Wij zitten nu in ronde 9 en ik moet zeggen dat ik soms echt geen hoop meerheb dat het ons gaat lukken om op de natuurlijke manier zwanger te worden... Soms ook wel hoor dan denk ik het komt vast. Maar pfff wat vind ik het lastig. Loslaten kan ik echt niet. Iedereen om me heen lijkt maar supersnel zwanger te worden... Hebben jullie tips
Ik herken het. Zijn nu al bezig met ronde 11. Normaal vrij snel zwanger. Ik verlies ook vaak de hoop. Helaas weet ik niet hoe je die hoop houdt. Is ook zelfbescherming denk ik
Wel herkenbaar hoor.. van mn eerste was ik vrij snel zwanger, maar nu hebben we hulp van t ziekenhuis nodig, en man man man wat vind ik t zwaar om telkens toch hoop te hebben... alle poging weer... die slopende wachtweken, en dan gewoon in banken uitbarsten omdat je bloed ziet.. ik ben op FB lid van een groep voor dit soort trajecten ook... en daar zijn er vele die na 1x zwanger zijn (IUI) of anderzijds.. en daar sta je dan.. aan de zijlijn toch blij te zijn voor andere.. maar t doet pijn, ik weet t .... Sterkte! Hoop dat het jullie gegund word, ik gun t jullie van harte (Alle andere trouwens ook hoor!!!)
Hoop houden is moeilijk als het al even duurt. Mij helpt het om te denken dat ik uiteindelijk toch die baby in mijn buik heb en in mijn armen. Als dat eenmaal zo is dan zal het gevoel dat het een tijdje heeft duurt wel vervagen, dat maakt plaats voor blijdschap. Daarnaast is er tegenwoordig genoeg hulp om wel zwanger te kunnen raken en dat stelt me gerust, ondanks dat het even duurt en niet gaat zoals je voor ogen had. Belangrijk is om altijd ergens dat lichtpuntje weer te vinden en te zien.
De perioden dat hoop moeilijk te vinden was probeerde ik de hele kinderwens even op de achtergrond te zetten, met andere dingen bezig zijn en m'n focus verzetten. Lukt ook niet altijd natuurlijk. Ik had wel zo richting t einde van t eerste jaar de hoop op gegeven, dus ik keek uit naar eindelijk naar het ziekenhuis kunnen en geholpen worden. Toen elke fase van de mmm nieuwe hoop, en tegen de tijd dat die op was waren we wel weer aan iets nieuws toe. Misschien helpt het je om eens de zwangerschapaankondigingen hier te lezen. Enerzijds misschien niet leuk, want "ik wil ook!" maar ik vond t soms ook fijn om te lezen dat ook vrouwen die al heel lang bezig waren, en nooit zwanger waren geweest, tóch nog zwanger waren geworden.
Wij zijn nu 2 jaar bezig en ik weet soms ook niet meer waar ik het zoeken moet. Dan denk ik van: wat heeft het nog voor zin? Al dat verdriet en geen resultaten. Maar dan tóch is er steeds dat kleine beetje hoop. Want je wilt toch alles geprobeerd hebben voor je het opgeeft. Maar het lijkt bij anderen wél voor de wind te gaan allemaal (zo is het natuurlijk ook niet altijd maar zo voelt het wel) en dat doet gewoon ontzettend zeer. Hopelijk snel een gezonde zwangerschap voor ons allemaal.
Dank je. Ik zie dat jij ook al n kindje hebt? Was je toen snel zwanger? Jeetje zeg2 jaar dat moet echt moeilijk zijn. Onze dochter was in half jaar raak..
Wij zijn nu ruim 3 jaar bezig en ik vind het op dit moment makkelijker te dragen dan toen we 1,5 jaar bezig waren. Moet ik wel bij zeggen dat ik op n gegeven moment hulp heb gezocht. Als het echt lang duurt dan wordt het gevoel toch anders volgens mij. Het zijn fases, soms is acceptatie makkelijk dan anders. Nu wel blij dat we ivf in gaan en dus weer hoop hebben. Dan nog hoop ik dat jullie deze lange weg bespaard blijven en dat je snel een mooie test in handen hebt
Klopt, heb 1 kindje uit een eerdere relatie. Was toen binnen het jaar zwanger alleen werd dat een miskraam. Toen na 3 maanden weer zwanger en dat ging gelukkig goed. Dus ook behoorlijk snel toen!
Ik dacht altijd "gewoon blijven ademen, het komt hopelijk snel" Maar elke maand doet zeer. Iedere keer weer die klap breekt je op. Wij hebben er 3.5 jaar over gedaan en toen was ik ook echt gesloopt (al heeft de icsi de meeste "schade" aangericht daarin) ik probeerde mij altijd enorm op te trekken aan andere mensen die na lang proberen zwanger raakten. En wat mij hielp was erover praten. Door erover te praten kwam ik erachter dat we niet de enige waren. Mn man heeft het zelfs op de bouw gehad, dat mensen vertelden dat ze een icsi (of ivf of iui) kindje hadden, dat gaf hem ook moed. Heel veel succes! Ik hoop dat het snel mag lukken!
Dat herken ik ook wel. Ik merk dat ik me tegenwoordig steeds sneller kan herpakken na een teleurstelling. Het verdriet is nog steeds enorm en de angst dat het misschien nooit lukt is ook groter dan ooit. Maar anderzijds went het toch een soort van om steeds de teleurstellingen te incasseren. En ik denk dat ik ook steeds beter wordt in het genieten van de mooie dingen die er wel zijn en in afleiding zoeken. Ik zoek de hoop denk ik dus ook voornamelijk in andere dingen. Dat is dan niet zo zeer hoop maar meer zoeken naar dingen die me wel blij maken. En op andere dagen is het gewoon allemaal heel erg k*t. En ook dan kan ik steeds beter verdragen dat die dagen er nu eenmaal zijn.
Dat laatste dus. Veel mensen praten er niet over dat zij er ook lang over hebben gedaan om zwanger te worden. Daarom lijkt het ook vaak zo alsof iedereen in een poep en een scheet zwanger is. Wij waren destijds erg open over ons traject. Daardoor hoor je dat er veel meer mensen moeite hebben met het zwanger worden. Ik kwam er zelfs achter dat een neef van mijn collega/werkgever na een lang en zwaar traject uiteindelijk van de laatste cryo in Dusseldorf zwanger is geworden destijds. Ik hoop dat je gauw een positieve test in handen mag hebben.
Gek is dat he? Iedereen is er zo stil over. Het luchtte mij ook enorm op. En de vervelende vragen "wanneer er nou toch eens een kindje kwam" was daarmee ook beantwoord. Er was meer begrip voor mijn gruwelijke gedrag soms en iedereen leefde met ons mee. Ik kan het iedereen aanraden. Maar iedereen denkt er natuurlijk anders over, dus als je je er niet fijn bij voelt zou ik het niet doen
Ik herken precies wat je bedoelt. Hier ronde 15. We zouden morgen eigenlijk naar het ziekenhuis gaan, waren doorverwezen. En gek genoeg had ik gisteren ineens een positieve test in handen (en daarna had ik m van schrik in de hoek van de kamer gesmeten). Hier valt het kwartje nog niet. Ik heb het idee dat ik opgelucht was dat we hulp zouden krijgen en daardoor veel last van mijn schouders viel. Ik heb me ook veel te druk gemaakt. Probeer dat los te laten, hoe moeilijk Ook!
Veel over praten, zoals bubbelz en be happy zeggen. Dat hielp hier ook, enerzijds omdat ik mijn verhaal kwijt was, anderzijds omdat ik er zo achter kwam, dat er heel veel mensen niet in een poep en scheet zwanger waren. Eigenlijk beangstigend veel mensen niet. En ik hield aan, elke maand is er weer eentje dichterbij een zwangerschap. Bij de 2de miskraam ben ik wel ff ingestort. En heb heel vaak op het punt gestaan gewoon te stoppen. Maar wilde toch alles geprobeerd hebben. Probeer wel te leven in het nu, bewust, zo af en toe en te genieten van dingen die je wel hebt. Ik moest dat heel bewust doen, maar dat maakte het, dat ik me over het algemeen goed gezind en positief gestemd voelde. En de teleurstellingen liet ik ook gewoon toe, maar max 2 dagen.
Ik probeer ook wel open te zijn, maar herken weinig mensen die moeite hebben gehad een kindje te krijgen. Vooral heel veel onbegrip (verhalen over zwangerschapshormonen als je verteld dat de hormonen spuiten je zwaar vallen, reacties als "jammer" na een mislukte tp enz.) en om die reden zijn wij juist minder open geworden naar mensen en zeg ik tegewoordig gewoon dat het "goed" gaat en dat we "weer wachten" als mensen vragen hoe het gaat met het traject. En mensen lijken dat wel prima te vinden. Ik herken ook wel dat het na 2,5jaar makkelijker is geworden als in het begin. De dalen minder diep, maar de pieken helaas ook minder hoog. Alles vlakt wat af en je hebt minder verwachtingen van iedere maand. Je werkt van moment naar moment. Zelf word ik er ook wat cynisch en bitter van merk ik naar anderen. Zoek mensen met wie je er open en eerlijk over kan praten. Over je mooie kanten, maar bij wie je je ook kan uitlaten over de frustraties en boosheid. Dat is eigenlijk de beste tip ooit. Ik heb hier een stel gouden meisjes gevonden die ik echt nooit meer kwijt wil en die zowel mijn mooie als mijn hele slechte kanten hebben gezien en er nog steeds staan voor mij. Voor mij zijn zij wel diegene die me hier nog doorheen slepen.
Dank jullie wel allemaal voor jullie openheid! Ik praat er wel over hoor, in mijn omgeving zijn er een aantal mensen die het weten. We wachten maar weer af deze ronde!
Heel herkenbaar, het is zo moeilijk om hoop te houden. Iedere maand denk je ‘waarom toch niet?’ en inderdaad om je heen vrijwel iedereen (snel) zwanger. Van onze 1e was ik in 2 maanden zwanger, nu pas in ronde 10. Ik realiseer me dat ik nog niet mag klagen en ben dankbaar dat het toch nog zo mocht zijn. Maar na ronde 6 begon ik iedere maand de hoop meer op te geven. Ik dacht de hele tijd ‘waarom zou het nu nog lukken?’ En ineens was het in ronde 10 raak. De enige tip die ik voor je heb is dat je lief voor jezelf moet zijn als je er even doorheen zit, en praat er samen over. En ik hoop dat deze ronde of misschien ronde 10 ook jouw geluksronde is. Dikke knuffel!