Hoi allemaal, Laatst was er een topic over chagrijnig zijn tijdens de zwangerschap. Daar herkende ik mee heel erg in. Bij mij is het alleen zo dat ik me echt vre-se-lijk irriteer aan mijn partner en alleen mijn partner. Niet aan andere mensen om me heen. Ik wil geen lichamelijk contact. Ik denk steeds blijf van me af, laat me met rust. Ik wil ook geen leuke dingen met hem doen en vind gewoon echt alles irritant aan hem. Zelfs hoe hij naast me staat te tandenpoetsen, in de weg staat, luidruchtig doet etc. Het liefst wil ik niet eens dat hij naar me kijkt, zo extreem. Ik zeg steeds tegen mezelf: het zijn de hormonen.. ik probeer aan positieve dingen te denken van hem maar dat lukt me dus niet. Heb het eerlijk gezegd tegen hem op een zo tactvolle manier en natuurlijk begrijpt hij er niks van. Zijn er meer vrouwen die dit hebben? Hoe je hiermee om? Wanneer ging dit over? Wat doe je eraan? Help! Ik vind dit echt niet leuk, maar heb het idee dat ik er niets aan kan doen en waarom alleen bij hem?
Ps. Het spijt me als ik als een heks klink. Zo voel ik me soms ook, maar eigenlijk ook weer niet.. ik denk in extremiteit waarin ik mezelf helemaal niet ken.. dat is toch raar???
Zoals je zelf al zegt. Hormonen! Laat hem dit anders eens lezen.hij weet vast dat je van hem houd, maar ja die hormonen doen echt gestoorde dingen met je gedachten en gevoelens. Edit, als jij een heks bent, ben ik dat ook. o wat onredelijk ben ik tijdens mijn laatste zwangerschap geweest naar mn man toe...
Als dit alleen door de hormonen komt, vind ik het echt bizar dat je dan zo kan veranderen. Ik herken dit helemaal niet van mijn eerste zwangerschap. Maar.. had jij het de hele zwangerschap? En toen je was bevallen, was het toen weer over? Man.. wat een hoog irritatie level heb ik zeg.. pff normaal ben ik de rust zelve
Ja gelukkig is het weer over. Het lag ook echt aan mn dag. Als ik slecht had geslapen of de oudste 2 waren lastig geweest dan was ik veel onredelijker. Dat die zomer vrijwel de hele tijd een hittegolf heerste was ook niet bepaald bevoordelijk voor mn humeur...
Gedeeltelijk herkenbaar, ik heb het gelukkig niet elke dag. Maar ik kan tijdens mijn zwangerschap meerdere mensen niet verdragen dus ik zit een beetje in mijn cocon, bij mijn dochter is het ook goed gekomen! Ook in winkels enzo vind ik mensen nog sneller vreselijk...
@Melief en @Panter dankje voor jullie reactie. Ik heb tot nu toe echt elke dag. Soms denk ik: vind ik hem nog wel leuk? Gelukkig denk ik meteen daarna: doe even normaal! Natuurlijk wel, anders wilde je toch geen 2e kindje met hem? Ik zit ook echt in mijn cocon. Nu speelt er nog wat vreselijk verdrietigs bij mensen die dichtbij ons staan dus dat helpt misschien ook niet echt mee? Ik kan er wel vanuit gaan dat het echt de hormonen zijn? En dat het dus ook weer over gaat?
Het zijn idd de hormonen. Zo rond de 30wk werd het hier nog 10x erger. Oh dan zat ie gewoon naast me op de bank tv te kijken en dan irriteerde ik me kapot aan zijn domme hoofd. De arme schat...en het is zo'n lieve en knappe man. En hij kon écht niks goed doen in mn ogen. Nu vind ik hem weer lief. Alleen blijf ik me storen aan zijn bulderlach hihi.
Hoi hoi, niet zo extreem als jij dat hebt maar inderdaad aanraken of naar mij kijken kan ik ook niet hebben. Dan begint hij er ook nog eens over dat we bijna nooit meer seks hebben. ...ik kan het ook echt niet opbrengen. Hij is wel lief voor me en laat me gelukkig veel met rust. Ik heb het bij alle 3 de zwangerschappen gehad en het is allemaal weer goed gekomen dus ga daar nu ook weer vanuit.
Haha sorry hier moet ik om lachen want dat heb ik dus ook!! Oh wat herkenbaar en inderdaad hij kan er echt niets aan doen. Het slaat ook nergens op dat vind ik nog het domste van allemaal. Dat ik die knop dan niet kan omzetten om weer normaal te doen
Ik had dat van de mirena... werkte dus uitstekend als anticonceptie want geen kans dat hij mij aan mocht raken... Het kan echt zwaar zijn , sterkte!
Ik heb het niet zo extreem, maar herken jouw verhaal wel gedeeltelijk. Ik maak vooral veel onredelijke opmerkingen en kan dan nijdig worden als hij daarop ook weer onredelijk reageert (in mijn ogen ). Ik lijk ook steeds ruzie te zoeken of een discussie te willen uitlokken . De arme schat, terwijl hij zo lief is en alles voor me doet... Maar reageer de laatste tijd ook nogal fel tegen mijn moeder, dus ja ik geef de hormonen maar de schuld haha. Gelukkig is dit trouwens niet elke dag. Vanmorgen en gister toevallig wel .
Hier hebben we de eerste zwangerschap elkaar de hersens ingeslagen! Wilde echt het liefst de scheiding aanvragen. De eerste 10 weken erna ook nog.... Maar het komt goed hoor! 2 de zwangerschap gaat het wel wat beter moet ik zeggen. Maar alsnog wil ik hem af en toe te koop zetten op marktplaats.
Ik ben zo blij om te horen dat ik niet de enige ben. Hier lijkt iedereen om me heen maar blij en vrolijk. En ik chagrijnig, woest en geïrriteerd. Ik wil hem af en toe gewoon de deur uitschoppen Hopelijk wordt het snel beter, maar we moeten nog een hele tijd! Gaat gezellig worden...
Ik had dat ook bij mijn ex...... maaaaaaar dat was dus ook al voor de zwangerschap alleen door de hormonen is dat extreem geworden. Het liefst wilde ik hem niet in mijn buurt hebben en als hij op zakenreis was, was ik teleurgesteld als hij weer terug was. Ja en hier is het dus niet goed gekomen maar wat ik zei; denk dat de relatie al niet goed was. Het werd alleen een stuk duidelijker ...., Nu juist weinig last van bij mijn huidige man... liefst knuffel ik hem de hele dag.... wel irriteer ik me aan het feit dat het een varken kan zijn en alles laat slingeren en dan”verwacht” dat ik hoogzwanger met bekkeninstabiliteit en een peuterpuber aan mijn rokken nog alles door blijf poetsen. En als ik boos word zegt hij doodleuk dat ik het maar had moeten aangeven grrrrrrrr!!
Ja ik herken dit zeker voor al in het begin had ik het ook. Mijn man kon niks goeds doen of zeggen. Ik was blij als hij de deur uit was en heb zelfs gezegd dat hij alleen met vrienden op vakantie mocht. Nu een paar weken later kan ik niet zonder hem en wil hem de hele tijd knuffelen. Ik geloof echt dat dit de hormonen zijn.
Ik merk het met vlagen. Eerste trimester heel erg gehad. Tweede trimester juist enorm veel zin in contact. En nu is het weer blegh , seks zit er zeker niet meer in moet er niet aan denken. Ik zou zeggen blijf erover praten en blijf wel leuke dingen doen met elkaar.
Dank jullie wel voor de reacties. Dan kan ik er echt wel vanuit gaan dat het de hormonen zijn. Ik ga er vooral over blijven praten met hem, dat is een goede. En we kunnen altijd goed praten met elkaar. Vinden we beiden ook belangrijk. En leuke dingen doen is ook een goede. Al heb ik daar nu totaal geen zin, het is denk ik wel goed voor een andere mindset
Ja herkenbaar! Ik zou soms snachts wel eens een kussen op mijn man zijn hoofd willen leggen vreselijk dat gesnurk. Lig je eindelijk bijna te slapen, snurkt ie zo hard dat ik weer klaar wakker ben. En heb flinke nesteldrang en in mijn ogen doet hij dus echt niks. Dat krijgt ie dan ook te horen, arme jongen!