Zoals de titel al zegt, we hebben besloten dat we voor een 2e kindje willen gaan. Onze dochter is nu 3 jaar en het is sinds een tijdje weer aan het kriebelen (had niet verwacht dat dat ooit nog zou komen, ik vind zwanger zijn, bevallen, controle over mijn lichaam verliezen, life changing events heel erg lastig, zeg maar gerust heel erg eng!) Hebben meer meiden hier last van? Ik merk nu we ‘de daad bij het woord moeten gaan voegen’ ik het weer heel erg eng begin te vinden en het liefst weer wil terug krabbelen. Dit had ik bij onze dochter ook maar ik had gehoopt dat ik dat nu minder zou hebben, maar helaas.. Herkend iemand dit?
Bij ons heeft het bijna 3.5 jaar geduurd voor we de stap weer durfden te zetten, dit kwam met name door een zware zwangerschap en heftige bevalling. En het was gelijk de eerste ronde raak, met helaas een miskraam+curettage als gevolg, waardoor ik gelijk weer een stuk vertrouwen in m'n lichaam kwijt was. Alleen doordat het zo snel raak was, had ik eigenlijk geen tijd om bij die gevoelens van het toch wel eng vinden stil te staan want tsja had toen weinig keus meer dan me erbij neer te leggen Maar ja, ik vind het dus ook heel spannend en zodra ik erover nadenk begin ik alle beren op de weg te zien. Ik denk dat je het vooral een balans moet proberen te zoeken tussen je gevoel en je verstand, hoe lastig dat ook is.
Ja herken ik helemaal! Zwanger zijn is niks voor mij maar de wens is heel groot Vind het vreselijk eng en leuk tegelijk En ook heb ik dagen dat ik niet meer durf Ik laat het over mij heen komen want het komt echt goed
Spannend zeg! Hier nog in de twijfelfase , ons zoontje is ook nog wat jonger dan jou dochter.. Hij is bijna 2. Wel fijn dat je nu definitief beslist hebt, dat geeft misschien ok wat duidelijkheid (en rust in je hoofd). Hopelijk staat het 'eng vinden' het genieten niet in de weg?
Wat vervelend dat je een miskraam hebt gehad, ik kan me voorstellen dat je dan in een achtbaan van hele andere gevoelens terecht komt waardoor de ‘angstgevoelens’ volledig naar de achtergrond raken. Ik denk idd dat ik een betere balans moet vinden, en mezelf af en toe een halt toe moet roepen. Wat meer relatieveren en mezelf niet verliezen in allerlei gedachten, maar ja dat is soms erg lastig..
Ik heb ook heel lang getwijfeld, ik was zelfs bang dat de kriebels nooit meer zouden komen! Ik heb het toen een beetje losgelaten zodat de druk voor mezelf wat minder werd, dat heeft wel geholpen. De kriebels zijn weer gekomen, maar nu het echt zover is en het allemaal weer heel dichtbij komt krijg ik toch wel weer af en toe een paniekmomentje! Deze angst heeft er bij mijn vorige zwangerschap ook wel voor gezorgd dat ik er bijna niet van kon genieten, ik ben zo slecht met controle verliezen en dan zie ik alleen maar beren op de weg. Omdat het nu natuurlijk niet helemaal nieuw meer is hoopte ik eigenlijk dat ik er nu wel echt van zou kunnen genieten, maar of dat ook gaat lukken..
Ja ik moet ook meer relatieveren, het is ook iets leuks! Maar ook zo spannend, pfff ik weet niet wat dat is! Als ik eraan denk dat ik het nooit meer mee ga maken maakt het me verdrietig, maar als ik eraan denk dat ik volgende maand zwanger kan zijn slaat de paniek toe! Het is zo dubbel!
Snap het helemaal! Ik probeer veel afleiding te zoeken Op die manier kan ik het beter een plekje geven
Ja hier ook heeel herkenbaar. Je bent je lichaam kwijt! En dat is prima, maar ook wel weer spannend. Onze dochter is ook 3,5. Mijn man was er allang weer klaar voor. Totdat ik zwanger ben blijf ik het ook nog spannend vinden dat we deze stap weer nemen. Zeker wel de wens hoor! Maar ik begrijp je helemaal.
Ja precies hoe jij het omschrijft! Je bent je lichaam kwijt, in elk geval de controle erover. Je stapt in die achtbaan en there is no way back. Dat vind ik zo’n beangstigend gevoel. En inderdaad zeker wel de wens maar zoooo spannend! Nu heb ik weer ff wat minder paniek en overheerst de wens. Zou fijn zijn als het altijd zo zou voelen..
Mijn zoontje is 4 jaar en sinds deze maand gaan wij er ook voor. Jemig wat eng!! Nooit verwacht. Ik wilde het al de hele tijd zooo graag, maar nu ineens weer de bibbers. Het was zelfs zo dom dat ik vorige maand moest huilen toen ik ongesteld wers (terwijl ik niet eens zwanger kon zijn haha).
Om deze reden hebben wij juist snel de keuze gemaakt voor een 2de om er maar vanaf te zijn. Het valt niet mee maar aangezien je de ervaring hebt in het zwanger zijn moet ik zeggen dat ik er beter mee kan omgaan. Heel veel succes hopelijk heb je snel een positieve test en zal je het anders ervaren.
Ik herken niet de angst van het zwanger zijn en bevallen, maar heb het juist voor het zwanger worden. Bij mijn vorige 3 zwangerschappen (2 kindjes, nov17 miskraam) waren we vrij wel meteen zwanger. Nu zitten we in ronde drie na miskraam en ben nu al aan het doen denken. Terwijl ik echt weet en besef dat we gezegend zijn met twee gezonde kinderen en dat ronde 3 echt nog niks voorstelt. Maar die periode na de Ei sprong tot nod is zo facking killing. Die twee weken lijken wel een jaar te duren. De afgelopen 2 x dat ik ongesteld werd heb ik zooo hard gehuild. Ik weet niet of ik genoeg doorzettingsvermogen heb......
Ja ik begrijp het, jij bent vooral bang dat het niet lukt of dat het mis gaat? Ergens ben ik daar ook wel bang voor, maar tegelijkertijd ben ik ook opgelucht als ik ongesteld word, (klinkt raar hè ik weet het!!) enerzijds omdat mijn cyclussen altijd lang en onregelmatig zijn en anderzijds omdat ik dan dus niet zwanger ben en dus nog ff ‘veilig’ ben, klinkt heel raar hè!! Maar zo voelde het bij mijn dochter ook, als ik eenmaal zwanger ben en ‘there is no way back’ dan slaat de paniek toe! Ik moet zeggen dat ik er de laatste week bijzonder rustig onder ben, de gedachten dat ik zwanger kan zijn geeft totaal geen paniek, ik verheug me er zelfs een beetje op, heel raar! Dat gevoel ken ik niet echt, ik zou wel willen dat het altijd zo zou voelen. We wachten af...
Ja daar valt ook wat voor te zeggen. Ik was alleen zo blij dat ik niet meer zwanger was en het hele ‘life changing’ gebeuren vond ik zo heftig dat ik er echt heel lang niet aan moest denken om weer zwanger te zijn en een 2e kindje te krijgen. Ik hoop ook dat ik er nu wat rustiger in kan zijn en er meer van kan genieten omdat je het al een keer hebt meegemaakt, maar ik hou er maar rekening mee dat dat niet zo is, kan het alleen maar meevallen
Klinkt best wel hetzelfde als hoe ik het ervaar! Ook heel lang gedacht: nooit meer! Ik twijfel nog steeds, maar heb op momenten wel zin in weer zon kleintje erbij. Tegelijk vindt ik het echt spannend, een soort sprong in het diepe. Hoe zou de zwangerschap dit keer gaan, zou het gelijk goed gaan of krijg ik nog miskramen, zou de baby goed groeien dit keer? Vorige keer best nogal wat tegenslag gehad, dat maakt de stap zoveel groter
Wat een herkenbare topic is dit. Mijn zwangerschap verliep dramatisch prenatale depressie en na de bevalling had ik medische klachten en een depressie. Nog steeds wordt ik hiervoor behandeld bij een psych. Onze kleine is nu 3.5 maar ook hier kriebelt het voortdurend! Ik wil diep in mijn hart zo graaaag een 2de maar die angst.. weer zo een rot zwangerschap weer zo een rot kraamtijd? Dat zijn de momenten dat ik dan zoiets heb van never mind. 1 is genoeg.. Pfff die onzekerheid.. Is het mss handig als iemand een clubje start speciaal voor dames die een moeilijke periode hebben gehad en we elkaar kunnen motiveren/steunen? Ik merk dat ik daar in ieder geval heel erg behoefte aan heb vooral omdat de omgeving het niet begrijpt. Ja leuk je he t een kindje en bent "maar bevallen" pff zo frustrerend
Herkenbaar inderdaad.. We zitten inmiddels in ronde 2 (ik heb hele lange en onregelmatige cyclussen) en het voelt zo dubbel. Ik heb nu mijn LH piek bijv, maar om dan nu te gaan ‘moeten’ vind ik eng en niet leuk, ik word daar ook onrustig van. Hoewel we maandag nog seks hebben gehad en dan vind ik het prima, maar dan is die druk er niet, dan voelt het niet alsof ik ‘nu die keuze weer moet maken’, dan is het meer van ‘we zien wel’. Toen ik ongesteld werd na ronde 1 vond ik het ergens jammer maar ergens ook fijn, ik kon het ook heel snel weer loslaten, was er echt ff niet meer mee bezig tot nu weer, omdat ik voel dat mijn eisprong weer komt. In die periode dat ik er dan niet mee bezig ben voel ik die kriebels ook het meest, want dan vind ik het leuk, veilig ver van me af maar als het dan weer dichterbij komt zoals nu zie ik die beren weer en denk ik ‘wil ik dit wel!!’ Pfff dubbel hoor! Misschien moet ik die ovulatietest ook gewoon niet doen, maar dat is dus de kant die het wel heel graag wil haha!