Ik zou op zoek gaan naar een coach of psycholoog. Dat hoeft niet van een bepaalde instantie te zijn, gewoon googlen op coach of psycholoog en dan je woonplaats.
Ja hij werkt 36 uur. Natuurlijk is het dan logisch dat ik het meeste doe omdat ik thuis ben. Maar het zijn andere dingen, weet niet hoe ik het kan uitleggen. Zal het proberen. Ik ben de hele dag thuis met ons kindje. Mijn man komt thuis, zit de hele avond voor telefoon of tv. Een gesprek is niet mogelijk. Even spelen met ons kindje doet hij niet uit zichzelf. Ik moet dat elke dag aangeven. Als hij dat niet doet hangt ons kindje steeds aan mij in de keuken terwijl ik aan het koken ben. Ik zet X dan in een stoel zodat X kan meekijken. Zo kan ik rustig koken. Maar man kijkt niet naar X om. Naar bed leggen van X kan man niet alleen. Ik moet altijd mee of ik doe het alleen. De rest van avond kijkt man ook niet meer naar X om. Een keertje kijken als X slaapt of zo doet hij niet. Dat doe ik meerdere keren. Als X s nachts wakker wordt ga ik eruit. Man werkt dus dat vind ik dan nog logisch. Maar in het weekend reageert mijn man ook niet 's nachts. Ik ga er dan weer uit. In het weekend wil hij niet met X een ochtendje/middag iets alleen gaan doen. Ik moet altijd mee of ik ga alleen met X iets doen. Terwijl ik dit de hele week al doe. Zo nog vele voorbeelden. Alles komt op mij neer. Ik vind dat niet fijn meer. Ik heb zelf nergens rust.
Omdat ik de eisen niet heb. Ik heb de opleiding niet. Op dit moment lukt het mij niet om te leren omdat alles dus om mij draait. Ik ben zo ontzettend moe van alles. Ik denk als we uit elkaar zouden gaan dat er wel meer ruimte is om dit te doen. Klinkt misschien raar, maar dat idee heb ik.
Ik vermoed hetzelfde. En mijn (en ook van andere leden) advies is niet anders dan de vorige keer of die keer daarvoor. Dat je er niets mee doet is natuurlijk aan jou ts maar ik snap alleen niet wat voor tips je nog meer wilt? Alles is al zo'n beetje gezegd.
BV aankomende weekend is hij hele zaterdag weg. Op zondag hebben we een verjaardag. Ik wil even tijd voor mezelf. Daarom blijf ik liever alleen thuis. Even boekje lezen of zo. Maar hij wil dat ik persee mee ga. En als ik dan bij mijn punt blijf en thuis zou blijven dan weet ik wel zeker dat hij ons kindje niet mee neemt naar die verjaardag. En zo heb ik dus 7 dagen onafgebroken voor ons kindje gezorgd. Dat hoort ook zo natuurlijk en dan zal ik ook leuke dingen gaan doen. Maar ik mis die steun zo erg. Dat hij helemaal geen rekening ermee houdt dat ik ook tijd voor mezelf nodig heb. Maar hij kijkt alleen naar zichzelf. Dat is waar ik nu heel erg mee zit.
Veel is al gezegd, maar ik dacht nog: desnoods ga je een paar uur per week post bezorgen ofzo. In de buitenlucht zijn is heel goed voor je als je niet zo lekker in je vel zit en je neemt tegelijkertijd toch wat geld mee naar huis. Handig daarin is dat je partner dan thuis is en wel voor jullie dochter móet zorgen. Jullie klinken daarin allebei gemakzuchtig: ja maar ik weet hoe het moet en als hij het doet is het alleen maar moeilijk/lastig. Mijn man heeft daar zo nu en dan ook wel eens last van, maar daar ga ik echt niet in mee. Hij is haar vader, natuurlijk kan en moet hij voor haar zorgen! Dus hup, voortaan elke zaterdagochtend ben jij weg (voor wat dan ook) en dan regelt hij het maar: doeiii!
Hij is zelf heel onzeker en geeft alles makkelijk uit handen. Ik had liever dat hij bv ons kindje naar bed legde of een dagje/ochtend/middag iets met X ging doen. Van mij mag ie. Maar hij wil dat zelf niet.
Maar hij hoeft dat ook niet omdat jij toch wel alles doet. Ga een uur voordat hij naar die verjaardag moet dit weekend de deur uit en laat je kind thuis. Hij moet haar dan wel meenemen en dan blijf jij daarna lekker alleen thuis. Echt, kom voor jezelf op!
Het is vaak zo dat als ik niets doe met ons kindje dat mijn man best aan lot over laat en zijn eigen ding doet. Dus daarom doe ik het vaak toch maar. Als ik dan echt een uur van te voren weg ga, wat zeg ik dan? Hij ziet toch dat ik weg ga en ons kindje ook. Een einde lopen of zo?
Bijvoorbeeld. Ik ga nu alleen een stuk lopen. Veel plezier samen met (naam van je dochter) bij de verjaardag. En dan loop je meteen de deur uit.
Na het hele topic te hebben gelezen weet ik dit nu wel zeker. De zelfde manier van reageren, de zelfde manier van het negeren van bepaalde goed bedoelde adviezen, continue maar terug vallen in het zelfde. Zonde van je energie.
Precies dit. @TS Ik hoop echt dat je weer gelukkig wordt en wel voor jezelf opkomt maar dit gaat je niet verder helpen.
Er zijn al veel adviezen en tips gegeven. Wat ik mij afvraag: Waar gaat zijn geld elke maand naar toe dat hij steeds rood staat en geen geld heeft? En echt.....waar is zijn respect voor jou! En waar is jou respect voor jezelf! Hij wéét verdorie dat het geld van jou een erfenis is en hij vind het prima dat dat op gaat aan weet ik veel wat, alleen omdat hij continue rood staat?! En wat respectloos om continue in een telefoon te zitten en geen aandacht te geven aan de twee mensen die volgens mij in dit plaatje de twee belangrijkste mensen op aarde voor hem zouden moeten zijn! Je bent zijn sloof en hij vind het best! Deze man houdt alleen van zichzelf, anders had jullie plaatje er heel anders uit gezien. Ik vind het heel rot voor je dat jij je zo voelt. Maar besef dat jij hier zelf de keuze in hebt om je zo te laten behandelen, want je laat het zelf gebeuren. Zolang jij jezelf niks waard vind en hem nog steeds op een voetstuk plaatst houd je dit in stand, maar je bent een mens en geen robot dus dit hou je niet vol. De barsten (depressie) beginnen nu te komen. Raap jezelf bij elkaar doe wat je diep van binnen al weet wat het beste voor je is, zoek een coach die je daarbij helpt en blijf niet in de slachtoffer rol zitten. Hij is degene die zielig is, niet jij, besef dat! Laat het niet zover komen dat je straks in een vette dikke ellendige depressie zit alleen omdat je de ballen niet had om voor jezelf te kiezen! Beter gaat het niet worden, hij geeft niet om je zoals het op gezonde gelijkwaardige manier zou moeten...... Echt.........angst is de slechtste raadgever.....zet je angst opzij zoek iemand die je helpt en ga voor je eigen geluk en dat van je kind......het interesseert hem toch geen hol hoe jij je voelt..... Sterkte en go for it!
1. Regel relatietherapie 2. Pasjes afnemen en hem zakgeld geven. Jij bepaalt vanaf nu hoe en wat met geld. Je gaat in elk geval niet meer uitgeven van je eigen geld. 3. Schrijf je in bij verschillende woningbouwverenigingen. Mocht je toch uit elkaar willen dan is die stap in elk geval gezet. 4. Plan iets leuks voor jezelf. Stap de deur uit en laat instructies achter. Hij redt zich echt wel een dagdeel met jullie kind. Ik vind dat hij het wel erg makkelijk heeft. Ik hoop dat jullie er uit komen.
Contact opnemen met maatschappelijk werk/sociaal wijkteam zij kunnen met jou een plan van aanpak schrijven. Het is vervolgens aan jou om je daar aan te houden. Maar als ik heel eerlijk en hard ben verwacht ik niet dat je dat gaat doen. Klinkt cru maar je neemt hierin dezelfde houding aan als je man, komt het niet vanzelf of gaat het niet makkelijk gooi je de handdoek in de ring. Als je een maatje wil of iemand waarbij je terecht kan, gesprekken mee kan voeren etc moet je dus of zorgen dat de provider van telefoon, internet en tv niet meer werkt en je partner dus niks anders kan dan contact hebben of zorgen voor jullie kind, of je gaat zelf de deur uit om contacten te maken, een groep om wandelingen te maken, een groepssport, etc. Waarbij jij dus actief op zoek kan naar contact en je man verplicht is om voor jullie kind te zorgen.
Mijn man heeft een laag inkomen. Het gaat op aan voornamelijk vaste lasten. Daarnaast houdt hij een klein bedrag over. Maar gaat hier vaak overeen Door extra dingen. Bv dagje weg, kopen van bv tijdschriften enz, etentjes. Op zicht zijn het geen rare uitgaven. Maar anders /zuiniger met geld om gaan doet hij niet. Heb dat al vaak gezegd. Hij is heel erg op zichzelf gericht. Ik heb dit altijd geaccepteerd. Dat had ik niet moeten doen. Ik besef nu pas hoeveel steun en betrokkenheid ik tekort kom. Dat is best hard aangekomen. Het is eigenlijk gekomen Door een vriendin die heel aardig voor me is en wel betrokken is bij mij. Daardoor dacht ik ineens dat als ik een partner zou hebben die zo voor me was dat ik dan heel gelukkig zou zijn. Toen is het besef pas gekomen dat ik heel veel mis en ben ik er heel verdrietig Door. Ik vind het lastig om iemand te vinden die me helpt. Ik weet niet zo goed waar ik moet zijn hiervoor. Ik ben nu bij 1 instantie geweest. Maar dat was meer voor begeleiding naar werk. Ze gaven aan dat ik beter eerst zelf in balans kan zijn voordat ik ga werken. Daar gaan zij niet over.
Ik ben zelf heel zelfstandig opgevoed. Ook daarin heb ik nooit Veel betrokkenheid gehad helaas. Ik ben daardoor niet gewend om een ander zijn pasjes af te pakken, dingen te verbieden enz. Omdat ik ervan uit ga dat iedereen zelf oud en wijs genoeg is om op een verantwoordelijke manier met geld enz. Om te gaan. Dit heb ik zelf ook altijd moeten doen. Hierdoor doe ik dit niet omdat ik het niet fijn vind om een soort moeder te zijn. Ik heb liever een partner die zelf verstandig is met zulke dingen.