Tussen 11 en 14 weken. Ik heb hem nog niet geboekt. Eerst wil ik de midwife gesproken hebben (ik ga volgende week bellen) en weten of er een stempel op het formulier moet zodat zij de uitslag krijgen doorgegeven en mij direct kunnen contacteren. Ik heb namelijk liever de echo iets later dan dat ik na de echo nog een paar dagen moet wachten tot de huisartsassistent de uitslag doorbelt. De midwife doet dat meteen. En dat is belangrijk voor ons, zeker mochten we onverhoopt aan het eind van de echo geen baby mogen zien. Want ik denk dat ik dan een complete paniekaanval krijg en dat wil ik zo veel mogelijk voor zijn. Andere reden is dat ik vrij zeker wil weten dat de echo abdominaal gedaan kan worden.
Het kan natuurlijk zijn dat ze met echo's sneller zijn en dat die wel worden doorgefaxt, maar dan nog moet ik aansluiten in de rij patienten die die dag worden ontvangen, gebeld etc. Dus dan kan het even duren. En het is een ma-vrij gebeuren van 9.30-4. De telefoon opnemen doen ze alleen voor 12 uur en alleen ma-do. Dus wat als mijn echo vrijdagmiddag is? Moet ik dan wachten tot maandag? Dat risico wil ik niet nemen. De midwives krijgen de uitslag doorgefaxt en op kantooruren is er altijd iemand aanwezig die dan meteen kan bellen. Trouwens, het lab waar ik altijd (altijd ja, ben de laatste tiijd vaker geweest dan me lief is...) heen ga voor bloed-en urinetesten is in het zelfde gebouw als mijn midwife-praktijk, letterlijk een deur verder. Iets zegt me dat het dus ook geen 2 dagen duurt voordat zij een uitslag van een bloed-of urinetest hebben... Even binnen lopen is zo gebeurd.
Hoe kijken (of misschien keken omdat jullie nu weer zwanger zijn) eigenlijk tegen het volgende aan dan? Ik betrap mezelf er namelijk zo af en toe wel eens op dat ik ga bedenken/uitzoeken hoe lang ik nu anders zwanger geweest had moeten zijn. Als de miskraam dus nooit gebeurd was. Op de een of andere manier brengt het me wel rust om dat te bekijken, maar aan de andere kant is het ook weer een moment van besef dat ik ook dat kindje nooit zal ontmoeten. Ik waarschuw jullie trouwens alvast. Want ik denk dat ik in mei wel echt een depressief hoopje ellende ga zijn. Vooral als ik dan nog niet opnieuw zwanger blijk. Want dan moet ik dus 2 kindjes missen die er anders misschien wel geweest waren.
Ik doe het ook. Het lijkt soms wel alsof ik in 3 verschillende universa leef. Met Kerstmis waren het eigenlijk 3 verschillende kerstmissen: -De Kerstmis die we gehad hadden als Rainbow het had gered (hoogzwanger en niet in staat om Kerstmis in Cobourg te vieren omdat het te ver weg was) -De Kerstmis die we hadden gehad als Lunababy was blijven leven (rond 20 weken zwanger) -De Kerstmis die we kregen (niet wetende dat ik toen officieel al bijna 3 weken zwanger was) De Kerstmis die we kregen was een heel leuke hoor, daar niet van. Maar soms zag ik tussen het groen en goud en rood een schim van een dikke buik. Ik zag andere, minder beschadigde mensen, voor een fractie van een seconde. En dat was even heel melancholisch. Maar ik wist dat het niet echt was, dat wij dat niet waren. Het was meer alsof de voorkant van de Hema-catalogus even langs kwam. Met glimlachende mensen in kabeltruien die wij niet waren. En al ben ik nu weer zwanger, ik vang soms nog een glimp op van een alternatief universum. Ik hoop alleen nu zo vurig dat er geen alternatieve werkelijkheid bij komt. Want dat is momenteel mijn grootste angst. Ik hoop dat deze werkelijkheid niet opgaat in een rookwolkje, maar uitgroeit tot ons gezin. Zo. Ik was even poëtisch. Maar zo voekt het wel!
Ik denk dat mei er bij ons allemaal wel in gaat hakken. Ook bij de zwangeren. Maar als er dsn nog iemand niet zwanger is, krijgt die het waarschijnlijk toch het hardst voor de kiezen. Hopelijk kunnen we die maand allemaal als zwangeren doormaken. En hoe dan ook, laten we ons aan elkaar vasthouden.
Dat is inderdaad het beste plan. Ik ga jullie wel lekker oppeppen als jullie weet ik veel wat voor angsten hebben met deze zwangerschap. Dan kunnen jullie mij oppeppen als ik er even moeite mee heb dat ik nog niet zwanger ben. Óf als jullie al verder zijn, kunnen jullie mij (hopelijk snel) door die onzekere weken heen loodsen. Maar dat leven in meerdere 'universums', dat ken ik wel ja. Bij de eerste zou ik nu nog een lekkere baby kunnen vertroetelen. Misschien ook al een tweede op komst. Bij de tweede zou ik nu met een lekker dikke buik rondlopen en denk ik klagen over hoe erg die buik nu in de weg zit. En dan is er nog de realiteit. Het feit dat ik niet weet wanneer ik eindelijk een kleintje in de armen mag sluiten. Of zul je zien, ben ik als laatste zwanger. Maar blijkt het dat ik er twee krijg ofzo. Hoe zou jij dan reageren @Raket78? De rest van de zwangeren heeft allemaal al een echo gehad toch? Dus de kans is veel kleiner dat het er meer zijn.
Als het er 2 zijn? Nou, dan zijn het er 2. Dan noemen we ze Ernie en Bert en gaan we dubbel zo hard knuffelen, dubbel zo veel melk maken, dubbel zo veel poep maken en dan groeit ons hart 2 maten. Ik heb een verhoogde kans op een tweeling, want mijn moeder is een helft van een twee-eiïge tweeling en ik ben een oudere zwangere. Desondanks ga ik uit van eentje en die kans is ook verreweg het grootst. Levensvatbaar en levend, en verder kan het me niet bommen of het er 1 of 5 zijn, jongen, meisje, wat dan ook. Kom maar op.
Had je nu eigenlijk al namen dan? Ja, ik kan me iets herinneren over een jongensnaam. Maar had je al een meisjesnaam dan?
haha oh ja, hier ook tweeling in de familie en was er met de tweede echt bang voor, maar ze zit echt alleen. Ik denk verder weinig aan de miskraam, dacht alleen 'anders was ik nu al bijna klaar geweest'
Ik doe dat ook. Dan denk ik; "nu zouden we het geslacht te weten komen", of "rond deze tijd zou ik hem beginnen te voelen schoppen."
8 weken dansje! Ik vind het spannende dagen. De miskraam begon toen ik precies 8 weken was. Ik ben daardoor toch weer extra op mijn hoede. Maar morgen kan ik zeggen: "ik ben nog nooit zo lang zwanger geweest als nu".
Ik voelde vanaf het begin meteen al dat het niet goed zat, dus ik heb niet echt de toekomst met die baby gezien.
Ik ben d'r eerlijk gezegd ook niet mee bezig hoe ver ik nu zou zijn ofzo.. leef nu gewoon in deze zwangerschap.. Is mss ook anders daardoor
8 weken! Zo gaat ie goed! Ik vind het moeilijke weken, de weken waar het bij de andere zwangerschappen mis begon te gaan. Bij Rainbow was dat 7+2 en bij Lunababy 9+1. Ik zal blij zijn als ik 9+1 voorbij ben. Het zijn mijlpalen geworden. Bottlenecks. Dinsdag ben ik 9 weken. Mijn man is dan ook jarig. Hij is nog steeds doodsbang dat hij een miskraam "cadeau" krijgt voor zijn verjaardag. Immers, de eerste miskraam was net voor Raketjes verjaardag en de tweede net voor de mijne. Maar kom op, dit keer wordt het gewoon een baby in september. Geen vervelende verjaardagsverrassingen meer!