Op dit moment doe ik alles op de automatische piloot en heb mijn gevoelens uitgeschakeld. Ik durf ze niet toe te laten omdat ik bang ben voor een enorme dip.. Ik heb een heftige zwangerschap gehad waarin we heen en weer geslingerd werden door emoties. Onverwachts sneller als verwacht zwanger van de 3e, gevolgd door hevige bloedingen wat maar geen mk werd. Sterk rekening houden met vroeggeboorte en zwakke vliezen, vanaf week 26 een hoge bloeddruk waarvoor vele controles op de max qua medicatie en 2x een opname. Uiteindelijk een inleiding met 37 weken en toen dacht ik fijn. Rust alles verwerken en gaan genieten van ons gezin. Na de bevalling moesten we nog 4 dagen blijven ter observatie. Daarna nog wat dagen kraamzorg gehad en toen begon het weer .. ik werd ziek hoge koorts en een flinke blaasontsteking.. net toen ik er weer alleen voor kwsm te staan met 3 kids omdat mijn man weer moest werken. eenmaal wat opgeknapt oudste 2 ziek.. en als klap op de vuurpijl werd onze I ook ziek. Hij ligt inmiddels alweer 8 dagen in het ziekenhuis met rs. Heeft zuurstof en een sonde gehad.. opvang voor de 2 andere kids moeten regelen.. verzorgen voeden en kolven in het ziekenhuis , verdrietige kinderen omdat mama en de baby er niet zijn. Een man die de hele dag heen en weer raced om iedereen tevree te houden en max 3 uur slaap per nacht voor mij ivm alle dipjes die i nog heeft aan de monitor En als ik dan even wat rust heb denk ik ineens hoeveel kan ik nog hebben.. Ik maak zoveel mee ipv kraamvrouw te zijn ben ik aan het overleven.. Ik weet niet wat ik hier mee wil, even mijn verhaal kwijt ik blijf maar doorgaan en vraag me af wanneer de klap komt ..
Hoewel het erg herkenbaar is (zoontje van toen 6 weken opgenomen met kinkhoest in het ziekenhuis voor 3 weken, 3 andere kinderen thuis, een werkende man en een overlijden in de familie) weet ik je zo even geen tips te geven. Ik kan alleen maar zeggen dat dit ook weer over zal gaan maar of je daar iets aan hebt? Dus voor nu wens ik je heel veel sterkte en hopelijk mag je gauw van je gezinnetje gaan genieten. En uiteraard beterschap voor je kleine man.
Jeetje ook heftig @jessy77 ! Heb jij het emotioneel nog zwaar gehad achteraf? Ik heb heel erg het idee dat ik nauwelijks besef heb van wat er allemaal gebeurt nu .. alsof ik me er op dit moment voor afsluit .
Geen herkenning vanuit zwangerschap/bevalling maar helaas wel uit andere situaties het is een soort 'beveiligingsinstallatie' het stelt je in staat om nu eerst daarmee bezig te zijn wat nu belangrijk is voor je. Als alles achter de rug is en weer draait zoals zou moeten dan komt de ellende er vaak in een keer uit. Enige nadeel is dat met een dosis hormonen nog in je lijf dat dat ook vrij heftig en onverwachts kan wezen, maar weet dan: hetgeen waar je je zo'n zorgen om maakte is dan achter de rug, dat is voorbij en je deed alles wat je kon en zelfs meer dan je zelf ook ooit voor mogelijk had gehouden. Heel veel sterkte, je kan dit en nog veel meer, maar als alles achter de rug is, neem tijd voor jezelf en je partner, tis niet niks namelijk waar jullie samen doorheen geworsteld zijn.
Het was idd erg zwaar. Ons zoontje lag toen 24 uur per dag aan de monitor. Ik was zo gefocust op elk piepje, elke hoestbui, elke zucht dat ik geen tijd had om me te beseffen wat er allemaal gebeurde. Ik deed geen oog dicht, stond 24 uur per dag op scherp. Dag en nacht zat ik naast zijn bedje terwijl ik me tegelijkertijd schuldig voelde naar de andere kinderen toe want die hadden mij ook nodig en ik was er niet voor hen. Uiteindelijk ben ik na 1 week door de verpleging naar huis gestuurd want ik brak na de zoveelste paniekaanval om mijn zoontje toen hij moeilijk uit zijn hoestbui kwam en alle toeters en bellen afgingen. Mijn man heeft het over moeten nemen want het was gewoon op. Ik was op. Het gekke is dat toen we hem eindelijk mee naar huis mochten nemen ik alleen maar opgelucht adem kon halen om het feit dat het eindelijk allemaal voorbij was. Ik heb trouwens wel al die tijd dat ons zoontje in het ziekenhuis gehad hulp gehad van een maatschappelijk werkster. Dat wordt voor ouders van een kindje dat langdurig opgenomen wordt geregeld door het ziekenhuis en daar hebben mijn man en ik heel veel aan gehad.
Heb je ook al thuis geslapen in de 8 dagen dat je jongste in het ziekenhuis ligt? Mijn jongste heeft toen ze 11 weken was 2 weken in het ziekenhuis gelegen, na een paar dagen kwam bij mij de man met de hamer, ik had knallende koppijn en kon niet meer. De weken ervoor was ze een huilbaby dus het was voor die tijd ook al heel pittig. Ze lag in het ziekenhuis ook aan de monitor, en moest tussendoor nog sondevoeding krijgen, dus ik werd ook tig keer per nacht wakker. In overleg met de verpleging en kinderarts zijn mijn man en ik toen gaan rouleren. Ik kolfde thuis gewoon (voordeel voor mij was dat ze alleen nog voeding via de sonde kreeg, ik weet niet of jouw kleine uit flesjes drinkt?) en nam de flesjes dan mee naar het ziekenhuis. Ik had alleen de pech dat mijn oudste toen waterpokken kreeg en de hele nacht aan het spugen was en heel ziek was . Maar de dagen erna toen het beter ging kon ik lekker bijslapen en even weg uit het ziekenhuis, even opladen.
Zo herkenbaar! Ons zoontje ligt ook aan de monitor en heeft nu vooral last van brady's ( apneu) zijn hartslag daalt dan enorm en zijn zuurstof ook.. Ik zit de hele dag gespannen naast zijn bed te kijken naar die stomme monitor. Aan de andere kant ik word al stik zenuwachtig als ik denk aan naar huis gaan met hem want dan heb ik geen monitor meer en kan ik dus ook niet zien wanneer hij een adem stop heeft..
Hij heeft gister zijn sonde eruit getrokken en krijgt nu om en om borst - fles met bv Helaas wonen wij 40 min van het ziekenhuis wat maakt dat ik ook niet op de dag even snel op en neer kan.. Mijn man werkt de ochtenden gewoon van 7 tot 15 zodat hij wat vrij kan nemen wanneer we naar huis mogen . . Het is gewoon pittig dat ons gezin zo gescheiden is .. oudste op school, middelste bij schoonmoeder man op werk ik en de baby in het ziekenhuis
Daar was ik ook heel bang voor en de eerste dagen alleen met hem thuis vond ik wel echt spannend. Maar probeer op het ziekenhuis te vertrouwen. Mij hebben ze toen erg duidelijk gemaakt dat als ze ook maar 1 moment zouden twijfelen ze hem echt niet naar huis zouden sturen. Ik kreeg trouwens ook hun telefoonnummer mee en mocht 24 uur per dag bellen voor wat dan ook. Uiteindelijk niet nodig geweest gelukkig en ik kreeg er al snel weer vertrouwen in. Maar spannend is het wel ja.