ik zit met een dilemma. Niet wereldschokkend maar voor mijn man en mij wel vervelend. Ik ben nu bijna 37 weken zwanger en al bij de geboorte van onze oudste werd bepaald dat de bevalling van een eventuele tweede een geplande keizersnede zou worden. Dat gaat dus op korte termijn ook gebeuren. Ik ben afgelopen november voor het eerst bij de gynaecoloog geweest omdat ik meer info wilde over een gentle sectio/natuurlijke keizersnede. Die kreeg ik toen heel summier want daarvoor moest ik bij de verpleegkundige zijn. Nu ben ik iemand die graag weet waar ze aan toe is dus ik vroeg wanneer het mogelijk was om een datum te plannen. Het antwoord was toen dat dat rond de 36 weken zou zijn. In mijn geval waarschijnlijk eerder omdat het in de week van de carnavalsvakantie zou zijn. Een paar weken later was ik bij de verpleegkundige en vroeg ik het nog een keer (ja, een beetje een controlefreak ben ik wel). Toen waren de OK-schema’s nog niet klaar dus ze konden nog niets plannen. Oké, prima, dat snapte ik wel. Ik was (en ben) me er ook echt wel van bewust dat een gewone bevalling ook niet te plannen is. De uitgerekende datum kwam steeds dichterbij en ik werd officieel overgedragen aan de gynaecoloog. Daar zijn we gisteren geweest en ik verwachtte eigenlijk wel een datum te krijgen. Niet dus, want de dame van de planning had een vrije dag. Nu moet ik misschien eerst even vertellen waarom ik die datum zo graag wil weten. We willen alles het liefst zo normaal mogelijk laten verlopen voor onze oudste. Omdat we al lang weten dat het een geplande keizersnede wordt hebben we het plan gemaakt om onze zoon naar de kinderopvang te brengen, zoals hij gewend is, en hem zodra het kan op te halen en dat hij dan bij zijn broertje kan gaan kijken. Dat leek ons het minst vreemd voor hem. Verder is het zo dat we onze families liever niet van tevoren in willen lichten over wanneer de bevalling gaat plaatsvinden. Het overgrote deel van de zwangerschap is er nauwelijks of geen interesse geweest in de zwangerschap, de baby of hoe het met mij ging. Iedereen had het duidelijk te druk met zichzelf. De familiebanden zijn verder best goed dus natuurlijk zijn ze welkom in het ziekenhuis als alles achter de rug is maar wel pas als wij daar een moment voor hebben gekozen. Ze hebben zich amper geïnteresseerd voor deze zwangerschap dus ze worden ook niet vooraf op de hoogte gesteld wanneer de baby komt. Maar hierdoor moeten we dus wel opvang regelen voor onze oudste. Op het kdv waar het carnavalsvakantie is en er dus een hele andere planning is dan normaal. Een beetje op tijd zou leuk zijn dus. Op carnavalsmaandag zijn ze sowieso dicht. Na vandaag nog niks te hebben gehoord van de planning van het ziekenhuis heb ik zelf maar gebeld. Onze voorkeursdatum ging niet meer. Dat kan. Het was ook maar een voorkeur. Uit het verdere gesprek bleek dat er de hele week niks meer mogelijk was vanwege reductie op personeel omdat het carnavalsvakantie was (in november heeft de gynaecoloog me verzekerd dat ondanks de carnaval alles gewoon door zou gaan, niet dus). Alleen op maandagmiddag was nog plek. Als het kdv dicht is. Ik kon wel janken. Daar ging mijn plan. Ze vroeg nog naar de vrijdag ervoor maar dat moest ze met de gynaecoloog overleggen want dat zou eigenlijk te vroeg zijn voor de baby en daar sta ik dan ook niet echt achter. Ik ben het echt niet eens met deze gang van zaken. Ik heb het verschillende keren nagevraagd en het is al zo lang bekend dat ik op deze manier ga bevallen. Dan moet ik nog overal zelf achteraan bellen en dan ben ik eigenlijk nog te laat. Wat moet ik hier nou mee? Me erbij neerleggen dat ons plan niet doorgaat en toch familie inschakelen voor de opvang van de oudste of toch nog eens het gesprek aangaan? Nogmaals: ik weet dat een gewone bevalling ook niet te plannen is maar dat is nu niet de situatie. Ik heb echt het gevoel dat het gewoon niet telt wat wij vinden of willen. Of zijn dat nou weer de hormonen?
Qua ziekenhuis vindt ik het lastig. Aan de ene kant denk ik, kaart het aan en aan de anderr kant denk ik: laat het rusten. Je kan er waarschijnlijk weinig aan veranderen. En over je plan: ik zou sowieso opvang regelen qua familie want je weet nooit hoe alles gaat verlopen. Heel leuk bedacht zo met zoon op de opvang maar houd er rekening mee dat er ook dingen mis kunnen gaan tijdens een keizersnede of daarna. Zo meteen wat met jou of je kindje en dan moet je man weg om je zoon te halen van kdv.... Misschien KAN je man dan niet eens weg omdat hij bij jullie moet blijven. Of je oudste zoontje wordt op kdv ziek of er gebeurd wat waardoor hij onverwachts opgehaald moet worden. En dan?
Ik vind het nogal laks overkomen van je ziekenhuis. Waarschijnlijk omdat ik een hele andere ervaring heb in 'mijn' ziekenhuis. Ik krijg namelijk voor de carnavalsvakantie mijn geplande keizersnede (14e is mijn ud) en dit is 2 weken geleden al vastgelegd. Ik ben het wel eens met bovenstaande, kijk toch of je iets van opvang in je omgeving kunt regelen. Misschien kun je met deze persoon/personen afspreken dat je het verder geheim wilt houden en evt pas een dag (oid) later de geboorte wereldkundig wil maken? Zo doen wij het om meerdere redenen.
Het feit dat ik nu online ben zegt misschien genoeg. Ik kan er serieus niet van slapen. Ik maak mezelf natuurlijk weer veel te druk. Voor dit voorval hebben mijn man en ik het er al wel over gehad wat we zouden doen als er toch extra opvang nodig was voor onze zoon. Er hoeft namelijk niet eens wat met mij te zijn maar er kan ook een spoedgeval tussen komen waardoor mijn operatie opgeschoven wordt. De kans bestaat dan dat mijn man niet voor sluitingstijd bij het kdv kan zijn. In principe is mijn moeder altijd thuis en mocht het nodig zijn zal ze echt wel voor ons klaar staan. Hetzelfde geldt voor mijn vader en zus. Ik weet niet zo goed waar de desinteresse tijdens de zwangerschap vandaan komt (zoals ik al zei lijkt het erop alsof ze het allemaal te druk hebben met zichzelf) maar als er echt iets is kunnen we wel op ze rekenen. Backup hebben we dus wel. We willen alleen zo graag de eerste uren als gezin doorbrengen zonder dat nog iemand op de hoogte is. Mijn moeder is echt zo’n type dat zichzelf heel belangrijk gaat vinden als zij degene is die als enige op de hoogte is van het tijdstip van de bevalling. Ze moest onlangs voor zichzelf een afspraak maken in het ziekenhuis (niks ernstigs) en toen haar dat niet uitkwam zei ze gewoon dat ik in die week zou bevallen en zij dan de hele week in huis moest komen. Pardon? Ik heb nergens om gevraagd en dit is ook helemaal niet zo. Ze gebruikt mijn zwangerschap dus gewoon als het haar uitkomt maar een beetje interesse tonen is teveel gevraagd. Bij de geboorte van onze oudste heeft ze een week vrij gevraagd (ze werkte toen nog) om mij te helpen maar toen ik haar vroeg om even wat in huis te komen doen kwam ze onder protest want ze was net de tuin aan het doen. Sorry hoor, je nam toch vrij om er voor mij te zijn? Zo hoeft het van mij dus niet.
Uhhhh... laat alles even een beetje los! Je benoemt heel veel dingen de erg vervelend zijn (laks zkh en ongeïnteresseerde mensen om je heen). Maar het zijn allemaal geen zaken om wakker over te liggen. Alles komt op zn pootjes terecht in dit geval, echt waar zo werken die dingen. En keizersnede of niet, een bevalling kun je nooit tot in detail plannen. Je maakt het jezelf een stuk makkelijker dat iets meer over je heen te laten komen. Ook je zoontje overleeft het wel, ook al wordt hij de hele dag van hot naar her gesleept. Zo zijn die dagen nu eenmaal.. Nogmaals de dingen die je noemt zijn wel irritant, je mag ook gerust achter die afspraak aanzitten, maar maak het jezelf niet te moeilijk.
Heb je geen lieve vriendin die op je zoontje kan passen en die begrijpt dat ze het verder stil moet houden en vooral niet mee moet komen? Ik heb laatst twee kinderen opgevangen toen de moeder aan het bevallen was en omdat ik wat verder weg sta, hebben zij in alle rust met elkaar kennis kunnen maken etc. Ik weet niet of dat een optie is?
Ik snap jullie wel, ik maak me waarschijnlijk veel te druk. Straks bellen ze van het ziekenhuis dat ze het toch hebben kunnen regelen op dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag en dan heb ik voor niks de halve nacht niet geslapen. Dat is ook wel echt iets voor mij. Een goede vriendin hebben we ook overwogen maar dan vraag ik me wel af hoe mjjn ouders en zus daarop zouden reageren. Als we onze zoon naar het kdv konden brengen zou dat met de reden zijn dat het dan allemaal zo gewoon mogelijk voor hem was. Ik heb ook niet de bedoeling om aan mijn kraambed een ruzie of discussie te ontketenen over waarom ik geen zin had om ze in te lichten. Ik wacht vandaag het telefoontje van het ziekenhuis even af (ze zouden nog contact opnemen) en dan zie ik wel verder. Voor hetzelfde geld lost het zich vanzelf allemaal op.
Hmm ik begrijp je wel, ook dat je ervan wakker ligt omdat je eraan blijft denken. Ik vrees dat dat een kwestie van hormonen is want als ik het wat rationeler probeer te bekijken denk ik dat 'loslaten' geen gek advies is. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan Van een type als je moeder zou ik het spaansbenauwd krijgen.. Wil je de eerste uren doorbrengen met alleen je man en baby of ook jullie zoontje? Anders zou het een optie kunnen zijn om haar pas veel later op de dag in te lichten van de geboorte. Wat betreft de reactie van je familie als je voor een goede vriendin kiest: laat het ze uitzoeken als ze daar een probleem van maken. Dat zou echt nergens op slaan. Als je zoontje het bij die vriendin naar zijn zin heeft dan is dat toch prima? Hopelijk lost het zich vanzelf op!
Wat mij met name opvalt in dit verhaal is dat je noemt dat je familie weinig interesse heeft getoond in de zwangerschap. Ben je hierdoor gekwetst? Het klinkt alsof je ze wilt 'straffen' door ze niet de datum van de keizersnede door te geven, maar uiteindelijk 'straf' je alleen jezelf daarmee.
Ik denk dat je teveel verwacht van je omgeving Wbt zwanger zijn... Een volgend kind is nou eenmaal veel minder interessant als de eerste... Zolang hij/zij in de buik zit dan he
Ja, het kwetst me wel dat ze geen interesse tonen. Ik ben eerder minder gaan werken omdat ik erge last had van hormonen, erg down was met periodes tijdens de zwangerschap en totaal overprikkeld was. Ik zat dus gedeeltelijk in de ziektewet maar ze wisten niet waarom en vroegen er ook niet naar. Dat vond ik echt heel naar. Vooral omdat het bij mijn ouders wel steeds moest gaan om de voet-operatie van mijn moeder, bij mijn schoonouders over al hun kwalen en bij mijn zus over de problemen op haar werk. Het mag dus wel de hele tijd over hen gaan. Maar of ik ze daar echt voor wil straffen? Nee, dat niet echt. Ze hoeven van mij alleen niet na negen maanden van desinteresse ineens dolenthousiast naast mijn bed te zitten. We hebben het de hele zwangerschap alleen moeten doen, dus nu willen we het na de bevalling ook eerst even met ons gezin doen (@Bailief, dus inderdaad ook met onze zoon erbij zodat hij rustig naar zijn broertje kan gaan kijken zonder hysterische oma’s in de buurt. Want na de geboorte zijn ze natuurlijk wel enthousiast).
Misschien verwacht ik te veel maar van mijn eigen familie mag ik toch wel verwachten dat ze af en toe vragen hoe het gaat? Ik heb nog een oma van 86 en van haar wordt steeds gezegd dat haar geheugen nu toch wel echt achteruit gaat. Alleen is juist zij de enige die niet vergeet te vragen hoe het met mij en de baby gaat.
Je ouders laten oppassen en dat je man jullie zoontje ophaalt? Met de mededeling dat grote broer eerst mag en dat zij later welkom zijn. Onze oudste sliep bij opa en oma en 's ochtends gebeld. Ze mochten van ons niet eens zeggen of ze een broertje of zusje had gekregen, dat wilden we haar zelf vertellen. Opa en oma hadden een andere afspraak waar ze heen moesten en hebben onze oudste voor de deur afgezet. In de middag zijn ze zelf langs geweest.
Ik blijf bij mijn advies van een goede vriendin. Je kunt toch gewoon zeggen dat je het verder geheim wilde houden voor alle familie om in alle rust samen kennis te maken? Die vriendin komt ook niet kijken dus niks om jaloers op te zijn. Het kdv weet het tenslotte ook als je hem daar extra brengt dus ja.
Zou ik ook doen. Vraag een goede vriendin of zij jullie kind dan wil opvangen. Ik zou het hele plan met Kdv laten varen. Straks kan je man hem niet ophalen, moet hij alsnog familie inschakelen en dan komen ze er ook wel achter. Ook wij zitten in zo’n situatie omdat schoonvader te ziek is, sm is overleden, mijn vader is ook pas overleden. Mijn moeder bood aan om de nacht te doen, mijn schoonzus evt overdag, omdat een bevalling niet te plannen is. Mijn zoon gaat naar school, dus ja, vond ik ook nog wel lastig. Wij wonen ook nog eens in een hele andere plaats. Ik wilde er mn moeder niet mee lastig vallen, want mn vader is net overleden en mijn schoonzus ook niet, die heeft er al 3. Maar ze boden het zelf aan. Gelukkig voor ons. Opgelost dus. Soms willen mensen meer dan je denkt Kun je niet na carnavalsweek een ks doen? En als je echt niet wil dat je familie dit doet, dan toch maar een vriendin. Of de buurvrouw?
@BakingSoda: na de carnavalsweek is geen optie omdat ik dan over de uitgerekende datum heen ga. Die goede vriendin ga ik nog eens overwegen. Ik weet niet of zij die maandag moet werken (het is dan tenslotte carnaval) maar dat kan ik wel vragen. En anders wordt het toch mijn zus. Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat het niet gaat zijn zoals ik voor ogen had maar ik moet gewoon kijken naar een oplossing die het minst belastend is voor onze zoon. Ik kreeg vanmiddag een mail van het kdv dat ze op die maandag toch open gaan als er voldoende aanmeldingen zijn. Maar dan nog is de keizersnede pas in de middag dus dan halen we de sluitingstijd misschien niet. Dat is ook te bewerkelijk dus het wordt toch vriendin of zus. Onze zoon vindt het bij allebei leuk en met mijn zus heb ik verder een prima band. Ik vraag haar dan toch liever dan mijn (schoon)ouders. Als ik echt op carnavalsmaandag ga bevallen wordt het gewoon de tweede carnaval van mijn leven dat ik niet mee doe. Dat is voor mij ook nogal wat . Als ik me fit blijf voelen kan ik misschien zondags nog naar de optocht. Maar dit is verder geen onderdeel van het probleem hoor. Volgend jaar is het weer carnaval.