Ik droom over een vierde, mijn man 'momenteel' niet..

Hier ‘hielp’ eigenlijk in ieder geval mijn wens kenbaar maken en af en toe een toespeling. Niet te veel druk. Uiteindelijk kwam er op een opmerking van mij niet: ‘het past niet in de auto’, maar ‘dan moeten we een 7-zitter’.. praktisch he, mannen maar dat was voor mij een duidelijk signaal dat hij er voor open stond.
Toen zijn we verder in gesprek gegaan.
Ik had bij de vierde wel meer dat als hij duidelijk had gezegd: van mij hoeft het niet meer, dan had ik me daarbij neergelegd. Bij de derde had ik dat niet zonder slag of stoot geaccepteerd, uiteindelijk natuurlijk wel, een kind moet gewenst zijn door beiden vind ik, maar daar had ik harder voor gevochten.
Nu heb ik weer kriebels , maar voor hem is het wel klaar nu, en nu laat ik het, het is goed zo.

Succes en wie weet wat de toekomst nog voor je brengt

 

Ik denk dat het uitmaakt dat mijn wens voor een vierde later gegroeid is, en het daarom makkelijker te accepteren zou zijn geweest.

Maar als je hem vraagt: wat nou even los van de praktische zaken als auto’s en studeren (want je weet ook niet of je er 3 kan laten studeren of misschien gaan ze wel helemaal niet studeren, dat is de onbekende toekomst )
Wat zegt je hart?
Mijn vriend antwoordde daarop met: ja, ik heb mezelf altijd wel met een groot gezin gezien...

 

Mijn uitgangspunt van studeren is ook anders denk ik, mijn ouders hebben allebei niet gestudeerd en hadden ook niet verwacht dat hun 3 kinderen dat wel zouden gaan doen.
En wij hebben het alledrie ook gered. Bijbaantje en een kleine studieschuld, maar toch ik ben er echt niet slechter van geworden, dus zou het ook geen ramp vinden als mijn kinderen het ook zo zouden moeten doen.
Uiteraard hoop ik wel te kunnen bijdragen, maar ik heb dus ook ervaren dat als dat niet kan het geen ramp is.

 

Ik lees stiekem mee, hier de wens voor een derde aan mijn kant maar hij staat daar anders is. Het is gelukkig wel onderwerp van gesprek.
Ik vind zeker dat een kindje gewenst moet zijn door ons beide maar ik kan me er niet zomaar bij neerleggen. Gelukkig houdt hij zelf de conversatie open, ik denk ook dat dat de goede wijze is: open communicatie.
Mocht de conclusie nee blijven dan hoop ik dat een plekje te kunnen geven.

 

Ik droom over een 3e. Maar... hier is de situatie verre van stabiel. 2 hele pittige kinderen ik zelf heb ptss. En financieel ook niet breed. (Lang verhaal) maar toch hoop/wens ik ooit nog een 3e kindje te mogen verwelkomen. Maar dan enkel wanneer alles hier stabiel is en het meer op rolletjes loopt. Ik ben 28 dus heb nog eventjes de tijd. Mijn man durft echter geen 3e aan in toekomst puur omdat het echt heeeeel zwaar was/is met onze huidige kids. Beide een ernstige slaapstoornis en beide gedragsproblematiek. Maar ondanks dat probeer ik positief te blijven en droom ik van een stabiele toekomst. En hoop ik dat we ooit een 3e mogen verwelkomen in een " zehn" huishouden

 

Hier wel de wens maar omdat onze kinderen beiden zorgintensief zijn komen er geen kinderen meer.
We zijn niet compleet, dat gevoel is heel duidelijk. Maar na een periode van rouw (het gevoel en verdriet toelaten!) is het nu wel afgesloten en gewoon goed. Ik voel er geen verdriet meer over, geen wens meer. Dus stel dat je man voet bij stuk houdt, weet dan dat het gemis niet zo hoeft te blijven als je nu ervaart.

 

Herkenbaar maar dan voor een derde. Ik wil heel graag en plof bijna uit elkaar haha. Mijn man totaal niet. Die vond een kindje ook prima maar wist dat ik er sowieso twee wilde en daarheeft hij zich bij meteen mee ingeschikt. Klinkt negatiever dan het is want hij wilde overtuigt een tweede hoor maar hij had anders ook tevreden geweest.

Eerst was ik ook aan het dollen over een derde en mensen in onze omgeving ook. Maar inmiddels is het niet grappig meer. We hebben het al over begeleiding gehad om over deze wens heen te komen want ik heb er af en toe wel verdriet van. Al staat voorop dat dit nooit zal overheersen en ik super bevoorrecht en blij ben met Mn gezin ❤️❤️. Nu afgesproken het even te laten rusten en dat hij zich uiterlijk eind volgend jaarlaat steriliseren. Dan kan ik ook vd hormonen af en is het definitief. Stiekem blijft de hoop natuurlijk dat hij bijdraait als de meiden ff groter zijn. Maar eens met wat hiervoor staat geen discussie over het feit dat een kindje alleen komt als het van beide kanten even gewenst is.

Pffff wat een verhaal. Ik hoop op een mooie ontwikkeling bij jullie

 

Ik heb meer dan 2 jaar de wens voor een vierde gehad. Maar mijn man wou niet. Af en toe bracht ik het weer ter sprake, maar ik had weinig hoop eigenlijk. Een paar weken geleden besloot ik voor de laatste keer erover te beginnen, heb hem een brief geschreven en daarin mijn gevoelens proberen te verwoorden en dat als hij echt niet wou, ik er nooit meer over zou beginnen. En wat ik echt niet had verwacht, hij wil nu ook. 14 februari gaat mijn implanon eruit en dan gaan we ervoor.
Dus mijn advies, blijf het onderwerp warm houden. Zolang hij

 

Ik was nog niet klaar. ...

Zolang hij die opmerkingen nog maakt, draait hij misschien nog wel bij. Die van mij maakte ook regelmatig opmerkingen waar ik hoop door kreeg. Hopelijk voor jou verandert hij nog van gedachten

 

Ik ben nu zwanger van de tweede en wij hebben het al over een derde. Ik roep al mijn hele leven dat ik er 5 wil.. Maar mijn man heeft heel erg het gevoel dat met 2 kids ons gezin compleet is.
Geen idee hoe ik me daarbij ga voelen.. Maar ik denk echt dat hij niet gaat veranderen van mening.

Studeren vind ik echt een hele slechte rede om geen kids te nemen als ik eerlijk ben. Mochten je kinderen echt goed kunnen studeren en naar de universiteit gaan ben je prima 10.000 euro per jaar kwijt. X4 jaar + master is prima 60.000 euro. X2 kids? 120.000 euro. Ik heb dat niet ff liggen hoor. En ik denk dat de ouders die dat wel hebben eerder uitzondering dan regel zijn.. Maar met zo een studie verdienen ze die studieschuld ook snel genoeg terug

Maar, ik wijk iets af haha. Het lijkt mij ook enorm moeilijk en ik ben stiekem al een beetje bezig met dit beeld uit mijn hoofd zetten. Ik probeer ons gezin te gaan zien als 4en ipv 7en. Lastig.. Maar ik besef ook dat het een luxeprobleem is.
Ik geniet daardoor wel extra van deze zwangerschap want ik besef me dat dit waarschijnlijk de laatste gaat zijn.
Goed praten samen en niet te veel druk.. En misschien een deadline stellen voor jezelf, anders blijft die hoop er misschien altijd en dat lijkt me nog veel pijnlijker dan 'rouwen'.
Dit hebben wij ook gedaan. Na deze zwangerschap nog één keer een spiraal en daarna is de keus definitief.

Succes!

 

Hier ook altijd wens gehad om 4 kindjes te hebben.
Mijn man vond 2 altijd prima maar stond gelukkig open voor een derde kindje.
Ze zijn nu inmiddels 10, 8 en 6 jaar oud en de kriebels voor een 4e zijn alweer een tijd aanwezig.
Na heeeeeeeel vaak en lang praten is hij het eens om voor een 4e te gaan. (Eindelijk )
Probeer er tussendoor goed over te praten en hopelijk komen jullie er samen uit.

 

Geen tips, wel herkenning. Hier wilden we graag drie kindjes, dus toen ik zwanger was van onze derde dochter, was ik ervan overtuigd dat het de laatste keer zou zijn. Ook mijn man had duidelijk aangegeven dat drie kindjes voor hem echt genoeg was. Maar toen stierf onze oudste dochter toen ik 30 weken zwanger was van de jongste. En nu kriebelt het bij mij, ik zou graag nog een vierde kindje willen. Niet om onze oudste dochter te vervangen, zeker niet. Maar het was wel onze droom om drie kindjes te mogen grootbrengen. Compleet zullen we nooit meer zijn, maar het lijkt me fantastisch om nog zo’n geweldig kind te mogen krijgen. De interactie tussen de meiden is geweldig. Voor mijn man hoeft het niet, dat is hoe hij er nu in staat. Maar toen we er laatst over spraken zei hij wel dat hij er even over na wil denken dit jaar. We hebben afgesproken er gewoon af en toe over te praten om te kijken hoe we erin staan. Dat is wel fijn. Hij heeft de deur niet dichtgegooid iig.

Ik zie veel praktische bezwaren maar die zijn veelal tijdelijk. (Zwanger zijn is qua hormonen en BI een ramp, ik verander in een soort wandelende hormoonbom, opnieuw een keizersnee, gebroken nachten, zolder moet verbouwd) ik kijk verder dan dat zeg maar. Hoop dat mijn man dat ook gaat doen

Ik denk dat je er gewoon af en toe over moet blijven praten. Zonder druk erop, gewoon dat je je afvraagt of dit jullie gezin is of dat er nog wat mist. Vanuit dat oogpunt. Succes! Ik hoop dat je man bijdraait.