Precies Mn zoon! En ik vind dat zoooo irritant en respectloos... krijg het idee dat hij gewoon schijt aan me heeft...( en soms twijfel ik dus of hij het gewoon niet kan.. zn hoofd op ‘pauze’ zetten en zich even bezighouden met wat ik zeg) Ik vroeg hem gister hoeveel 2x365 was.. kostte hem 30 sec ongeveer[/QUOTE]
[/QUOTE] Wow! Zo ver gaat het bij ons nog niet, maar redelijk hoge getallen op- en aftrekken doet ze ook. Ik zie nu best gelijkenissen, ook qua reageren op straf... vraag me af of wij ook verder moeten kijken. Kan je zoon ook emotioneel worden als er iets niet meteen lukt?
Wow! Zo ver gaat het bij ons nog niet, maar redelijk hoge getallen op- en aftrekken doet ze ook. Ik zie nu best gelijkenissen, ook qua reageren op straf... vraag me af of wij ook verder moeten kijken. Kan je zoon ook emotioneel worden als er iets niet meteen lukt?[/QUOTE] Jazeker... als het 2x mislukt staat hij al met tranen in zijn ogen... hij huilt heel snel en word soms ook vreselijk boos en gaat dan lopen krijsen... ook dan mag hij naar zn kamer... ik heb geen zin om dat aan te horen althans, dat gekrijs dan he.. als hij huilt hoeft hij natuurlijk niet naar zn kamer
@Biny Pff dat is hier dus ook zo.. Net thuis van school, ze zat huilend te wachten. Was boos en wilde van niemand iets weten. Bleek dat tijdens de piratenshow vandaag een paar kinderen op het podium mochten en daarna een snoepje kregen. Een paar, zij dus niet. Ze vond dat zo onrechtvaardig. Ik heb er niet te veel woorden aan vuil gemaakt, vind het belangrijk dat ze ook leert met teleurstelling om te gaan. Maar man, wat een kwaadheid en verdriet in dat lijfje!
Heel herkenbaar! Hier is structuur het sleutelwoord. Als zoon niet weet wat er komt, dan begint het gedonder. Sochtends eerst eten, aankleden, haren en tanden poetsen. Liefst zelf even want moeders is hoogzwanger. Vaak ga ik wel mee naar boven maar tegenwoordig zegt hij; dat kan ik zelf. . Dan, als er. Og tijd over is voordat we naar school gaan, even tv kijken. Geen tijd? Geen tv. Heel duidelijk. Ik kondig het ook aan. Zoveel tijd heb je nog. Ik maak me niet meer druk over te laat komen, dat is dan niet anders. Hoe bozer ik word, hoe minder ik mijn zin krijg. Go with the flow Avondeten. Pfff altijd gezeik met aan tafel gaan zitten... We kondigen het nu aan, J , denk erom: over 5 min gaan we eten. Als hij ons niet aankijkt, heeft tie het niet gehoord. Ik wil dus echt dat hij me even aankijkt als ik tegen hem praat. Anders komt het niet bij hem binnen. Verder is het een ontzettend lief en zorgzaam jongetje, maar kan soms echt exploderen. Al sinds zijn geboorte. Pittig kind. Vermoedens van ass. Niet duidelijk wat. Soms agressief. Maar gaat de laatate tijd heel erg goed. We geven een planbord voor hem en duidelijke regels.
Ik zou ook juist structuur willen adviseren en daarna extra uitdaging. Het is relatief simpel om op een a4tje wat pictogrammen te maken, desnoods met tijd. (Je mag mij een pb doen, kan het zo voor je maken of op weg helpen) Waarbij je aangeeft dat hoe dan ook om bijv 8 uur de deur uit gaat. Maar ook dat als ze voor 5 of 10 voor 8 klaar is ze nog tijd heeft om te spelen of iets wat ze leuk vind. (Desnoods schermtijd). Dan geef jij alle tools om op tijd klaar te kunnen zijn en haar de verantwoordelijkheid om op tijd klaar te zijn. Met dat als ze eerder klaar is zij tijd heeft voor leuke dingen. En verder zoveel mogelijk negeren. Het schreeuwen tijdens het eten over ander eten, negeer het. Of wat wij doen is een alternatief bieden. Als je wilt schreeuwen, dat mag maar dan doe je dat maar in de bijkeuken. Niet waar wij er last van hebben, maar wel de frustratie kwijt kunnen. (Hier kan extreem veel geschreeuwd worden, mede door ass van de oudste en kopieergedrag van de jongste) En pick your battles inderdaad. Verder is het waar liggen haar interesses? Je kan bijvoorbeeld prima een iq puzzle geven en daarmee aan het denken zetten. Of een simpel boekje voor lezen of rekenen. Heel veel gedrag kan te verhalen zijn op het ontbreken van structuur en duidelijkheid. Stel jij hebt in je hoofd dat je spaghetti wil eten en je komt aan tafel en er staan worteltjes klaar. De ene persoon denkt "ach, worteltjes vind ik ook lekker", waar de volgende even moet omschakelen en bij een ander komt er frustratie of onmacht/onbegrip.
Zo doe ik dat ook met mijn dochter van die leeftijd. Zonder de picto’s die heeft ze niet nodig (had ik voor mijn oudste wel op die leeftijd). Ze is zelf verantwoordelijk dat ze op tijd aangekleed is, heeft gegeten en haar boterhammen heeft gesmeerd. Ze mag uiteraard wel om hulp vragen en dat doet ze ook als het moet. Ik herinner haar af en toe aan de tijd, want als de taxi voorstaat gaat ze mee, aangekleed of niet. Die verantwoordelijkheid kan ze prima aan en die heeft ze ook nodig.
Niet ieder kindje heeft natuurlijk behoefte aan pictos. Het voordeel ervan vind ik dat het een vast afspraak is waar een kind zelf naar kan kijken en kan begrijpen zonder te lezen of het te moeten vragen.
Heel erg herkenbaar helaas.. ik ben zelf ook nog zoekende naar een aanpak die een duidelijk positief effect geeft op het gedrag van mijn zoontje. Het is op dit moment erg vermoeiend, hij lijkt soms met zichzelf in de knoop te zitten en zoekt bovendien constant de grens op. Wat Biny omschrijft sluit zowat naadloos aan bij hoe het hier ook gaat. Mijn zoontje is overigens 4 en heeft een ontwikkelingsvoorsprong.
Bedankt voor alle reacties. @Averlhach ik zal je straks pb'en. We zijn erg van de structuur en regelmaat. Ik zie day dit baat heeft voor de middelste, maar voor de oudste.. Vanochtend weer. Wakker worden, opstaan, aankleden, wassen en tandenpoetsen. Precies hetzelfde als altijd. Toch is het vanaf moment 1: ik heb het koud, ik wil niet uit bed, ik wil geen tandenpoetsen, ik wil geen kleren uitzoeken, wat jij hebt uitgezocht wil ik niet, en bij alles zeuren en miepen met een volume.. terwijl ze ook weet dat babyzusje nog slaapt. Uiteindelijk was haar zusje prima op tijd klaar, met maar een klein beetje hulp van mij. Ja, en toen was dat niet goed. Zij mocht niet eerst zijn. Krijsen! Ik heb haar zoveel mogelijk genegeerd, maar wat kost dat een energie! Niets lijkt ook te werken, begrip tonen, kordaat zeggen 'je hebt nog X minuten', Welker zetten, compleet negeren.. vind het zo jammer. De sfeer is continu negatief op deze manier.
Dat klinkt wel echt heel vermoeiend Gaat ze wel graag naar school? Bij mijn dochter gaat het zo goed sinds ze op haar nieuwe school zit. Op de vorige school was het niet zo extreem als jij beschrijft, maar wilde ze ‘s morgens ook niet uit bed komen en aankleden. Maar toen wilde ze dus ook gewoon niet naar school.
Ze gaat heeel graag naar school, dat is juist het gekke. Als we eenmaal beneden zijn, is ze supervrolijk. Ze huppelt bij wijze van spreke elke morgen. Ze komt ook vrolijk uit school, heeft veel vriendinnen, de juf zegt dat ze in de klas goed meewerkt, enthousiast is, dat ze kortom geen reden tot klagen heeft. Het maakt het zo moeilijk omdat er voor mij geen echte oorzaak achter haar gedrag ligt. Die is er natuurlijk wel, maar ik kan er niet zo de vinger op leggen. En dat maakt dat ik mij soms een slechte moeder voel.
Is het een idee om op een heel ander (rustig) moment te vragen waarom ze 's ochtends zo doet? Of heb je dat al gedaan? Tanden poetsen doen we hier trouwens na het ontbijt, vlak voor we naar school gaan, is dat bij jullie misschien ook een optie omdat ze dan verder al helemaal klaar is? Is dan misschien 1 puntje minder strijd in de ochtend Verder is het lastig, zou wel kort blijven aangeven op het moment zelf dat je dit gedrag niet leuk vindt van haar maar verder inderdaad het gedrag negeren en zelf proberen een beetje positief te blijven, kan me voorstellen dat je zelf anders ook meegaat in de negatieve spiraal.
Hier een stuk jonger, maar klinkt best herkenbaar in sommige opzichten. Kleren leggen we savonds altijd klaar, die zoekt hij zelf uit. Scheelt een hoop frustratie. Wat hier ook nog wel wil werken tijdens het ochtend en avondritueel is een gesprek met hem beginnen. Ik vraag of zeg iets waar hij over na moet denken en ondertussen kleed ik hem om/geef zijn kleren aan/stuur hem naar de wc enz. Zo is de focus helemaal op het gesprek en niet op de activiteit en gaat dat deel ongemerkt.
Als ik dat vraag komt er weinig uit. 'Ik had geen zin om op te staan', 'het is koud in mn kamer', 'ik was nog moe'. Vervolgens zeg ik: 'dat komt omdat je te laat gaat slapen', want 's avonds is het van hetzelfde laken een pak. Naar bed gaan wordt vertraagd tot en met, ze blijft soms vervelend doen tot en met het voorlezen toe. Dus ook daar strijd. Ik probeer dus op die rustige, gezellige momenten afspraken met haar te maken, ook over de avond. 'Om 7 uur gaan we naar boven', aan de hand van de klok. Ze belooft dan beterschap en dat ze zonder zeuren naar boven zal gaan. En dan is het 7 uur en jawel, terug drama. De middelste is wat dat betreft veel makkelijker. Die heeft haar peuterdriftbuien maar die kan ik veel makkelijker handelen. Het vervelende is dat ik bij de oudste niet kan uitmaken waar dit gedrag vandaan komt. En dat ze consequenties niet kan overzien, zich niet houdt aan afspraken, e.d.. Met de middelste van 3 zijn beter afspraken te maken!
Dit werkt inderdaad heel goed bij mijn middelste dochter van 3. Dat gaat bijna ongemerkt, als ze iets heeft om mee bezig te zijn/over na te denken. De oudste trapt er niet meer in helaas...
Dan heeft ze zich dus niet aan de afspraak gehouden.. hier zou dat betekenen in dat geval, kort douchen, tandenpoetsen en naar bed, zonder verhaaltje. Dus ik weet niet of je ook echt consequenties vastplakt aan het gedrag of dat je alleen maar zegt, nou dit vind ik niet leuk hoor...?
Ook dit klinkt weer zo herkenbaar. Wat hier goed gewerkt heeft is kijken wat het meeste problemen oplevert (bv het aankleden ‘s morgens zonder strijd) en daar een beloningssysteem op zetten. In ons geval mocht ze een sticker plakken als dat goed was gegaan. Bij volle stickerkaart verdiende ze extra tijd op de Ipad, dat bespraken we van tevoren met haar. Als dit goed ging en we merkten dat ze de stickers niet meer nodig had, kozen we een ander ‘probleem’ zoals het uit school komen (was altijd ellende als ze geen speelafspraakje kon maken). Verder hebben we haar bedritueel aangepast. We gaan nu nog steeds eerst zorgen dat ze klaar is voor bed (ruim voor bedtijd dus), daarna mag ze nog naar beneden. Dan hoeft ze met bedtijd alleen nog maar te plassen en boekje te lezen en valt er een stuk minder tijd te rekken. En daarnaast hadden ook wij dagritmekaarten, die hingen we ‘s avonds op voor de volgende dag, zodat ze precies wist hoe haar dag eruit ging zien. En ik maakte ook nog om de zoveel weken een kalender met dezelfde soort picto’s, zo kon ze ook vooruit kijken en mocht ze iedere avond een dag afkruisen. Dit gaf haar weer wat meer rust in haar hoofd. (Ik gebruikte de afbeeldingen van frokkie en lola)