Na bijna een jaar eindelijk de stap gezet en via de huisarts naar de psycholoog verwezen. Vooral ivm angst(gedachten) en niet meer lange stukken durven autorijden omdat ik bang ben een paniekaanval te krijgen. Heb twee gesprekken gehad, tweede gesprek was met de 'manager' zeg maar en die had het over een angststoornis, vandaag had ik het derde gesprek en er is dus blijkbaar uitgekomen dat ik geen stoornis heb en overal in de 'groene vakjes' val. Omdat ik in principe alles nog doe en nog nooit een black out gehad heb ik de auto zeg maar, maar goed, ik ontwijk het rijden dus om dat ook niet te krijgen. Dus geen diagnose/stempel en geen vergoeding van de zorgverzekeraar... En nu? Ze had het over de praktijkondersteuner van de huisarts, een soort groepstherapie (20 km verderop dus lekker handig en voor mij denk ik niet haalbaar, want dat is dus mijn grootste probleem), of praten met maatschappelijk werk. Ze had het ook over een assertiviteitscursus, ik dacht echt ok, wat moet ik daar mee? Ik was echt een beetje boos en vooral heel erg verdrietig. Ik ga juist op tijd hulp zoeken voordat het te erg wordt maar dan ben je dus niet 'slecht' genoeg en kan je het zelf betalen of andere dingen proberen die niet haalbaar zijn of dat het maar de vraag is of het gaat helpen. Ze zei ook dat ik al zoveel heb meegemaakt en dat ik dat allemaal heb 'overwonnen', en dat ik blijkbaar heel sterk ben. Het voelt alsof ze zoiets hebben, hier kom je ook zelf wel uit. Terwijl ik dus mijn hele leven alles zelf heb verwerkt (best heftige dingen) en dan vraag ik op mijn 38e eigenlijk om hulp en dan wordt er gezegd, je bent zo sterk je hebt geen hulp nodig (dit is niet letterlijk zo gezegd maar zo voelt het wel). Het voelt zo rot. Iemand ervaring hiermee? Ik neig naar de praktijkondersteuner te gaan (ik ga sowieso volgende week met de huisarts praten), maar zou dat echt voldoende helpen? Ik zit zo vast in mijn hoofd maar ik vraag me af of dat duidelijk is geworden bij de psycholoog. Of denk ik te negatief over hoe het met me gaat en valt het allemaal wel mee? Nou ja, beetje warrig verhaal misschien, ik zoek dus gewoon mensen met ervaring hiermee
Hey, wat goed dat je bent gegaan en wat jammer van de reactie. Misschien psychotherapie? Is meer gericht op actie nemen en je gedrag veranderen.
Ik kan je helaas geen advies geven, maar ik wil toch even laten weten dat ik het heel rot voor je vind! Knap dat je hulp hebt gezocht en jammer dat er blijkbaar geen "therapie" voor bestaat. Mijn zus heeft destijds een angststoornis ontwikkelt na de opname van haar dochter op de ic. Zij heeft toen EDMR therapie gehad. Zou dat misschien iets zijn??
Ja zou wel iets kunnen zijn, maar niets wordt vergoed ivm geen diagnose zeg maar... Tenminste, zo had ik het begrepen.
Bij mij is er niet iets specifieke aan vooraf gegaan dus emdr is geen optie. En wel hetzelfde verhaal, zou ook niet vergoed worden. Wil trouwens best een paar honderd euro betalen voor een behandeling, maar ben bang dat het veel meer zal gaan kosten en heb er gewoon de balen van dat ik klachten hen maar blijkbaar geen stoornis. Wat het belemmert me enorm en haalt ook wat levensvreugde weg. Maar ja, ik geniet verder wel en ben niet suicidaal ofzo dus ze vinden dat ik geen hulp nodig heb. Nou ja zo voelt het dus voor mij . Ik was ook zo boos vanochtend en ben bijna boos weggelopen maar heb me beheerst... Vooral toen ze die assertiviteitscursus noemde. Ja dat gaat me echt helpen met mijn angsten...
Vervelend dat je niet gehoord wordt! Ik zelf had een angst voor mijn kraamtijd maar ik was ook “te goed” voor doorverwijzing met name omdat ik het proactief wilde oppakken om een nieuwe ervaring met postnatale klachten voor te zijn. Ik kwam ook niet in aanmerking voor vergoeding en heb zelf een psych/coach in de arm genomen. Wel bijna 100 eu per consult. Niet niks maar ik wilde ook niet bezuinigen op mijn gezondheid. Uiteindelijk 5 sessies nodig gehad dus viel gelukkig mee. Ik weet niet of het financieel haalbaar zou zijn maar is dit misschien ook een optie? Bij mij kwam er het een en ander van vroeger naar boven wat maakt dat ik op en bepaalde wijze reageer op situaties wat er bij mij voor zorgde dat ik dergelijke verschijnselen kreeg. Ik heb nu handvatten en oefeningen gekregen waardoor ik in staat was mezelf uit de situatie te halen.
Dat is zeker een optie. Maar dan wil ik wel graag een soort garantie dat het gaat werken. Ik vind het echt lastig. Ik wilde het echt gaan aanpakken maar nu weet ik het allemaal niet zo meer. Ben vooral nog heel erg boos . Omdat ik grotere problemen voor wil zijn mag ik het zelf uit gaan zoeken en uit eigen zak gaan betalen? Ik hoop dat de huisarts ook goed mee wil denken. Ik baal er ook van dat uit het vorige gesprek eigenlijk bleek dat ze me gingen helpen. En dan hoor ik vanochtend opeens van niet...
Wat vervelend zeg! Ik heb ook problemen gehad om voor ggz in aanmerking te komen, terwijl mijn dochter plots overleed en ik 10 weken daarna een baby kreeg. Je zou zeggen dat dit voldoende is om een verwijzing te krijgen... uiteindelijk heeft mijn psych na het eerste gesprek het eea aangedikt in het dossier, want zij was van mening dat ik zeker professionele hulp nodig had, hoewel ik niet lijd aan een stoornis. Ik zou teruggaan naar de huisarts en daar het probleem voorleggen. Als je het ziet zitten zou je natuurlijk particulier een psych kunnen zoeken, ik heb dat enkele jaren terug ook gedaan en kreeg toen gedeeltes vergoed vanuit de aanvullende verzekering, misschien kun je dat even nagaan? Daarnaast mis een tip om eens contact op te nemen met een rijschool voor mensen met angstklachten mbt autorijden. Die bestaan! Wederom natuurlijk niet vergoed maar als je wellicht die twee dingen kunt combineren kom je mis al een heel eind. Lastig hoor... Sterkte!
Praktijkondersteuner lopen/ liepen mijn man en ik ook. Nu nog maar 1x in de 2 maanden en het heeft echt geholpen. Als het qua km en tijd haalbaar is, kan het zeker de moeite waard zijn.
Ik ben het helemaal eens dat het krom is hoor! Ik zei dat zelf ook tegen de huisarts: dus ik kan beter wachten tot een postnatale depressie of depressie verschijnselen heb, terwijl ik WEET dat het een risico is en ik er dus ook iets proactief mee kan doen (wat mij qua zorgkosten ook goedkoper lijkt) Was hij overigens wel met me eens maar ik kreeg toch geen verwijzing. Balen dat het zo gaat hoor!
Die paniekaanvallen, zijn dat hyperventilatieaanvallen? Wellicht dat je dan door je huisarts doorverwezen kan worden voor Cesartherapie/Psychosomatiek Therapie. Dat helpt je normaal te ademen om vat te krijgen op je hyperventilatie. Daardoor wordt je minder angstig en zullen die paniekaanvallen ook minder gauw plaatsvinden. Wellicht dat dit dan wel vergoed wordt door je verzekering? Een cursus Mindfulness zou eventueel ook nog een optie kunnen zijn. Dat heeft bij mijn zusje erg geholpen bij haar angsten en paniekaanvallen. Ik heb overigens via de hyperventilatiestichting een soort van apparaatje besteld. Die heb ik al jaren in mijn tas zitten. Je kunt er door ademhalen bij een paniekaanval. Het helpt je rustiger te worden. Alleen het idee al dat het me zou kunnen helpen bij een hyperventilatieaanval, geeft een stuk rust. Heb het gelukkig nog nooit hoeven te gebruiken. Als het geen hyperventilatie is, kun je mijn verhaal dus vergeten
Een goede POH kan je zeker helpen! Anders misschien je zorgverzekeraar bellen. Uiteindelijk zijn zij degene die bepalen wat vergoed wordt en wat niet... Sterkte! Heel naar als je eindelijk de stap zet voor hulp en deze niet krijgt
Ik zou wel denken aan EMDR (flash forward) als passende behandelmethode. Vaak kun je met 1 sessie al veel bewerkstelligen. Misschien overwegen om die ene sessie zelf te bekostigen?
Mmh mijn ha wilde me niet doorverwijzen, omdat je tegenwoordig al een soort diagnose moet hebben. Ik ben nu bij de poh geweest, en die bekijkt adh v vragenlijsten of ik door verwezen moet worden. Er zijn wachtlijsten van 6 maanden...
Ik hoop nu okk echt dat de POH me kan helpen, maar ik betwijfel het heel erg. Had ook al twijfels aan de psycholoog hoor, maar ik had zoiets van als iemand me kan helpen zijn zij het.
Praktijkondersteuner is hier in de wijk dus geen probleem. Qua tijd komt vast ook goed, heb ook gewoon recht op bezoek aan artsen enzo onder werktijd als het moet. Die groep leek me ook echt wel wat maar ik zie het nu echt niet zitten om zover te moeten rijden. Hier in de buurt start het misschien ook maar of en wanneer is niet duidelijk dus heb ik nu niets aan.
Mijn psycholoog dacht helemaal niet met me mee en had zoiets van ja sorry de zorgverzekeraar wil een diagnose maar die kunnen we niet geven dus helaas. En daar bleef het bij. Maakte me zo boos. Rijschool gaat me niet helpen, ik weet dat ik prima kan rijden, het gaat om altijd prima, maar ik rijd met een rotgevoel, zit dan vol adrenaline ofzo. Ik vind het rijden ook niet eng. Maar er zitten angsten onder die mij zo laten voelen en de angst om een paniekaanval te krijgen. En met die gevoelens moet ik aan de slag, niet met het rijden op zich. En het is dus niet alleen het rijden, ook angsten voor ziek worden/doodgaan, ook van de kinderen, dat zit heel diep en houdt me dagelijks bezig. Terwijl ik ook wel goed kan genieten maar er is zo zware ondertoon zeg maar. Ik functioneer dus prima dus heb blijkbaar geen hulp nodig. Zeker omdat ik alles altijd al zonder hulp heb gedaan. Ik dacht dat mijn verleden juist zou 'meehelpen' aan hulp krijgen maar omdat ik er altijd zo goed mee gedeald heb zal ik het nu ook wel zelf kunnen.... aldus de psycholoog.