Hoi Leden, ik ben nieuw hier en heb hier en daar wat gelezen. Ik denk dat het goed is om mijn ei kwijt te kunnen. Ik kan goed met mijn man praten maar vrouwen onder elkaar is toch anders.. Dit is mijn 2e zwangerschap. Op het moment ben ik 32 weken zwanger. Mijn zoontje is 1 jaar en 9 maanden. Een lekkere peuter dus. Vanaf het begin van mijn zwangerschap had ik last van extreme misselijkheid wat de hele dag aan bleef houden. Hier door meerdere malen opgenomen geweest en aan het infuus gelegen. Hierna kreeg ik medicatie. Dit was een uitkomst want het spugen werd iets minder. Maar ik viel hard af en was enorm verzwakt en woog 44 kg. Niet ideaal met een drukke peuter om je heen. Die al goed nee kent en zelluf doen.. Dit redelijk onder controle, ik slik hier nog steeds medicatie voor als ik afbouw of stop komt het spugen gelijk weer terug. Ik zit dus vanaf het begin af aan al thuis van mijn werk.. ik werk in de zorg op een pg afdeling waar je veel krachten voor moet hebben en dat stuk ontbreekt tot vandaag. Later kreeg ik ook veel harde buiken ondanks de rust die ik al nam zakte dit niet af.. meerdere keren ziekenhuis in aan ctg was verder prima tot dat ze inwendig gingen kijken en bleek dat mijn baarmoedermond al flink verweekt was. ik kreeg een verwijzing voor de fysio en een verbod om te tillen ect. En zoveel mogelijk plat te rusten.. en voor langere stukjes in de rolstoel die ik via het ziekenhuis kreeg. En ohja beginnende bekkeninstabiliteit. Goed! Hoe gaan we dat doen met een peuter... ik sta trouwens vanaf het begin onder een gyn. In het ziekenhuis.. en zal ook medische bevallen. Mijn zoontje is 3 nachten in de week bij mijn ouders omdat ik het alleen niet red.. in het weekend is die lekker thuis. Dit is fijn dat het zo kan maar ook enorm rot.. ik faal als moeder zijnde dat ik niet eens voor me eigen kind kan zorgen en dat ik hem flink te kort doe. In het ziekenhuis word ik ook begeleidt door de pop poli. Ik kreeg olanzapine tegen de onrust die ik in me had.. ook omdat ik niet kon slapen.. wel erg moe maar klaar wakker zowel overdag als snachts ook dat brak me op. Voelde me zo zwak. Hier reageerde ik goed op en ik was wat rustiger.. Tot vandaag.. hele week al verschrikkelijk hoofdpijn en pijn boven in mijn buik.. als je op klachten gaat zoeken kom je al gauw uit op hellp of zwangerschapsvergiftiging. Hier werd ik helemaal onrustig van. Na een week van klachten toch maar gebeld. Volgende keer mag ik geen week meer wachten maar wil niet zo een zeur zijn.. gelukkig was verder alles goed en kwam er niks uit.. maar goed het slapen is niks en voel me steeds verder achter uit gaan.. fijn dat er niks uit komt en het kindje het goed maakt maar aan de andere kant.. mijn klachten worden alleen maar erger ondanks alle rust.. dit geeft me soms zoveel onrust. Ik heb nu oxazepam gekregen en woensdag moet ik terug komen om verder te kijken en als het erger werd gelijk terug.. maar wat als ze woensdag weer niks kunnen vinden.. ik ga dit niet volhouden tot 40 weken heb echt het gevoel dat ik er bij neer val ondanks alle rust die ik al neem... Na de medische bevalling moet ik trouwens 48 uur blijven omdat het kindje versuft kan worden door alle medicatie die ik slik en ter observatie. Dames hebben jullie tips of soort gelijke verhalen.. en wat deden jullie als er steeds niks uit komt maar wel beroerder word. Soms voel ik me zo machteloos angstig. Sorry voor me lange zeur verhaal
Jeetje meid wat heftig. Geen ervaring of tips, wel een dikke digitale knuffel en veel succes de komende weken. Wat fijn dat je ouders wel kunnen en willen helpen. En dat betekent ABSOLUUT niet dat je faalt als moeder, in mijn ogen slaag je juist omdat je het beste wilt voor beide kindjes en hulp inroept om dit voor elkaar te krijgen!! Al snap ik wel dat het soms anders voelt..
Heel erg bedankt voor jou reactie. Het is toch fijn om dingen te delen.. Klopt.. het is absoluut fijn ik moest er ook weer niet aan denken als ik die steun van mijn ouders niet had.. het is soms zo tegenstrijdig. Ik kan er echt al naar uit kijken dat we straks met zijn viertjes kunnen genieten en alles achter de rug is.
Ja dat is helemaal begrijpelijk. En schrijf hier inderdaad gewoon lekker van je af, dat lucht al op en zeker als je nog een aantal lieve reacties krijgt van meiden die hetzelfde hebben, of alleen een hart onder de riem komen steken.
Jeetje zeg, wat een ellende!! Ik heb ook geen ervaring, wel met moeizaam zwanger zijnvmaar gelukkig niet zo heftig als bij jou, maar ook van mij een digiknuffel!! Ik kan je gevoel van falen heel goed voorstellen maar je doet t juist zo goed! De Buikbaby heeft die rust nodig om gezond en sterk te worden. En je peuter heeft t vast fijn bij opa en oma!! Hij is nog net zo stapelgek op jou hoor en nog een paar weken en hij heeft mama weer helemaal terug. Hou je sterk!! Kan je niet met 38 WK bijvoorbeeld worden ingeleid? X