Dit!! ooit een programma op tv gezien waarin dit uitgelegd werd. ik sta nog niet geregistreerd om deze reden. ik ben simpel gezegt als de dood dat er in me gesneden gaat worden terwijl je het nog voelt of nog leeft. genoeg verhalen op tv gezien waarbij mensen hersendood verklaard werden en later alsnog bijkwamen of tekenen van leven gaven. en eerlijk gezegt ben ik ook bang dat ze voor mij minder moeite zouden doen om me er bovenop te krijgen omdat ik donor ben.... dat ik zo een hartaanval krijg en ze me gaan reanimeren maar niet tot het uiterste gaan omdat ik als donor geregistreerd sta. bang dat ze dan sneller de keus zouden maken om te laten gaan.
Ik sta niet geregistreerd omdat ik niet weet wat ik wil. Ik wil wel ontvangen maar geven na overlijden vind ik moeilijk. Bloed wil ik wel als ik klaar ben met bv
Dat weet ik allemaal wel, maar er is een geval bekend (of waren het er meer? dat weet ik niet meer) van een vrouw die zwanger was en na een ongeluk hersendood was. Zij hebben haar zolang aan de beademing en de hele buts slangen en toestanden wat nodig was om haar lichaam nog te laten functioneren, de baby is 2 maanden later geboren met een keizersnee. Pas toen hebben ze haar afgekoppeld en is ze gestorven. Leg jij mij maar uit hoe een dode twee maanden na haar "overlijdensdatum" nog een kind kan baren.
is toch echt een programma over geweest dat die personen die doneren en hersendood waren, geen pijnstillers kregen. ze voelden immers niks meer volgens de artsen. ze kregen alleen spierverslappers zodat de organen er makkelijk uitgehaald konden worden omdat het lichaam, ondanks hersendood, alsnog kon reageren door te bewegen. tja, lijkt me doodeng en wie zegt dat die persoon niet bewoon omdat die toch nog gevoel had??
Heb je het niet over comapatiënten die weer bijkomen? Hersendood ben je als er langere tijd geen enkele hersenactiviteit is. Gewoon géén. Daar genees je écht niet van.
Heel cru gezegd denk ik dat je kunt stellen dat deze vrouw de couveuse voor haar kindje is geweest maar dat de machines en hele buts aan slangen dat mogelijk gemaakt hebben. Zonder al die apparatuur had dit niet gekund.
Hoe iemand na overlijden nog kan baren? Omdat dat lichaam op dat moment enkel een incubator is voor de foetus, waarin machinaal bloed rondgepompt wordt en voedingsstoffen ingebracht worden. Heb je onlangs de berichtgeving niet gevolgd van die dierenfoetussen die groeiden in kunstmatige baarmoeders? Zelfde principe, toch?
Nu dan even een ‘domme’ vraag. Stel ik vul in dat ik niet wil doneren. Maar nu heeft bijv. mijn man een nier nodig. Dit kan als ik nog leef. Zou ik dan mijn donorcodicil moeten aanpassen als ik bij leven wil doneren, maar niet na mijn dood?
Ik ben inmiddels geen bloeddonor meer, omdat ik na de geboorte van mijn dochter zelf bloed heb ontvangen. Dan mag het niet meer, helaas. Ik ben wel geregistreerd als orgaandonor, ze mogen van mij gebruiken wat ze kunnen om een ander mee te helpen. Ik merk dat ik een beetje fel werd van het stukje dat nabestaanden niet fatsoenlijk afscheid kunnen nemen als iemand donor is. Mijn moeder is vorig jaar totaal onverwacht overleden. Ze kreeg een hartinfarct, is gereanimeerd en het hart klopte weer, maar daarmee was het meeste wel gezegd. Er heeft teveel tijd gezeten tussen het 'wegvallen' en opnieuw op gang brengen van het hart, waardoor er geen hersenactiviteit meer was. Ze heeft toen nog 2 dagen in coma (en aan de beademing) gelegen. In die tijd zijn er verschillende testen en onderzoeken gedaan om te kijken of er nog bepaalde prikkels werden geregistreerd in de hersenen, maar er was geen respons. Toen ze officieel hersendood was verklaard, kwam de donatie-procedure ook in gang. Er kwamen dezelfde dag nog 2 mensen van het donorteam oid, zij hebben de procedure stap voor stap aan ons uitgelegd, zodat we precies wisten wat ons te wachten stond. Ook qua afscheid nemen. Dat hebben we gedaan voordat ze mijn moeder meenamen naar de OK, ze was dus nog 'levend' want alle apparaten waren nog aangesloten. Er werd ook direct verteld dat ze 'koud' de OK zou verlaten en dan direct naar het mortuarium werd overgebracht. Ik vond het prettig dat er duidelijk en open over werd gepraat, en al onze vragen werden ook beantwoord. Ik had met 1 van de donor-mensen afgesproken dat ze mij zou bellen zodra de operatie was afgelopen. En ondanks dat het midden in de nacht was, werd ik uitgebreid op de hoogte gebracht van de gang van de operatie, wat er wel/ niet kon worden gebruikt, en verdere bijzonderheden. De volgende dag zagen we mijn moeder toen ze al netjes lag opgebaard in het crematorium. En ja, er was een stukje van de pleister op haar borst te zien, omdat ze immers was opengemaakt. Omdat ze zelf overtuigd donor was, hebben wij ook besloten om dat niet weg te werken of te bedekken met hoogsluitende kleding. Ze zou er zelf trots op zijn geweest. Die ochtend was voor mij persoonlijk al de afsluiting. Ik begrijp dus echt niet wat er wordt bedoeld met niet goed afscheid kunnen nemen. Afscheid nemen van iemand die al hersendood is, is in mijn ogen sowieso al anders dan wanneer iemand ivm ziekte op sterven ligt.
Ik vind het oprecht fijn voor jullie dat jullie dit zo hebben kunnen beleven. Helaas is dat niet voor iedereen zo. Daarom, omdat iedereen dood, sterven en doneren anders ervaart ben ik vóór een veto-recht.
Ik beschouw dat niet als bewezen. Het lichaam reageerd namelijk wel, met een verhoogde hartslag en de bloeddruk die omhoog schiet. Dat is een normale respons op een grote pijnprikkel. Hier zijn onderzoeken naar gedaan. Maar omdat we organen nodig hebben worden die een beetje onder het vloerkleed geveegd. Ik moet eerlijk zeggen dat dit mij ook tegen houdt. Vanuit overtuiging ben ik voor het donerschap. Maar toen ik mij er in ging verdiepen kwam ik nogal wat haken en ogen tegen. Zo dood ben je helemaal niet als je daar op de OK ligt om je organen te laten oogsten. Dus nee, ik hou nog een slag om de arm. En ik vind het dan ook vervelend dat ik door de nieuwe wet voor het blok gezet word. Ik ben overigens wel stamceldonor. Als bloeddonor ben ik afgekeurd.
ik snap dat de wetenschap dat zo ziet, ja. Maar ik zie dat dus totaal anders. Het lichaam is nog in leven, kan zelfs nog leven voortbrengen als het moet. Met behulp van, ja. Ik geloof dat de ziel dan nog in het lichaam zit. Pas op het moment van sterven treedt deze uit en gaat terug naar God.
Officieel wordt je wens als donor gerespecteerd binnen de huidige wet. Er zal echter geen enkele transplantatie-arts een procedure starten als de nabestaanden pertinent tegen zijn. Dit zegt mi. ook iets over het belang van de stem van de nabestaanden. Je kunt wel heel hard zeggen ‘ze hebben mijn keuze te respecteren!’, maar dan ga je wel voorbij de emoties van je geliefden. Ik vind het heel goed dat artsen die zorg voor de nabestaanden erkennen.
Maar zolang het lichaam reageert op een of andere manier, word je niet hersendood verklaard. En ben je dus geen donor.
Tja, daar kan ik natuurlijk niets tegenin brengen. Maar als je ijkpunt leven voortbrengen is... Wat dan met ivf? Ik neem aan dat je vanuit religieuze overwegingen vindt dat leven begint bij de conceptie. Maar die conceptie gebeurt in een schaaltje buiten het lichaam. En tóch is er leven. Hoewel er geen lichaam en geen ziel mee gemoeid is op dat moment.
Jawel, ze geven spierverslappers wanneer ze de organen verwijderen omdat het lichaam anders reageert op het snijden.
Nee. Ze testen uitvoerig of het lichaam nog reageert op pijn vóór iemand hersendood verklaard wordt. En dus lang voor ze gaan snijden.
Waarom geven ze dan spierverslappers wanneer de organen verwijderd worden? Dat zou dan toch niet nodig moeten zijn als het lichaam er niet meer op reageert? Want dat gebeurt namelijk wel wanneer ze de organen eruit halen.