoor, ik heb dan ook sowieso de auto nodig Het is echt niet dat ik mij ALTIJD aan ALLES aanpas, maar wel in de grote lijnen.
Ja daarom zei ik ook in m’n post eerder: dat zei ik niet vanuit het perspectief van financiële onafhankelijkheid want als ze het kunnen bekostigen is het prima. Ik zei het meer vanuit mijn werk perspectief waarbij ik me afvraag of het met de ontwikkelingen op de arbeidsmarkt (tekorten in alle branches) handig is als degene die fulltime “kunnen” werken (als in geen andere maatschappelijke bezigheden) dat ook niet meer doen. Masr dat is een andere discussie die ik nu los laat. Qua financiële onafhankelijkheid (on topic) maakt het inderdaad niet uit
Dit is inderdaad precies het verschil tussen economische afhankelijkheid en echte bewuste keuzes. 'als het misgaat ga ik wel een baan zoeken en krijg dan toeslagen/allimentatie' is gewoon afhankelijkheid van iemand anders, geen oplossing..
Als het aan mijn ouders had gelegen werkte ik nu ook niet, als moeder hoor je thuis bij je kinderen te zijn vinden zij. Zij vonden het ook niet nodig dat ik een vervolg opleiding ging doen want je gaat trouwen krijgt kinderen en blijft thuis. Ik wilde wel een opleiding gaan doen maar door omstandigheden niet gedaan en ben gaan werken eerst fulltime en toen de kinderen kwamen ben ik blijven werken maar dan parttime, als ze ouder zijn wil ik meer gaan werken en ik hoop dat mijn dochter later ook financieel onafhankelijk wordt en blijft werken ook al zou het parttime zijn.
Wat erg, hoe oud zijn je ouders? Ik vind die gedachtengang van een generatie van na de oorlog zo schokkend. Meer omdat ik als kind bijna geen vrouwen kende die niet werkten. Ja, mijn overgrootoma. Mijn moeder, tantes, haar vriendinnen -> ze hadden en hebben allemaal een prima baan. Denk dat mijn ouders het niet hadden overleefd als ik had besloten om 'geen vervolgopleiding' te doen.
Ze zijn 55, zij vinden voornamelijk vanuit geloofsoogpunt dat een moeder thuis hoort bij haar kinderen.
Mijn ouders vonden /vinden het heel belangrijk dat ik een vervolgopleiding ging doen, maar de eisen voor mij waren duidelijk minder hoog dan voor mijn broer. Dat merk ik ook bij mijn man thuis. Zowel mijn man als een van zijn zussen zijn tijdens de crisis hun werk kwijt geraakt. Zowel wij als bij mijn schoonzus hebben we afgesproken alleen te solliciteren op banen met enige potentie om te voorkomen dat de kinderen soms op, soms van de opvang moesten. Zowel mijn man als mijn schoonzus zijn nog steeds financieel afhankelijk van hun partner. En van mijn schoonzus vinden mijn schoonouders dat logisch en goed voor de kinderen, van mijn man vinden ze dat een slecht idee en slecht voor zijn mogelijkheden qua werk. Terwijl het enige verschil is dat mijn man een man is en mijn schoonzus een vrouw. Uiteindelijk zijn de eisen voor mannen en vrouwen dus gewoon heel verschillend.
Ik ben altijd blij dat we hier in Nederland de keuze hebben om zelf te beslissen hoeveel je wil werken. Voor ons werkt het fijnst dat ik parttime werk en man fulltime. Voor het gezin geeft dit de meeste rust. We vinden het wel fijn, financieel gezien, dat ik wel werk. Maar uiteindelijk zijn we een team en zorgen we samen voor ons gezin. De een wat meer in zorg/huishouden en de ander wat meer in financiën. Dus dat voelt gewoon gelijk. Mocht het noodzakelijk zijn dan kan ik altijd meer gaan werken. Voor mijn werk maakt het niet uit of je fulltime of parttime werkt. Dus financieel afhankelijk zijn voelt het zeker niet. En nu meer werken willen we niet. We zijn financieel gezond, kunnen leuk sparen en leuk leven. En we leven ook nu. Wat er ooit komt dat zien we dan wel weer.
Mijn ouders stelden ook geen hoge eisen aan een vervolgopleiding. Ik kon de pabo bij ons in stad gaan doen, de universiteit was echt onzin. Als je kinderen kreeg hoorde je thuis te blijven, was bij ons ook de norm. Gelukkig was ik in dat opzicht een heel rebelse puber en ben ik toch naar de universiteit gegaan Ze waren niet religieus, maar ze hadden zelf geen enkel diploma, we woonden in een achterbuurt. Ze dachten dat zoiets niet voor ons soort mensen was weggelegd of zo. En zeker niet voor meisjes. Ik denk dat dat soort denkbeelden nog steeds wel bestaan her en der.
Hier was het ook niet vanzelfsprekend. Mijn vader is tot zijn 6e naar school gegaan en daarna heeft hij in Nederland nog 1 jaar LTS gedaan (terwijl hij helemaal geen Nederlands kon destijds) en mijn moeder heeft 3 jaar MAVO gedaan. Dus dat ik de middelbare school afmaakte vonden ze al heel fijn en toen ik ging studeren was dat echt nieuw in de familie. De kansen die je kunt krijgen in dit land zijn fantastisch wanneer je die vergelijkt met sommige andere landen in de wereld (al zijn er ook wel weer landen waar het beter is). Nu nog wat meer gelijkwaardigheid tussen M/V!
Dit zie ik bij mijn schoonfamilie. Toen ons zoontje werd geboren kreeg ik de vraag of ik ook nog een “baantje” erbij ging nemen. Toen ik reageerde dat ik 4 dagen in mijn eigen functie bleef werken en mijn man ook 4 dagen ging werken was dat erg verbazingwekkend. Want waarom? Ik was toch een vrouw en dat hoefde dan nu (nu ik kinderen had) niet meer? En mijn man dan dat was toch raar dat hij partyimrnging werken? Maar gelijk werd gezegd: dat is zeker weer zo stads iets van jou We hebben het over mijn aardig gereformeerde schoonfamilie waarbij het (bij de meesten, niet allemaal!) niet logisch was dat ik bleef werken en mijn man minder dan fulltime. Mijn schoonzusje moest ook vooral niet studeren dus. Totaal niet nodig! Mijn ouders zijn ondernemers en hadden juist geen studie gedaan en hamerde er op dat we beter konden gaan studeren en nooit “financieel afhankelijk” moesten zijn. Maar toen ik na mijn bevalling vertelde dat mijn zoontje 2 dagen naar de opvang ging moest mijn vader toch slikken. Dus ergens had ook hij een bepaalde verdeling voor ogen en vindt hij mijn man ook “nieuwerwets” dat hij ook zoveel zorgt en vraagt hij zich af of het wel goed voor mijn man zijn carrière is. (al zegt hij ook dat hij vindt dat we het juist zo goed doen in deze combi)
O ik zie absoluut ongelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen op de arbeidsmarkt, in de gestelde verwachtingen en in de kansen die ze krijgen. En ik hoop echt dat dat glazen plafond eens een keer verdwijnt en dat meisjes ook eens zeggen dat ze astronaut willen worden, in plaats van juf. En dat jongens massaal voor de klas willen gaan staan. Zelf ga ik niet degene zijn die de wereld op dat vlak gaat veranderen. Ik ben huisvrouw. Kostte een paar jaar voordat ik dat mijn strot uit kreeg, want het wordt toch vaak gezien als meelijwekkend ouderwets of als opofferingsgezind. Grappig, want tegelijkertijd ben je blijkbaar iemand die alleen maar op de bank zit LINDA’s te lezen; een profiterend luxepaardje. Ik realiseer me dat ik heel kwetsbaar ben als het op financiële onafhankelijkheid aankomt. Daar kan ik ook echt wel eens over piekeren. Maar ik heb besloten dat ik erop vertrouw dat ik, mocht het leven anders lopen dan gehoopt, er wel bovenop kom. Wetend dat ik mijn ballen eraf zal moeten werken en dat ik in eerste instantie, hoewel hoogopgeleid, genoegen zal moeten nemen met wat er op mijn pad komt. Ik ben thuis, mede omdat mijn man ‘een pittige baan’ heeft. Voor mij was dat geen opoffering, maar een keuze. Had ik carrière willen maken, waren de kindjes naar de opvang gegaan... daar worden ze in mijn beleving ook niet slechter van, ook al koos ik anders. Ik vind het jammer dat de discussie over mogelijkheden en keuzevrijheid vaak wordt verward met een discussie over de keuze die een individu vervolgens maakt. De discussie moet, volgens mij gaan, over óf we gelijkwaardig zijn in de keuzes die we kúnnen maken en niet over de inhoud van de keuze zelf. Dat laatste maakt in deze tijd eigenlijk bijna altijd dat ik me een beetje minderwaardig, onverstandig en niet participerend voel, terwijl ik eigenlijk zo blij ben met het leventje dat we nu leiden.